“ที่ไหน…นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันเนี่ย”
แวนส์หันไปมองรอบๆตัวเขา ตอนนี้เขาอยู่ในบ้านหลังหนึ่งที่มีขนาดเล็ก และไม่คุ้นเคย แต่ก็ทําให้หัวใจของเขารู้สึกถึงความอบอุ่น
“หืม…” การมองเห็นของเขาเริ่มดับลง และรู้สึกเหมือนว่าเขาจมลงไปในตัวของตัวเอง เขาคิดว่าเขาจะฝันถึงทหารมีปีก และคนร่างยักษ์อีกครั้ง
แต่นี่…ความสว่างทําให้เขารู้สึกแสบตา จนต้องเอามือปิดหน้าเล็กน้อย
“แม่ครับ ผมได้งานแล้ว!”
“!!” แวนส์หันกลับมาอย่างรวดเร็ว ขณะมีเสียงดังก้องอยู่ในหูจางๆ แต่เสียงนั้นยังคงอยู่นาน
“นั่น…” แวนส์รู้สึกคอแห้งทันทีที่เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย นั่นคือเดสมอนด์ เขาคนแรกที่แวนส์เอาชีวิต เขาไม่อยากมองไปที่เดสมอนด์ นี่คือความทรงจําของเดสมอนด์งั้นหรอ? ทําไมถึงแสดงให้ฉันเห็นล่ะ
“งาน?”
จากนั้น แวนส์ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงอีกคน และทันทีที่เสียงของเธอเข้ามาในหูของแวนส์ หญิงชราคนหนึ่งก็ปรากฏตัวต่อหน้าเดสมอนด์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“แม่คิดว่าลูกอยากเข้าไปเรียนที่สถาบันซะอีก ผู้หญิงคนนั้นพูด ลมหายใจของเธอไปถึง แวนส์แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างไกลกันก็ตาม
“ใช่!” เดสมอนด์ยิ้ม ขณะที่เขายกแม่ของเขาขึ้นไปในอากาศ
“พวกเขาจะสนับสนุนให้ผมได้เรียนที่สถาบัน!”
“อะ…อะไรนะ นั่นมันงานอะไรน่ะ?” แม่ของเดสมอนด์พูดติดอ่าง เธอโบกมือให้ลูกชายปล่อยเธอไป
“ฉันแค่ต้องเลี้ยงเด็กรวยๆคนหนึ่งที่โรงเรียน!” เดสมอนด์หัวเราะอย่างตื่นเต้น รอยยิ้มของเขาใกล้จะฉีกถึงหูของเขาแล้ว
“และไม่ได้มีแค่ผมยังมีคนอื่นๆ อีกด้วย แต่เงินเดือนที่ได้ก็ยังดีอยู่ ดีพอที่แม่จะไม่ต้องทํางานอีกต่อไป!”
” จริงๆหรอ!?”
“!!!”
วิสัยทัศน์ของแวนส์สั่นสะท้านอีกครั้งเมื่อทิวทัศน์ตรงหน้าแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ราวกับควันที่พัดผ่านพายุ แต่ในขณะนั้นเองทิวทัศน์ก็ค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ ทิวทัศน์ใหม่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาอีกครั้ง โดยมีควันก่อตัวขึ้นแสดงให้เห็นว่าเดสมอนด์กําลังสวมชุดเครื่องแบบของสถาบัน
มีชายอีกสามคนอยู่ข้างๆเขา และนั่นเป็นใบหน้าที่แวนส์คุ้นเคยเป็นอย่างดีเขาคือชายผมแดงที่แวนส์ฆ่า ลูคัส
“ต่อจากนี้ไปนายจะต้องดูแลนายน้อยเจอรัลด์!” ลูคัสสั่ง น้ำเสียงของเขาทําให้เดสมอนด์สะดุ้งเล็กน้อย
“อย่าปล่อยให้เขาทําอะไรโง่ๆหรือทําอะไรหุนหันพลันแล่น งานของนายไม่ใช่แค่ปกป้องเขาแต่ยังต้องปกป้องนักเรียนคนอื่นๆจากเขาอีกด้วย”
เมื่อได้ยินคําพูดของลูคัส แวนส์ก็สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวเล็กน้อยบนคิ้วของเดสมอนด์
” อีกด้วย”
ก่อนที่ลูคัสจะพูดจบ ทิวทัศน์ก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง
“!!!”
