ตอนที่วรรณวิมลกับธีร์ธวัชเข้าประตูบ้านมา ก็เห็นย่านิ่มกับสิริกรนั่งอยู่ในห้องรับแขก ในนั้นยังมีชุติภาสกับนีรชาที่กำลังรอพวกเขาอยู่ด้วย
“คุณย่า คุณน้า คุณพ่อคุณแม่ กำลังทำอะไรอยู่คะ?” วรรณวิมลมองทุกคนเล็กน้อย สีหน้าต่างก็ไม่สู้ดีนัก
“นั่งก่อนสิ ทั้งสองคน” นีรชาให้ทั้งสองคนนั่งลงก่อน
ชุติภาสมองวรรณวิมลด้วยสายตาที่ไม่พอใจมาก ทำให้วรรณวิมลค่อนข้างประหลาดใจ
“อธิบายมา ทำไมเธอถึงต้องขอโทษวรกัญญาออกโทรทัศน์กับลงหนังสือพิมพ์ แล้วก็ วิดีโอในอินเทอร์เน็ตอีกมันเกิดอะไรขึ้น?” ชุติภาสพูดกับวรรณวิมลด้วยท่าทีน่าเกรงขาม
ตอนนี้ในใจของวรรณวิมล “เต้นตึกตัก” ซวยแล้วสิ คนในบ้านรู้เรื่องที่ตนเองทำซะแล้ว นี่จะทำยังไงดี? ถ้าพวกเขารู้ว่าเป็นตนเองที่ไปหาเรื่องวรกัญญา ต้องโดนด่าแน่ๆ
“ฮือๆๆ” วรรณวิมลตัดสินใจลงมือก่อนเพื่อความได้เปรียบ เธอจึงร้องไห้ขึ้นมาก่อนเลย
“มันเป็นอย่างนี้ค่ะ ตอนที่หนูเห็นมุกดา เธอบอกว่าเธอคือวรกัญญา หนูไม่สนใจว่าเธอคือมุกไหน แต่เป็นคนในครอบครัวของเราไม่ใช่เหรอคะ? หนูก็อยากโน้มน้าวให้เธอกลับบ้าน เธอไม่เพียงแต่ไม่ยินดี ยังต่อว่าหนูอีก หนูแค่อยากให้เธอกลับมา จึงใช้วิธีอย่างนั้น ใครจะรู้ ว่าเธอร้ายกาจเกินไป อ่านความคิดของหนูออกอย่างทะลุปรุโปร่ง แล้วยังทำให้หนูอับอายขายหน้าด้วย” วรรณวิมลยิ่งร้องไห้เสียใจ ราวกับที่ตนเองพูดเป็นเรื่องจริงอย่างนั้น
“เธอไปโน้มน้าวให้มุกกลับบ้าน? แล้วเธอไม่ยินยอมงั้นเหรอ?” ชุติภาสรู้สึกแปลกใจมาก ตอนนั้นที่เขาเจอวรกัญญา เธอไม่ได้เรียกตนเองว่าพ่อตั้งแต่แรกแล้ว แต่เรียกว่าประธานชุติภาส ท่าทางของเธอไม่เหมือนเสแสร้ง เหมือนเธอจะสูญเสียความทรงจำจริงๆ
“ค่ะ หนูพูดเกลี้ยกล่อมเธอ บอกว่าพวกเราทุกคนคิดถึงเธอมาก อยากให้เธอกลับมาหาคุณพ่อคุณแม่กับคุณย่า แต่เธอกลับบอกว่าหนูประสาท เธอมีครอบครัวใหม่แล้ว จะไม่กลับมาตระกูลสุวรรณเลิศอีกแล้ว” วรรณวิมลจมลงไปในการแสดงของตนเอง เธอระบายความไม่ยุติธรรมที่ตนเองได้รับออกมา
ชุติภาสกับนีรชาไม่ได้พูดอะไรอีก
ปีนั้นที่ณิชพนจากไป พวกเขาตามไปไม่ทันจริงๆ แต่หลังจากได้รับข่าวก็รีบไปที่โรงพยาบาลทันที แต่มุกดากลับไม่ปรากฏตัวออกมาเลย หายไปตั้งห้าปีแล้ว เธอยังโกรธอะไรอยู่อีกเหรอ?
