ประวีร์กลัวจันวิภาไปหามุกดาแล้วจะทำให้เป็นข่าวครึกโครมอีก เขารู้ว่ามุกดาสบายดี แถมยังกำลังขยันทำงานอยู่
มุกดารู้สึกบริษัทที่ตัวเองสมัครงานนี้ ช่วงนี้ดีกับตัวเองมากเป็นพิเศษ เอกสารก็เยอะ ของยากมีไม่เยอะ แต่ของง่ายเนี่ยสิมีไม่น้อยเลย ทำให้เธอเกรงใจมากที่รับเงินเดือนแบบนี้
“พี่เพชร เอกสารที่ช่วงนี้พวกพี่ให้ฉันได้ตรวจสอบหรือยังคะ?” มุกดาถามยงธนัทที่เอาเอกสารให้ตัวเอง
“ตรวจสอบแล้ว ประธานของพวกพี่เป็นคนตรวจสอบเองหมด ทำไมเหรอ ค่อนข้างยากเหรอ?ถ้าค่อนข้างยากล่ะก็ พี่จะสะท้อนปัญหากับประธานให้นะ”แม่ทูนหัวที่ตรงหน้าท่านนี้ ยงธนัทไม่กล้าขัดใจเชียวนะ เป็นคนที่ประธานกำชับไว้เองเลย
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ คือมัน……งั้นช่างเถอะค่ะ ฉันเอาไปแล้วนะคะ” มุกดาก็ไม่รู้ควรจะบอกยงธนัทยังไง เอกสารพวกนี้ล้วนง่ายเกินไป ตัวเองวันเดียวก็สามารถแปลได้ชุดหนึ่งแล้ว รับเงินมาง่ายเกินไป นี่ไม่ใช่เห็นๆอยู่ว่าดัดจริตเหรอ ประธานได้ตรวจสอบแล้วนะ
“อ้อใช่ คุณมุกดา ประธานพอใจกับคุณภาพการแปลของคุณมาก บอกว่าจะเพิ่มเงินให้คุณ หนึ่งพันตัวอักษรเพิ่มให้คุณหนึ่งร้อยหยวน คุณว่าเป็นไงครับ”ยงธนัทเห็นมุกดาจะไปแล้ว ทันใดนั้นถึงนึกขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง เขาแอบปาดเหงื่อ เกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย
“เพิ่มให้หนึ่งร้อยหยวน?” มุกดารู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ บอสของบริษัทนี้นี่ไม่มีที่ใช้เงินหรือไง?ให้เอกสารที่ง่ายที่สุดกับตัวเอง แถมยังจะเพิ่มตังค์ให้อีก
“ถ้าคุณรู้สึกน้อยล่ะก็ งั้นผม……”ยงธนัทเห็นสีหน้าของมุกดาตกใจมาก ยังนึกว่าเธอดูหมิ่นว่าเงินน้อย
“ไม่ๆๆ ไม่ต้องเพิ่มแล้วค่ะ ตอนนี้ก็พอแล้วค่ะ”ค่าจ้างที่บริษัทนี้ให้ตนเองเป็นค่าจ้างที่สูงที่สุดในวงการธุรกิจแล้ว เธอยังจะมีหน้าให้คนอื่นเพิ่มเงินให้ตัวเองได้ยังไง
“ประธานบอกแล้วว่าจะต้องเพิ่มให้ แต่เอกสารของครั้งนี้ค่อนข้างรีบ คุณสามารถแปลเสร็จก่อนวันศุกร์มั้ยครับ?”ยงธนัทถามมุกดา
“ได้ค่ะ งั้นวันศุกร์ฉันเอาเอกสารมาส่งนะคะ” มุกดาเปิดดูเอกสารเหล่านั้นแว๊บหนึ่ง ส่งวันศุกร์ไม่มีปัญหา ถึงแม้เยอะ แต่เอกสารต่างก็ง่ายมาก
มุกดาหอบเอกสารออกจากบริษัท เธอเห็นรถเมล์มาแล้ว ก็วิ่งขึ้นไปรถเมล์อย่างไว
หลังจากมุกดาขึ้นรถไป รถของชลธีได้ผ่านที่นั่นพอดี เขากลับประเทศมาได้สองวันแล้ว แต่ไม่มีเบาะแสของมุกดาสักที เขาร้อนรนใจจะแย่อยู่แล้ว
ตอนนั้นเขาไปอย่างค่อนข้างเร่งรีบ คิดอยู่ว่ากลับมาก็จะสามารถอธิบายให้มุกดาแล้ว แต่ว่า แต่ว่า ตัวเองก็รู้ดีว่านิสัยของเธอดื้อรั้นมาก แต่ตอนนั้นไม่ทันอธิบายจริงๆนะ
เป็นความผิดของตัวเองทั้งนั้น ทำยังไงดี ทำยังไงดี มุก คุณอยู่ไหน?คุณอยู่ไหนเนี่ย?
