จันวิภาไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน จนตอนที่ทศพรเรียกเธอเบาๆ ที่หน้าประตู เธอถึงได้ตื่นขึ้นมา
“คุณชายพร ประธานของเจริญพรกรุ๊ปมีเวลาแล้วเหรอคะ?” พอจันวิภาลืมตาขึ้นมาได้ก็ถามเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก
ตอนที่เธอฝันเมื่อกี้นี้ ยังบอกว่าทศพรคือประธานเจริญพรกรุ๊ป แล้วก็เซ็นสัญญาทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ทำให้หัวเราะเกือบตาย”
“มีแล้ว คุณจัดแจงอะไรให้เรียบร้อย แล้วรีบตามผมออกมา เดี๋ยวผมจะรอคุณที่หน้าประตู”ทศพรพูดกับจันวิภา
“ค่ะ ค่ะ แป๊บเดียวเดี๋ยวฉันก็จะ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” จันวิภารีบลุกขึ้นมาจากเตียง ใส่รองเท้า เราก็จัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย หวีผมใหม่ แล้วก็หยิบลิปสติกขึ้นมาทานิดหน่อย
พอมองดูตัวเองในกระจก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สวยมาก แต่ว่าก็ดูสวยมีเสน่ห์อยู่ น่าจะสร้างความประทับใจดีๆ ให้กับประธานของเจริญพรกรุ๊ปได้
พอเปิดประตูออกไป ทศพรก็รอเธออยู่ที่หน้าประตูจริงๆ จันวิภายิ้มให้กับเขา พอเกิดเรื่องเมื่อเช้านี้ขึ้น จันวิภาก็รู้สึกว่าพอเห็นหน้าทศพรแล้วรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
“เสร็จแล้วเหรอ? งั้นไปกันเถอะ” ทศพรพูดกับจันวิภา
“ค่ะ ค่ะ” จันวิภาอยู่ด้านทศพร แล้วก็เดินทางมาถึงห้องห้องหนึ่ง ห้องนี้มันใหญ่มาก ด้านในได้มีชาเตรียมไว้แล้ว รอให้แขกเข้าไป
“คุณนั่งตรงนี้ ชาได้ถูกชงไว้เรียบร้อยแล้วลองชิมดูสิ” ทศพรให้จันวิภาได้ลองลิ้มรสชาด้วยตัวเอง แล้วเขาก็นั่งลงตรงกันข้ามกับจันวิภา
จันวิภาจิบชาลงไป รู้สึกว่าชามันมีกลิ่นหอมมาก แต่ว่าเวลานี้เธอไม่มีอารมณ์จะมาค่อยๆ ชิมชาหรอกนะ เธออยากจะคุยเกี่ยวกับโครงการต่างๆ
จันวิภามองทศพรที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของตัวเอง ทั้งห้องนี้ไม่มีประธานของเจริญพรกรุ๊ปอยู่เลย เธอเริ่มรู้สึกโกรธเล็กน้อยแล้ว
“คุณชายพร ถึงแม้ว่าเรื่องเช้านี้ฉันจะผิดไป แต่ว่าคุณจะมาแกล้งฉันแบบนี้ไม่ได้ ทำไมฉันถึงไม่เห็นเลยเหรอว่าประธานของเจริญพรกรุ๊ปอยู่ตรงไหน? จันวิภาแน่ใจแล้ว ว่าไม่เห็นคนอื่นอยู่ตรงนั้น
“แล้วผมไม่ใช่คนเหรอ?” ทศพรชี้ไปที่ตัวเอง
“คุณ? คุณเป็นคน แต่ว่าคุณไม่ใช่ประธานของเจริญพรกรุ๊ป คุณจะมาคุยอะไรกับฉัน? คุณจะมาทำหน้าที่แทนเจริญพรกรุ๊ปงั้นเหรอ? ” จันวิภามองหน้าทศพรอย่างดูถูก
ใครไม่รู้บ้างว่าทศพรเป็นลูกผู้ดีมีเงิน หนุ่มเพลย์บอย สมาชิกของตระกูลนวลอ่อนกับพ่อของทศพรก็รู้สึกปวดหัวกับเขาตลอด ไม่ได้ยกตระกูลนวลอ่อนให้กับเขา
ทศพรเห็นสีหน้าของจันวิภา ก็หัวเราะด้วยความโกรธเคือง เธอค่อนข้างที่จะเชื่อข่าวลือภายนอกมากกว่า แต่กลับไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้เห็นกับตา
“จันวิภา ผมสามารถบอกคุณได้อย่างชัดเจนว่า ผมคือประธานของเจริญพรกรุ๊ปทศพร มีเรื่องอะไรก็คุยกับผมแล้วกัน เวลาผมมีค่ามาก” ทศพรสีหน้าเคร่งขรึม
จันวิภานั่งหลังตรงในทันที ต่อให้ตีเธอให้ตายเธอก็ไม่เชื่อหรอกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอในตอนนี้คือประธานของเจริญพรกรุ๊ป แถมเวลาของเขายังมีค่าอีก การที่มีเวลาไปตามเธอที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปแต่เช้า นั่นคือสิ่งที่เรียกว่าเวลามีค่าอย่างนั้นเหรอ?
