“นี่คือข้าวหุงชา นี่คือไข่ต้มชา นี่คือซุปชาใส่กระต่าย……” มุกดากำลังแนะนำอาหารหลากหลายเมนูที่อยู่บนโต๊ะ
“ของพวกนี้ทำมาจากชาหมดเลยเหรอ? แล้วทำไมพวกเราถึงไม่เห็นใบชาเลยล่ะ?”คุณนายโรสมองดูอาหารพวกนี้ กลิ่นหอมมาก แต่ว่าไม่เห็นร่องรอยของใบชาเลย
“ข่าวนี้ใช้หุงกับน้ำของชาเหล่าอิง ทานเข้าไปแล้วจะรู้สึกว่าหอมกรุ่นมาก มีคำกล่าวในจีนว่า อะไรอร่อยก็ยังไม่เท่าข้าวหุงชา อะไรที่ดูดีก็ไม่เท่าแต่งตัวแบบธรรมดา ไข่นี้ก็ต้มมาจากน้ำชา แต่ว่าชาเหล่านี้เป็นชาธรรมดามาก ราคาค่อนข้างถูก แต่ว่าสามารถนำมาใช้ประกอบอาหารได้อย่างดีเยี่ยม”มุกดาเล่าเกี่ยวกับอาหารที่ทำมาจากใบชาให้คุณนายโรสที่อยากรู้อยากเห็นฟัง
คุณนายโรสดีใจเป็นอย่างมาก ตอนอยู่ที่ฝรั่งเศสเธอได้ดื่มชาจีนที่เพื่อนเธอซื้อไปให้เยอะมาก แต่อย่างมากก็แค่บอกวิธีชงกับเธอ แต่ว่าวันนี้ เธอไม่ได้เพียงแค่ได้เด็ดใบชาด้วยตัวเอง แต่ว่ายังได้กินอาหารที่ทำมาจากใบชาด้วย
การเดินทางในวันนี้คุ้มค่ามาก เธอได้เรียนรู้อะไรมากมาย
“พวกเราอยากจะเจอเจ้าของสวนชานี้จะได้ไหม?”คุณยูริสรู้สึกพอใจกับการต้อนรับในวันนี้มาก
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ เจ้าของสวนชานี้ไปต่างประเทศนานแล้ว น่าจะมีเรื่องวุ่นวายที่เมืองนอกนิดหน่อย ไว้ครั้งหน้าตอนที่พวกคุณมาอีกครั้ง บางทีอาจจะได้เจอกันก็ได้ค่ะ” เจ้าของสวนชาก็คือเพื่อนร่วมชั้นเรียนของมุกดา เขาดูแลมุกดาดีมาก แถมวันนี้ก็ช่วยเหลือมุกดาได้อย่างมาก
“อ้อ น่าเสียดายจริงๆ คนที่มีรสนิยมแบบนี้ แต่ว่าพวกเราไม่มีโอกาสจะได้เจอกัน แต่ว่าวันนี้คุณก็ได้แนะนำสิ่งที่พวกเราไม่รู้ตั้งมากมาย ขอบคุณมากจริงๆ นะครับ” คุณยูริสรู้สึกขอบคุณมุกดามาก
“คุณยูริสเกรงใจเกินไปแล้วค่ะ ทานปลาหน่อยสิคะ ปลานี้เนียนนุ่มมาก มีไม่กี่ชิ้นเท่านั้นเอง”มุกดาช่วยเลือกปลาชิ้นใหญ่ให้กับคุณยูริสคุณยูริสชอบกินปลามากที่สุดแล้ว
ตอนที่เดินออกมาจากโรงน้ำชาทุ่งมิตรนั้น บนรถของมุกดามีใบชาเยอะมาก ล้วนเป็นใบชาที่เจ้าของสวนชาส่งมาให้คุณนายโรสกับคุณยูริส
“ตอนเที่ยงพวกเรากินอาหารมันๆ มากมาย ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเราไปที่โรงน้ำชากันเถอะค่ะ ไปดื่มน้ำชาแล้วก็นั่งคุยกัน” มุกดายังเชิญคนมาอีกคนหนึ่ง ตอนนี้คนคนนั้นรอ คุณนายโรสกับคุณยูริสอยู่ที่โรงน้ำชาแล้ว
