เฮอร์มีส ระบบเปลี่ยนโลก – ตอนที่ 54

“แต่…คุณพาวิคตอเรียมาทำไม”

“เพราะพลังของเธอ”

“อะไร?”

“อืม” มิสเอลตันพยักหน้า

“ระบบของเธอสามารถใช้ที่นี่ได้…”

เมื่อได้ยินคำพูดของมิสเอลตัน วิคตอเรียก็อดไม่ได้ที่จะกระพริบตาสองสามครั้ง ขณะที่เธอพุ่งเข้าหามิสเอลตัน เพื่อที่จะพยายามปิดปากของเธอ แต่มิสเอลตันรีบหลีกเลี่ยงโดยซ่อนตัวอยู่หลังแวนส์

“ชิ” เธอเยาะเย้ย

“ไม่ต้องกังวลไป อีแวนส์เป็นคนที่ไม่ค่อยพูดคุยกับผู้คนมากนัก เพราะงั้นเขาไม่เอาเรื่องของเธอไปบอกคนอื่นหรอก”

“ใช่ไหม ใช่ไหม” มิสเอลตันพูดขณะที่เธอสะกิดหลังของแวนส์ซ้ำๆ

“นอกจากนี้มันยุติธรรมแล้วที่เขาจะรู้ถึงพลังของเธอ ในเมื่อเธอก็รู้ความลับของเขา”

วิคตอเรียเหล่ตาและมองไปมาระหว่างแวนส์กับมิสเอลตัน แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถอนหายใจและพยักหน้า

“วิคตอเรียมีทักษะในการเพิ่มพูนทักษะของผู้อื่น”

“…อะไรนะ?”

“ถ้าฉันสัมผัสเธอ ฉันสามารถคัดลอกทักษะจากคนที่อยู่ไกลออกไปได้” มิสเอลตันกล่าวเพิ่ม

แวนส์เอียงศีรษะ ระบบที่ทำให้ระบบอื่นแข็งแกร่งขึ้น? ไม่คิดว่าจะมีระบบอย่างนี้ในผู้ถือระบบประเภทเอกลักษณ์เฉพาะตัว มันเป็นทักษะที่น่าทึ่งมาก แต่…

“เธอไม่มีพลังเป็นของตัวเองเหรอ” แวนส์ขมวดคิ้ว โดยพื้นฐานแล้วระบบของเธอจะไร้ประโยชน์หรือเปล่าถ้าเธออยู่คนเดียว?

“โอ้ มีสิ” มิสเอลตันหัวเราะเบาๆ

“แต่นั่นเป็นสิ่งที่ฉันรู้เพียงคนเดียว…เว้นแต่นายต้องการแบ่งปันสิ่งที่ระบบของนายทำได้มากกว่านี้…”

“ฉันเข้าใจภาษาอะไรก็ได้” แวนส์พูดโดยไม่ลังเล

“…นั่น” เป็นครั้งแรกที่มิสเอลตันพูดตะกุกตะกัก

“พลังของเธอ…ยังคงเป็นความลับ” จากนั้นเธอก็กระซิบ

“…แต่ฉันบอกไป…”

“มันไม่ใช่การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมกัน” มิสเอลตันยกมือขึ้นก่อนที่แวนส์จะพูดจบ

“ตอนนี้บอกฉันเพิ่มเติมเกี่ยวกับทักษะนี้ของนายก่อน”

“…”

เมื่อเห็นว่ามิสเอลตันไม่มีแผนที่จะบอกเขาว่าวิคตอเรียมีทักษะอะไรอีก เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวๆ

“มันบอกว่าฉันสามารถเข้าใจภาษาอะไรก็ได้” แวนส์พูดในขณะที่เขาส่ายหัวเล็กน้อย

“นับตั้งแต่ที่ฉันปลดล็อคทักษะนี้ ฉันก็นอนไม่หลับ เพราะฉันได้ยินเสียงกระซิบในตอนกลางคืนอยู่เรื่อยๆ”

“บอกฉันทีว่าฉันจะสามารถควบคุมมันได้ยังไง” แวนส์พูดในขณะที่เขาถอนหายใจอีกครั้งด้วยความหงุดหงิด เขาไม่ได้นอนหลับเต็มอิ่มมาเกือบสัปดาห์แล้วและมันเริ่มทำให้เขา…อึดอัดอย่างแท้จริง

“โอ้ นายไม่สามารถปิดมันได้หรอ” มิสเอลตันเหล่ตาของเธอ

“มัน…เป็นทักษะติดตัว”

“อืม…” มิสเอลตันวางมือบนคางของเธอ

“การได้ยินเสียงกระซิบในตอนกลางคืน สามารถเข้าใจภาษาอะไรก็ได้…น่าสนใจมันน่าสนใจมาก”

“รออยู่ที่นี่” จู่ๆมิสเอลตันก็เดินกลับเข้าไปในบ้านทิ้งแวนส์และวิคตอเรียไว้ตามลำพังในสวนหลังบ้าน

แต่ครั้งนี้แตกต่างจากความเงียบงันใน 30 นาทีแรกของพวกเขาก่อนหน้านี้ คราวนี้วิคตอเรียพูดกับแวนส์ น้ำเสียงของเธอดูเหมือนเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น แม้ว่าใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเธอจะบอกว่าเธอไม่สนใจก็ตาม

“นายกลืนคริสตัลจริงๆเหรอ?” วิคตอเรียหรี่ตาเล็กน้อยขณะมองไปที่ปากของแวนส์

“…ใช่” แวนส์ตอบ

“รสชาติเป็นยังไง?”

