“แอนเดรีย ฉันกลับมาแล้ว”
“โอ้ เบียทริซกับฮาร์วีย์อยู่ที่ไหน”
“…ฉันถูกเรียกตัวไปที่ห้องอาจารย์ใหญ่เลยไม่ได้มาด้วยกัน”
แอนเดรียกำลังพักผ่อนอยู่บนโซฟาก่อนที่แวนส์จะมาถึง แต่ทันทีที่เธอได้ยินคำพูดสุดท้ายของแวนส์ เธอก็รีบลุกขึ้นจากโซฟาแล้ววิ่งไปหาเขาทันที
“พวกเขาพูดอะไร!? พวกเขาไล่นายออกเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเหรอ!?” แอนเดรียคว้าข้อมือของแวนส์
“ฉันจะไปช่วยอธิบายสถานการณ์กับนาย!”
“ไม่ ไม่” แวนส์ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“มันได้รับการแก้ไขแล้ว พวกเขา…ตัดสินใจให้ฉันเข้าร่วมกับสภานักเรียน ในเรื่องของการบริการชุมชน”
เมื่อได้ยินคำพูดของแวนส์ แอนเดรียก็ถอนหายใจยาวๆด้วยความโล่งอก
จากนั้นแวนส์ก็มองไปรอบๆภายในบ้าน และด้วยความประหลาดใจบ้านดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติและต่างไปจากเมื่อเช้านี้ก่อนที่เขาจะจากไปแล้ว เพราะในตอนแรกยังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำแต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว
ไม่สิ ควรจะพูดว่าตอนนี้มันดีขึ้นกว่าแต่ก่อนเลยทีเดียว
“…เกิดอะไรขึ้นกับบ้านหรอ?” แวนส์ถาม
“อ๋อ ซาร่าห์มาหน่ะ” แอนเดรียหัวเราะเล็กน้อย
“อีกแล้วเหรอ” แวนส์เหล่ตา
“เราไม่ควรยอมรับความช่วยเหลือจากซาร่าห์มากเกินไป เธอช่วยเรามากเกินไปแล้ว”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” แอนเดรียโบกมือ
“นี่คือเงินกู้ ซาร่าห์คาดหวังให้นายกลายเป็นนักสำรวจที่มีชื่อเสียงในวันหนึ่ง และในตอนนั้นนายจะสามารถตอบแทนเธอได้มากกว่านี้สองเท่าถ้านายต้องการ” เธอกล่าว
“อืม…” แวนส์ขมวดคิ้ว เขาไม่มั่นใจในเหตุผลที่แอนเดรียบอกเท่าไร แต่เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถคืนสิ่งที่ซาร่าห์มอบให้ได้จริงๆเขาจึงเพียงยักไหล่และยอมรับมัน
“คราวนี้เราจะไปกินข้าวนอกบ้านกัน” แอนเดรียพูดพร้อมกับยืดหลังออกเบาๆ
“ฉันไม่มีเวลาทำอาหารตั้งแต่เราซ่อมบ้าน”
เมื่อแอนเดรียยืดหลังของเธอ แวนส์ก็สังเกตเห็นรอยแดงทั้งสองบนคอของแอนเดรีย
“แอนเดรีย…ฉันคิดว่าเธอยังไม่หายดี” แวนส์พูดขณะจ้องมองที่รอยแดงทั้งสอง
“หืม?”
“คอเธอ…” แวนส์ชี้
“เธอมีบาดแผลที่คอ”
เมื่อรู้ว่าแวนส์กำลังชี้ไปที่อะไร ใบหน้าของแอนเดรียก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็วขณะที่เธอปิดคอของเธออย่างรวดเร็ว
“…ให้ฉันไปแต่งตัวเถอะ จะได้ไปตลาดเดี๋ยวนี้เลย!” เธอกล่าว
“ไม่…ฉันคิดว่าเธอยังไม่…”
“ทุกอย่างปกติดี!”
“เธอแน่ใจใช่ไหม?”
“ฉัน…ไม่มีอะไรหรอก!” เธอพูดตะกุกตะกักก่อนจะวิ่งไปที่ห้องของเธอ
แอนเดรียใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการเปลี่ยนชุด พวกเขาอยู่ในละแวกนี้มาระยะหนึ่งแล้ว แต่นี่จะเป็นครั้งแรกที่แวนส์จะไปตลาด
อย่างไรก็ตามแวนส์ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เขาเหล่ตามองไปที่รอยแดงบนคอของแอนเดรีย เธอดูเหมือนจะยืนกรานที่จะซ่อนมันไว้
มีบางอย่างกำลังเกิดขึ้นที่นี่ เขาคิด
…น่าสงสัยมาก
***
“โอ้ หายากนะเนี่ยที่จะพบเธอที่นี่ในเวลากลางคืน แอนเดรีย!”
“ฉันกำลังพาน้องชายไปกินอาหารเย็น ลาน่า”
“โอ้ นี่เขาเองเหรอ ฉันจำได้ว่าเธอบอกว่าเขาเป็นนักเรียนจากสถาบันใช่ไหม?”
ลาน่า แม่ค้าคนหนึ่งในตลาดอดไม่ได้ที่จะมองแวนส์ด้วยสายตาที่หรี่ลง
“ทำไมเขาดูตัวเล็กจัง”
“เขาอายุ 16 แล้ว” แอนเดรียหัวเราะคิกคัก
“จริงเหรอ?” ลาน่ากระพริบตาสองสามครั้ง
“… เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆว่าไหม?”
