บนโต๊ะมีเพียงย่านิ่มกับสิริกรสองคนกำลังทานข้าว คนอื่นๆ ต่างมีธุระ ไม่กลับมาทานข้าว ชุติภาสอยู่ในห้องกับภรรยาของตัวเอง นีรชาบอกว่าป่วย สุขภาพร่างกายไม่ค่อยดี
“ฟ้า เธอดูสิเธอดู คนบ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมด ให้พวกเขาทานอาหารเบาๆ แค่นิดหน่อย ก็หาข้ออ้างออกไปทานข้าวข้างนอก นี่ก็สามวันแล้ว ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะมีธุระกันตลอดทั้งสามวัน” ย่านิ่มตบตะเกียบลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ
“คุณแม่คะ พวกเด็กๆ มีงานสังคม ไม่กลับมาทานข้าวก็เป็นเรื่องปกติ อีกอย่างคุณก็บอกเอง ว่าเด็กพวกนี้ไม่ได้ถูกนีรชาดูแลอย่างดี ถึงได้พัฒนาพวกนิสัยที่ไม่ดี จึงตำหนิพวกเด็กๆ ไม่ได้ คุณแม่อย่าโมโหไปเลยค่ะ เราสองคนไม่ได้มาที่นี่หลายปีแล้ว กลัวอะไรคะ เด็กน่ะต้องค่อยๆ สอนนะ” สิริกรรู้จักย่านิ่มดีที่สุด ดังนั้นเธอถึงได้เป็นคนโปรดของย่านิ่ม
ก่อนหน้านี้อยู่ชนบทไม่เคยเห็นสามีตัวเองกับภรรยาคนปัจจุบันว่าเป็นอย่างไร เธอจึงปล่อยผ่านไปได้ แต่ตอนนี้ยากเพียงใดก็กลับมาตระกูลสุวรรณเลิศแล้วอีกครั้ง วันวันต้องเห็นอดีตสามีดีต่อผู้หญิงคนนั้นมาก ใจเธอไม่ริษยาคงจะแปลก
อย่างไรก็ตามเรื่องพวกนี้ไม่รีบร้อน เธอทนทุกข์มาได้สามสิบปี นี่แค่ไม่กี่วันจึงไม่สนใจ มีเพียงกดนีรชาให้ต่ำลงเท่านั้น เธอถึงจะสามารถกลับตระกูลสุวรรณเลิศได้จริงๆ จะได้กลายเป็นคุณหญิงของบ้านตระกูลสุวรรณเลิศ
“เธอยังมีสตินะ ฟ้าจ๊ะ ฉันมันแก่แล้ว ทั้งหมดนี่ก็เพื่อเธอนะ เธอต้องฮึดสู้ ไปแต่งตัวให้สวยหน่อยสิ เธอเห็นพวกผู้หญิงของพวกเขาไหมต่างก็แต่งตัวโก้หรูดูดี ผู้ชายน่ะชอบแบบนี้” เวลานี้ย่านิ่มก็คิดได้แล้ว ผู้หญิงที่รักษาผู้ชายเอาไว้ได้ ล้วนต้องแต่งตัวเหมือนนางมารถึงจะได้
“คุณแม่ไม่ชอบผู้หญิงที่แต่งตัวสวยกรีดกรายเกินไปไม่ใช่เหรอคะ” สิริกรยังคงรักษารูปลักษณ์ของผู้หญิงในชนบทไว้เสมอ หัวใจเธอก็ยังรักสวยรักงาม แต่ย่านิ่มเป็นคนหัวโบราณมาก เธอพยายามเอาใจย่านิ่ม ทำให้ตัวเองเชยๆ บ้านนอกๆ
