ตอนที่ 90 ดํา ทอง อัญมณี และคริสตัล
สภานักเรียนได้หยิบชุดสีต่างๆสําหรับเครื่องแบบใหม่มาสองสามชั่วโมงแล้วมีการตัดสินใจ แล้วว่าพวกเขาจะดูแลนักเรียนใหม่พร้อมกับที่ปรึกษาของพวกเขาดังนั้นจึงเป็นเรื่องสําคัญที่พวก เขาจะต้องไม่เหมือนกับนักศึกษาคนอื่นๆ
ดังนั้นตอนนี้พวกเขาออกแบบเครื่องแบบใหม่มา 3 ชั่วโมงแล้ว และการออกแบบของ เจอรัลด์ก็ได้คะแนนโหวตมากที่สุด เพราะดูมีสไตล์ดีที่สุดแล้ว
“โอเค แค่นี้ก็พอแล้ว”
ชุดเครื่องแบบใหม่ของพวกเขาเป็นสีดําและสีทอง และยังมีแถบสีแดงห้อยอยู่บนไหล่ นักศึกษาใหม่จะต้องเห็นว่าพวกเขาเป็นผู้มีอํานาจอย่างแน่นอน
ตอนนี้พวกเขาเพียงแค่ต้องปรับแต่งสิ่งนี้ให้ทันเวลาสําหรับการเดินทางครั้งแรก
“ในที่สุด!” เจมม่าเหยียดแขน ทําให้เครื่องแบบของเธอดึงขึ้นเผยให้เห็นผิวของเธอเล็กน้อยในขณะที่เจอรัลด์บังเอิญมองมาทางเธอพอดี เขาจึงมองออกไปด้านข้าง
“ฉันคิดว่าเราคงถูกยกเว้นจากคลาสเรียนใช่มั้ย” เจมม่าหัวเราะเล็กน้อยขณะที่เธอพูดกับประธานฮันนาห์ด้วยความตื่นเต้นในน้ําเสียงของเธอชัดเจน
“ไม่ พวกเขาจะให้เราเรียนซ่อมในวันเสาร์”
“อะ…อะไรนะ!? แล้วชั้นอื่นล่ะ!?”
“วันเสาร์เหมือนกัน”
“มะไม่!”
ดังนั้น ความตื่นเต้นของเจมม่าจึงหมดไปอย่างรวดเร็ว เธอยิ้มตลอดการประชุมขณะที่เธอคิด ว่าพวกเธอจะได้รับการยกเว้นจากชั้นเรียนที่น่าเบื่อ และจะสามารถเล่นและรวบรวมประสบกา รณ์เพิ่มเติมภายในการเข้าไปในประตูมิติ
แต่กลับกลายเป็นว่าเธอจะต้องกลับไปเรียนแบบนั้นเหมือนเดิม
“อืม” ประธานฮันนาห์พยักหน้าของเธอ
“และแวนส์สําหรับชั้นเรียนถัดไป”
“แม้ว่ามันจะเป็นชั้นเรียนของนายที่จะต้องฝึกฝน แต่ถึงอย่างนั้นนายก็ต้องสวมเครื่องแบบของเรา” ประธานฮันนาห์กล่าวขณะที่เธอยกการออกแบบขั้นสุดท้ายขึ้นไปในอากาศและโบกมือ ให้หน้าแวนส์อย่างภาคภูมิใจ
และนั่นเป็นการสรุปการประชุมครั้งที่ 2 ของแวนส์กับสภานักเรียน
“แล้วเขาเรียกนายเรื่องอะไร!?”
เสียงดังของฮาร์วีย์ดังก้องไปตามถนน ขณะที่เขาพูดกับแวนส์ซึ่งอยู่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ฟุต
“จู่ๆพวกเขาก็เรียกนายออกจากชั้นเรียนแบบนั้น…นายมีปัญหากับอาจารย์ใหญ่อีกแล้ว เหรอ?”
