มุกดาเรียกรถไปยังบริษัทฮอนดากรุ๊ป เธอไม่ได้บอกชลธี อยากจะเซอร์ไพรส์เขา
พนักงานที่แผนกต้อนรับต่างก็รู้ว่าเธอคือภรรยาของประธานบริษัทฮอนดากรุ๊ป และไม่ได้ถามเธอปล่อยเธอเดินเข้าไปเลย
มาถึงออฟฟิศของประธาน มุกดาได้ยินข้างในเงียบสงบ ผลักประตูออกเบาๆ เห็นว่าชลธีกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
เธอไม่ได้พูดอะไร เดินเข้าไป แล้วปิดประตู
“เอาเถอะ ตามนี้ละกัน” ชลธีเห็นมุกดามา รู้สึกตกตะลึงจริงๆ
“มุก มานี่” ชลธีวางสาย โบกมือไปทางมุกดา ให้เธอมายังข้างกายของตัวเอง
“มานั่งที่นี่” ชลธียิ้มอย่างมีเลศนัย อุ้มมุกดาขึ้นมาบนตักของตัวเอง
“มีเก้าอี้อยู่ไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวมีคนผ่านมาเห็นแล้วไม่ดี” มุกดาอยากลงไป ทว่าชลธีไม่ยอม อุ้มเธอไว้ในอ้อมกอดแน่น
หลายชั่วโมงแล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากัน เขาคิดถึงเธอแล้ว บางส่วนของร่างกายก็คิดถึงเธอแล้ว
“ไม่เป็นไร ใครจะมาเนี่ย ต่างก็รู้ว่าภรรยาของประธานมาแล้ว ยังเข้ามาอีกนี่ไม่มีสมองแล้วใช่ไหม” ชลธีซุกหัวเข้าไปที่ใต้ของมุกดา สูดดมกลิ่นหอมที่เป็นของเขา
ยังมีคนที่ไม่มีสมองจริงๆ ในขณะที่ทั้งสองกำลังสนิทสนมกัน ประตูก็ถูกผลักออก ยังทำเอามุกดาตกใจด้วย
ธินิดาเข้ามาจากข้างนอก เห็นภาพฉากในห้องแล้ว รีบพูดขอโทษอย่างต่อเนื่อง แล้วถอยออกไป
มุกดาลุกขึ้นมาจากบนตักของชลธี แล้วชลธีก็เรียกธินิดาเข้ามา
“เข้ามา มีเรื่องอะไรเหรอ?” ทว่าสีหน้าของชลธีแย่มาก
“โทษทีนะชล ตรงนี้มีหนังสือสัญญาที่สำคัญฉบับหนึ่ง ฝ่ายตรงข้ามขอให้เซนต์ชื่อเดี๋ยวนี้” นัยน์ตาของธินิดาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เป็นธรรม
ทว่าเอกสารฉบับนี้เธอควรจะเอามาตั้งแต่เช้าแล้ว เธอลืมไป พอเห็นมุกดามา เธอก็อดที่จะอยากเข้ามายุ่งวุ่นวายไม่ไหว
“วางไว้เถอะ ไม่มีเรื่องอะไรเธอก็ออกไปก่อน” ชลธีให้ธินิดาวางหนังสือสัญญาลง แล้วคนออกไป
ธินิดากัดริมฝีปาก วางหนังสือสัญญาลง ในตอนที่ตัวเองจากไป ยังเดินไปยังข้างหน้าของมุกดาแล้วอมยิ้ม
“มุก เธอยิ่งอยู่ยิ่งสวยขึ้นแล้วนะ ว่างเมื่อไหร่พวกเราไปดื่มกาแฟกันหน่อยสิ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ชอบดื่มกาแฟ” มุกดาไม่ได้เงยหน้าขึ้นเลยแม้แต่น้อย มือของเธอถูกชลธีจูงอยู่ ธินิดาก็เห็นแล้ว เธอยิ่งเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ
“อ่อ งั้นฉันออกไปก่อนนะ พวกเธอค่อยๆ คุยกันนะ” ธินิดาเห็นว่าตนเองหาดีอะไรไม่ได้เลย เธอจึงออกจากออฟฟิศของชลธีไป
ออกจากประตูไป ความโกรธของเธอนี้ไม่มีที่ให้ระบาย อัดไว้ใจก็รู้สึกแย่มาก เธอก็โทรหาวรรณวิมล ให้วรรณวิมลออกมาอยู่เป็นเพื่อนตัวเอง
“ฮัลโหลวรรณวิมล เธอว่างไหม พวกเราออกมาดื่มกาแฟกันหน่อยไหม” ธินิดาพูดกับวรรณวิมล
“ธินิดา คิดยังไงถึงโทรหาฉันเนี่ย? ฉันไม่ว่าง ฉันต้องอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าที่บ้าน” วรรณวิมลไม่ค่อยชอบธินิดา ขอแค่ผู้หญิงที่แย่งทรัพย์สินมรดกในบ้านกับเธอ เธอต่างก็ไม่ชอบ
“ฉันมีเรื่องสำคัญที่เกี่ยวข้องกับเธอ เธอไม่อยากรู้เหรอ? อยากรู้ก็รีบมา ฉันรอเธออยู่ที่Coffee Moon” ธินิดาก็ไม่พูดอะไรมากกับวรรณวิมล
“ฮัลโหล เธอ……” วรรณวิมลฟังเสียงตุ๊ดๆ ในสาย โมโหมากจริงๆ โลกนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกคนถึงทำท่าทีแบบนี้กับเธอ? มุกดาก็ไม่พูดถึงแล้ว นั่นคือศัตรูของตัวเอง
เมธพรก็กล้าหลอกลวงตัวเองแล้ว ตอนนี้ยัยธินิดานี่ยังไม่ทันเข้ามาก็กล้าทำแบบนี้กับตัวเองแล้ว เป็นเพราะตัวเองจิตใจดีเกินไปหรือเปล่า
ทว่าไม่ว่ายังไง วรรณวิมลก็ตัดสินใจที่จะไป เธอจะไปดูว่าธินิดาจะพูดอะไรกับตนเอง
“มีเรื่องอะไรก็รีบพูด ฉันยุ่งมาก” วรรณวิมลมาถึงCoffee Moon เวลานี้ธินิดาได้รอเธออยู่ที่นั่นแล้ว
“รีบอะไร? หรือว่าเธอชอบกลับไปมองใบหน้าของย่านิ่มที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเหรอ?” ธินิดามองวรรณวิมลด้วยความดูถูก
“เธอ เธอพูดคุณย่าแบบนั้นได้อย่างไร ต่อจากนี้เธอก็จะเป็นสะใภ้ของตระกูลสุวรรณเลิศเหมือนกัน” วรรณวิมลตำหนิธินิดา
“ถึงแม้ฉันจะไปที่บ้านสุวรรณเลิศ ฉันก็เป็นสะใภ้ใหญ่ ยังไม่ถึงขั้นให้เธอมาสั่งสอนฉัน วรรณวิมลเธอจำไว้นะ ฉันคือสะใภ้ใหญ่ เธอเป็นเพียงแค่สะใภ้รอง” ธินิดาพูดพลางหัวเราะกับวรรณวิมล
“เกินไปแล้ว ไม่มีอะไรจะพูดฉันจะไปแล้ว” วรรณวิมลไม่ใช่คนที่นิสัยดี
“เธอเต็มใจเหรอที่หยกของตำแหน่งสูงสุดของสะใภ้ในบ้านจะตกอยู่ในมือของมุกดา?” เห็นว่าวรรณวิมลจะไป ธินิดาค่อยๆ ดื่มกาแฟไป แล้วพูดกับภาพข้างหลังของเธอด้วยน้ำเสียงที่ไม่หนักไม่เบาไป
ก้าวเท้าของวรรณวิมลหยุดลง
“เธอหมายความว่าอะไร? อยากสร้างความขัดแย้งระหว่างสองสะใภ้เหรอ?” วรรณวิมลกลับไปยังที่นั่งแล้วนั่งลง
