ในห้องที่กว้างใหญ่และว่างเปล่า หญิงชราคนหนึ่งซึ่งสวมเพียงกางเกงในของเธอกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงกลางห้องด้วยลมหายใจที่สงบ ในห้องที่กว้างใหญ่นี้มีเพียงเสียงๆเดียวที่ดังอยู่เป็นจังหวะทั่วไปทั้งห้องนั่นคือเสียงลมหายใจของเธอ ผมของเธอขาวตามอายุและยังคงสะท้อนกับโคมไฟที่ห้อยอยู่บนเพดาน
ในห้องนี้ มีแต่ความเงียบสงบ…
“แม่คะ ได้ยินข่าวจากคนใช้บ้างมั้ย!?”
“อะไร!?”
หญิงชราลืมตาขึ้นอย่างรุนแรง เมื่อความสงบสุขของเธอถูกรบกวนในทันที ผู้หญิงผมสีน้ำตาลพุ่งตรงเข้ามาในห้องที่หญิงชราอยู่อย่างรวดเร็ว เธอดูเกือบจะเหมือนกับวิคตอเรีย ยกเว้นว่าดวงตาของเธอที่ไม่มีร่องรอยของความเหนื่อยล้า
“วันนี้วิคตอเรียพาเพื่อนมาด้วย!” ผู้หญิงคนนั้นพูด
“อะไรนะ!?” หญิงชรารีบลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินคำพูดของหญิงสาว กล้ามที่ขาของเธอถึงแม้มันจะไม่ใหญ่มากแต่มันก็เหมือนกับสิ่งที่ถูกแกะสลักจากหินอ่อนซึ่งสกัดโดยช่างฝีมือที่เก่งกาจที่สุด
“นี่มันเรื่องใหญ่มาก!” หญิงชราพูดขณะหยิบเสื้อคลุมที่ห้อยอยู่ลงมาจากกำแพง
“พวกเขาเตรียมอะไรให้เพื่อนเธอกินหรือเปล่า!?”
“ใช่…เรียบร้อยแล้ว” หญิงสาวพยักหน้า
“ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอพาเพื่อนมาด้วย!”
“ดี ดี” หญิงชราพยักหน้าขณะผูกเสื้อคลุมของเธอ
“แล้วลูกชายของฉันล่ะ ลูกฉันอยู่ที่ไหน!? เขาควรจะมาที่นี่เพื่อดูช่วงเวลานี้!”
“นั่น…” เมื่อได้ยินคำพูดของแม่สามี หญิงสาวก็ถอนหายใจ
“เขา…กำลังสำรวจประตูมิติที่เปิดขึ้นในเวกัส”
“ชิ” หญิงชราอดไม่ได้ที่จะเดาะลิ้นของเธอ
“ปารีส เธอต้องควบคุมลูกชายฉันให้ได้!”
“ขะ…ขอโทษค่ะ” ปารีสพูดขณะที่เธอมองลงไปที่พื้นเล็กน้อย คำพูดของเธอค่อนข้างสงบ
“ไม่เป็นไร ไปหาเพื่อนของหลานสาวของฉันกันเถอะ!”
“…ไม่”
“หมายความว่าไง ไม่!?”
“นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพาเพื่อนมาด้วย…” ปารีสพูดขณะเหลือบมองหญิงชรา
“บางที…ฉันคิดว่าคุณควรอยู่ที่นี่เพื่อไม่ให้เพื่อนๆของเธอกลัว?” ปารีสพูดพลางกินคำพูดของเธออย่างช้าๆขณะที่เธอสะดุ้งไปด้านข้างเล็กน้อย
“เธอพูดว่าอะไรนะ!” หญิงชรารีบขึ้นเสียง
“ฉันจะไปแกล้งเพื่อนของหลานสาวฉันได้ยังไง เราไปทักทายพวกเขาเฉยๆ!” เธอพูดขณะที่กระทืบเท้าเหยียบพื้น ทำให้ทั้งคฤหาสน์สั่นสะเทือน
“โอเค โอเค!” ปารีสยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ถ้าอย่างนั้น…รอพวกเขามาถึงห้องโถงรับแขกก่อนนะคะ”
“หืม? ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน”
“พวกเขากำลังสำรวจพื้นที่ป่าอยู่ค่ะ” ปารีสกล่าว
“สำรวจพื้นที่ป่างั้นเหรอ อัลเบิร์ตอยู่กับพวกเขาหรือเปล่า” หญิงชราขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ค่ะแม่” ปารีสพยักหน้า
“…งั้นไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
“พวกเขาคงจะไม่ได้มาเยี่ยมเขาหรอกนะ?” หญิงชรากระซิบขณะที่เธอวางลงมือบนคาง กล้ามเนื้อบนแขนของเธอเกร็งเล็กน้อย
“ไม่ แน่นอน พวกเขาคงไม่ยอมหรอก” ปารีสหัวเราะเล็กน้อยแล้วส่ายหัว
“ทำไมเธอถึงต้องพาเพื่อนไปที่ป่าด้วย”
“อืม…”
“…เธอคิดอย่างนั้นเหรอ?” หญิงชราหรี่ตาลง
“สิ่งหนึ่งที่วิคตอเรียได้จากลูกชายของฉันก็คือเธอหัวร้อนมาก”
“มะ…แม่!” ปารีสอดไม่ได้ที่จะโบกมือไปทางแม่สามีของเธอ
“ฉันมั่นใจว่าวิคตอเรียจะไม่ทำอย่างนั้น…หนูคิดว่ายังงั้น?”
***
“เขาอยู่ข้างในนั้น”
แวนส์อดไม่ได้ที่จะกระพริบตาสองสามครั้ง ในขณะที่เขาเห็นกลุ่มต้นไม้เขียวชอุ่มรอบตัวเขา วิคตอเรียมีป่าของตัวเองอยู่ในที่ดินของพวกเขาจริงๆ
และบ้านของเธอซึ่งเขาเห็นเมื่อลงจอดก่อนหน้านี้ เกือบจะใหญ่เท่ากับอาคารของนักเรียนใหม่ในสถาบันการศึกษา เขาและเบียทริซตกตะลึงทันทีที่เห็น ในทางกลับกันฮาร์วีย์ดูเหมือนจะไม่สนใจมันด้วยซ้ำ
แต่สิ่งที่กวนใจเขาคือพวกเขาไม่ได้ถูกพาเข้าไปในบ้าน แต่พวกเขากลับถูกพาไปยังส่วนที่เขียวชอุ่มของที่ดินแห่งนี้
“คุณวิคตอเรีย…เรามาทำอะไรกันที่นี่?” อัลเบิร์ตที่เดินอยู่ข้างๆวิคตอเรียอดไม่ได้ที่จะเอามือมาประกบกันอย่างประหม่า
“ฉันขอให้สาวใช้เตรียมขนมให้คุณและเพื่อนๆแล้ว บางทีเราควรกลับไปที่คฤหาสน์?”
“เดี๋ยวเราจะตามไป” วิคตอเรียพูดขณะที่เธอเดินลึกเข้าไปในป่า
แวนส์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?
“สัตว์เลี้ยงของเธออาศัยอยู่ในป่าจริงๆเหรอ?” เบียทริซอดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็นขณะที่เธอกระโดดข้ามรากที่ใหญ่โต
“อืม” วิคตอเรียพยักหน้า
“เดี๋ยวก่อน สัตว์เลี้ยง?” อัลเบิร์ตเหลือบมองเบียทริซเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามองวิคตอเรีย
“คุณหนู…ได้โปรดบอกกระผมทีว่าคุณหนูจะไม่ได้พาพวกเขาไปดู…ไม่ได้นะคุณหนู มันอันตรายเกินไป” อัลเบิร์ตส่ายหัวหลายครั้ง แต่ดูเหมือนวิคตอเรียจะไม่ได้ยินคำวิงวอนของเขา
แวนส์ ฮาร์วีย์ และเบียทิซมองหน้ากันพร้อมกัน พวกเขาเริ่มกังวล พวกเขากำลังถูกพาลึกเข้าไปในป่า และชายชราที่อยู่ด้วยก็ดูประหม่าเกินไป
ครอบครัวนี้มีสัตว์เลี้ยงประเภทไหนกันแน่?
