ธีรเมทจับใบหน้า เขาคิดว่าช่วงนี้ซวยจริงๆ ตั้งแต่ที่เลิกกับมุกดา เขาก็ถูกต่อยบ่อยๆ
“คุณเป็นใคร?คุณกล้าต่อยผม คุณรู้ไหมว่าผมเป็นใคร?ผมคือคุณชายรองของว่องประเสิรฐการกรุ๊ป!” ธีรเมทชี้นิ้วไปที่หมอคนนั้นที่ต่อยเขา
“ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร รังแกผู้หญิงก็คือคุณผิด!”หมอคนนั้นพูดด้วยความเหยียดหยาม
มุกดาจึงพบว่าคนที่ช่วยตัวเอง ก็คือหมอหน้าตาดีคนนั้นที่เพิ่งจะตรวจอาการของโรคให้พ่อ
ธีรเมทยังอยากจะประลองฝีมือกับหมออีกครั้ง เขาลุกขึ้นมา ก็พุ่งเข้าใส่หมอ แต่หมอก็อยู่ตรงหน้าของตัวเองเคลื่อนไหวเล็กน้อย ธีรเมทก็ลอยออกไปแล้ว
มุกดายังมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เหมือนกับว่าหมอคนนี้มีเวทมนตร์คาถา
ครั้งนี้ธีรเมทก็ไม่ได้คิดจะประลองฝีมือกับหมอคนนี้อีก เขารีบคลานขึ้นมา
“มุกดา คุณเก่งดีนะ ยั่วยวนผู้ชายไปทั่ว ยังหาคนมาจัดการอดีตสามีของคุณ!และยังมีคุณ ในเมื่อกล้าจะต่อยผู้จัดการของว่องประเสิรฐการกรุ๊ป คุณรอผมได้เลย”พูดจบธีรเมทก็วิ่งหนีอย่างจนตรอก
“คือว่า ขอบคุณมากนะ!” มุกดาแสดงออกถึงความขอบคุณสุดซึ้งกับหมอที่หน้าตาดีคนนั้น
หมอหันหน้ากลับมา เขามองมุกดาอย่างเงียบๆ
“แค่นี้?”เขาถามหนึ่งประโยค
มุกดาชะงัก หรือว่าเขาช่วยตัวเองแล้ว ตัวเองยังต้องให้เงิน? มุกดาพลิกกระเป๋าของตัวเอง ควักเงินสามร้อยหยวนที่มีรอยยับเต็มไปหมดออกมา
“ฉันมีแค่เท่านี้แล้ว” มุกดาส่งเงินไปให้หมอคนนั้น
หมอหลุดเสียงหัวเราะออกมา รอยยิ้มที่สวยสดงดงามนั้น ทำให้มุกดาใจลอยในช่วงเวลาสั้นๆ รอยยิ้มของเขาทำให้ผู้หญิงหวั่นไหวร้อยเปอร์เซ็นต์ คาดเดาว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถต้านทานได้
“มุก คุณลืมว่าผมเป็นใครแล้วเหรอ?คุณลืมผมแล้วจริงๆเหรอ?”หมอใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่ของมุกดา ก้มหน้าถามเธอ
มุกดามองหมอด้วยความงงงวย เธอกำลังค้นหาในหัวนิดหน่อย ไม่รู้จักหมอคนนี้จริงๆ หรือว่าเป็นวิธีชวนคุยที่นิยมในช่วงนี้?
