ชลธีวิ่งเข้าห้องน้ำหลายรอบตลอดทั้งวัน เขาใกล้จะหมดสภาพอยู่แล้ว แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่งกำยำอย่างกับวัวกับควายก็ตาม ทว่าเขากับไม่สามารถต้านทานกับอาการท้องร่วงได้
มุกดาจ้องมองชลธี ก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเขาได้อย่างไรดี เลยไปหาซื้อยาให้เขาดีกว่า มุกดาเลยออกไปเลย เมื่อมองเห็นอาการวิ่งเข้าห้องน้ำของชลธีแล้ว เธอเองก็รู้สึกปวดใจตามเช่นกัน
ธินิดาส่งเอกสารเสร็จเรียบร้อยแล้ว พลันเห็นมุกดาออกไปจากประตูใหญ่ของบริษัท เธอรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ พลันถือของอร่อยที่ชลธีชื่นชอบที่ตนเองซื้อเอาขึ้นไปชั้นบนทันที
เมื่อเปิดประตูแล้ว ห้องทำงานไม่มีคนอยู่สักคน ธินิดารู้สึกแปลกใจมาก เพราะว่าก็ไม่เห็นชลธีออกไปข้างนอก
เธอยืนอยู่ในห้องทำงานสักครู่ ก็ได้ยินเสียงกดชักโครกดัง “ครืน” ออกมาจากห้องน้ำ ชลธีเดินออกมาจากด้านใน
“น้ำผึ้ง?” ตอนแรกชลธีก็ไม่อยากแสดงอาการอิดโรยต่อหน้ามุกดา ทว่าเมื่อออกมาจากห้องน้ำก็เจอกับธินิดาเข้าจนเขาเริ่มรู้สึกเกินคาดอยู่เล็กน้อย
“ชลคะ ฉันซื้อขนมชั้นที่คุณชอบกินมาฝากค่ะ” ธินิดาจ้องมองชลธีด้วยรอยยิ้มบานแฉ่ง
“น้ำผึ้ง เราไม่ใช่ว่านัดแนะกันเรียบร้อยแล้วเหรอ? หรือว่าคุณลืมมันไปแล้ว?” เมื่อเห็นธินิดา ชลธีไม่ได้มีความรู้สึกดีใจสักนิด ในทางกลับกันเป็นการไม่ยินดีมากด้วย
มือของธินิดาที่ต้องการจะจับมือชลธีถึงกับค้างทันที จนถูกชลธีดึงออก
“ชลคะ ฉันไม่ได้ลืมนะ ฉันก็แค่เห็นว่าคุณชอบกินขนมชั้นที่สุด เลยซื้อมาอย่างอดไม่ได้”
ธินิดาก้มหน้าก้มตาพูดอย่างน้อยใจ
“ของก็วางไว้เถอะ ต่อไปอย่าได้ทำแบบนี้อีกนะ” ชลธีเบนหน้าไปอีกทาง
เพื่อเป็นการไม่ข้องแวะกับธินิดาอีก จนเขาเกือบจะสูญเสียมุกดาไปแล้ว โชคดีที่มุกดาเป็นเด็กสาวที่ใจดีคนหนึ่ง
“อื้อ ฉันรู้แล้ว” ทว่าในใจของธินิดานั้นจงเกลียดจงชังมุกดามาก แต่ต่อหน้าชลธี เธอกลับต้องตีสีหน้าอ่อนโยนออกมา
ธินิดาค่อยๆ เดินมุ่งหน้าไปทางประตูอย่างช้าๆ ราวกับว่าเห็นว่ามุกดากลับมาแล้ว จนใกล้จะเปิดประตูอยู่แล้ว พลันหันหน้าไปทางชลธีแต่เขากลับมองไม่เห็น
“โอ๊ย” ข้อเท้าของธินิดาพลิก ส่วนตัวคนนั้นก็กระโจนเข้าหาชลธี ชลธีก็ดึงตัวเธอเอาไว้ตามสัญชาตญาณ
มุกดาถือถุงยารักษาอาการท้องเสียอยู่ในมือและผลักประตูเข้ามา แวบแรกที่เธอเห็นก็คือภาพสนิทสนมกลมเกลียวหวานหยดย้อยมาก ธินิดากระโจนเข้าอ้อมกอดของชลธี ชลธีก็กำลังกอดตัวเธอเอาไว้แน่น