“อย่างนี้นี่เอง เธอไม่อยากกลับมาก็ช่างเถอะ เรื่องปีนั้นก็วุ่นวายสับสนอลหม่าน เป็นเหตุทำให้หลานที่น่ารักต้องจากไป จนถึงตอนนี้ในใจฉันยังคงขุ่นเคือง ไม่กลับมายิ่งดี เธอด้วยนะ ต่อไปถ้าเจออีกก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นเถอะ ไม่ต้องทำให้ตนเองลำบากอีก” ย่านิ่มแค่ได้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงโดนวรรณวิมลหลอกเข้าเต็มเปาแล้ว
“คุณย่าคะ หนูคิดว่าพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ภายหลังชลก็เศร้าเสียใจมากเกินไป จนทำให้พวกเราทุกคนปวดใจ หนูคิดว่าถ้าเธอกลับมา ชลต้องมีความสุขแน่ๆ เมื่อชลมีความสุข ทุกคนในบ้านเราก็จะสุขใจไปด้วย” วรรณวิมลพูดราวกับเป็นเทพธิดาอย่างนั้น
ธีร์ธวัชกำลังกอดวรรณวิมลที่ร้องห่มร้องไห้เสียใจ เดิมทีเขาก็ไม่ชอบมุกดาอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไม่ชอบมากขึ้นอีก เธอไม่กลับมาก็แล้วแต่สิ ภรรยาของตนเองอุตส่าห์ไปโน้มน้าวด้วยความหวังดี ผลสุดท้ายกลับตกหลุมพรางกับดักของเธอ
“ที่รัก ผมรู้ว่าคุณจิตใจดี แต่ว่าต่อไปเรื่องนี้คุณไม่ต้องสนใจแล้วนะ เห็นๆอยู่ว่าทำดีกลับไม่ได้ดี ไม่ต้องร้อง ร้องไห้ไม่ดีต่อสุขภาพนะ” แม้ธีร์ธวัชจะมีเมียน้อยอยู่ข้างนอก แต่เขายังชอบวรรณวิมลมาก วรรณวิมลหน้าตาสะสวย ตอนที่แต่งงานกับตนเองยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง ถึงจะไม่ได้ฉลาดมาก แต่ทว่าผู้หญิงเป็นอย่างนี้สิถึงจะดี
“อื้ม ธวัช ฉันเอาแต่รู้สึกว่าฉันทำไม่ดีเอง เธอให้ฉันขอโทษฉันก็เลยขอโทษ แต่เธอยังจะเป็นปรปักษ์กับฉันอีก ตอนนี้ชื่อเสียงของฉันย่อยยับไปหมดแล้ว” วรรณวิมลพูดกับธีร์ธวัช
“เอาล่ะๆ ไม่เป็นไร ฉันยังคิดอยู่ว่าเรื่องอะไรกันที่เธอต้องขอโทษลงหนังสือพิมพ์และออกโทรทัศน์! ที่แท้ก็เพื่อครอบครัวเรา ช่างเป็นสะใภ้ที่ดีจริงๆ” ย่านิ่มยังคงชื่นชมวรรณวิมล ไม่เปล่าประโยชน์แล้วที่ขึ้นค่าขนมให้เธอ คิดถึงครอบครัวอยู่เสมอเลย
“ฉันมองออกแต่แรกแล้วว่ายัยมุกอะไรนั่นก็แค่ลูกสาวที่ล้างผลาญครอบครัว พ่อของเธอล้มละลายแล้วไม่ใช่เหรอ จริงๆเลย ลูกสาวจากครอบครัวเล็กๆอย่างนั้นไม่ควรค่าจะให้พวกเราไปตอบโต้เธอหรอก” ย่านิ่มยังไม่รู้ถึงข้อมูลที่ถูกต้องของวรกัญญา จึงเอาแต่คิดว่าวรกัญญาเป็นแค่ลูกสาวของตระกูลที่ล้มละลาย
ชุติภาสอยากจะพูดอะไรอีก แต่กลับไม่รู้ว่าตนเองควรพูดอะไร ส่วนวรกัญญาทำไมถึงกลายเป็นประธานของโจนส์กรุ๊ป เขายังคงไม่แน่ใจ