มองเห็นสายตาของมุกดาสับสนงงงวย หมอก็หัวเราะ ก็ใช่ ตอนนั้นเวลาที่เขาจากไป มุกดากับจันวิภาเพิ่งจะอายุสิบปี ยังเป็นเด็กน้อยทั้งสองคน ตอนนี้ผ่านไปสิบปีแล้ว ก็เติบโตเป็นหญิงสาวแล้ว
“ผมคือประวีร์ไง!” ประวีร์ทำได้เพียงพูดชื่อของตัวเองออกมา
“คุณคือพี่ประวีร์?ว้าว คุณรูปร่างหน้าตาทั้งสูงทั้งเท่!” มุกดาได้ยินว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองคือประวีร์ ก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที
ประวีร์เป็นลูกพี่ลูกน้องของจันวิภา เธอได้ยินจันวิภาเธอพูดว่าช่วงนี้ลูกพี่ลูกน้องกลับมาแล้ว เพียงแต่ช่วงนี้มีเรื่องราวมากเกินไป เธอก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
ตั้งแต่ยังเด็กทั้งสามครอบครัวก็อาศัยอยู่ในเขตพื้นที่เดียวกัน ประวีร์อายุมากกว่าพวกเธอหกปี มุกดากับจันวิภาก็เป็นคนที่ซื่อสัตย์และจริงใจตามติดประวีร์ตลอด
“อืม คุณก็เติบโตแล้ว ยิ่งสวยมากขึ้น” ประวีร์ขยี้ศีรษะของมุกดาอย่างรักและทะนุถนอม
ไม่ไกลจากตรงนั้น ชลธีที่ทำธุระเสร็จแล้วมองเห็นสายตานั้นของประวีร์ที่มองมุกดา อ่อนโยนมาก เขาไม่เคยชินที่สุดกับวัยรุ่นปัจจุบันที่แสดงความรักต่อกันท่ามกลางสายตาผู้คนมากมาย
“มุกดา คุณต้องระวังภาพลักษณ์ คุณเป็นพนักงานของบริษัทฮอนดากรุ๊ป!” ชลธีเดินเข้ามา เขาพูดกับมุกดา
รอยยิ้มบนใบหน้าของมุกดาแข็งทื่อ เธออยู่ที่โรงพยาบาลพูดคุยกับเพื่อนของตัวเอง จะมีผลกระทบกับภาพลักษณ์ของบริษัทฮอนดากรุ๊ปที่ไหนกันล่ะ?
อีกอย่าง ตัวเองมีผลกระทบมากขนาดนั้น?
“ประธานชลธีเรื่องนั้น ฉันคิดว่าฉันไม่ได้มีผลกระทบมากขนาดนั้นเถอะ?” มุกดานำประวีร์ปกป้องไว้ด้านหลัง
การกระทำของเธอนี้ ทำให้ชลธียิ่งไม่เข้าตา เธอยังปกป้องผู้ชายคนอื่น เธอรู้ไหมว่าใครเป็นสามีของเธอ!
ช่างมัน ช่างมัน อยู่กับผู้หญิงคนนี้แค่เวลาสองปี เพียงแค่ไม่ออกนอกกรอบ ตัวเองก็จะทำเหมือนไม่ได้มองเห็นเถอะ!
ชลธีก็ไม่พูดจาอีก เดินผ่านด้านข้างของมุกดาด้วยสีหน้าไม่ดี
“มุก คุณเติบโตแบบนี้แล้วดีจริงๆ! อาการโรคของอาณิชพนตอนนี้มั่นคงแล้ว คุณไม่ต้องห่วงแล้ว!จริงสิ เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นพูดว่าคุณทำงานอยู่ที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปเหรอ?” ประวีร์ดึงมุกดามานั่งบนเก้าอี้หน้าประตูห้องผู้ป่วย
“ใช่ ฉันเข้าทำงานอยู่ที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปแล้ว พี่ประวีร์ คุณกลับมาครั้งนี้คงจะไม่ไปอีกแล้วเถอะ?” มุกดามองเห็นประวีร์ ใบหน้าตื่นเต้นดีใจจนหน้าแดงแล้ว