“ไม่ นี่มันสภานักเรียน” แวนส์รีบส่ายหัว ทําไมพวกเขาถึงคิดว่าเขามักจะมีปัญหากับคนอื่นอยู่เสมอ?
“โอ้” ฮาร์วีย์เลิกคิ้ว
“พวกนายคุยเรื่องอะไรกัน?”
“นายจะได้รู้ในไม่ช้านี้”
“ทําไมถึงมีความลับกับฉันตลอดเลยล่ะ!?”
“มันเป็นความลับ เรื่องสําคัญมาก” แวนส์กล่าวขณะยกนิ้วโป้งทั้งสองข้าง
“ฉันคิดว่าสภานักเรียนเองก็เป็นความลับ…เพราะไม่มีใครรู้จักพวกเขา”
ทุกคนเงียบลงอย่างรวดเร็วทันทีที่วิคตอเรียพูด พวกเขามองไปที่วิคตอเรีย…เธอเพิ่งเล่าเรื่องตลกเหรอ?
“” เบียทริซจับแว่นของเธอ เธอไม่รู้จริงๆว่าเธอควรจะหัวเราะมันหรือเปล่า มันเป็นเรื่องตลกแต่ใบหน้าของวิคตอเรียไม่มีร่องรอยของอารมณ์ใดๆอยู่ในนั้นเลย ดังนั้นมันจึงยากที่จะดูว่าเธอจะหัวเราะหรือเปล่า
แต่หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ฮาร์วีย์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะและหายใจด้วยเสียงวดๆขณะกุ มท้องของเขาไว้
“ฮ่าๆๆ จริงด้วย!”
“ฉันจะพูดเรื่องนี้ในครั้งต่อไปที่ฉันเจอเธอ.เธอชื่ออะไรนะ รุ่นพี่ผมสีแดงที่ดูเหมือนจะชอบนายน่ะ?” ฮาร์วีย์ยังคงหัวเราะต่อไป
“เจมม่าหรอ?” แวนส์พูดโดยไม่ลังเล
“ใช่ เธอนั่นแหละ ทุกวันนี้เธอเป็นยังไงบ้าง” ฮาร์วีย์หัวเราะออกมาอีกครั้ง
เป็นอีกครั้งที่เจมม่าผู้น่าสงสารไม่สามารถแก้ตัวอะไรได้ ขณะที่นักเรียนของสถาบันกําลังพูดถึงเธอลับหลัง
“ฉันคิดว่ามีคนพูดถึงฉันจริงๆ!”
ตอนนี้เจมมาอยู่กับเพื่อนๆของเธอในหอพัก เธอกําลังเช็ดจมูกของเธอขณะที่เธอเพิ่งจะจามอย่างบ้าคลั่ง
“อีกแล้วเหรอ ฉันรับรองได้เลยว่าไม่มีใครพูดถึงเธอ เจม!”
“ไม่ ฉันคิดว่ามีฉันได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเจมม่ามาระยะหนึ่งแล้ว”
“จริงดิ!?ข่าวลืออะไร”
” เธอหลงรักเด็กประถม
” !!”
“เธอไปเคยได้ยินเรื่องนั้นที่ไหนมา!”
เจอรัลด์เต็มไปด้วยเหงื่อ เขาอาเจียนจนสิ่งที่เขาอาเจียนออกมานั้นเกือบจะเป็นน้ําลายไปทั้งหมด เขาอ้วกมาตลอดเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้ว ลมหายใจของเขามันแรงพอที่จะเปิดเสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ได้เนื่องจากความแรงของพวกมัน
ในทางกลับกัน ไลโอเนล พ่อของเขานั่งสบายอยู่ไกลๆพร้อมกับดื่มกาแฟ และมองดูเขาอาเจียนออกมา แม้ว่าเสียงคร่ําครวญของลูกชายของเขาจะไปถึงหูของเขาแต่การแสดงออกเพียงอย่างเดียวที่ออกมาจากเขาก็คือการขมวดคิ้วของเขา
“ทําอะไรน่ะ” เขาพูดด้วยน้ําเสียงเย็นชา แม้จะดื่มกาแฟร้อนอยู่ก็ตาม
“อย่าพักนะ! แกยังมีอีกเยอะที่จะต้องกินมัน!”