“ดูท่าจะไม่ได้แล้วล่ะ ความคิดของฉันก็ต้องเปลี่ยนด้วย ถ้าเธอเป็นแบบนี้อยู่ ตลอดชีวิตนี้ไม่มีทางได้ใจของชุติภาสแน่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปปรับปรุงซะหน่อย แข่งกับนางมารพวกนั้น” ย่านิ่มหงุดหงิดใจ ฟ้าของเธอรูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้แย่ ทำไมลูกชายถึงไม่ชอบ
นางมาร ทุกคนเป็นนางมารที่มีเล่ห์กล ศรัทธาที่ตนยึดถือมาหลายปี ผลลัพธ์มันจะผิดไปหมดเลยงั้นเหรอ
หลังอาหาร ย่านิ่มโทรหาธินิดา ให้เธอมาที่นี่พรุ่งนี้ เพื่อพาสิริกรไปปรับปรุงรูปลักษณ์ รสนิยมของพวกเธอสองคนนั้นไม่ดีแน่นอน ได้แต่ขอให้ธินิดาช่วยเหลือ
ชุติภาสกลับมาจากเดินเล่นข้างนอก ซื้อขนมนิดๆ หน่อยๆ ที่นีรชาชอบทาน ทันทีที่เข้ามาในห้องนั่งเล่นก็เห็นผู้หญิงผมลอนนั่งอยู่บนโซฟา สวมชุดกี่เพ้าสีดำ ด้านหลังมองแล้วคล้ายนีรชา แต่ทรงผมนั้นห่วยกว่ามาก
ชุติภาสเห็นแค่ด้านหลัง ไม่รู้ว่าแม่ของตนไปหาผู้หญิงมาจากไหนอีก ซึ่งเขาก็ไม่อยากคลุกคลีกับแม่ตัวเองมากนัก เขาจึงเดินตรงขึ้นชั้นบน
“ชุติภาส” เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นชุติภาส จึงส่งเสียงเรียกเขา ชุติภาสหันหน้าไปมองผู้หญิงคนนั้นครู่หนึ่ง ผู้หญิงคนนี้เพิ่งทำผมมาใหม่ มันจึงยังดูไม่เป็นธรรมชาติ และยังแต่งหน้าด้วย ดูแล้วคุ้นๆ แต่ชุติภาสนึกไม่ออกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร
“คุณเป็นใคร” ชุติภาสมองผู้หญิงคนนั้น
“ชุติภาส ฉันคือฟ้าไงล่ะ คุณดูสิว่าฉันเป็นแบบนี้ดูดีไหม” สิริกรหมุนตัวอยู่ตรงหน้าชุติภาส
ที่จริงสิริกรรูปร่างหน้าตาก็โอเค ไม่อย่างนั้นย่านิ่มคงจะไม่ชอบ และปู่ปรัณก็คงจะไม่ยอมให้เธอเข้าบ้านมา
แต่เธอเป็นคนอายุห้าสิบกว่าแล้ว ร่างกายก็เจ้าเนื้อขึ้นแล้ว เหมือนกระโปรงมัดถังน้ำ จึงดูตลกมาก
“คุณคือสิริกรเหรอ ทำไมคุณแต่งตัวแบบนี้” ชุติภาสรู้สึกตกใจมาก
แม้ปกติมองสิริกรแล้วเหมือนมองดิน แต่ก็ชินแล้ว นี่จะดินก็ไม่เชิง ยิ่งทำให้ชุติภาสรังเกียจ
“คุณแม่บอกว่าผู้ชายชอบผู้หญิงสวยๆ ดังนั้นคุณแม่จึงให้ฉันแต่งตัวสักหน่อย ดูดีไหม” สิริกรไม่เคยใส่กี่เพ้ามาก่อน และก็ไม่เคยดัดผม เธอรู้สึกว่าตัวเองที่เป็นแบบนี้ดูคล้ายกับนีรชา
นีรชาก็ชอบใส่กี่เพ้า และผมก็เป็นลอนด้วย แต่สิริกรไม่ได้สังเกตเลยว่านีรชาเธอมีอกมีเอว