นีรชาแค่ได้ยินว่ามุกดากลับมาแล้ว จริงๆเธอก็ยังไม่ได้เจอ จึงไม่รู้ว่าที่วรรณวิมลพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เธอก็เลยไม่ได้โต้แย้งวรรณวิมล
แค่เห็นว่าคนทั้งบ้านพูดแทนตนเอง วรรณวิมลรู้สึกว่าคำโกหกของตนเองแสดงออกมาได้อย่างสวยงามมาก ตอนนี้เธอฉลาดขึ้นเรื่อยๆ รับมือกับวรกัญญาเองได้แล้ว
เป็นอย่างที่คิดเลยหลังจากวรรณวิมลบอกย่านิ่มไปแล้ว อาหารในบ้านก็ดีขึ้น ย่านิ่มรู้ว่าคนในบ้านนี้พากันพยายามจับผิด ดังนั้นแม้ทุกวันนี้จะใช้เงินเยอะ แต่เธอยังต้องกัดฟันทน เพียงแค่คนในบ้านกลับมาบ่อยๆ เธอก็รู้สึกดีใจแล้ว บางทีในใจของคนแก่ก็คงคิดอย่างนี้สินะ
แต่ทว่ามีสองปัญหาใหญ่ที่ทำให้ย่านิ่มเศร้าใจมาก ข้อแรกคือปัญหาส่วนตัวของคนโตอย่าง นิตย์รวีร์ เจ้านี่เหมือนจะลุ่มหลงธินิดาเอามากๆ ผู้หญิงอื่นไม่เข้าตาทั้งนั้น
แล้วก็หลานคนที่สามอย่างชลธี เด็กที่ยอดเยี่ยมขนาดนั้น แต่กลับคิดถึงมุกดาอะไรนั่นอยู่ตลอดเวลา ตระกูลสุวรรณเลิศยังมีคนที่ลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้นโผล่ออกมาอยู่อีก
“ช่วงนี้ฉันไม่ได้เจอชลเท่าไหร่เลย ทุกวันนี้เขาทำอะไรอยู่?” ย่านิ่มมองไปที่ชุติภาสแล้วถามขึ้น
ในระยะเวลาห้าปีนี้ ชุติภาสกลัวชลธีฆ่าตัวตาย จึงให้เขาอยู่ข้างกายเสมอ ตนเองไปทำงานก็พาไปทำงานด้วย ตนเองเลิกงานก็พากลับมาด้วย
แต่ช่วงนี้น้อยมากที่จะได้เห็นชลธีกลับมา
“เขาไปทำงานครับ จึงยุ่งมาก ทำงานล่วงเวลาอยู่บ่อยๆ” ชุติภาสบอกย่านิ่ม เขาก็ไม่ได้โกหก เรื่องมันไม่ได้สำคัญอะไร ชลธีไปทำงานจริงๆ เพียงแต่ไปที่บริษัทของวรกัญญา
“อ้อ เขารู้จักทำงานล่วงเวลาแล้ว เป็นเรื่องที่ดีนะ ในที่สุดก็สำนึกตัวได้สักที ไม่ทำเรื่องโง่ๆเพื่อผู้หญิงคนเดียวแล้ว” ย่านิ่มยังคิดว่าชลธีทำงานอยู่ที่บริษัทฮอนดากรุ๊ป ทำงานล่วงเวลาซะด้วย เธอจึงปลื้มใจใหญ่เลย
ชุติภาสก็ไม่ได้อธิบายมากจนเกินไป เขารู้ดีถ้าบอกว่าชลธีไปทำงานที่โจนส์กรุ๊ป ย่านิ่มต้องไปสร้างความวุ่นวายที่โจนส์กรุ๊ปอยู่แล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ ชลธีคงไม่พอใจแน่ๆ
ได้ยินว่าชลธีกลับไปทำงานที่บริษัทฮอนดากรุ๊ปแล้ว ในใจของธีร์ธวัชก็ประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย
สาขาย่อยในห้าปีนี้ไม่มีใครตรวจสอบบัญชีเลย เขาคิดว่าต่อไปชลธีคงไม่มาเป็นประธานอีกแล้ว ดังนั้นความกล้าหาญจึงมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็เข้าใจผิดที่คิดว่าชลธีกลับไปบริษัทฮอนดากรุ๊ปแล้ว ชลธีต้องตรวจสอบบัญชีอย่างแน่นอน เขาจะทำยังไงดี?