“ฉันจำเป็นต้องสร้างความขัดแย้งเหรอ? พวกเธอมีความสัมพันธ์อะไรให้ฉันสร้างความขัดแย้งได้?” ธินิดาพูดด้วยความดูถูก ความโลภของวรรณวิมลก็สามารถช่วยตัวเองได้พอดี
วรรณวิมลครุ่นคิด ก็จริง ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรที่สามารถสร้างความขัดแย้งได้ ระหว่างเธอและมุกดามีเพียงแต่ความแค้น ถึงแม้ว่ามุกดาไม่ได้เป็นคนทำให้ตระกูลบุญเยี่ยมล้มละลายโดยตรง ทว่าเธอก็คือฆาตกรทางอ้อมด้วยเช่นกัน
“วรรณวิมล ฉันจะแต่งงานกับนิตย์รวีร์อยู่แล้ว ต่อจากนั้นพวกเราก็คือคนบ้านเดียวกันแล้ว ฉันคือพี่สะใภ้ใหญ่ของเธอ สามีของเราทั้งสองคลอดมาจากแม่คนเดียวกัน ทำไมพวกเราถึงไม่มีอำนาจในตระกูลสุวรรณเลิศ พวกเขาต่างก็ให้อำนาจกับภรรยาของชลธีทั้งหมด เธอเต็มใจเหรอ ทว่าฉันไม่เต็มใจนะ” เวลานี้บนใบหน้าของธินิดาจึงจะเผยความโหดร้ายออกมา
“ใครจะเต็มใจล่ะ ฉันเป็นสะใภ้ที่แต่งเข้าตระกูลสุวรรณเลิศ แต่ว่าพวกเขากลับแอบนำหยกของตำแหน่งสูงสุดของสะใภ้ในบ้านให้กับมุกดาลับๆ มันถือเป็นอะไรได้? เคยออกแรงเพื่อตระกูลสุวรรณเลิศสักครั้งไหม?” วรรณวิมลโมโหแล้วจริงๆ ด้วย
“ใช่แล้ว เธอเป็นคนที่ลำบากที่สุดเลยนะ เรื่องเล็กเรื่องใหญ่ในบ้านสุวรรณเลิศ ต่างก็เป็นเธอที่จัดการเอง มันมุกดามีสิทธิ์อะไร?” ธินิดาใช้โอกาสนี้กระตุ้นความขัดแย้งเพิ่มขึ้น
“ธินิดา แค่เธอไม่รู้เอง อยู่ในบ้านนั้นเหนื่อยมากจริงๆ ฉันทำงานหนักมานานขนาดนี้ มีเรื่องดีๆอะไรบ้าง? เดี๋ยวเธอเข้ามาก็รู้แล้ว ว่าฉันลำบากขนาดไหน” วรรณวิมลพูดไปก็เสียใจมาก
ถึงแม้ว่างานบ้านของบ้านสุวรรณเลิศจะไม่เกี่ยวข้องกับเธอแม้แต่น้อย สิ่งที่เธอรู้สึกเหนื่อยก็คือ ตอนที่นำเงินไปสมทบตระกูลบุญเยี่ยม ความระวังนั้น กลัวว่าตระกูลสุวรรณเลิศจะจับได้ เครื่องประดับของตัวเองก็ขายไปพอสมควรแล้ว เหนื่อยมากจริงๆ!
ธินิดาหัวเราะแล้ว วรรณวิมลหลอกง่ายมากจริงๆ ในไม่ช้าก็ติดกับดักแล้ว ทว่าแบบนี้ก็ดี คนที่สมองใสซื่อ ควบคุมได้ง่ายกว่า
“แต่ว่าทำไมเธอต้องพูดเรื่องพวกนี้กับฉันล่ะ? ธินิดา เธอกับชลธีดีกันมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงไม่ครองชลธีไว้ล่ะ ให้ยัยมุกดานั่นได้โอกาสนี้ไป” เวลานี้วรรณวิมลเริ่มรู้สึกได้บ้างแล้ว
“ฉัน? นั่นเป็นการใช้มารยาปีศาจจิ้งจอกก่อกวนไม่ใช่เหรอ? ฉันที่เป็นลูกสาวของบ้านที่มีชาติตระกูล จะไปสู้มันไหวได้ยังไง” ธินิดาน้ำตาไหลลง
