ปู่ปรัณไม่ค่อยที่จะรอคอยกับการมาของภรรยาของเขา “อยู่ที่ชนบทดีๆ แท้ๆ มาทำไม? มีศักดิ์ศรีมากๆ ไม่ใช่เหรอ? เวลานี้ต้องการเงินของที่บ้านแล้ว?” ปู่ปรัณพูด
ตอนนั้นชุติภาสหย่ากับสิริกร นายหญิงนิ่มยืนยันว่าตัวเองจะอยู่กับลูกสะใภ้ของ บอกว่าไม่ต้องการเงินของตระกูลสุวรรณเลิศ ต่อให้ตายก็ไม่มีทางที่จะอยู่ด้วยกันกับคนของตระกูลสุวรรณเลิศ
แต่ว่านี่ยังไม่ตายเลย ก็จะมาอยู่แล้ว พูดออกมาแล้วก็กลืนน้ำลายตัวเองแบบนี้ ปู่ปรัณดูหมิ่นเหยียดหยามมาก
“พ่อคะ อาจเป็นเพราะว่าตอนนี้นั้น แม่ได้คิดถึงทุกคนแล้วก็ได้” เวลานี้นีรชากลับยืนออกมาพูดปลอบปู่ปรัณ
“คิดถึงอะไรกัน ปีใหม่หรือเทศกาลอะไร คนโตคนรองลูกคนที่สามก็ยังไปเยี่ยมหาเธออยู่ไม่ใช่เหรอ? ถ้ามาแล้วทุกคนไม่มีวันที่สงบสุขแน่” ปู่ปรัณมองคนที่มองอะไรชัดเจนดี เขารู้จักนิสัยของภรรยาตัวเองดี
นีรชาก็ไม่รู้ว่าควรพูดยังไง คุณหญิงท่านคนนี้เหมือนว่าไม่มีใครชอบเลย
แต่ว่าถ้าให้พูด ถึงเวลาที่คุณหญิงท่านจะมาก็ต้องมา
นอกจากปู่ปรัณแล้วทั้งบ้านก็ได้ยืนต้อนรับการมาของย่านิ่มที่หน้าประตู
รถเบนท์ลีย์สีดำก็ได้ค่อยๆ ปรากฏให้ทุกคนได้เห็น รถจอดลง ชุติภาสลงจากรถก่อน จากนั้นเขาก็ได้วิ่งไปข้างหลังเปิดประตูรถออก แล้วก็ประคองย่านิ่มออกมา
นิตย์รวีร์กับธีร์ธวัชก็ได้เข้าไปประคองนายหญิงนิ่ม ชลธีไม่ได้อยู่บ้าน มีแค่มุกดากับโธรณีเห็นว่าไม่มีที่ให้ตัวเองเข้าไปแทรก ก็ไม่ได้เข้าไป
ย่านิ่มถึงแม้ว่าเต็มไปด้วยผมขาว แต่ว่าดูแล้วร่างกายก็ยังแข็งแรงมาก ใบหน้าแดงแล้วมีริ้วรอยไม่เยอะ ดูแล้วรักษาสุขภาพมาได้อย่างดีเลย
แต่ว่าสายตาของเธอดุเกินไป ตอนที่เดินผ่านมุกดากับโธรณีนั้น สายตาของย่านิ่มก็ได้มองใบหน้าของมุกดาสักพัก สายตาได้เต็มไปด้วยความรังเกียจ
“ยังเป็นธวัชกับนิตย์ที่เป็นเด็กดี ไม่เหมือนใครบางคน ยังคิดว่าตอนนี้ฐานะของตัวเองนั้นได้มีการเปลี่ยนแปลงแล้ว หางก็ได้ชี้ฟ้าแล้ว” รอให้ทุกคนมานั่งแล้วนั้น ย่านิ่มก็ได้พูดอะไรออกมาด้วยน้ำเสียงที่แปลกประหลาด
คำพูดของเธอทำให้ธีร์ธวัชกับนิตย์รวีร์แล้วก็วรรณวิมลดูดีใจเอามากๆ แต่ว่านีรชาก็ดีใจไม่ออกแล้ว
“แม่คะ แม่มีแค่สองแขน ก็ได้ถูกคนประคองหมดแล้ว มันก็เข้าไปช่วยเพิ่มไม่ได้แล้วนี่คะ”
ย่านิ่มก็ได้จ้องนีรชาเขม็ง มีแม่ผัวแบบไหนก็มีลูกสะใภ้แบบนั้น ถึงว่าลูกสะใภ้คนนั้นไม่รู้จักมารยาท ที่แท้มีแม่ผัวแบบนี้สอนอยู่