โรงน้ำชาโบราณ แม้แต่ของประดับตกแต่งก็ยังเป็นกาน้ำชาและถ้วย พอเดินเข้าไปในห้องที่มุกดาจองเอาไว้ นีรชาก็ได้รอพวกเขาอยู่ในห้องนั้นเรียบร้อยแล้ว ชาก็ได้ถูกต้มไว้แล้ว ต้มไว้จนเดือด ทำให้ทำห้องเต็มไปด้วยกลิ่นชา
“คุณนายโรส คุณยูริสท่านนี้คือแม่สามีของฉันเองค่ะ เป็นยอดฝีมือด้านการชงชา วันนี้ฉันเชิญท่านมาชงชาให้พวกคุณ ให้พวกคุณได้ลิ้มลองรสชาติของศิลปะชาต่างๆ ของจีน”มุกดาแนะนำนีรชาให้คุณนายโรสกับคุณยูริสรู้จัก
และก็มีแค่ช่วงเวลานี้เท่านั้น ที่จะได้นั่งลงแล้วค่อยๆ พูดคุยกัน
ชาดำ ชาเขียว ชาดอกไม้ แล้วก็มีใบชาที่ละเอียดอ่อนมากมาย ค่อยๆ พูดคุยเกี่ยวกับวัฒนธรรมชาจนลามไปถึงเรื่องธุรกิจ พอคุยเรื่องธุรกิจไปมาคุณนายโรสกับคุณยูริสก็ได้เจรจาข้อตกลงกับบริษัทฮอนดากรุ๊ป
“ยูริส คุณรู้สึกเหมือนโดนคนเอาเปรยีบใช้ประโยชน์ แต่ตัวเองกลับยินยอมเสียให้เค้าหรือเปล่า?” หลังจากกลับมาที่โรงแรม จู่ๆ คุณนายโรสก็พูดกับยูริส
“มี และก็เต็มใจด้วย มุกก็ไม่ได้บังคับพวกเรา พวกเราเป็นคนพูดคุยเรื่องการร่วมงานกับเธอเอง สัญญาจะถูกเซ็นพรุ่งนี้ คุณจะเสียใจตอนนี้ก็ยังทันนะ” ยูริสพูดกับโรสด้วยความรัก
“แต่ว่าฉันกลับไม่เสียใจ การได้คุยธุรกิจกับคนแบบนี้ ฉันรู้สึกปลอดภัยมาก สาวน้อยคนนี้เนี่ย แพรวพราวจริงเลย ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเธอทำธุรกิจเหมือนกับธาราวดีมาก ชนิดที่ว่าจะทำให้คุณรู้สึกแบบใจที่จะร่วมงานกับเธอ” คุณนายโรสกับคุณยูริสกลับมาถึงห้องของตัวเอง ยูริสมาที่ห้องของคุณนายโรส แล้วก็ช่วยนวดให้เธอ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
“ผมเองก็ไม่เสียใจเหมือนกัน ร่วมงานกับคนแบบนี้ จะได้ได้กำไรกันทั้งคู่ บริษัทฮอนดากรุ๊ปมีคนแบบนี้ถือว่าเป็นขุมทรัพย์ของพวกเขาจริงๆ
ยูริสจีบโรสมาสิบกว่าปี แต่ว่าคุณนายโรสไม่ตอบรับเพราะเรื่องอะไรบางอย่าง แต่ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนมันไม่ใช่คู่รักกันแล้ว แต่มันพัฒนากลายเป็นความสัมพันธ์แบบญาติกัน
มุกดาส่งนีรชากลับบ้าน แล้วเธอก็กลับบ้าน วันนี้เธอพูดและเดินทั้งวัน แถมยังใส่รองเท้าส้นสูงอีก เธอเหนื่อยจนไม่อยากจะขยับแล้ว
โชคดีที่ย่านิ่มไม่ได้อยู่ที่ห้องนั่งเล่น มุกดาก็ขึ้นไปชั้นบน พอหัวถึงหมอนก็หลับไปในทันที
ชลธีก็ยุ่งอยู่กับการเข้าสังคม เขาก็ไม่ได้กลับมากินอาหารเย็นที่บ้าน เพราะฉะนั้นก็เลยไม่มีใครมาถามมุกดาว่าจะกินข้าวหรือเปล่า
