“นี่ พวกคุณได้ยินกันไหม ประธานวรกัญญาคนใหม่ของโจนส์กรุ๊ปเป็นผู้หญิงแหละ ดูเหมือนจะเป็นลูกสาวของคุณโจนส์ เป็นคนที่ทั้งสวยและมีความสามารถ” ชุติภาสได้ยินคนพูดถึงประธานวรกัญญาคนใหม่อยู่ไม่ไกล
“คุณโจนส์นามสกุลกิจศิริวัชรโชติเหรอ” คนอื่นต่างแปลกใจ แม้แต่ชุติภาสก็ยังแปลกใจมาก เขาไม่รู้เลยว่าคุณโจนส์นามสกุลกิจศิริวัชรโชติ
“ฉันได้ยินเลขาของเขาพูด เหมือนจะชื่อยศัสวิน เลขาของเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง ข่าวนี้ไม่ผิดแน่นอน” ชุติภาสมองสองคนนั้นอยู่ไม่ไกล ทั้งสองเป็นคนแปลกหน้า น่าจะเป็นพนักงานของสตรอมแมนกรุ๊ป เพราะวันนี้เดิมทีก็เป็นงานประชุมประจำปีของสตรอมแมน
“ว้าว น่าทึ่งมาก ทำให้ผู้หญิงอย่างเราหน้าบานเลย เราไปตามหากันเถอะ อยากเห็นผู้หญิงที่สตรองแบบนั้นจัง” ผู้หญิงสองคนนัดแนะกันไปตามหาประธานวรกัญญา
ชุติภาสมองดูลูกชายตัวเองอย่างไม่วางใจ โง่ๆ เซ่อๆ ทำให้รู้สึกปวดใจจริงๆ ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไปชั่วชีวิตหรือเปล่า เฮ้อ คนอย่างชุติภาสทำเวรทำกรรมอะไรไว้กันนะ
คนมาเกือบจะหมดแล้ว ประวีร์ขึ้นพูดบนเวที กล่าวยินดีต้อนรับแขกและพนักงาน และมีการพูดบางส่วนที่ค่อนข้างเป็นทางการ แขกทุกคนยืนอยู่กลางฮออล์ เมื่อประวีร์พูดจบ ก็ได้รับเสียงปรบมืออย่างอบอุ่น
ทันใดนั้นชลธีก็สะบัดมือของชุติภาสออก แล้วรีบร้อนเดินตรงไปข้างหน้า
ชุติภาสรีบตามไปติดๆ อย่างตกใจ มีหลายคนที่รู้จักชลธี คนเหล่านั้นได้พูดทักทายชลธีด้วย แต่ชลธีไม่สนใจใครเลย เขาเอาแต่เดินตรงไปยังเป้าหมายของตัวเอง
“ณัฐ พี่ไปเข้าห้องน้ำนะ” วรกัญญาบอกกับณฐวรผู้เป็นน้องชาย
หลังจากนั้นเธอก็เดินไปยังห้องน้ำ เมื่อชลธีเดินไปตรงหน้าณฐวร กลับไม่เห็นวรกัญญาแล้ว
“ผู้หญิงที่อยู่ตรงนี้เมื่อครู่ล่ะ” ชลธีจับคอเสื้อณฐวร พร้อมกับสอบถามอย่างดุดัน
ณฐวรต้องการผลักชลธีออก แต่มือของชลธีกลับไม่ขยับเลย จับกำปกคอเสื้อของณฐวรแน่นมาก ณฐวรไม่อยากมีเรื่องที่นี่ เพราะอีกฝ่ายเคยเป็นประธานของบริษัทฮอนดากรุ๊ป
“ขอโทษครับขอโทษ ผมจะเกลี้ยกล่อมเขาเอง” ชุติภาสคิดว่าลูกชายของตัวเองคลั่งอีกแล้ว จึงรีบเดินไปดึงชลธีออก
ด้วยความพยายามร่วมกันของทั้งสองคน ในที่สุดก็ดึงมือของชลธีออกไปได้ ทว่าเขายังคงจ้องณฐวร
แต่คิดว่าตัวเองคงตาฝาด ตอนนี้คนทั้งโลกคิดว่าเขาชลธีคนนี้เป็นบ้า ความทุกข์ในใจเขามีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้