“หาข้ออ้าง” ย่านิ่มก็ได้โยนประโยคนี้เข้ามา
นีรชายังอยากจะพูดอะไร ชุติภาสก็ได้สะกิดเธอไปที
“แม่พึ่งหายป่วย ทนหน่อย” ชุติภาสก็ได้พูดออกมาเบาๆ
แต่ว่าคราวนี้ถึงแม้ย่านิ่มมาแล้ว ยังดีที่เธอไม่ได้พาสิริกรมาด้วย ทำให้ใจของนีรชารู้สึกสบายขึ้นอีกหน่อย
“ไอ่แก่ไม่ยอมตายนั่นล่ะ? ทำไม ฉันมาแล้วมันไม่ชอบเหรอ? หน้าก็ไม่ยอมมาเจอ?” ย่านิ่มมองไปรอบๆ มองไม่เห็นปู่ปรัณ
“แม่ครับ คุณพ่อร่างกายไม่ค่อยดี หมอบอกว่าจะให้ท่านเหนื่อยมากไม่ได้ ตอนนี้พักผ่อนอยู่ครับ” ชุติภาสพูดกับย่านิ่ม
“ฉันที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลร่างกายยังดีอยู่เลย เขายังไม่สบายอะไรอีก แกล้งป่วยหรือเปล่า? ไม่อยากเจอฉันล่ะสิท่า” ย่านิ่มก็ได้พูดออกไปอย่างหงุดหงิด
ตระกูลสุวรรณเลิศเป็นตระกูลเศรษฐี ต้นกำเนิดของย่านิ่มก็เป็นแค่ชาวไร่คนหนึ่ง แต่ว่าพ่อของเธอนั้นเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลสุวรรณเลิศ เพราะงั้นพ่อของปู่ปรัณนั้นบังคับให้ปู่ปรัณสู่ขอเธอ
ตอนสาวๆ นั้นก็ยังเป็นผู้หญิงที่มีนิสัยไม่ทำให้รังเกียจ แต่ว่าต่อมานิสัยที่โลภและความน่ารังเกียจนั้นก็ได้โผล่ออกมา เพราะงั้นเธอกับปู่ปรัณก็มีแค่ลูกชายสองลูกสาวหนึ่ง คลอดลูกสาวเสร็จปู่ปรัณก็ไม่ได้แตะต้องตัวเธออีกเลย
พอได้ยินที่ย่านิ่มพูด มุกดาก็ได้รู้สึกเห็นใจปู่ปรัณเล็กน้อย ผู้หญิงแบบนี้ถ้าจะให้อยู่ด้วยกันตลอดชีวิต เป็นอะไรที่ทำให้คนทนไม่ได้
ทุกคนก็ไม่ได้คุยเรื่องนี้กันอีก ชุติภาสกับนีรชาก็ได้พาย่านิ่มไปที่ห้องนอนของเธอ
“นี่ยังเรียกว่าคนนอน? ให้ฉันนอนอยู่ตรงนี้? พวกแกไม่ได้อยากให้ฉันกลับมาใช่ไหม? ไม่อยากที่จะดูแลฉันแล้วใช่ไหม?” ย่านิ่มมองห้องของตัวเองสักพักก็ได้เริ่มด่าออกมา
ห้องของเธอนั้นเป็นห้องที่ดีที่สุดในบรรดาห้องรับแขกแล้ว มีทั้งแสงแดดแล้วก็สะอาด แต่ว่าในสายตาของเธอ ขอแค่เป็นสิ่งที่นีรชาทำ เธอก็ไม่ชอบแล้ว
“แม่ครับ แม่พูดอะไรน่ะ? พักผ่อนก่อนเถอะครับ บัวไปเตรียมอาหาร มา ธวัช นิตย์ พวกแกขนของของคุณย่าเข้ามา มุก อ่อน แสนดี พวกเธอช่วยคุณย่าจัดของให้เรียบร้อย” เวลานี้ชุติภาสก็ได้แยกนีรชาออกไป เขารู้ว่าแม่ของตนนั้นไม่ชอบนีรชา