“ทศพร นายใช้เส้นสายทั้งหมดของนาย ไปหามุกดาออกมาให้ได้”งานของชลธีกองมาสองเดือนแล้ว เขายังต้องเคลียร์งานของบริษัทฮอนดากรุ๊ป
หมดหนทาง จึงได้แต่เอาเรื่องนี้กดดันไปที่ทศพร
“ลูกพี่ นายก็ยังหมดหนทางเลย นายจะให้ฉันทำยังไง ฉันได้ยินมาว่า ถ้าผู้หญิงอยากหลบหน้านาย นายไม่มีทางหาเจอหรอก”ที่จริงทศพรก็เคยหาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่มีเบาะแสอะไรเลย
ชลธีไม่ได้เงยหน้าขึ้น เขาพูดแค่คำเดียวว่า：”ฉันได้ยินมาว่าจันวิภามีผู้ชายที่ชอบมาตั้งแต่เด็กคนหนึ่ง”
“ฉันไป ฉันไป ฉันไปโอเคยัง?ผู้ชายที่จันวิภาชอบมาตั้งแต่เด็กคือใคร?” ทศพรขี้ขลาดตาขาวขึ้นมาแล้วจริงๆด้วย เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายที่จันวิภาชอบมาตั้งแต่เด็กคือใคร
“นายไปช่วยฉันตามหามุกก่อน ถ้าหาเจอ ฉันก็จะบอกเรื่องนี้กับนาย” ชลธีทำงานต่อ งานทางการที่กองเป็นภูเขานั้น เขาเห็นแล้วถึงขั้นมีความคิดที่อยากจะโยนมันออกไปให้หมด
“โอเค คำไหนคำนั้น เราแลกเปลี่ยนตามนี้เลยนะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามุกดาจะสามารถหนีออกจากฝ่ามือฉันได้” ทศพรกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาในพริบตาเดียว
บางครั้งยิ่งตั้งใจหาใครคนหนึ่งก็จะยิ่งหาไม่เจอ มุกดาก็ไม่ได้หลบซ่อนอะไร เธอใช้ชีวิตอยู่ที่แวดวงตัวเองมาโดยตลอด แปลเอกสารอยู่ที่บ้านทุกวัน ณิชพนเป็นคนไปจ่ายตลาดและทำกับข้าวให้เธอทาน สองพ่อลูกใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขมาก
มุกดาไม่ได้กลับวิลล่ามาสองเดือนแล้ว ณิชพนที่ละเอียดอ่อนก็สังเกตเห็นแล้วเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้พูดออกมาตรงๆ ลูกสาวต้องมีความลำบากใจของเธอแน่นอน ถ้าเธออยากพูดก็คงจะกับตัวเองแน่นอน ให้เธอสงบสติอารมณ์หน่อยก็ดีเหมือนกัน
มาถึงวันศุกร์ มุกดาจัดเอกสารที่แปลเสร็จเป็นแฟ้มเรียบร้อย จากนั้นก็ได้ออกจากบ้านและนั่งรถเมล์มาถึงที่บริษัท
“คุณมุกดา คุณตรงตามเวลาจังเลยนะครับ เอกสารเยอะขนาดนี้ต่างก็แปลเสร็จหมดเลย เก่งจังเลยครับ”ตอนที่ยงธนัทรับเอกสารไป ยังไม่ลืมที่จะชมมุกดา
