หลังจากชลธีได้เห็นมุกดา กลับไปก็นอนไม่หลับ แม้ไม่รู้ว่าเหตุใดมุกดาไม่รู้จักตนแล้ว แต่เขารู้สึกว่ามันต้องมีสาเหตุ ห้าปีที่ผ่านมานี้ มุกดาหายไปอย่างไร้ร่องรอย ที่แท้ก็เพราะความช่วยเหลือของคุณโจนส์
แต่ทำไมตอนนั้นจู่ๆ มุกดาก็หายตัวไป แม้แต่ตนก็ไม่บอกให้รู้ ตนทำงานอยู่สักพัก ไม่ได้กลับไปเป็นเพื่อนเธอ แต่ไม่นานเขาก็กลับ ถึงได้รู้ว่าเกิดเรื่องแบบนั้น
เมื่อคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ชลธีจึงเปิดคอมพิวเตอร์ เดิมทีต้องการหาเบาะแสในช่วงนั้นว่าพอมีไหม แต่มือดันไว จึงไปคลิกประกาศรับสมัครงานเข้า กำลังมองหาผู้ช่วยประธานของโจนส์กรุ๊ป พออยากนอนก็มีหมอนมาประเคน เขาดีใจแทบตาย โอกาสมาถึงแล้ว หลายๆ เรื่องต้องออกไปหาคำตอบด้วยตัวเอง
หลายวันติดต่อกัน หลังจากชลธีชงชาแล้วออกไป ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกับวรกัญญามากนัก และมีท่าทีอ่อนน้อมมาก
“คุณหยุด!” จนในที่สุดก็ทำให้วรกัญญาทนไม่ไหวอีกต่อไป ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ใส่ใจให้ความสำคัญกับตนเลย ทุกวันชงชาแล้วออกไป ไม่พูดทักทายตนสักคำ
วรกัญญาลืมไปแล้ว ว่าเป็นเธอที่ให้เลขาเตือนเขาว่าไม่ต้องพูดคุยกับประธานวรกัญญา
ชลธีที่เดินไปถึงปากประตูแล้วหันกลับมาอีกครั้ง
เขายังไม่ได้พูดอะไร แค่ไปยืนใกล้ๆ วรกัญญา แล้วมองลงไปที่เธอ
“คุณเป็นใบ้เหรอ” วรกัญญาเอาปากกาเข้าปากแล้วกัดมันโดยไม่รู้ตัว
“ประธานวรกัญญา คุณสั่งไม่ใช่เหรอครับว่าให้ผมไม่ต้องพูดคุยกับคุณ” ชลธีรู้ว่าเธอต้องทนไม่ไหวแน่ เวลานี้ใจเขากำลังหัวเราะร่า ตราบใดที่ได้เห็นมุกดา เขารู้สึกว่าอากาศช่างหอมหวาน
ตนเคยพูดแบบนี้เหรอ เคยพูดเหรอ โอเค ต่อให้ตนเคยพูดก็เถอะ
“ฉันไม่ใช่ว่าไม่ให้คุณพูดคุยกับฉัน เพียงแต่ฉันต้องการให้คุณใช้โอกาสอย่างเหมาะสม อย่าพูดไปเรื่อย และทำเหมือนว่าไม่พูดไม่ได้ เข้าใจไหม” วรกัญญาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องพูดกับผู้ชายคนนี้มากมายอย่างนั้น
“คืนนี้มีงานเลี้ยง คุณไปเปลี่ยนชุดที่ดีๆ หน่อย ถ้าไม่มีก็บอกให้เลขาไปซื้อให้ ห้ามทำตัวน่าอาย” ณฐวรไปงานนิทรรศการภาพวาดที่อื่น ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือนถึงจะกลับมา วรกัญญาเพิ่งจะจ้างผู้ช่วย การออกไปแบบนี้ก็ปลอดภัยดี
“ได้ครับ” ชลธีพยักหน้ารับคำ
“อีกอย่าง ตอนที่พูดกับฉันต้องมองฉัน” วรกัญญาเห็นชลธีลดสายตาลงต่ำตลอดเวลา เธอไม่ชอบใจอีกแล้ว ตนหน้าตาน่าเกลียดหรือไง
ทันทีที่ชลธีได้ยินก็เลื่อนสายตาขึ้นมองวรกัญญา