“…เหมือนไก่”

“…จริงเหรอ!?” วิคตอเรียเบิกตากว้างอย่างรวดเร็วขณะที่เธอจ้องแวนส์ตรงไปที่ดวงตา

“ไม่”

“…ชิ” วิคตอเรียเดาะลิ้นของเธอขณะที่เธอมองไปด้านข้างและกลับไปมองด้วยสายเย็นชาตามปกติอีกครั้ง

เมื่อเห็นเช่นนี้แวนส์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ เขาคิดว่าวิคตอเรียสามารถแสดงอารมณ์ได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงอารมณ์หลังจากผ่านไปแล้วสองสัปดาห์ และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สนทนากับเธอแม้ว่าเขาจะนั่งข้างกันในชั้นเรียนก็ตาม

“ฉันชื่อแวนส์” จากนั้นเขาก็แนะนำตัวโดยยังคงหัวเราะเบา ๆ

“…วิคตอเรีย”

ทั้งสองมองตากัน และก็หันกลับไปจ้องที่บ้านอีกครั้งด้วยความเงียบเพื่อรอให้มิสเอลตันกลับมา

ในที่สุดหลังจากนั้นไม่กี่นาทีมิสเอลตันก็กลับมาใบหน้าของเธอดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัดขณะที่เธอถือ…สิ่งมีชีวิตคล้ายลิงขนาดเล็กที่ไม่มีขนอยู่ที่คอของมัน

“…นั่นลูกคุณเหรอ” แวนส์โพล่งออกไป

“…” วิคตอเรียส่งเสียงคิกคักเล็กๆทันทีที่เธอได้ยิน แต่เธอก็หลบสายตาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะหยุดตัวเองไม่ให้ส่งเสียงใดๆออกมา

อย่างไรก็ตามมิสเอลตันดูเหมือนจะไม่สนใจคำพูดของแวนส์ ขณะที่เธอเลี้ยงสิ่งมีชีวิตในอากาศ

“นี่คือนักเรียนที่รักของฉัน เขาชื่อ เซอร์โกปิส”

“ปล่อยมือฉัน! ปล่อยมือฉัน! ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะกินคุณ!”

“!!!”

แวนส์อดไม่ได้ที่จะถอยห่างออกไปเล็กน้อยเมื่อสิ่งมีชีวิตตัวเล็กพูด

“นายเข้าใจว่ามันพูดอะไรไม่ใช่เหรอ!?” มิสเอลตันโบกมือให้ดาวหางในอากาศเพราะความตื่นเต้นของเธอ

อย่างไรก็ตามแวนส์ไม่สนใจความตื่นเต้นของมิสเอลตัน ในขณะที่เขาให้ความสนใจกับเซอร์โกปิส

“…สวัสดี”

“!!!”

ทันทีที่แวนส์กล่าวคำทักทายของเขา เซอร์โกปิสก็หยุดดิ้นทันที มันค่อยๆหันหน้ามาหาเขา

“นายสามารถพูดคุยกับพวกมันได้ด้วย!

มิสเอลตัลกล่าวขณะที่เธอโบกมือให้เซอร์โกปิสในอากาศ เหมือนตุ๊กตา

“น่าสนใจมาก น่าสนใจ”

“นายสามารถพูดภาษาเราได้ด้วย!?”

ก่อนที่มิสเอลตันจะพูดจบ เซอร์โกปิสก็เริ่มดิ้นรนอีกครั้ง ขณะที่มันพูดกับแวนส์

“บอกมนุษย์คนนี้ให้ปล่อยฉัน หรือจะให้ฉันกินเธอ!”

เมื่อเห็นเซอร์โกปิสมองไปที่แวนส์ และส่งเสียงมิสเอลตันก็อดยิ้มไม่ได้

“มันพูดอะไรน่ะ!?”

“มันบอกว่ามันอยากจะกอด” แวนส์พูดด้วยน้ำเสียงตรงๆ

“และมันก็ชอบกินใบไม้ด้วย”

“น่าสนใจ…” มิสเอลตันหันหลังให้เธอ

“พวกมันกินอาหารแตกต่างจากเราด้วย?” มิสเอลตันยังคงจ้องที่เซอร์โกปิสต่อไป และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็มองไปที่วิคตอเรียและแวนส์

“อย่าบอกใครว่าฉันมีเซอร์โกปิส มันผิดกฎหมายที่จะเก็บสิ่งมีชีวิตประเภทนี้ไว้”

“…”

ในท้ายที่สุดมิสเอลตันใช้เวลามากขึ้นในการนำสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่มาจากประตูมิติออกมา และนำพวกมันทั้งหมดออกไปที่สวนหลังบ้านในกรง แวนส์อดไม่ได้ที่จะปิดหูของเขาจากเสียงบ่นของสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

“นี่คือการฝึกของนาย” นี่เป็นคำพูดสุดท้ายที่มิสเอลตันพูดก่อนที่เธอจะลากวิคตอเรียเข้าไปในบ้าน โดยปล่อยให้แวนส์อยู่คนเดียวและต้องทนทุกข์ทรมานจากคำสาปแช่งของสิ่งมีชีวิตที่พูดออกมาไม่หยุดหย่อน