ใบหน้าของแวนส์เริ่มเคร่งเครียดขึ้นทันทีเมื่อเขาเห็นตัวเองยืนอยู่บนแท่น ลมหายใจของเขาแข็งกระด้าง เมื่อเขามองไปรอบๆทิวทัศน์ใหม่ที่อยู่ตรงหน้าเขา
“ที่นี่คือ…ลานประลอง?”
นี่คือจุดที่เจอรัลด์และกลุ่มเพื่อนของเขาไม่สิ บอดี้การ์ดรุมล้อมเขา และทุบตีเขาจนตาย แต่คราวนี้เขาเห็นชัดเจนว่าพวกเขากําลังทําอะไร
นักเรียนประเภทนักเวทเริ่มทําให้เวทีนั้นร้อนขึ้น ทําให้แวนส์กระโดดไปเกาะเขา และผิวหนังของเขาก็เริ่มถูกทําลายไปด้วยความร้อน เขากําลังจะคลานออกจากเวที แต่ก็ถูกเจอรัลด์ต่อยทําให้กลับไปอยู่ตรงกลางเวทีอีกครั้ง
จากนั้นเขาก็เริ่มโยนซากสิ่งของต่างๆที่แวนส์เก็บมา ทําให้แก้วแตกแล้วบาดเข้าที่ตาของแวนส์
“ฉัน…ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง” มือของแวนส์สั่นสะท้าน จากนั้นเขาก็เห็นเดสมอนด์ซึ่งไม่ได้ทําอะไรเลย หมัดของเขาสั่น และดวงตาของเขาไม่ต้องการที่จะเห็นการทรมานที่ทํากับแวนส์
”…” แวนส์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นความลังเล และไม่เต็มใจในสายตาของเดสมอนด์ ลมหายใจของแวนส์เริ่มสั่นคลอน และเขาเริ่มรู้สึกหนักอึ้งอยู่ในอก
“ไปกันเถอะ!” เจอรัลด์ตะโกน
“ระ…เราควรจะรักษาเขาก่อนดีไหม!?”
เดสมอนด์ขอร้องให้รักษาเขา แต่คําพูดของเจอรัลด์นั้นเด็ดขาดเมื่อเขาออกจากเวที โดยไม่แม้แต่จะสนใจคําพูดของเดสมอนด์
ทิวทัศน์เปลี่ยนไปอีกครั้ง คราวนี้เป็นบ้านของแวนส์
มือของแอนเดรียสั่นเทา ขณะที่เธอถือมีดไปทางผู้บุกรุกที่จู่ๆก็บุกเข้ามาในบ้านของเธอ แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบโต้ ชายคนหนึ่งก็ตีเธอที่ด้านหลัง
“ทําไมนายจะทําแบบนั้น!?”
เป็นอีกครั้งที่เสียงสะท้อนของเดสมอนด์ก็ดังก้องเข้าไปในหูของแวนส์
“เราถูกสั่งให้ทําลายบ้านเท่านั้น…”
จากนั้นทิวทัศน์ก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง และนี่เป็นฉากที่ค่อนข้างสดใหม่ในจิตใจของแวนส์ ดวงจันทร์เพิ่งจะขึ้นได้ไม่นาน และเดสมอนด์กับเพื่อนๆของเขากําลังเดินไปตามถนน
ลูคัสอยู่ข้างหน้านําพวกเขา
แต่ทันใดนั้น เงาสีดําพร่ามัวตรงหน้าเดสมอนด์ ทําให้เขาล้มลงกับพื้นทันที
“นั่น…ฉันเหรอ?” แวนส์อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย เมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในความมืด สิ่งเดียวที่มีสีคือดวงตาของเขาที่กําลังเปล่งแสงสีทอง
“อ๊ากกกก!”