“นี่พวกคุณ?” มุกดาปิดประตูแล้ว ก็เดินเข้ามา เธอจ้องมาธินิดาตาโต
“มุก พวกเราไม่ได้มีอะไรนะ จริงๆ คุณก็อย่าได้ไปโทษชลเค้า” ธินิดารีบพูดอธิบายทันควัน เพื่ออยากให้มุกดาเกิดความสงสัย
“ฉันไม่ได้โทษเขาหรอก ถ้าไม่มีเรื่องอะไร คุณก็ออกไปเถอะ วันนี้ท่านประธานไม่ค่อยสบาย ถึงเวลาต้องกินยาแล้วแหละ” มุกดาเอายาวางไว้บนโต๊ะชลธี จากนั้นก็รินน้ำให้เขา
“อ้อ มุกช่างแสนดีจริงๆ ฉันก็กลัวว่าคุณจะเข้าใจผิด” ธินิดาพูดเน้นย้ำอีกรอบ
เมื่อครู่แสดงจริงจังไปหน่อย จนเธอรู้สึกว่าข้อเท้าแพลงจริงๆ แล้ว
มุกดาเดินตามธินิดาไปที่ประตู ธินิดาก็หันกลับมายิ้มให้มุกดา “มุก ไม่ต้องไปส่งหรอก คุณไปดูแลชลเถอะ”
“อ้อ ฉันไม่ได้มาส่งคุณนะ ฉันก็แค่เดินมาปิดประตู ห้องนี้เป็นห้องพวกเราสองคนผัวเมีย คนนอกเข้ามามันดูไม่ดี” มุกดาพูดและยิ้มให้กับธินิดา
ธินิดาหน้าเปลี่ยนสีทันที ทว่าเธอก็ไม่สามารถแสดงอาการออกนอกหน้าได้ ทำได้เพียงพยักหน้า และเดินออกประตูไป
เสียงดัง “ปึง” มุกดาปิดประตูกระจก เธอจัดการล็อกกลอนประตูทันที
ธินิดาคิดว่าต้องเกิดความเข้าผิดระหว่างคนสองคนที่อยู่ในห้องแน่ๆ จนเธอถึงกลับยิ้มออกมาทันที เมื่อครู่โดนโมโหใส่แล้ว ขอแค่ให้สามีภรรยาพวกเขาไม่ลงรอยกัน งั้นตนเองก็มีโอกาสแล้วสิ ชลธีเอ๋ย คุณก็แค่หลงใหลในตัวมุกดาเพียงชั่วครู่เท่านั้นเอง ฉันจะแย่งคุณกลับมา
เมื่อได้ยินเสียงมุกดาปิดประตูแล้ว ท้องของชลธีก็เริ่มไม่สบายท้องอีกแล้ว เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง
มุกดายืนอยู่ตรงประตู เพราะเธอกำลังรอให้ชลธีออกมา เพื่อจะได้ให้เขากินยาที่ตนเองไปซื้อมา
“มุก เรื่องมันไม่ได้เป็นไปตามภาพที่คุณเห็นแบบนั้นนะ” แม้ว่าชลธีจะอยู่ในห้องน้ำ ทว่าในใจของเขากลัวเหลือเกินว่ามุกดาจะเข้าใจตนเองผิด
“ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ คุณรีบออกมากินยาที่ฉันซื้อมาเร็ว” มุกดาหน้าดำหน้าแดง เมื่อครู่ตอนที่เธอไปกดน้ำนั้น ถึงได้รู้ตัวว่า เมื่อเช้าตนเองใช้น้ำเย็นชงกาแฟให้กับชลธี
“อื้อได้ ได้” ชลธีพูดตกลง เขาก็ออกมาอย่างรวดเร็ว วันนี้เขาถูกทรมานจนพอแล้ว
“มานี่เร็ว กินสองเม็ดนะ” มุกดาเอายาใส่ในฝ่ามือของเขา เพื่อให้กลืนลงคอ
“มุก คุณช่างแสนดีจริงๆ” ชลธีรีบเอาอกเอาใจทันที
