ชลธีมาถึงบริษัท ก็ไปรายงานมุกดาทันที บอกว่าอาการบาดเจ็บของธินิดาถือว่ารุนแรงมาก อาจจะต้องพักอยู่โรงพยาบาลหลายวัน ตัวเองอาจจะต้องไปเยี่ยมบ่อยๆ
เพื่อไม่ให้มุกดาเป็นห่วง ชลธีเลยไม่ได้บอกเรื่องที่ปรีณาพรรณจะมาหาเรื่องมุกดา
“เท้าเธอถูกลวก ฉันไม่ได้เป็นคนทำนะ นั่นเป็นเพราะเธอทำตัวเธอเอง ทำไมนายต้องไปเฝ้าเธอด้วย?” มุกดารู้สึกมันไม่ใช่เรื่องของตัวเองเลย ธินิดาเอาน้ำร้อนสาดไปที่เท้าตัวเอง
“หล่อนเทน้ำร้อนลงบนเท้าตัวเอง เธอพูด ฉันก็ต้องเชื่ออยู่แล้ว แต่คนอื่นๆไม่เชื่อน่ะสิ มุกเธอไม่ต้องกังวลไปนะ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง” ชลธีเห็นท่าทีที่โมโหของมุกดา เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ
เขาปกป้องมุกดาได้ แต่ก็ต้องมีบางครั้งที่เขาไม่เห็น ถ้าเกิดตระกูลยืนนานวางแผนทำอะไรอีก เขาคงจะเสียใจมากแน่ๆ ตอนนี้ไปเฝ้าธินิดาไว้ ตระกูลยืนนานจะได้ไม่แก้แค้นมุกดา
“ในบ้านมีกล้องวงจรปิดนี่ ใช่ว่าจะไม่เห็นสักหน่อย” มุกดาเบะปาก เรื่องนั้นไม่ใช่ความผิดเธอเสียหน่อย ทำไมเธอต้องขอโทษด้วย
“กล้องวงจรปิดในบ้านฉันเอาออกมาดูแล้วล่ะ แผ่นหลังของธินิดาบังกล้องไว้พอดี ดูยังไงก็เป็นเธอที่ผลักหล่อน เอาล่ะ มุก เธอพักผ่อนเยอะๆนะ ไม่ต้องคิดมาก ฉันรู้ว่าควรจะทำยังไง” ชลธีรู้ว่าภรรยาตัวเองไม่ได้ผิดอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มีหลักฐานมากมายที่ไม่เป็นผลดีต่อมุกดา
เลิกงานแล้ว ชลธีก็ไปโรงพยาบาลตามนัด เขาซื้อผลไม้และดอกไม้มาให้ธินิดา คิดว่าวันนี้หล่อนคงจะปล่อยตัวเองกลับบ้านได้
“ชล นายมาแล้วเหรอ? มาก็มาแล้ว ยังจะซื้อดอกไม้มาทำไมนะ แถมยังเป็นดอกลิลีที่ฉันชอบอีกด้วย” ธินิดาเห็นชลธีซื้อผลไม้และดอกไม้มาให้ตัวเอง เธอรู้อยู่แล้วว่าชลธียังมีใจให้ตัวเองอยู่
“อ้อ อันนี้มุกซื้อให้น่ะ มุกบอกว่าเธอชอบดอกลิลี” ชลธีไม่เคยรู้เลยว่าธินิดาก็ชอบดอกลิลีเหมือนกัน
“อ้อ งั้นต้องขอบคุณมุกด้วยนะ ชล ที่จริงฉันไม่ได้โทษมุกเลยนะ ฉันก็มีส่วนผิดเหมือนกัน ฉันไม่ควรเทน้ำที่ร้อนขนาดนั้น” ธินิดาก้มหน้าลง ทำท่าน้อยอกน้อยใจ
“น้ำผึ้ง ลูกเป็นแบบนี้ตลอดเลย ทั้งที่ลูกใจดีเทน้ำให้ผู้หญิงคนนั้น แต่หล่อนกลับสาดน้ำร้อยให้ลูก ถ้าไม่ใช่เพราะชลธีห้ามเอาไว้ แม่คงไปหาเรื่องหล่อนแล้วล่ะ” ปรีณาพรรณได้ยินที่ลูกสาวพูด เธอก็เริ่มโวยวายขึ้นมาทันที
“แม่คะ หนูไม่เป็นไรแล้ว หนูไม่เป็นไรแล้วจริงๆ” ธินิดาเหมือนจะบอกให้ปรีณาพรรณอย่าโกรธ แต่คำพูดของเธอกลับทำให้คนรู้สึกว่าเธอยิ่งน่าสงสารเข้าไปใหญ่
“คุณป้าครับ อยากกินอะไรอีกไหมครับ? เดี๋ยวผมไปซื้อให้?” ชลธีไม่อยากดูสองแม่ลูกแสดงละครอีกแล้ว แต่เขาไม่มีวิธีหนีออกมา เลยต้องอยู่ตรงนี้ต่อไป
“ฉันไม่กินแล้ว ชล นายก็เลิกงานแล้ว ฉันก็คงต้องกลับไป ยังมีคนคอยฉันอยู่ที่บ้าน คืนนี้คงต้องพึ่งนายแล้วล่ะ หมอบอกแล้วว่า ตุ่มใสนั่นอาจจะแตกได้ทุกเมื่อ ถ้ามันแตกแล้วไม่ระวังดีๆอาจจะเป็นบาดทะยักได้” ตอนนี้ปรีณาพรรณก็จะไปแล้ว ลูกสาวอยากอยู่กับชลธี ถ้าตัวเองยังไม่ไปตอนนี้ยังจะรออะไรอีก
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งนะครับ” ชลธีตามปรีณพรรณไปถึงหน้าประตู
