ชลธีกับมุกดากลับไปที่คฤหาสน์ของตัวเอง ใช้ชีวิตกันสองคน และไม่ว่าคนอื่นในตระกูลสุวรรณเลิศจะเป็นอย่างไร พวกเขาก็ไม่สนใจ เพราะคนพวกนั้นต้องการให้ชลธีกับมุกดามีช่วงเวลาที่ยากลำบาก
“มุก เย็นนี้ที่จะไปหาคุณพ่อ คุณไปชอปปิ้งพยายามซื้อของที่ดีๆ หน่อย เลิกงานแล้วผมจะแวะไป คุณไปก่อนนะ” ชลธีไปที่ห้องทำงานของมุกดาแล้วพูดกับเธอ
“ได้สิ คุณก็อยากซื้อเสื้อผ้าให้คุณพ่อฉันด้วยใช่ไหม ช่วงบ่ายฉันไม่ทำงานนะ จะพาคุณพ่อไปชอปปิ้ง” มุกดาตอบ วันนี้เป็นวันเกิดของพ่อณิชพน ช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย จึงนานแล้วที่เธอไม่ได้ไปบ้านพ่อ คราวนี้เป็นวันเกิดของพ่อพอดี จึงไปเยี่ยมณิชพน
หลังจากณิชพนได้รับการผ่าตัดหัวใจ จึงหายดีแล้ว เขาใช้ชีวิตคนเดียวอย่างมีความสุข ทุกวันไปรำไท่เก๊ก ไปวิ่งตอนเช้าในสวนสาธารณะ เดินเล่น และอีกมากมาย เขายังทำงานค่อนข้างยุ่งด้วย และมีพลังใจเหลือล้น
เมื่อลูกสาวโทรมาบอกว่าจะไปชอปปิ้งซื้อเสื้อผ้ากับตน ตอนแรกเขาบอกว่าไม่ไป แต่ลูกสาวยังคงรบเร้า เขาจึงได้แต่ตอบตกลง อย่างไรเสียลูกโตแล้วก็รู้จักกตัญญูต่อตน ซึ่งก็ค่อนข้างไม่เลว
ณิชพนซื้ออาหารอย่างดีตั้งแต่เช้าตรู่ ตุ๋นทุกอย่างเตรียมพร้อม
มุกดาเดินเข้าบ้านมาก็ได้กลิ่นหอมของเครื่องตุ๋น “คุณพ่อตุ๋นอะไรคะ กลิ่นหอมจัง” มุกดาสูดดม
“ลำไส้เล็กของโปรดแกไง ฉันค่อยๆ ใช้ไฟอ่อนเคี่ยวไว้ เดี๋ยวทานตอนเย็นมันก็กำลังดี รสชาติอร่อยเป็นพิเศษ” ณิชพนชี้ไปยังหม้อเคี่ยวพลางบอกมุกดา
“ว้าว นานแล้วที่ไม่ได้ทานอาหารฝีมือคุณพ่อ ฉันรักคุณพ่อจังค่ะ นานแค่ไหนก็จำได้หมดเลยว่าฉันชอบทานอะไร แต่ฉันกลับไม่กตัญญูต่อคุณให้ดีๆ” ขณะที่มุกดาพูด ก็กลับรู้สึกว่าตัวเองอยากจะร้องไห้ ตั้งแต่แม่จากไป หลายปีมานี้ณิชพนเป็นทั้งพ่อและแม่ คอยส่งเสริมตนมากมาย เมื่อมองดูใบหน้าของพ่อก็ได้เห็นว่ามีริ้วรอยแล้ว
“เด็กโง่ พูดอะไรเศร้าๆ แบบนั้น พ่อก็อายุเพิ่งห้าสิบ ยังไม่แก่มากนัก ฉันยังอยากให้พวกแกพาลูกมาหาอยู่นะ เพราะงั้นพวกแกต้องรีบหน่อยล่ะ” ณิชพนตบไหล่ลูกสาว
“ค่ะ ได้ค่ะๆ” มุกดาพยักหน้า เธอแอบหันไปเช็ดน้ำตาตัวเอง
“ไปเถอะค่ะคุณพ่อ เราจะไปเดินเที่ยวกันค่อนข้างนาน คุณต้องเตรียมตัวให้ดีนะคะ” มุกดาทำให้ตัวเองกลับมาดูน่ารักอีกครั้งก่อนจะหันกลับหาณิชพน
ณิชพนมองลูกสาวตัวเองอย่างปวดใจ พรสวรรค์ในเชิงธุรกิจของเธอได้รับการสืบทอดมา แต่ณิชพนไม่เคยอยากให้ลูกสาวเหนื่อยเกินไป อยากให้เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขก็พอ
พ่อและลูกสาวมาถึงห้างสรรพสินค้า มุกดาอยากซื้อเสื้อผ้าให้พ่อหลายชุด เสื้อผ้าของเขาเก่านิดหน่อยแล้ว แต่เขาไม่ยอมทิ้ง พ่อกลัวตนใช้จ่ายเงินเยอะ มุกดารู้ แต่พ่อหาเงินได้ก็เอามาให้ตัวเองใช้ ตอนนี้ตนหาเงินได้แล้ว แน่นอนว่าต้องให้พ่อใช้
“มันแพง” ณิชพนดูราคาตัวเลขห้าหลัก เขาก็รู้สึกไม่อยากได้
“คุณพ่ออายุห้าสิบแล้วนะคะ ยังไม่แต่งหล่ออีกเดี๋ยวจะแต่งไม่ได้แล้วนะ ฉันคิดว่าเสื้อยืดตัวนี้ดูดี ซื้อเถอะค่ะ กางเกงนี่ก็ดี เอาไปด้วยเลยค่ะ” มุกดาให้พนักงานขายตัดป้าย
“ก็ได้ๆ งั้นฉันเปลี่ยนออกก่อน เดี๋ยวกลับบ้านไปยังต้องทำอาหารอีก” ณิชพนสวมเสื้อผ้าราคาแพงแบบนี้แล้วรู้สึกปวดใจ