สีหน้าของเขาดูอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง มุกดาประคองเขาให้เดินมานั่งลงบนโซฟา เพื่อให้เขาได้นอนเอนหลัง พักผ่อนสักครู่
“คุณรีบบอกความจริงมาตรงๆ เลย” มุกดาหน้าเคร่งเครียดแทน
“ผมไม่มีอะไรจริงๆ ผม…” ชลธีเป็นคนไม่สะดวกกับการอธิบายอะไรมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพื่อมุกดาเขายอมอธิบายอย่างสุดกำลัง ทว่าก็กลัวว่ามุกดาจะโกรธ
“ไม่ใช่เรื่องนั้น เมื่อเช้าตอนที่ฉันชงกาแฟด้วยน้ำเย็นให้คุณ ทำไมคุณไม่พูดออกมาล่ะ คุณโง่ไปแล้วหรือไงกัน?” มุกดาตบหน้าชลธีเล็กน้อย เพื่อเป็นการลงโทษเขา
“เหอะๆ ผมก็กลัวว่าจะทำให้คุณรู้สึกผิดไปด้วย เลยคิดว่าคงไม่เป็นไร ใครจะไปรู้ว่าลำไส้ของผมมันไม่สามารถทนกับน้ำเย็นได้” ชลธีเป็นคนขี้หนาวมาตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว เขาไม่สามารถดื่มของเย็นได้
“แล้วตอนนี้คุณสบายตัวขึ้นบ้างหรือยัง? ไม่อยากจะสนใจคุณแล้วนะ” มุกดาทำทีท่าว่าจะเดินไปแล้ว
ชลธีดึงเธอเอาไว้ จากนั้นก็ดึงเข้าสู้อ้อมอกของตนเอง
“ต่อไปผมไม่ทำอีกแล้ว คุณภรรยา คุณอย่าโกรธกันเลยนะ” ชลธีดึงมือของมุกดาขึ้นมาจุมพิตลง
ยานั้นคือว่าสรรพคุณดีมาก พอกินเข้าไปสักพักแล้วชลธีไม่ต้องวิ่งเข้าห้องน้ำอยู่ตลอดเวลาอีกแล้ว
หลังจากดื่มน้ำอุ่นแล้ว เรี่ยวแรงก็ฟื้นตัวกลับมา
“มุกครับ คุณช่วยดูเอกสารที่เหลือให้ผมหน่อย แล้วก็สรุปความหมายให้ผมฟังก็พอแล้ว ผมไม่มีกะจิตกะใจจะดูต่อแล้ว” แม้ว่าเรี่ยวแรงของชลธีจะดีขึ้นกว่าเมื่อครู่แล้ว ถึงอย่างไรก็เสียเรี่ยวแรงไปอยู่พอตัว
“ฉันดูไม่รู้เรื่องค่ะ” มุกดายังไม่เคยสัมผัสกับพวกเครื่องจักรกลมาก่อนเลย
“ลองศึกษาดูนะ คุณต้องช่วยแบกรับภาระของผมไว้ด้วย ไม่ใช่ว่าให้ผมมาเหนื่อยเกินไปอยู่คนเดียวใช่ไหม?” ชลธีเริ่มพูดกำกวมอีกแล้ว
นัยน์ตาอันลึกซึ้งของชลธีในเวลานี้ก็เหมือนกับเด็กน้อยเลย ที่กำลังเริ่มออดอ้อนมุกดาอยู่
“ได้ ได้ค่ะ ฉันจะลองดูก่อน ฉันจะอ่านให้คุณฟังนะ” มุกดารู้สึกว่าตนเองไม่ถนัดไม่มั่นใจ เลยอยากจะอ่านให้ชลธีฟัง
คิดว่าเอกสารทางธุรกิจเหล่านั้นมันจะดูซับซ้อนซ่อนเงื่อนมาก จนในใจของมุกดาเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาบ้า
ทว่าเมื่อมองดูเอกสารฉบับนี้แล้ว ก็รู้สึกว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย ไม่มีอะไรที่ยากมากมายนัก
“คุณคิดว่าเรื่องนี้ควรจะจัดการอย่างไรดี?” หลังจากอ่านจบแล้วหนึ่งรอบ ชลธีก็เอนตัวลงบนโซฟา พลางสอบถามมุกดาทันที