ชลธีทุบหัวตัวเองไปสองที เขาอยากร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออก
“ผมไปห้องน้ำนะ” ชลธีพูดกับชุติภาสครู่หนึ่ง แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ เขาต้องหาที่ที่มีคนน้อยเพื่อให้สงบลง แผ่นหลังของคนเมื่อครู่ ดูเหมือนมุก
ชุติภาสอยากตามไป ต่อมาก็คิดได้ว่าปล่อยไปครู่หนึ่งแล้วกัน เขาแค่รอข้างนอก ตามติดมากไป ก็กลัวว่าชลธีจะระเบิดได้
ชุติภาสไปยังสถานที่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องน้ำแล้วยืนรอชลธี
หลังจากใช้น้ำเย็นล้างหน้าตัวเองแล้ว ชลธีก็มองผู้ชายในกระจก ผมเผ้ากระจัดกระจายยุ่งเหยิงไปทั่วทั้งศีรษะ หนวดเครายาว ดวงตาลึกโบ๋ จิตวิญญาณในตอนนั้นสูญสลายไปไม่มีเหลือ ตอนนี้เหลือเพียงซากศพเดินได้ เขาอยากตามมุกไปด้วย แต่แม้แต่การตายมันยังแสนยากเย็น
อยู่ในห้องน้ำสักพัก ก่อนที่ชลธีจะออกไปอย่างจำใจ คุณพ่อเป็นห่วงตัวเองมากเขารู้ เมื่อครู่แน่ใจว่าตัวเองตาฝาด มันไม่ใช่ครั้งแรกที่จำคนผิด ยังมีอีกหลายครั้งที่ถูกทำร้ายร่างกาย แต่เขาไม่สนใจจะต่อสู้ป้องกัน
เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ชลธีเห็นพ่อตัวเองรอตนอยู่ไม่ไกล คุณพ่อเพิ่งอายุห้าสิบกว่า แค่ไม่กี่ปีที่ผ่าน ผมขาวไปครึ่งหนึ่งแล้ว ชลธีรู้สึกผิดต่อพ่อและแม่ของตัวเองมาก
เขากำลังจะเดินเข้าไปหาชุติภาส แต่กลับถูกใครคนหนึ่งดึงเสื้อไว้ “สวัสดีค่ะ ฉันมีเรื่องขอให้คุณช่วย ช่วยฉันดึงส้นรองเท้าออกมาให้หน่อยได้ไหมคะ”
วรกัญญาโชคร้ายจริงๆ ตอนที่เดินอยู่ ส้นรองเท้าตัวเองดันเจาะลงไปในรูพื้น เธอสวมชุดกี่เพ้าจึงไม่สามารถย่อตัวลงได้ แต่การยืนทำไม่สามารถดึงมันออกได้ ยังดีที่ข้างหน้ามีชายตัวสูงใหญ่คนนี้
ชลธีตัวสั่น น้ำเสียงที่คุ้นเคยนี้ ทำให้เขาแทบไม่กล้าเชื่อหูของเขา
เขากลัวว่าตัวเองจะเห็นภาพหลอนอีกครั้ง จึงค่อยๆ หันหน้ากลับไป มองดูมือคู่เล็กที่ดึงเสื้อตัวเอง แล้วก็มองที่ตัวคนอีกที แต่กลับกำลังก้มมองรองเท้าตัวเองอยู่
ส้นสูงเรียวเล็กเสียบติดอยู่ในรูพื้น ชลธีจึงย่อตัวลง ช่วยหญิงสาวดึงส้นรองเท้าออก
“ขอบคุณคุณมากนะคะ” เวลานี้หญิงสาวเห็นส้นรองเท้าของตัวเองถูกดึงออกมาได้สำเร็จ เธอถึงได้เงยหน้าขึ้นมองชลธี
ชลธีตกตะลึงโดยสมบูรณ์ เมื่อครู่ตนไม่ได้มองผิดไปจริงด้วย ผู้หญิงคนนี้คือมุกดา