แต่สายตานั้นร้อนแรง มีความรักลึกซึ้งอย่างแรงกล้า ผู้ชายคนนี้รักตนเหรอ ไม่ใช่ว่าเพิ่งเคยพบหน้ากันเหรอ ช่างเถอะไม่ต้องมองตนแล้ว สายตาแบบนี้ใครจะทนได้ล่ะ
“ช่างเถอะๆ คุณไม่ต้องมองฉันแล้ว สายตาคุณมีปัญหา” ชลธีทำให้ใบหน้าของวรกัญญาดูแดงเรื่อขึ้น
วรกัญญาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวในวงการธุรกิจมาอย่างโชกโชน แต่ถูกสายตาของผู้ชายคนนี้ทำให้หวาดกลัวจนต้องล่าถอย
ชลธีเชื่อฟังอีกครั้งหันเหสายตาออก เมื่อครู่ตอนที่เขามองมุก คือปรารถนาจะได้กอดเธออีกครั้ง แต่เขาอดทนไว้ เกรงว่ามุกดาจะกลัว แล้วทำให้ตนต้องเสียงานนี้ไป
“เอาล่ะ ฉันพูดจบแล้ว และอีกอย่างงานเลี้ยงคืนนี้จะมีเพื่อนจากเยอรมันมาด้วย ภาษาเยอรมันของคุณใช้ได้ ถึงตอนนั้นคุณต้องใช้ความสามารถของคุณ” เมื่อวรกัญญาพูดจบ ชลธีก็ตอบรับคำและออกไป
การพูดคุยกับชลธี วรกัญญารู้สึกว่าอารมณ์หดหู่ของตัวเองที่มีมาหลายวันได้คลายออก ขณะทำงานเธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
คิดว่าอีกเดี๋ยวจะมีงานเลี้ยง ตอนเลิกงานวรกัญญาจึงไม่ทานอะไร ไปที่ศูนย์ออกแบบภาพลักษณ์ อยากให้ตัวเองได้เสริมสวยสักหน่อย
เธอไม่ทันได้คิดอะไรก็มาถึงยังศูนย์ออกแบบภาพลักษณ์แล้ว และต้องการให้เจ้าของร้านที่นี่มาแต่งหน้าให้ตน
“ขอโทษค่ะคุณผู้หญิง เจ้าของร้านเราต้องนัดล่วงหน้า ไม่ทราบว่านัดไว้หรือเปล่าคะ” ผู้จัดการร้านมองดูลักษณะที่ไม่ธรรมดาของวรกัญญา แต่หากไม่มีการจองไว้เจ้าของร้านจะไม่ทำ
“เปล่าค่ะ แต่ฉันอยากให้เธอทำ” วรกัญญาก็ไม่รู้ว่าทำไมตนถึงพบสถานที่แห่งนี้ และไม่รู้ว่าทำไมต้องให้เจ้าของร้านเป็นคนทำ อย่างไรเธอก็อยากให้เจ้าของร้านทำ
“คุณผู้หญิง ถ้าเช่นนั้นฉันจัดให้ผู้อำนวยการทำให้คุณดีไหมค่ะ เธอก็ทำได้ดีมากเช่นกัน” ผู้จัดการเห็นคุณผู้หญิงคนนี้ต้องการให้เจ้าของร้านของตนทำ แต่เจ้าของร้านอารมณ์ไม่ค่อยดี ถ้าแม้แต่เรื่องเล็กแค่นี้ตนยังจัดการไม่ได้ ก็อาจจะต้องม้วนเสื่อกลับบ้าน
“ไม่เอา ฉันต้องการเขา!” วรกัญญาหันมองดูแล้วเห็นจันทิมาเดินเข้ามา มือของเธอจึงชี้ไปที่เธอ
“มุก?” ทันทีที่จันทิมาเห็นมุกดา เธอตกใจมาก สาวน้อยคนนี้หายตัวไปไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เวลานี้กลับมามีชีวิตอยู่ตรงหน้าเธอ
“มุก!” จันทิมาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เธอเดินเข้าไปกอดวรกัญญายกใหญ่
วรกัญญาไม่คิดว่าเจ้าของร้านคนนี้จะกอดตัวเอง เช่นนั้นแสดงว่าตนเคยอาศัยอยู่ที่นี่เหรอ แต่ทำไมเธอจำอะไรไม่ได้เลย
“คุณคือ?”