กลุ่มของพวกเขายังคงเดินต่อไปอีกสองสามนาที ก่อนจะถึงบริเวณที่มีรั้วอยู่รอบๆ ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองเพราะประตูนั้นสูงกว่าของสถาบันอีก
“โอ้ มันล็อคอยู่!” อัลเบิร์ตพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“ไปกันเถอะ คุณวิคตอเรีย…”
ก่อนที่อัลเบิร์ตจะพูดจบ วิคตอเรียก็หยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋าของเธอ และเปิดประตูซึ่งถูกล็อคด้วยโซ่หนา
“!!!” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“…ทำไมคุณหนูถึงมีกุญแจล่ะ!?”
“ไม่เป็นไร อัลเบิร์ต” วิคตอเรียถอนหายใจเล็กน้อย
“รอพวกเราอยู่ที่นี่ก็ได้”
“ไม่…ไม่!” อัลเบิร์ตกลืนน้ำลายอย่างประหม่า
“กระผมจะไปด้วย!” เขาพูดก่อนจะผ่านประตูเข้าไปก่อน
“ไปกันเถอะ” วิคตอเรียมองดูแวนส์และพยักหน้า
“เขาอยู่ข้างใน”
“…เขา?”
แวนส์หรี่ตาลง เธอหมายถึงสัตว์เลี้ยงของเธอใช่หรือเปล่า?
พวกเขายังคงเดินลึกเข้าไปในป่าต่อไป แต่พวกเขาสังเกตเห็นความแตกต่างของอากาศภายในบริเวณรั้ว อากาศภายในนี้ทำให้หายใจลำบาก
ต้นไม้บางต้นก็ถูกผ่าครึ่งเช่นกัน ไม่สิ บางทีคำว่าพังอาจเป็นคำที่ดีกว่าสำหรับมัน แต่แน่นอน การเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดคือมีกระดูกเกลื่อนอยู่บนพื้น
“…”
“อืม…วิคตอเรีย” เป็นครั้งแรกที่ฮาร์วีย์ก็เปิดปากพูดนับตั้งแต่ที่พวกเขามาถึง
“…สัตว์เลี้ยงตัวนี้ตัวใหญ่แค่ไหน”
“คุณหนูวิคตอเรียบอกคุณว่าเขาเป็นสัตว์เลี้ยงของเธองั้นหรอ” อัลเบิร์ตรู้สึกกังวลใจเมื่อมองมาที่ฮาร์วีย์
“…ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงเหรอ?” เบียทริซจับแว่นของเธอ พวกเขา…ทำผิดจริงใช่ไหมที่พวกเขาเดินตามเพื่อนใหม่ของพวกเขาลึกเข้ามาในป่า?
“ไม่” อัลเบิร์ตรีบส่ายหัว
“คือ…”
แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร เสียงกระทืบเท้าก็ดังสนั่นก้องไปทั่วป่า พื้นดินสั่นไหวเล็กน้อย แต่ที่แปลกก็คือไม่มีแม้แต่นกตัวเดียวที่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า
“เรา…เราควรวิ่ง!” อัลเบิร์ตพูดขณะที่น้ำเสียงเริ่มตื่นตระหนก
“คุณสามคนควรวิ่งหนีไป เพราะเขาไม่รู้จักคุณเลย!”
“อะ…อะไรนะ?” แวนส์ ฮาร์วีย์ และเบียทริซมองหน้ากันอย่างสับสนอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร อัลเบิร์ต” วิคตอเรียพูด น้ำเสียงของเธอไม่มีความกังวลใจแม้แต่น้อย
“ไม่…ไม่ คุณหนู” อัลเบิร์ตส่ายหัว
“เขา…วันนี้เขายังไม่ได้กินอาหารเลย!”
“…”
“…โอ้” วิคตอเรียพึมพำ ขณะเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“…เราควรวิ่ง”