“บอกว่าเดี๋ยวกลับบ้านไปถึงจะทำอาหาร ตอนนี้ก็ใส่ไปก่อนค่ะ ตอนกลับไปบ้านค่อยเปลี่ยนนะคะ” ณิชพนเป็นคนที่หน้าตาหล่อมาก เมื่อใส่ชุดนี้ จึงดูเป็นคนมีอายุที่หล่อเหลา
“คุณพ่อคะ เราไปดูรองเท้ากัน คุณดูรองเท้าคุณสิ ใส่มานานแล้วนะคะ” มุกดามองรองเท้าของณิชพน ซึ่งค่อนข้างไม่เป็นทรงแล้ว
“ได้ เราไปซื้อรองเท้ากัน” ณิชพนนั้นเพื่อให้ลูกสาวมีความสุข เวลานี้เขาจึงไม่ปฏิเสธอีก อย่างไรเสียเสื้อผ้าก็ซื้อแล้ว กับรองเท้าก็คงหนีไม่พ้น
มุกดาให้ณิชพนใส่ชุดใหม่ และซื้อชุดลำลองสองสามชุด ตอนที่รูดบัตรมันทำให้ณิชพนตัวสั่น
แม้จะรู้ว่าตระกูลสุวรรณเลิศรวยมาก แต่ณิชพนไม่อยากให้ตระกูลสุวรรณเลิศพูดเอาได้ว่าตนกับมุกดาใช้เงินของตระกูลสุวรรณเลิศ
“คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ พวกนี้เป็นเงินของฉัน เงินเดือนของฉัน ไม่ใช่เงินของตระกูลสุวรรณเลิศ” มุกดามองเรื่องในใจณิชพนออก จึงอธิบายกับเขา
สองพ่อลูกเดินเล่นบนถนน เดินไปด้วยกัน คิดอยู่ว่ามีเครื่องปรุงรสสองชนิดที่ยังไม่ได้ซื้อ ณิชพนจึงจะไปดูในซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ไม่ไกลหน่อย เพื่อซื้อเครื่องปรุงรส
มุกดากอดแขนณิชพน พ่อและลูกสาวหัวเราะพูดคุยพร้อมกับเดินไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต
ในเวลานี้รถสีดำที่จอดรออยู่ตรงประตูได้ขับออกไป ตามมุกดากับณิชพนไปช้าๆ
ทันใดนั้นมุกดาก็เหมือนจะเห็นว่าข้างหน้ามีชายหญิงคู่หนึ่งเดินจับมือกัน ผู้ชายดูแลผู้หญิงเป็นอย่างดี กอดเอวของผู้หญิง ผู้หญิงซบไหล่ของผู้ชาย เสื้อผ้าที่ผู้ชายใส่ มันเป็นชุดที่ชลธีใส่เมื่อเช้านี้ตอนออกจากบ้าน
ตอนที่มุกดากำลังมองนิ่ง ผู้หญิงพลันส่งเสียงเรียก
“ชลคะ ฉันอยากไปซื้อของนิดหน่อยที่ซูเปอร์มาร์เก็ตค่ะ” เมื่อผู้หญิงคนนั้นพูดจบ ยังหันหน้ามาโดยไม่ตั้งใจครู่หนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นคือธินิดา
ผู้ชายไม่ได้หันมา เขายื่นมือไปสัมผัสท้องของธินิดา ท่าทางเหมือนเป็นห่วงมาก
ธินิดายิ้ม ยิ้มอย่างมีความสุขมาก
รถที่ตามหลังได้เร่งความเร็วมุ่งหน้าไปหามุกดา มุกดากำลังตกตะลึงอยู่กับสถานการณ์ตรงหน้าโดยสมบูรณ์ ชลธีบอกให้ตนเชื่อในตัวเขาไม่ใช่เหรอ แต่กลับมาทำอะไรลับหลังตนแบบนี้งั้นเหรอ
น้ำตาของมุกดาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว ในเวลานี้ณิชพนก็พบความผิดปกติของลูกสาวแล้วเช่นกัน แต่เขาไม่ได้มองข้างหน้า แต่พบว่าข้างหลังมีรถสีดำคันหนึ่งกำลังจะชนมุกดา มันรวดเร็วมาก
ณิชพนไม่มีเวลาคิด เขาผลักมุกดาออกทันที ส่วนตัวเองถูกรถชนดัง “ปัง” จนกระเด็นไปไกลมาก เลือดเปื้อนรถเป็นสีแดง
“คุณพ่อคะ คุณพ่อ” ตอนนี้มุกดาเพิ่งได้สติ เธอเห็นณิชพนถูกชนจนกระเด็นไปไกล เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหา
ข้างตัวณิชพนมีแต่เลือด เลือดไหลออกมาราวกับน้ำ ณิชพนลืมตาอย่างยากลำบาก อยากพูดอะไรบางอย่างกับมุกดา เขายกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของมุกดา อ้าปากพะงาบๆ
แต่รถไม่มีทีท่าว่าจะไป ถึงแม้ว่ากระจกหน้ารถจะเต็มไปด้วยเลือดของณิชพน คนในรถยังหันกลับไปเหยียบคันเร่งเต็มกำลัง เพื่อวิ่งเข้าชนมุกดา
