ธินิดามองมุกดาที่เดินเข้าห้องทำงานของชลธีไป แม้ว่าใจเธอจะอิจฉามาก แต่เมื่อคิดไปถึงรองประธานที่มาใหม่ แถมยังเป็นผู้หญิงอีก ใจของเธอก็สมดุลมากขึ้นเป็นกอง เธอสามารถดึงรองประธานมาเป็นพวกเพื่อรับมือกับมุกดาได้
เมื่อคิดไปว่าชลธีจ้างรองประธานมาด้วยเงินเดือนที่สูง ธินิดาก็ไม่เข้าใจ อาทิตย์ก่อนที่เธอได้ยินข่าวนี้ เธอโกรธมาก ชลธีต้องการจะทำอะไรกันแน่
ยังจะหารองประธานผู้หญิงมาอีก คู่ประมือของตัวเองก็ยิ่งเยอะขึ้น
แต่ถ้าภายหลังตัวเองสามารถนำรองประธานคนนี้เปลี่ยนมาเป็น ‘เพื่อน’ ตัวเองได้ แล้วก็มุ่งเป้าไปที่มุกดาด้วยกัน เพราะว่ามุกดาเป็นภรรยาของชลธี เธอคือศัตรูตัวฉกาจเลยละ คนอื่นค่อยจัดการกับพวกมันในอนาคต
ธินิดาเข้าไปในห้องรองประธานซึ่งยังคงอยู่ในขั้นตอนซ่อมแซมอันสุดท้าย เธอดูการตกแต่งที่นี่ จะเห็นได้ว่าชลธีชอบรองประธานหญิงคนนี้มาก จะเป็นใครนะ? เธอมีความอยากรู้อยากเห็นมาก
แต่มุกดาไม่ได้จริงจังกับคำพูดของธินิดานัก เนื่องจากเธอเป็นคนที่ชลธีตัดสินใจจ้าง เธอต้องเป็นคนที่มีความสามารถและเป็นคนที่สามารถช่วยเหลือได้ ในเมื่อเธอไม่สามารถช่วยอะไรได้ จึงไม่มีอะไรน่าอิจฉา
มุกดายังคงอ่านเอกสารทั้งหมดที่ชลธีวางไว้ไว้บนโต๊ะของตัวเอง และแสดงความคิดเห็นทุกอย่างที่เธอสามารถคิดได้ลงไป หากเธอไม่แน่ใจ เธอก็จดบันทึกไว้ในสมุดและรอให้ชลธีกลับมาจัดการกับมันเมื่อถึงเวลา
มุกดาอ่านเอกสารกองโตอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันได้พักหายใจ สายโทรศัพท์ของจันวิภาก็ดังขึ้นมา
“มุก มุก เธอคิดว่าทศพรจะป่วยไหม? ฉันบอกหัวหน้าแผนกว่าฉันจะไม่ไปเจริญพรกรุ๊ปแล้ว แต่เขาบอกกับหัวหน้าแผนกว่าถ้าฉันไม่ไป เขาจะไม่เจรจากับบริษัทฮอนดากรุ๊ป” จันวิภาพูดออกมาเป็นชุด มุกดาเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูของตัวเอง เสียงของเธอมันดังบาดหูเกินไป
“นี่ จันทร์ พูดช้าๆ หน่อย ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย” มุกดาแคะหูของตัวเอง จันวิภาทำหูเธอหนวกเสียแล้ว
“โอเค ทศพรนั่นน่ารังเกียจจริง เขายืนกรานที่จะไปเจริญพรกรุ๊ป แต่ฉันไม่อยากไป ทำยังไงดี ทำยังไงดีละ?” จันวิภานึกไปถึงทศพรแล้วทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้เธอกำลังพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเจอทศพร หลังจากเมื่อรู้ว่าทศพรเป็นหนุ่มในฝันที่ตัวเองเพ้อมาตลอด เธอก็เลยไม่อยากไปเผชิญหน้ากับทศพรอย่างสิ้นเชิง
“แล้วเธอกลัวอะไรละ ไปสิ ที่ไปนี่ไม่ใช่ใบสั่งสินค้าของเธอเหรอ? ค่าคอมมิชชั่นสูงมากเลยนี่” มุกดาไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับจันวิภา
“คือว่า ฉันน่าจะยังไม่เคยบอกเธอมาก่อน ทศพรคนนั้นเป็นเจ้าของสร้อยคอของฉัน เธอคิดดูสิว่าตอนนี้ฉันรู้ความจริงแล้ว จะให้ฉันไปเผชิญหน้ากับเขานี่นะ?” จันวิภาเพิ่งนึกออก ว่าตัวเองยังไม่เคยบอกมุกดาเลยว่าทศพรคือคนที่เธอรอมาโดยตลอด
“หะ เธอพูดอะไรนะ? จันทร์ นี่เธอไม่ปกตินิดหน่อยไหม?” มุกดารู้ว่าในใจของจันทร์มีคนคนหนึ่งมาเสมอ คนนั้นในใจของจันวิภาก็เหมือนเทพบุตรที่ดำรงอยู่ในใจของเธอ
“ถ้าอย่างนั้นเธอรอฉันหน่อยนะ ฉันจะรีบไปหาเธอ อยู่ที่สำนักงานใช่ไหม?” จันวิภาคิดว่าตัวเองคุยในโทรศัพท์ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ เธอถามว่ามุกดาอยู่ในสำนักงานหรือไม่ ก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์ไปยังสำนักงานของมุกดา