แต่สิริกรไม่มีอะไรเลย
“ผมคิดว่าคุณดูดีกว่าก่อนหน้านี้นิดหน่อย” ชุติภาสพูดจบก็รีบเดินไป เขากลัวว่าตัวเองจะทนกลั้นหัวเราะไม่ไหว มันน่าตลกมาก
สิริกรคิดว่าตัวเองเปลี่ยนเป็นคนสวยแล้ว แต่ชุติภาสก็ยังไม่อยากจะชายตาแลเธอเลย ไม่รู้ว่าตนมีอะไรที่ผิดพลาดไปตรงไหน
“เป็นยังไง ชุติภาสพูดว่าอะไรบ้าง” เวลานี้ย่านิ่มเดินออกมาจากห้องหนังสือของปู่ปรัณ เธออยู่ข้างในไม่ได้ยินอะไรเลย ห้องหนังสือของไอ้ผีตายโหงนั่นโคตรจะเก็บเสียง
“คุณแม่ ฉันสวยขนาดนี้ แต่ชุติภาสยังคงต้องการให้ฉันกลับไปเป็นเหมือนเดิม คุณว่าเขาไม่อยากให้ฉันสวยเหมือนนางฟ้าหรือเปล่า” ใจสิริกรยังคงคิดว่าชุติภาสไม่ชอบที่ตนสวย เพราะถ้าเป็นแบบนี้จะไปกดนีรชา
“ไม่ใช่ๆ เป็นเพราะยังไม่ชินน่ะ เขาชินเมื่อไหร่เดี๋ยวก็ดีเอง ไม่เป็นไรหรอก เราทำต่อไป วันนี้ซื้อเสื้อผ้ามาเยอะไม่ใช่เหรอ น้ำผึ้งช่วยเธอเลือกด้วย ทั้งหมดคงจะดี เธอก็เปลี่ยนชุดบ่อยๆ ไปโฉบเฉี่ยวตรงหน้าชุติภาส ให้เขาพบความดีงามของเธอ” วันนี้ย่านิ่มขูดเลือดขูดเนื้อจ่ายไปหลายพัน
ธินิดาไม่ได้อยากอยู่กับพวกเขานาน ซื้อเสื้อผ้าราคาไม่กี่ร้อย ทำให้ธินิดาไม่รู้ว่าควรเลือกอย่างไร เพราะเธอไม่เคยใส่เสื้อผ้าราคาถูกขนาดนี้มาก่อน
แต่ในมุมมองของย่านิ่ม เสื้อผ้านั้นดีที่สุดที่ตนเคยซื้อแล้ว ตอนที่พวกเธออยู่ตลาดเสื้อผ้าที่ซื้อราคาไม่กี่สิบเท่านั้น!
ธินิดากลับไปบ้าน เห็นแม่นอนอยู่บนโซฟาคนเดียว หลับตา ร่างกายตรงดิ่ง เธอยังคิดว่าปรีณาพรรณตายแล้ว จึงรีบเดินเข้าไป คุกเข่าลงข้างปรีณาพรรณและร้องเรียกเธอ
“คุณแม่ คุณแม่เป็นอะไรคะ แม่อย่าทำให้ฉันกลัวสิ คุณแม่คะ คุณแม่” ธินิดาร้องเรียกเสียงดังลั่น
ปรีณาพรรณค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอเห็นลูกสาวตัวเองสายตาร้อนรน เธอจึงยิ้ม “เด็กโง่ แม่แค่เหนื่อย กำลังหลับ วางใจเถอะ แม่ยังไม่ตายเร็วขนาดนั้นหรอก” ปรีณาพรรณลูบใบหน้าธินิดา
“คุณแม่ทำให้ฉันกลัวแทบตาย คุณแม่ตายไม่ได้นะคะ คุณตายไปฉันจะทำยังไง” ธินิดาซบลงบนตัวปรีณาพรรณ ศีรษะของเธอวางบนตักของปรีณาพรรณ
“ลูก แม่จะจัดการทุกอย่างให้แกจนเรียบร้อยแล้วแม่ถึงจะตาย วางใจเถอะ” ปรีณาพรรณปลอบธินิดา
