สภาพที่ร่างกายเต็มไปด้วยโคลนของอักลี่หากถูกแม่ของเขาเห็นเข้าแล้ว แม่ของเขาก็คงจำไม่ได้หรอก
วรกัญญาเห็นชลธีแบกของอะไรบางอย่างเข้าไป เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก ยังนึกว่าหาของเล่นสนุกๆ ให้อักลี่
ร่างกายที่เต็มไปด้วยโคลนของ อักลี่ ทำให้ชลธีอาบน้ำให้อย่างน่าสงสาร แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยอาบน้ำเด็กที่เล็กขนาดนี้ ปัญหาคือเขาไม่ว่านอนสอนง่ายให้อาบน้ำ สาดน้ำใส่ร่างของชลธีไม่ยอมหยุด ตัวเองมีความสุขเป็นอย่างมาก
อาบน้ำให้อักลี่เสร็จแล้ว ร่างกายของชลธีถูกสาดน้ำใส่จนเปียกปอน พาอักลี่ไปไว้บนเตียงนอน เขาก็รีบอาบน้ำให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว เมื่อกี้ตอนที่เห็นวรกัญญา ก็รู้ได้ว่าวรกัญญาจำลูกชายของเธอไม่ได้
เมื่อจวนได้เวลาแล้ว ทุกคนเตรียมตัวกลับเข้าในเมืองก่อน จากนั้นไปหาร้านหม้อไฟทานในตัวเมือง
“แม่ครับ แม่ครับ ผมอยู่ตรงนี้” วรกัญญามองหาอักลี่รอบๆ ก็หาไม่เจอ ที่แท้ก็ขดตัวอยู่ในผ้าปูเตียงผืนเล็กนี่เอง ผมยังเปียกอยู่ ดูท่าทางเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“เสื้อผ้าของลูกล่ะ?” เป็นเสื้อผ้าที่เช้าวันนี้เพิ่งสวมใส่
“ทำขาดแล้วครับ คุณแม่หาเสื้อผ้ามาให้ผมชุดหนึ่งดีกว่า” อักลี่โผล่หัวเล็กๆ ออกมาจากในผ้าปูเตียงในอ้อมกอดของชลธี รอยยิ้มบนใบหน้านั้นเจิดจรัส วรกัญญาไม่เคยเห็นลูกชายของตัวเองแย้มยิ้มมีความสุขเช่นนี้มาก่อน
เปลี่ยนเสื้อผ้าให้อักลี่เสร็จเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่ทำให้สงสัยมากที่สุดก็คือพวกเขาไปเล่นอะไร ถึงขนาดแม้แต่รองเท้าก็ไม่มีแล้ว
แต่เธอก็คร้านจะถาม ขอเพียงลูกมีความสุขก็พอแล้ว
“ไปเถอะ พวกเธอขับอยู่ด้านหน้าช้าๆ พวกเราขับตามอยู่ด้านหลังเอง” ชลธีบอกวรกัญญา
รถสองคันขับออกจากรีสอร์ท กลับเข้าสู่ในเมือง
อักลี่ฮัมเพลงภาษาฝรั่งเศสอย่างมีความสุขไม่หยุด ร่างเล็กยังคงโยกไปมาอย่างทุ่มเทมาก
“อักลี่ หนูไปเล่นแล้วมีความสุขไหม?” โธรณีฉวยโอกาสถามอักลี่
“มีความสุขครับ มีความสุขมากเลย” อักลี่ตอบคำถามอย่างไม่ลังเล โตจนสี่ขวบแล้ว เขาไม่เคยเล่นแบบนี้มาก่อน ทำให้เขาไม่อยากกลับเลย
“งั้นคราวหลังน้าออกมาเที่ยว จะเชิญหนูมากับน้าด้วยทุกครั้งดีไหม?” โธรณีอยากสร้างโอกาสให้วรกัญญากับพี่ชายได้อยู่ด้วยกัน แม้จะไม่รู้ว่าวรกัญญาแต่งงานอีกครั้งไปแล้วหรือยัง ทว่าใต้จิตสำนึกของเธอคิดว่าวรกัญญาเป็นพี่สะใภ้ของตัวเอง เป็นอยู่ตลอดไป เพียงแต่เกิดเรื่องบางอย่างที่ทำให้เข้าใจพี่ชายผิด
“ครับ แต่ว่าต้องให้คุณแม่เห็นด้วย” อักลี่ตอบรับอย่างดีใจ ทว่าเขามีคิดอยู่บ้างเล็กน้อย ต้องให้แม่เห็นด้วยถึงจะได้ ว่าแล้วเขาก็มองไปทางวรกัญญา