วรกัญญาไม่ได้ขัดขืนการกอดของจันทิมา และยังถามจันทิมาอย่างเซ่อๆ ด้วย
เมื่อเห็นใบหน้าเหลอหลาของมุกดา จันทิมาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง สาวน้อยคนนี้เป็นอะไร ไม่รู้จักตนแล้วเหรอ เมื่อครู่เธอยังร้องเรียกต้องการให้ตนแต่งหน้าให้เธออยู่เลยไม่ใช่เหรอ
“โอ้ว เธอคือประธานวรกัญญาคนใหม่ของโจนส์กรุ๊ปที่กลับมาไม่ใช่เหรอ เธอก็มาแต่งหน้าที่นี่ด้วยเหรอ ดูสิชื่อเสียงของเจ้าของร้านเราไม่ธรรมดาเลยนะ” หญิงสาวสองคนที่ได้เสร็จสิ้นการดูแลความงามเดินออกมาจากข้างใน พวกเธอต่างรู้จักวรกัญญา เพราะได้พบกับบุคคลในตำนานคนนี้ในงานประชุมประจำปี
ประธานวรกัญญาของโจนส์กรุ๊ป? จันทิมามองมุกดาอย่างพินิจพิเคราะห์อีกครั้ง นี่คือมุกดานะ จะเป็นประธานวรกัญญาได้ยังไง
แต่จันทิมามีไหวพริบ เวลานี้เธอไม่ได้ถามอะไรมาก แค่ดึงวรกัญญาไปยังห้องแต่งหน้าของตัวเอง
“ฉันเป็นใครน่ะเหรอ ฉันก็คือจันทิมาเจ้าของร้านนี้น่ะสิ คุณเลือกฉันให้แต่งหน้าให้คุณไม่ใช่เหรอ” จันทิมาให้วรกัญญานั่งเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเริ่มทำความสะอาดใบหน้าให้หล่อน
“คุณก็คือเจ้าของร้าน แต่ฉันไม่รู้จักคุณ ฉันแค่รู้จักร้านนี้ ขอโทษนะ ดูเหมือนว่าฉันจะจำอะไรไม่ได้เลย” วรกัญญารู้สึกดีต่อจันทิมาค่อนข้างมาก
“ไม่เป็นไรหรอก แค่คุณจำร้านของฉันได้ ฉันก็มีความสุขมากแล้ว” ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นมุกดา จันทิมาก็ชอบสาวน้อยคนนี้มาก ชอบในความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเหมือนกับน้องสาว
จันทีมาจริงจังกับการแต่งหน้าให้วรกัญญา ใบหน้านี้แต่เดิมก็สวยมากอยู่แล้ว แค่แต่งแต้มสีสันเล็กๆ น้อยๆ ก็พาให้คนรู้สึกตื่นตาตื่นใจ
“คุณยังสวยไม่เปลี่ยนเลย มุก ดีใจจริงๆ ที่ได้เจอคุณ” จันทิมามองมุกดาที่ยังมีชีวิตในกระจก เธอรู้สึกว่าดวงตาตัวเองเปียกชื้นเล็กน้อย