“…” ตาของแวนส์อดไม่ได้ที่จะกระตุก ผู้หญิงคนนี้อันตรายเขาคิด เธอทำให้เขานึกถึงบอสของประตูมิติในสุสานของเก่า
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้!” ลาน่าโบกมือให้
“พาเขามาในตอนเช้าเพื่อให้ทุกคนได้เจอเขาบ้างสิ”
“ได้เลย!” แอนเดรียกล่าวอำลาขณะที่พวกเขาเดินผ่านตลาดต่อไป แวนส์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นใจเล็กน้อยเพราะทุกคนดูเหมือนจะรู้จักและทักทายแอนเดรียทุกครั้งที่พวกเขาเดินผ่านใครซักคน
“ฉันทำงานอยู่ที่นี้” แอนเดรียชี้ไปที่ร้านเบเกอรี่
“เจ้าของร้านเป็นคนใจดีมาก แม้ว่าเธอจะพูดเก่งก็เถอะ ดังนั้นเราควรไปก่อนที่เธอจะเห็นเรา” เธอพูดขณะดึงแวนส์ออกไปและรีบเดิน
ทั้งสองเดินต่อไปอีก 5 นาทีก่อนจะถึงบริเวณที่มีผู้คนหนาแน่น หูของแวนส์เต็มไปด้วยเสียงของผู้คนที่บ่นพึมพำและพูดคุยกัน
“เสิร์ฟอาหารบนโต๊ะที่ 4!”
“เกี๊ยวกุ้งสำหรับโต๊ะ 12 อยู่ที่ไหน!”
“หืม…” สายตาของแวนมองบริกรที่เสิร์ฟอาหาร โดยไม่ได้หยุดแม้แต่วินาทีเดียว พนักงานเสิร์ฟพวกนั้นถือจาน 8 ใบบนแขนของเขา
นี่เป็นครั้งแรกที่แวนส์เข้าใกล้ร้านอาหารขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนที่อยู่สุสานของเก่า หากเขาเดินผ่านโรงอาหารหรือร้านอาหารเล็กๆเจ้าของร้านเหล่านั้นก็จะรีบไล่เขาออกไปในทันที
“…ร้านอาหารน่าจะเต็มแล้วนะ แอนเดรีย” เขาพูดพลางมองคนต่อแถวยาวเหยียด
“ไร้สาระน่า…” แอนเดรียปล่อยเสียงเยาะเย้ยออกมา ขณะที่เธอส่ายหัว
“อาแซม!” จากนั้นเธอก็ตะโกน
“โอ้ แอนเดรีย!” เขารีบเข้ามาหาทันทีที่แอนเดรียเรียก
“เธอมาทำอะไรที่นี่ มากินอาหารที่นี่หรอ”
“อืม” แอนเดรียพยักหน้า
“ฉันมากับน้องชายหน่ะ”
“อ๊ะ ไม่มีปัญหา ฉันจัดโต๊ะให้เธอได้!” อาแซมโค้งคำนับอย่างมีความสุข ในขณะที่เขากวักมือเรียกทั้งสองให้ตามเขาไป
คนที่ต่อแถวอดไม่ได้ที่จะกร่นด่าพวกเขา เมื่อเห็นแอนเดรียและแวนส์เข้าไปในร้านอาหาร
“อ๊ะ หุบปากซะ! ไปกินที่อื่นถ้าพวกคุณอยากบ่นมากนัก!” อาแซมโบกถาดของเขาขณะที่ตะโกนใส่ผู้คนในแถว
“…” แวนส์แปลกใจกับการกระทำของเขา นี่เป็นวิธีที่ร้านอาหารปฏิบัติต่อลูกค้าจริงหรอ ถ้าเป็นเช่นนั้นทำไมคนถึงยังมากินที่นี่?
“ดูเหมือนทุกคนที่นี่จะรู้จักคุณนะแอนเดรีย” แวนส์ปล่อยความคิดของเขาออกมาในที่สุด
“แน่นอน” แอนเดรียหัวเราะ
“ทุกคนรู้จักที่นี่กันหมด นายน่าจะออกมาข้างนอกบ้างนะ” เธอพูดก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะที่อาแซมเตรียมไว้สำหรับพวกเขาเป็นการส่วนตัว
จากนั้นเขาก็ยื่นเมนูให้ทั้งสองคนก่อนจะเดินไปที่ห้องครัว แต่ผ่านไปครึ่งทาง เขาก็เห็นเมนูในมือและรู้ว่าเขาให้เมนูผิด
เขากลับไปที่โต๊ะของแอนเดรีย และกำลังจะให้เมนูภาษาอังกฤษแก่พวกเขาแทน แต่ก่อนที่เขาจะทำเช่นนั้น…
“เป็ดย่างปักกิ่งตัวนี้แพงไปหน่อย เธอไม่คิดอย่างนั้นเหรอแอนเดรีย” แวนส์พูด
“!!!”
“อะ…อีแวนส์?”
“…อะไรหรอ?”
“นาย…นายพูดภาษาจีนได้ด้วยหรอ?”
แวนส์พูดเป็นภาษาจีนกลาง