วรกัญญามองดูผู้ชายคนนี้ แล้วใจเธอก็พลันรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าเก่า ศีรษะก็ปวดขึ้นมาด้วย
วรกัญญาปวดมากจนต้องจับชลธีเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอต้องหมดสติไปแน่
“มุก คุณเป็นอะไร” ชลธีกอดวรกัญญาไว้ทันที เขาตามหาเธอมาห้าปี คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้พบหน้ากันในลักษณะนี้
แต่ไม่ว่าจะพบหน้ากันแบบในลักษณะไหน เขาก็ล้วนยินดีมาก
“กรุณาปล่อยฉันค่ะ แค่เวียนศีรษะนิดหน่อย ไม่จำเป็นต้องกอด” วรกัญญาพูดอย่างเย็นชา ผู้ชายคนนี้จะบังอาจมากเกินไปแล้ว ต่อหน้าคนมากมาย คิดไม่ถึงว่าจะมากอดตน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเวียนศีรษะอยู่ ป่านนี้คงตบเขาไปแล้ว
“มุก มุก” ชลธีอยากจะพูดอะไรอีก เวลานี้ณฐวรเดินเข้ามา เขามาช่วยประคองวรกัญญา แล้วใช้แรงผลักชลธีออก
“คุณชลธีให้เกียรติตัวเองหน่อย เธอคือวรกัญญาพี่สาวของผม ไม่ใช่มุกดาที่คุณตามหา” ณฐวรพูดกับชลธีอย่างไม่ชอบใจ
“เธอคือมุกดาของผม” ชลธีกำลังจะเป็นบ้า ทั้งทั้งที่ภรรยายืนอยู่ตรงหน้าตน แต่กลับไม่ให้ทั้งสองจดจำกันได้ นี่มันกฎอะไร
ทันทีที่ชุติภาสได้ยินว่าตรงนี้เกิดเรื่องโต้เถียงกัน เขาจึงรีบวิ่งเข้ามา ช่วงนี้ลูกชายเริ่มอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ก็เกิดขึ้นสองครั้งแล้ว
เขาเอาชลธีมากอดไว้ และพูดกับชลธีว่า “ลูกชาย แกจำคนผิดอีกแล้วๆ มุกไม่อยู่แล้ว ไปเถอะไปเรากลับกันนะ” ชุติภาสไม่มีอารมณ์จะอยู่ร่วมงานประชุมประจำปีอีกต่อไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ทุกคนในพระนครจะต้องมองพวกเขาตระกูลสุวรรณเลิศเป็นตัวตลกแน่
“คุณพ่อดูสิ เธอก็คือมุกนะ เห็นได้ชัดว่าเธอคือมุก” ชลธีพูดอย่างตื่นเต้น เขาชี้ไปยังมุกดาที่อยู่ในอ้อมแขนณฐวร
เวลานี้ชุติภาสถึงได้เริ่มมองผู้หญิงในอ้อมแขนของณฐวรอย่างจริงจัง เป็นมุกดาจริงๆ แต่มุกดากลับมองพวกเขาด้วยสายตาที่มองคนแปลกหน้า
“มุก?” ชุติภาสเองก็เรียกอย่างประหลาดใจมาก
“ประธานชุติภาส คุณเองก็จำคนผิดแล้วครับ เราไปดื่มกันทางนั้นเถอะ มีพันธมิตรทางธุรกิจเยอะแยะเลยครับ” ประวีร์รีบวิ่งเข้ามายังที่เกิดเหตุ
ณฐวรรีบพาวรกัญญาเดินไป
ชลธีถูกพ่อของเขาจับไว้แน่น และพาเขาออกไปจากที่นี่ด้วยความช่วยเหลือของประวีร์