“พี่เพชร พี่ชมเกินไปแล้วค่ะ อ้อใช่ ทำไมฉันรู้สึกว่าให้เงินฉันมาเกินคะ?”ค่าแปลเอกสารของทุกครั้งจะโอนเข้าบัญชีของมุกดาในวันถัดไป หลังจากที่เธอได้ส่งเอกสาร
“เงินเกิน?อ๋อ คืออย่างนี้ครับ ทุกหนึ่งพันตัวอักษรได้เพิ่มให้คุณหนึ่งร้อยหยวน แล้วก็ใกล้เทศกาลแล้ว เลยได้ทุกคนคนละหนึ่งพันหยวนครับ”ยงธนัทอธิบายให้มุกดา
“อ๋อ แบบนี้เหรอคะ ฉลองเทศกาลก็แจกเงินด้วย” มุกดารู้สึกสวัสดิการของบริษัทนี้ช่างดีเกินไปแล้วมั้ง
แต่จะฉลองเทศกาลอะไร เธอคิดอยู่ในหัวอย่างรวดเร็วรอบหนึ่ง ช่วงระยะเวลาอันใกล้ที่สุดนี้ก็มีแค่วันเด็กอย่างเดียวหนิ
ช่างเถอะ บางทีบริษัทอาจจะยังมีประเภทเทศกาลของต่างประเทศด้วย เธอก็ไม่อยากถามอะไรเยอะแยะแล้ว เอาเอกสารที่ยงธนัทให้ตัวเองไว้ มุกดาก็ได้จากไปเลย ตอนนี้เธอได้ใช้พละกำลังทั้งหมดไปกับการแปลเอกสาร เธอไม่อยากไปคิดถึงชลธี และไม่อยากไปคิดถึงลูกตัวเอง คิดถึงเรื่องพวกนั้น เธอก็จะแสนเจ็บปวดใจ งั้นก็ใช้งานมาลืมทุกอย่างเถอะ
ชลธีกลับมาถึงวิลล่าของตัวเอง ท้องฟ้าก็ดึกมากแล้ว ทุกวันเขาจะทำงานจนดึกมากถึงกลับมาบ้าน ก็เพื่อเจียดเวลาออกมา ไปหามุกดา
ในห้องนอนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย แม้แต่เสื้อผ้าที่ตัวเองซื้อให้เธอก็ไม่ได้เอาไปสักตัว เครื่องประดับที่ซื้อให้เธอก็วางไว้เป็นอย่างดี มุกดาไปจากที่นี่ ไม่ได้เอาอะไรไปเลย
บนหมอนกับบนผ้าปูที่นอนยังมีกลิ่นหอมของเธอหลงเหลืออยู่ ชลธีเอาหมอนมากอดไว้ในอก คอยดมกลิ่นหอมอ่อนๆนั้น ใต้หมอนมีของอะไร เหมือนจะมีกระดาษใบหนึ่ง
ชลธีดึงกระดาษใบนั้นออกมา นี่เป็นกระดาษที่มุกดาทิ้งไว้ให้ตัวเอง พอเงยหน้าขึ้นมาดูคือคำว่า”สัญญาหย่า” ตรงกลางว่างเปล่า มาถึงด้านล่างสุดคือลายเซ็นของมุกดา
ชลธีโมโหจนกำกระดาษสองใบนั้นไว้ในมือแล้วฉีกเป็นเสี่ยงๆ เธอไม่เชื่อใจตัวเองขนาดนี้เลยเหรอ?
“มุก คุณกลับมาเถอะ ผมคิดถึงคุณ” ชลธีกอดหมอนไว้อย่างกับเด็ก เอาศีรษะตัวเองมุดเข้าไป เป็นถึงประธานชลธี เวลานี้กลับมีน้ำตาไหลออกมา