เสียงกรีดร้องดังก้องอีกครั้งในจิตใจของแวนส์ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ฉันต้องช่วยพวกเขา!” คําพูดนั้นเหมือนกับว่าถูกสั่งออกมาจากหัวของแวนส์โดยตรง จากนั้นเขาก็รีบมองไปที่เดสมอนด์ซึ่งนอนอยู่บนพื้นก่อนที่จะกระโดดเข้าหาเขา
และแวนส์…จากนั้นเขาก็เห็นตัวเอง แม้ว่าความมืดจะปกคลุมทั่วทั้งร่างกายของเขา เขาก็เห็นใบหน้าของเขาเอง
“ฉันกําลังยิ้ม?”
แวนส์รู้สึกหายใจติดขัด ขณะที่มองดูตัวเองแทงมีดเข้าที่ขาของเดสมอนด์ ใบหน้าของแวนส์มีรอยยิ้มกว้าง แวนส์รู้สึกว่าใบหน้าของเขากระตุก เขาเพียงรู้สึกว่าขอบปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย
“ฉันกําลังยิ้มอยู่ด้วยเหรอ?” แวนส์ล้มลงกับพื้น
นี่คือสิ่งที่เดสมอนด์เห็นเขาเหรอ? เขาดูเหมือนเป็นสัตว์ประหลาด สัตว์ประหลาดที่เดสมอนด์มองไม่เห็นด้วยซ้ำ
“แม่…”
เสียงร้องของเดสมอนด์ดังก้องหู
“แล้ว…แม่ของฉันล่ะ?”
“ทําไมถึงแสดงสิ่งนี้ให้ฉันเห็น!” แวนส์กรีดร้องด้วยความพยายามที่จะกลบเสียงร้องของเดสมอนด์ แต่สิ่งเดียวที่เขาได้ยินคือน้ำตาของเดสมอนด์ที่ร่วงลงพื้น
เหตุใดจึงแสดงให้ฉันเห็น
“ทําไม!?” แวนส์ตะโกนอีกครั้ง และทันทีที่เขาทําอย่างนั้น เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาถูกลากข้ามถนนไปทั้งตัว ขณะที่วิสัยทัศน์ของเขามืดลงอีกครั้ง
[บทลงโทษของฮาเดสจบลงแล้ว]
ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน เสียงหอบดังปลุกเขาให้ตื่น แวนส์รีบมองไปรอบๆเพื่อดูว่าเขากลับมาอยู่ในห้องของเขาหรือยัง แต่ไม่ว่าดวงตาของเขาจะมองไปทางไหน ก็มีแต่ความมืดมิด
แต่มันเป็นความมืดที่คุ้นเคยสําหรับเขา
“อ้ากกก!”
แวนส์รู้สึกว่าหัวกะโหลกของเขาจะแตกออก เมื่อเสียงโหยหวนดังเข้าสู่ส่วนลึกของร่างกาย เขาหันหัวไปด้านข้างซึ่งเป็นที่มาของเสียงกรีดร้องที่น่าขยะแขยง
ข้างๆของเขาตอนนี้มีมนุษย์ที่สูงพิลึก มีปีกหกปีกติดอยู่ที่หลังของมัน ร่างกายของมันสั่นสะท้าน ปีกนั้นขยับเล็กน้อยและบนปีกก็มีขนบางส่วนที่เหี่ยวแห้งไป
นี่…นี่เป็นหนึ่งในทหารติดปีกที่เขาเห็นในความฝันใช่ไหม แต่มันควรจะมี 7 คนไม่ใช่เหรอ?