“มุก ทำไมฉันนี่มันน่าอนาถใจจัง?” เมื่อมุกดาเข้าในห้องทำงานและไม่เห็นว่าชลธีอยู่ เธอก็รีบเข้าไปกอดมุกดาก่อนจะร้องไห้
“เอาละ เอาละ ค่อยๆ พูดนะ เรื่องมันเป็นมายังไง ไหนเล่าสิ” มุกดาปลอบใจจันวิภา และให้เธอนั่งลง ก่อนจะรินชาให้เธอหนึ่งแก้ว
“มันเป็นอย่างนี้” จันวิภาสงบจิตสงบใจของตัวเอง ก่อนจะเอาเรื่องวันนั้นที่เธอพบว่าทศพรเป็นเด็กหนุ่มที่นึกถึงมาโดยตลอดมาเล่า ทำให้เธอรับไม่ได้ไปชั่วขณะหนึ่ง
ในหัวใจของเธอ เด็กคนนั้นคือตัวตนที่เหมือนพระเจ้า เป็นเทพบุตร
แต่ทศพรตอนนี้ เป็นเพลย์บอยชื่อดัง ใจของเธอรับไม่ได้แล้ว คนในใจเธอกลับกลายเป็นคนเช่นนั้น มันยิ่งวุ่นไปกันใหญ่
“โอ๊ย มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไงกัน?” มุกดารู้สึกว่านี่มันโอเวอร์เกินไปแล้ว
“ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อหรอก แต่นี่มันความจริงนะ! มุก เธอว่าตอนนี้ฉันควรทำยังไง? เขารู้แล้วว่าฉันแอบชอบเขาตอนเขาวัยรุ่น ไม่รู้ว่าเขาจะดีใจแค่ไหน ไม่รู้ว่าจะหัวเราะเยาะฉันขนาดไหน!” จันวิภารู้สึกว่าคนเจ้าชู้อย่างทศพร พอรู้ว่ามีคนแอบชอบหน่อย จะต้องภูมิใจแน่
“แต่ฉันจำได้ว่ามีคนบอกฉันในตอนนั้น ว่าถ้าเด็กคนนั้นปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เธอจะรีบสารภาพความรู้สึกของเธอ นี่ฉันจำผิดหรือเปล่า?” มุกดาหยอกล้อจันวิภา
“โอ๊ย จะบ้าตาย มุก หัวเราะฉันเหรอ!” หน้าของจันวิภาแดงราวลูกตำลึง ตอนนั้นเธอพูดอย่างหนักแน่น ถ้าหากเด็กหนุ่มคนนั้นปรากฏอยู่ในสายตาของเธอ เธอจะรีบถลาเข้าไปหาเลย
“ฉันรู้ว่าเธอกำลังกลัวอะไร ถึงแม้จะรู้ว่าทศพรเป็นเด็กหนุ่มในตอนนั้น เขาไม่กินเธอหรอก ถ้าต้องเจอก็เจอ ชอบก็เก็บไว้ ไม่ชอบก็ลืมเขา ให้เด็กคนนั้นอยู่ในใจตลอดไปก็จบ” มุกดามองไปทางจันวิภาอย่างไม่เข้าใจ หัวใจเธอกล้าหาญกว่าตัวเองเสียมาก ไม่คิดว่าจะมีวันที่ขี้ขลาด
จันวิภาฟังสิ่งที่มุกดาพูดให้ตัวเองตัวเองฟัง เธอไม่ร้องไห้แล้ว ดูเหมือนจะมีเหตุผลขึ้นมา นี่เธอกลัวอะไร? เธอกลัวอะไรกันแน่?
เธอกังวลมานานแล้ว อะไรที่รีบร้อนก็ลืมไปหมด และลืมความตั้งใจเดิมไป
“จริงสิ นี่ฉันลืมอะไรไป? ที่ฉันชอบคนคนหนึ่งมันเป็นเรื่องเสียหน้าอะไรกัน ฉันก็ไม่รู้นี่ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นเขา อ๊าย มุก เธอเหมาะมากที่จะเป็นเลขา งานที่คิดให้คนอื่นนี่นับวันยิ่งยอดเยี่ยมไปเลยนะ” จันวิภาคิดได้แล้ว เธอกอดมุกดาแล้วจุ๊บเบาๆ
“นี่ จริงสิมุก เมื่อกี้ตอนฉันมา ฉันเห็นห้องทำงานตรงข้ามกำลังปรับปรุงนี่ เหมือนฉันจะได้ยินมานะว่ารองประธานคนใหม่ที่จะมาคือผู้หญิง เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เมื่อจันวิภาคิดเรื่องของตัวเองได้แล้ว จึงเริ่มพูดเรื่องใหม่
“ฉันก็ไม่รู้สิ ฉันก็เพิ่งมาเห็นตอนมาถึงวันนี้นี่แหละ” มุกดาส่ายหน้า
“มุกเอ๋ย ฉันอยากเตือนเธอนะ จู่ๆ ชลธีก็จ้างรองประธาน แถมเป็นผู้หญิงอีก เธอต้องระวังเอาไว้นา ผู้อำนวยการกับรองประธานอยู่ประตูตรงข้ามกัน มักจะพูดคุยเรื่องต่างๆ ด้วยกัน มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีบางสิ่งเกิดขึ้น แต่สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือ นางธินิดานั้นดูท่าทางอวดดีจังเลยนะ เหมือนเธอจะรู้อะไร!” จันวิภาพูดเตือนมุกดา