จนตอนที่มุกดาตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ฟ้าก็มืดแล้ว แล้วเธอก็เริ่มหิว
เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า ลงมาข้างล่างเตรียมจะหาอะไรกิน แต่พอลงมาถึงห้องนั่งเล่นก็พบว่าห้องนั่งเล่นสว่างมาก ย่านิ่ม สิริกรและวรรณวิมลกำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา แถมยังหัวเราะเฮฮา
พอเห็นมุกดา สีหน้าของย่านิ่มก็หุบลงทันที
“ไม่มีระเบียบอะไรเลยจริงๆ อยู่บ้านก็ไม่บอก ตั้งให้ฉันไปแสดงความเคารพเธอด้วยไหม?”ย่านิ่มพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี
“คุณย่า อย่าโกรธได้เลยค่ะ เดี๋ยวจะเสียสุขภาพซะเปล่าๆ แล้วมันจะไม่ดี ตอนนี้มุกเป็นรองประธานแล้ว อาจจะต้องมียุ่งบ้าง ก็เลยไม่ได้เรียกคุณย่า น่าจะให้อภัยเธอได้นะคะ”วรรณวิมลดูผิวเผินก็เหมือนช่วยพูดแทนมุกดา แต่ว่าความจริงแล้วเธอกำลังยั่วให้ย่านิ่มโกรธ
“รองประธานอะไรกัน ผู้หญิงคนหนึ่ง ต้องทำหน้าที่ภรรยาที่ดีดูแลบุตรและสามีอยู่บ้านสิถึงจะถูก ไปลอยหน้าลอยตาอยู่ข้างนอกมันหมายความว่ายังไงกัน? ตระกูลสุวรรณเลิศให้ของกินของใช้เธอไม่พอหรือว่ายังไง?”ย่านิ่มยิ่งพูดยิ่งโกรธ
มุกดาไม่คิดเลยว่าตัวเองแค่อยากจะลงมาหาอะไรกิน แถมอยู่ในบ้านของตัวเอง จะโดนด่าซะเละขนาดนี้
“คุณย่าคะ วันนี้ตอนกลางวันหนูยุ่งมาทั้งวันก็เลยเหนื่อยนิดหน่อย ดังนั้นพ่อกลับบ้านมาก็เลยไม่ได้ไปทักทายคุณย่า ตอนนี้หนูเริ่มหิวก็ไปหาอะไรทานก่อนนะคะ” มุกดายังคงอธิบายอย่างใจเย็น
“เธออยากจะโม้อะไรกัน? ครอบครัวนี้ในบรรดาผู้หญิงทั้งหมดมีแค่เธอเหรอที่ไปทำงานได้ พวกเราเป็นแค่คนไม่มีประโยชน์สินะ? ” ไม่ว่ามุกดาจะพูดอะไร ย่านิ่มก็จะด่าเธอทุกครั้งที่มีโอกาส
มุกดารู้สึกว่าตัวเองอดทนกับเธอมามากพอแล้ว แต่ว่าเธอก็ยังเยอะขึ้นเรื่อยๆ มุกดาไม่อยากจะพูดอะไรกับเธออีก ก็เลยเดินเข้าไปในห้องครัวไปหาอะไรทาน
“คุณนาย คุณอยากทานอะไรคะ ให้ฉันทำให้เถอะ” แม่ครัวเห็นมุกดามาที่ห้องครัว ก็รู้ว่าเธอยังไม่ได้ทานข้าว ก็เลยเอ่ยปากถาม
“ต้มบะหมี่ให้ฉันก็ได้ค่ะ กินอะไรก็ได้ง่ายๆ ” มุกดาเหนื่อยจนไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่าหิว เธอก็ไม่อยากจะลงมาเลย บ้านหลังนี้มันทำให้คนอื่นรู้สึกอึดอัดมาก อึดอัดจนหายใจไม่ออก
“ตอนเวลากินข้าวก็ไม่กิน เวลานี้ก็ทำกินเอง ลูกน้องก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งเหมือนกัน！”