“ไม่ต้องหรอก ไม่ต้อง ชล นายอยู่กับน้ำผึ้งเลยนะ เธอบาดเจ็บบ่อยๆ ในใจคงต้องการความอบอุ่น ฉันผู้เป็นแม่คงปลอบใจได้แค่ภายนอก แต่ภายในคงต้องพึ่งนายแล้วล่ะ” ปรีณาพรรณพยายามจับคู่ชลธีกับลูกสาว
พูดจบปรีณาพรรณก็ไปทันที ภายในห้องเหลือแต่ธินิดากับชลธี
“เธออยากกินอะไร?” ชลธีถามธินิดา
“ฉันไม่กินอะไรแล้ว แม่ทำซุปซี่โครงหมูให้ฉันแล้วล่ะ ฉันดื่มเสร็จแล้วด้วย ชล นายไปกินข้าวเถอะ นายคงยังได้กินข้าวแน่เลย ถ้าฉันเดินได้ละก็ ฉันคงไม่ให้นายอยู่เฝ้าฉันหรอก” ธินิดาทุบขาตัวเองอีกครั้ง
“พอแล้ว เธออย่าทุบขาตัวเองแบบนั้นเลย ฉันไม่ไปไหนหรอก ฉันออกไปหาของกินหน่อย เดี๋ยวจะรีบกลับมา” ชลธีมองธินิดาแล้วครุ่นคิด ผู้หญิงทำไมไม่เหมือนกับที่ตัวเองคิดไว้เลย
เมื่อก่อนเธอเป็นผู้หญิงที่หยิ่งในศักดิ์ศรี และยังบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอย่างกับกระดาษขาว แต่ธินิดาในตอนนี้กลับทำให้ชลธีรู้สึกกลัวมากกว่า
เขานั่งกินอาหารด้านนอก จากนั้นก็ซื้อไปหนึ่งกล่องถือขึ้นไป เผื่อธินิดาจะกินเดี๋ยวจะไม่ต้องลงมาอีก
เห็นชลธีปรากฏขึ้นตรงหน้าตัวเองอีกครั้ง ธินิดาก็ดีใจมาก เธอกลัวจริงๆว่าชลธีจะแอบหนีกลับบ้าน
“ฉันเอาข้าวอบหม้อดินมาด้วย เดี๋ยวถ้าเธอหิวแล้วค่อยกินนะ” ชลธีชี้อาหารบนตู้หัวเตียง
“อืม ได้สิ เดี๋ยวถ้าฉันหิวแล้วค่อยกิน แต่ตอนนี้ฉันอยากเข้าห้องน้ำน่ะ ชล นายช่วยพยุงฉันหน่อยสิ” ธินิดาพูดกับชลธีอย่างเขินอาย
ปัญหานี้เป็นเรื่องยากมาก ชลธีมองธินิดาสักพัก จากนั้นก็มองระยะห่างของเตียงไปที่ห้องน้ำ เขาเลยจำใจต้องอุ้มธินิดาขึ้นมา
“ถ้าเธอเสร็จแล้วค่อยตะโกนเรียกฉันนะ” ชลธีวางธินิดาลงข้างโถส้วม ตัวเองก็เดินออกห้องน้ำไป และปิดประตู
“เสร็จแล้ว” ธินิดาทำธุระเร็วมาก เธอตะโกนเรียกชลธีในห้องน้ำ ตอนที่ชลธีเปิดเข้าไป กลับเห็นเสื้อตรงช่วงอกของธินิดาเปิดออก ทำให้เห็นเนินนมอวบอั๋นปรากฏออกมาภายนอก
ชลธีอุ้มธินิดามาบนเตียง และจัดการปิดเสื้อเธอให้เรียบร้อย
“ชล นายชอบคอฉันมากที่สุดไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้นายไม่ชอบมันแล้วเหรอ?” ตั้งแต่เด็กชลธีก็จะบอกกับธินิดาว่าคอของเธอเหมือนกับคอหงส์ ทั้งยาวทั้งสวย
“คอเธอสวยมาก แต่ฉันว่าผู้ชายมากมายก็คงคิดว่าสวยเหมือนกัน” ชลธีตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด ความรักในเมื่อก่อนถูกตัวเองทำลายหมดสิ้นแล้วจริงเหรอ?
ตอนนี้เองธินิดามองไปที่หน้าประตูห้อง เธอเบิกตาโพลง
ชลธีก็รู้สึกได้ถึงอาการแปลกๆของธินิดา เขาเลยหันหน้ากลับไปมอง หน้าประตูห้องมีใบหน้าที่งดงามปรากฏขึ้น บนใบหน้ายังมีรอยยิ้มกว้างอีก
“ชล ฉันมาช่วยนายแล้ว” มุกดาเห็นชลธีก็โผล่เข้าไปหาทันที ชลธีรีบรับร่างเล็กของเธอไว้ทัน แล้วอุ้มขึ้นมา
“มุก เธอมาได้ยังไง?” ชลธีเห็นมุกดามา เขาก็รู้สึกดีใจมาก
“ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนนายไง นายอยู่คนเดียวที่นี่คงอึดอัดแย่ การดูแลผู้หญิงเนี่ย ฉันสะดวกมากกว่า ไม่งั้นเรื่องเข้าห้องน้ำ นายต้องรู้สึกอึดอัดแน่” มุกดาพูดจบ ชลธีอุ้มเธอไว้และหอมแก้มเธอหนึ่งฟอดใหญ่ๆ