“จ้ะ จากนี้แม่จะพยายามพาลูกออกมาเที่ยวบ่อยๆ ” วรกัญญามองแววตาของอักลี่ที่เฝ้าปรารถนา ในใจก็อดสงสารไม่ได้
วรกัญญาคิดว่าตัวเองมาถึงที่ประเทศจีนแล้วเปลี่ยนไป ตอนอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศส เธอจำเป็นจะต้องทำงาน ถ้าหากไม่ทำงานละก็ ก็จะรู้สึกไม่สบายทั่วทั้งร่างกาย ในใจรู้สึกไม่สงบ คอยจะจิตใจว้าวุ่น
แต่สองวันนี้ออกมาเที่ยวกับกลุ่มคนนี้ที่เพิ่งรู้จัก กลับไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว
กลับรู้สึกผ่อนคลายแทนเสียด้วยซ้ำ ร่างกายและจิตใจผ่อนคลายลงแล้ว
มาถึงร้านหม้อไฟแล้ว จึงจอดรถไว้ พออักลี่ลงจากรถก็ไปอยู่ข้างกายชลธี ความเคยชินของสองคนนั้นคือจูงมือกัน
“อักลี่ จะมาด้วยกันกับแม่หรือเปล่า?” วรกัญญารู้สึกอิจฉาชลธีนิดหน่อยแล้ว เขามีสิทธิ์อะไรแค่ไม่กี่วันก็ทำให้ลูกชายของตัวเองติดเขาถึงขนาดนั้น
นั่นเป็นลูกชายที่ตัวเองเลี้ยงมาสี่ปีเชียว คิดแล้วในใจก็รู้สึกเจ็บปวด
“ไปครับ แต่ผมต้องไปห้องน้ำกับคุณลุงชลธี” อักลี่บอกวรกัญญา
คราวนี้คงไม่มีวิธีแล้ว เขาจะไปห้องน้ำ คงไม่สามารถให้อักลี่ไปห้องน้ำผู้หญิงตลอดได้หรอก?
วรกัญญาก็ยอมแพ้แล้ว ช่างเถอะอักลี่อยากจะทำอะไรก็ให้ทำแบบนั้นแล้วกัน ออกมาเที่ยวให้มีความสุขเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
มองดูหม้อไฟที่เดือดปุดๆ ยังมีอาหารสดวางรอบ ดวงตาของอักลี่กลมโต
อันนี้ต้องทานยังไงล่ะ? “แม่ครับ อันนี้ต้องกินดิบ หรือว่ากินกับน้ำซุปครับ?” น้ำซุปนั่นกลิ่นหอมมาก แต่หากต้องให้ดื่มละก็ รู้สึกว่ายุ่งยากไปหน่อย
“อักลี่ ไม่ใช่จ้ะ ถ้าอยากทานอาหารอันไหนก็เอาไปลวกในน้ำซุปครู่หนึ่ง จากนั้นสุกแล้วก็กินได้เลยจ้ะ ” จันวิภาอธิบายให้อักลี่ฟัง
ทุกคนต่างเห็นอักลี่เป็นเหมือนลูกของตัวเอง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่จำเป็นต้องให้วรกัญญากังวลใจอีกแล้ว เธอรู้สึกว่าตัวเองผ่อนคลายลงมาก
“อ๋อ อย่างนั้นผมอยากกินอันที่มีสีเขียวอันนั้น” พออักลี่ได้ยินวิธีการกินที่พิเศษ น้ำลายของเขาก็แทบจะไหลออกมาแล้ว
“ได้สิ น้าจะเอาไปลวกให้นะ” ผู้ใหญ่ทั้งโต๊ะต่างดูแลอักลี่ ทำให้อักลี่ กินจนท้องน้อยๆ เพิ่มขนาดกลมเป็นพุงพลุ้ย
ตำแหน่งที่นั่งก็ดีมาก ติดถนน ทานข้าวไปยังสามารถมองดูฝูงชนที่เดินบนถนนไปมาได้ ช่างน่าพอใจ
ตอนที่วรรณวิมลเดินจากข้างนอกเข้ามา เธอก็พุ่งความสนใจไปที่อักลี่ที่ยืนอยู่บนเก้าอี้ ส่วนอักลี่กำลังมองร้านขายผลไม้เคลือบน้ำตาลที่อยู่ด้านนอกอยู่ จึงไม่รู้ว่าตัวเองถูกคนเฝ้าดูอยู่
เด็กผู้ชายคนนั้นหน้าตาเหมือนกับชลธีตอนวัยเยาว์ ช่างดูดีเหลือเกิน วรรณวิมลมองลงไป ก็เห็นชลธีกับแสนดีและคนอื่นๆ มองให้ละเอียดขึ้นอีก ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?