“ช่างเถอะ ทศพร ฉันรู้สึกว่าเรื่องตลกที่คุณเล่นอยู่ตอนนี้มันไม่ตลกเลยแม้แต่นิดเดียว ในเมื่อคุณไม่มีความสามารถที่จะนัดประธานของเจริญพรกรุ๊ปออกมา ฉันก็ไม่โทษคุณหรอกนะ ยังไงพรุ่งนี้ฉันก็ยังพอมีเวลา ฉันไปรอเจอเขาเองก็ได้” จันวิภายืนขึ้น หยิบกระเป๋าของตัวเองเตรียมจะออกไปข้างนอก
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ พรุ่งนี้คุณก็ไปเฝ้าต่อแล้วกัน” ทศพรก็ไม่อยากจะพูดอะไรให้มันมากมาย ในเมื่อเธอไม่เชื่อก็ช่างมันเถอะ มอบโอกาสให้แล้วเธอก็ไม่เอา ให้เธออยู่กับความขมขื่นไปแล้วกัน
จันวิภาเดินออกไปในทันที เธอเดินไปด้วยแล้วก็ด่าทศพรไปด้วย ทำให้เธอเสียเวลาไปวันหนึ่ง แล้วก็ต้องดีใจเก้ออีกต่างหาก
เธอเรียกแท็กซี่ เตรียมตัวจะกลับไปที่บริษัทฮอนดากรุ๊ป ยังไงวันนี้ก็ไม่ได้อะไรกลับมาอยู่แล้ว
พอจะขึ้นไปนั่งบนรถ จันวิภาก็ได้รับสายจากผู้อำนวยการ
“ฮัลโหล จันวิภา วันนี้ได้อะไรกลับมาไหม?”ผู้อำนวยการถามจันวิภา
“ช่างเถอะ ไม่ต้องพูดถึงแล้ว วันนี้ไม่ได้อะไรกลับมาเลยค่ะ” จันวิภาถอนหายใจออกมา เธอก็ไม่ได้ปัดความรับผิดชอบให้กับทศพร
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก ผมได้ให้คนไปถามมาแล้ว ประธานของเจริญพรกรุ๊ปนามสกุลนวลอ่อน เหมือนจะชื่อทศพร ข้อมูลนี้มันแม่นมากเลยนะ คุณต้องจับไว้ให้มั่น” ผู้อำนวยการที่ปลายสายเล่าเกี่ยวกับข้อมูลที่พึ่งได้มาให้จันวิภาฟัง
“อะไรนะ? นวล นวลอ่อน…”หลังจากที่จันวิภาได้ยินแล้ว เธอก็ตะกุกตะกักพูดอะไรไม่ออก
“ทศพร คุณจำเอาไว้ให้ดีเลย เขาคือคุณชายของตระกูลนวลอ่อน แถมยังเป็นคนก่อตั้งเจริญพรกรุ๊ปขึ้นมาด้วยตัวเอง เขาก็เลยไม่เคยเปิดเผยที่ไหนมาก่อนเลย” ผู้อำนวยการพูดชื่อของทศพรให้จันวิภาฟังอีกครั้งหนึ่ง
จบแล้ว ทำไมคุณผู้อำนวยการคนนี้จะโทรมาให้เร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้ วันนี้เธอมีเรื่องบาดหมางกับทศพรมาสองครั้งแล้ว ดูท่าว่าโครงการนี้จะไม่มีโชคชะตากับเธอซะแล้ว
ถ้าจะให้ไปอีกครั้งจันวิภาก็รู้สึกไม่เต็มใจแล้ว ทำยังไงดี วันนี้เธอฝันแม่นมาก ในฝันของเธอท่านประธานของเจริญพรก็คือทศพร
“จันวิภานะจันวิภา เธอเองก็ไม่ใช่คนโง่ ขนาดความฝันยังเตือนเธอแล้ว ยังจะมาฝืนอะไรอีก แบบนี้ดีแล้วใช่ไหม ทำผิดต่อทศพรไปเต็มๆ เลยใช่ไหม? ” จันวิภาพูดกับตัวเองบนรถ