เขาพูดออกมาแล้ว พวกลูกๆ ก็ได้เริ่มลงมือทำ ย่านิ่มเห็นว่านีรชาไปแล้วจริงๆ ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“อ่อน เรานี่เป็นเด็กดีจริงๆ หน้าตาก็สวย ธวัชของพวกเราหาเธอเจอเป็นบุญวาสนาของเขา” ย่านิ่มมองวรรณวิมล ก็ได้ชอบมากจริงๆ เพราะว่าเธอนั้นเป็นลูกสะใภ้ของสิริกร ขอแค่เป็นคนที่เกี่ยวข้องกับนีรชา ย่านิ่มไม่ชอบทั้งหมด
มุกดากับโธรณีทำงาน ก็ได้ยินแต่ย่านิ่มพูดคุยกับวรรณวิมล
ทำเสร็จแล้ว ย่านิ่มมองไปสักพักก็ได้พูดกับวรรณวิมลว่า “ยังเป็นหนูที่เก่งไปซะทุกอย่าง ย่าก็ไม่มีอะไรที่จะให้หนู อันนี้หนูเอาไปเถอะ” เหมือนว่าย่านิ่มจงใจทำให้มุกดาเห็น เธอก็ได้เอากำไลหยกของตัวเองให้กับวรรณวิมล
วรรณวิมลมองสักพัก ในใจได้รังเกียจเอามากๆ เธออยากที่จะได้กำลังหยกที่แสดงถึงการเป็นคุณนายหญิงของบ้านที่อยู่ในมือนีรชา ไม่ใช่ของที่ไร้ประโยชน์แบบนี้
แต่ว่าเธอก็ไม่ได้แสดงออกบนใบหน้า ของที่คุณย่าให้ตัวเอง ก็หมายความว่าคุณย่าได้ชอบตน ไม่ได้ชอบมุกดาอะไรนั่น
“ขอบคุณค่ะคุณย่า กำไลหยกนี้สวยจังเลยค่ะ” วรรณวิมลเอากำไลหยกอันนี้มาอวดตรงหน้าของมุกดา
มุกดาไม่ได้พูดอะไร เดิมทีเธอก็ไม่ได้ชอบของพวกนี้อยู่แล้ว
มองผู้หญิงสองคนนั้นที่ได้อวดอยู่ตรงนั้นราวกับคนบ้า โธรณีก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
“มุก กำไลหยกที่คุณแม่ฉันให้เธอทำไมเธอไม่ใส่ละ?” เธอก็ได้จงใจพูดให้วรรณวิมลได้ยิน ดูสิว่าเธอนั้นจะอวดดียังไงอีก กำไลหยกที่แสดงถึงตำแหน่งคุณหญิงในบ้านตระกูลสุวรรณเลิศได้อยู่ในมือของมุกดาแล้ว
ตามคาดพอวรรณวิมลได้ยิน ก็ได้เกือบที่จะเอากำไลหยกขยะนั้นที่ย่านิ่มให้ทิ้งไป
อะไรนะ? กำไลหยกที่แสดงถึงตำแหน่งคุณหญิงในบ้านจะให้มุกดาได้ยังไง? บ้านนี้ตนนั้นถึงจะเป็นลูกสะใภ้คนแรกที่แต่งเข้ามานะ ทำไมถึงได้ให้หล่อน?
สายตาที่วรรณวิมลมองมุกดาก็เหมือนกับใบมีด
“ฉันกลัวว่าตอนทำงานแล้วจะทำมันแตกน่ะ กำไลหยกอันนั้นมองแล้วสวยดี” มุกดาก็ได้ตอบไปซื่อๆ เธอก็ไม่รู้ว่ากำไลหยกสองอันนี้มีมันแตกต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
โธรณีมองสีหน้าของวรรณวิมล เธอก็ได้หัวเราะในใจ ผู้หญิงคนนี้พยายามทุกอย่างเพื่อที่จะได้กำไลหยกอันนั้น แต่ว่าตอนนี้รู้ว่าแล้วกำไลหยกได้อยู่ในมือของมุกดาแล้ว ต้องโมโหมากๆ แน่ๆ
การกระทำที่ไม่ได้คิดของโธรณี ทำให้ต่อไปนั้นได้สร้างปัญหามากมายให้กับมุกดา คนที่โลภมากแบบนั้นเพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายตัวเองแล้ว ไม่สนใจวิธีการหรอก