“กริ๊งๆ”โทรศัพท์ของมุกดาดังขึ้นมา เธอมองเห็นลุงนัทธ์โทรศัพท์เข้ามา
มุกดาจึงคิดขึ้นมาได้ ลุงนัทธ์ยังรอตัวเองอยู่ด้านล่าง
“ขอโทษด้วยนะ ลุงนัทธ์ ฉันลืมเวลาแล้ว” มุกดาพูดกับลุงนัทธ์ด้วยความรู้สึกเสียใจมาก
“อืม คุณหญิง พวกเราควรกลับได้แล้ว”เสียงของลุงนัทธ์ยังคงเรียบเฉย
มุกดาตัดสายโทรศัพท์ พูดขอโทษกับประวีร์
“พี่ประวีร์ฉันต้องกลับแล้ว หลังจากนี้มีโอกาสพวกเรามาพบกันใหม่” มุกดาก็พูดกับประวีร์อย่างตัดใจไม่ลง
“ได้ คุณไปเถอะ” ประวีร์มองมุกดาด้วยรอยยิ้ม ท่าทางอ่อนโยนและสุภาพ ทำให้มุกดารู้สึกในใจอบอุ่นมาก
มุกดาไปกล่าวลากับณิชพน เธอก็รีบลงชั้นล่าง มาถึงที่จอดรถ
“คุณหญิง ถึงแม้ว่าคุณชายไม่เคยเจอคุณ แต่ว่าคุณก็เป็นคนที่แต่งงานแล้ว บางครั้งสนิทสนมกับคนอื่น ยังต้องระวังนิดหน่อย”เวลาที่อยู่บนรถ ลุงนัทธ์พูดกับมุกดา
เมื่อกี้สีหน้าของคุณชายไม่พอใจมาก แต่กลับทำให้นัทธ์รู้สึกดีใจ คุณชายค่อยๆชอบคุณหญิงแล้ว แบบนี้ก็สามารถจะลืมผู้หญิงคนนั้นได้เร็วแล้ว
มุกดามองนัทธ์ด้วยความไม่เข้าใจ ตัวเองทำอะไรเหรอ?ทำไมลุงนัทธ์ต้องพูดแบบนี้?
“ลุงนัทธ์ คุณพูดหมายความว่าอะไร?” มุกดาถามนัทธ์ด้วยความสงสัย
“คุณหญิง คุณหิวแล้วสิ อาหารในบ้านทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเรารีบกลับบ้านเถอะ”
นัทธ์ไม่ได้ตอบ เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแล้ว
พูดถึงเรื่องกินข้าว มุกดาคิดว่าท้องของตัวเองหิวแล้วจริงๆ มุกดาก็งีบหลับในรถ เดิมทีอยากจะพักผ่อนนิดหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่าจะนอนหลับไปแล้ว
ลงรถยังไงมุกดาก็ไม่รู้ เพียงแค่รู้สึกว่าในความฝันมีกลิ่นหอมที่คุ้นเคย เธอก็ยิ่งนอนหลับอย่างสบายใจ หันไปในอ้อมกอดนั้น หาท่าทางที่สบาย นอนหลับต่อไป
…………………
“มุกดา ที่นี่ยังมีเอกสารหนึ่งชุด รีบไปส่งให้ประธานชั้นสามสิบ ตอนนี้ฉันปวดท้อง ไปเข้าห้องน้ำก่อน”เลขานำของในมือวางลงบนโต๊ะของมุกดา สีหน้าของเธอเจ็บปวดทรมาน น่าจะปวดท้อง
“ได้ คุณไปเถอะ ฉันช่วยคุณขึ้นไปส่งให้” มุกดาพูดด้วยความหวังดี เธอเป็นพนักงานใหม่ แน่นอนว่าต้องทำงานมากกว่าคนอื่นจึงจะดี
มุกดารับข้อมูลมาแล้ว ก็ตรงไปที่ชั้นสามสิบ เธอไม่ได้ใส่ใจถึงการแสดงออกด้านหลังดีอกดีใจที่เห็นคนอื่นเกิดความโชคร้ายของคนพวกนั้น
ลิฟต์มาถึงชั้นที่สามสิบ มุกดาก็ตรงเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธาน
ประตูของห้องทำงานไม่ได้ล็อก มุกดาเคาะประตู เสียง“เข้ามา”ดังออกมาจากข้างใน
มุกดาผลักประตูแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นก็มองเห็นคนที่เธอไม่เต็มใจจะเจอมากๆ