แต่ว่าก็ไม่มีทางเลือกอื่น ในเมื่อมันบาดหมางไปแล้ว เธอก็ไม่อยากจะไปรับโครงการนี้มาต่อ ต่อให้เงินมากแค่ไหนเธอก็ไม่ต้องการ
“จันทร์ คุณกลับมาแล้วเหรอ เรื่องที่ผมบอกคุณต้องจำไว้ให้แม่นนะ ว่าชื่อของประธานคนนั้นก็คือทศพร” ผู้อำนวยการเห็นว่าจันวิภากลับมาแล้ว เขาก็รีบเน้นย้ำชื่อประธานของเจริญพรกรุ๊ปอีกครั้งหนึ่ง เขาต้องทุ่มเทอย่างมากเพื่อที่จะสืบถามเรื่องนี้มาได้
“ท่านประธานคะ ฉันอยากปรึกษาอะไรบางอย่าง” จันวิภาพูดกับท่านประธาน
“มีเรื่องอะไรว่ามาเลย!” ผู้อำนวยการนึกว่าจันวิภาจะพูดถึงแผนการของตัวเอง
“เรื่องนี้ให้คนอื่นไปทำเถอะค่ะ ฉันทำไม่ได้ พักนี้ฉันไม่ค่อยรู้สึกอะไรเลย แถมอัตราการทำงานให้สำเร็จลุล่วงนั้นก็ต่ำมาก ฉันกลัวว่าจะทำให้คนอื่นมาเหนื่อยด้วย” จันวิภาพูดกับผู้อำนวยการ
“จันทร์ เป็นอะไรไป? ไม่สบายอะไรหรือเปล่า ถ้าเกิดว่าคุณไม่สบาย ผมให้คนอื่นไปแทนก็ได้ วันนี้คุณไปเฝ้ามาทั้งวันแล้ว ก็คงจะป่วยเพราะอากาศร้อนได้ กลับไปพักผ่อนเถอะ” ผู้อำนวยการก็ยังคงเป็นคนที่แฟร์และมีเหตุผล พอเห็นว่าสีหน้าของจันวิภาไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ก็เดาว่าเธอน่าจะป่วยเพราะอากาศร้อนแน่ๆ
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้อำนวยการที่เข้าอกเข้าใจ จันวิภาก็เหมือนได้รับนิรโทษกรรม เธอไม่ต้องไปเจอกับทศพรอีกแล้ว
“มุก ผมจะออกไปทำงานต่างประเทศ อาทิตย์หน้าเป็นวันเกิดปีที่ 81 ของคุณปู่ คุณช่วยผมเตรียมของไว้ให้คุณปู่หน่อยเถอะนะ ผมเดาว่าผมกลับมาไม่ได้แน่เลย” ชลธีพูดกับมุกดา เขามีเรื่องด่วนที่ต้องไปนอกประเทศอยู่ช่วงหนึ่ง
“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปเตรียมให้เรียบร้อย คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พวกเราก็อยู่บ้าน” มุกดาพูดกับชลธี ชลธีเป็นคนที่กตัญญูมาก ดีกับปู่ปรัณมากเช่นกัน
“อืม ผมเข้าใจแล้ว พอมีคุณก็รู้สึกสบายใจ แต่ว่าผมต้องไปตั้งแต่คืนนี้เลยนะ อาจจะไม่ได้กลับไปหาคุณแล้ว ยังต้องไปเอาของที่อื่นอีก เดี๋ยวผมจะให้เลขากลับมาเก็บของ ฝากคุณเตรียมไว้ให้ด้วยนะ” ชลธีพูดจบ โทรศัพท์สำนักงานเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาวางสายจากมุกดา แล้วก็รับสายโทรศัพท์นั้น