ลมหายใจเฮือกใหญ่ของเจอรัลด์เป็นเสียงเดียวที่มาจากเขาในขณะที่เขาจ้องมองไปยังพื้นหินอ่อนที่เปียกชื้นซึ่งเต็มไปด้วยเหงื่อ อ้วกและน้ําตา เขาบังคับตัวเองเพื่อไม่ให้เขาล้มลงไปกับพื้น
เขาต้องการทุบกําปั้นและอาละวาด แต่ร่างกายของเขาไม่ยอมให้เขาทําเช่นนั้น
“ทําไมถึงยังพักอยู่วะ!”
เสียงตะโกนของพ่อของเขาตามมาด้วยความรู้สึกอบอุ่นที่ผิวของเขา และความรู้สึกอบอุ่นค่อยๆหายไปจากใบหน้าของเขา
เขาก้มลงมองที่พื้น เขาเห็นเพียงของเหลวสีดําตกลงไปที่พื้น ดูเหมือนว่าพ่อของเขาจะโยนกาแฟแก้วหนึ่งใส่หัวของเขา แต่เขาไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว และนั่นมาจากความเหนื่อยล้าที่เขาได้รับมาก่อนหน้านี้
จากนั้นเจอรัลด์ค่อยๆลืมตาและมองไปทางพ่อ ในขณะที่มือของเขาสั่นสะท้านและดึงผมสีทองของเขาซึ่งตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยคราบเปื้อนขึ้นมา
“มองอะไร ไอ้หนู!?” พ่อของเขาเคาะไม้เท้าบนพื้น
“ดูดซับคริสตัลต่อไป! ถ้าแกไม่อยากจะทําให้ฉันอับอายอีกครั้ง อย่างน้อยแกก็ต้องเข้มแข็งพอที่จะรับมือกับผลที่ตามมาได้ด้วยตัวแกเอง!”
พ่อของเขาตะโกนและพ่นน้ําลายออกมาซึ่งดําลงเล็กน้อยเนื่องจากกาแฟที่เขาเพิ่งดื่มไป
ในทางกลับกัน เจอรัลด์ทําได้เพียงหายใจติดขัดขณะนั่งเอนหลังพิงพื้นอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่มือจะเอื้อมไปหยิบตะกร้าข้างๆ เขาหยิบคริสตัลชิ้นหนึ่งแล้ววางลงบนหน้าผากของเขา
ยังมีคริสตัลเหลืออยู่บนตะกร้า หลายสิบ…ไม่สิ หลายร้อย ยังมีคริสตัลเหลืออยู่อีกหลายร้อยชิ้นในตะกร้า ทั้งหมดเต็มไปด้วยสีต่างๆ
และข้างหลังตะกร้านั้น ก็ยังมีอีกห้าตะกร้าและนั้นเป็นทั้งหมดสําหรับเจอรัลด์เพียงคนเดียวที่จะต้องดูดซับ ผู้ควบคุมระบบจะสามารถดูซับคริสตัลได้จํานวนหนึ่ง ก่อนที่ร่างกายจะปฏิเสธและยอมแพ้มัน แต่สําหรับเจอรัลด์ เจอรัลด์ดูดซับมันมากกว่าหนึ่งร้อยเม็ดทุกสัปดาห์
“ดี” พ่อของเขาพยักหน้าขณะรินกาแฟอีกแก้วพร้อมแก้วสํารอง
“อย่าทําให้ฉันผิดหวังอีกนะลูก…มิฉะนั้นน้องชายของแกจะเข้ามาแทนที่แก”