ตอนที่มองเห็นวรกัญญา วรรณวิมลก็ตกใจจนอึ้งไป ผู้หญิงที่หายตัวไปห้าปีแล้วคนนั้นทำไมถึงได้อยู่ด้วยกันกับชลธี?
เด็กผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? ไม่ได้การ จะให้มุกดาเข้าตระกูลสุวรรณเลิศอีกไม่ได้ ออกไปแล้วแท้ๆ เธอมีสิทธิ์อะไรมาเข้าตระกูลสุวรรณเลิศอีก?
หลังจากวรรณวิมลเห็นวรกัญญาแล้ว ก็เดินอย่างเร่งรีบ เธอถึงในห้องส่วนตัวของตัวเองแล้ว จึงรีบโทรหาคนคนหนึ่ง
ทศพรซื้อผลไม้เคลือบน้ำตาลให้อักลี่ อักลี่มองผลไม้เคลือบน้ำตาลที่สวยงามนั้น ริมฝีปากขยับแล้วขยับเล่า จนน้ำลายไหลออกมา เขากัดไปหนึ่งคำ ช่างอร่อยเหลือเกิน เพียงอึดใจเดียวเขาก็กินผลไม้เคลือบน้ำตาลจนหมดเกลี้ยง
“แม่ครับ อันนี้อร่อยมากเลย” อักลี่รู้สึกว่าอะไรก็อร่อย อะไรก็สนุก เขาชอบสถานที่แห่งนี้มาก และเขาก็ชอบคนพวกนี้ด้วย
เมื่อกินอิ่มหนำสำราญแล้ว ก็ถึงเวลาแยกย้ายแล้ว จันวิภากับโธรณีนั่งรถของพวกชลธีกลับ ส่วนวรกัญญาก็พาอักลี่กลับบ้านแล้ว
“แม่ครับ ผมมีความสุขมากเลย ผมชอบพวกเขามาก” อักลี่ไม่ได้นอนกลางวัน เวลานี้เริ่มจะลืมตาไม่ขึ้นแล้ว ทว่าในใจยังคงรำพันถึงชลธีอยู่
“คุณลุงชลธีมีแฟนหรือเปล่าครับ?” อักลี่ยังคงคิดถึงเรื่องนี้ก่อนที่ตัวเองใกล้จะหลับ
จากนั้นเขาก็หลับไป วรกัญญาจอดรถข้างในบ้าน พี่เลี้ยงก็รับอักลี่ไป วรกัญญาเข้าประตูบ้านก็เดินตรงดิ่งเข้าห้องหนังสือ สองวันนี้ไม่ได้ทำงาน เธอรู้สึกไม่เคยชินเท่าไหร่
เลิกงานแล้ว วรกัญญานึกได้ว่านมของอักลี่ไม่มีแล้ว ก็เตรียมตัวไปซื้อนมที่ตลาดมาให้อักลี่
ลงจากรถแล้ว เธอก็เดินเข้าร้านขายนมผงสำหรับเด็กโดยเฉพาะแห่งหนึ่ง ที่แห่งนี้มีนมผงที่อักลี่กินพอดิบพอดี
ซื้อนมผงเสร็จแล้วก็จ่ายเงิน วรกัญญากำลังจะออกไป กลับถูกคนดึงแขนเอาไว้
“หยุดนะ เธอนังปีศาจจิ้งจอกหน้าด้าน” มีคนกำลังจะลงมือตบวรกัญญา ฝ่ามือหนึ่งกำลังจะตบใบหน้าของวรกัญญา อีกไม่ช้า
