วรรณวิมลไม่ให้ธีร์ธวัชเข้ามาดึงตนเอง เธอยันตัวขึ้นมาเอง แล้วกำลังจะกระโจนเข้าไปหาผู้หญิงที่อยู่บนเตียงอีกครั้ง
เวลานี้เธอเห็นเด็กที่อยู่ในมือของผู้หญิงอย่างชัดเจนแล้ว เธอจะฆ่าเด็กคนนี้ให้ตาย!
“กรี๊ด ช่วยด้วย!” ผู้หญิงคนนั้นกอดลูกของตนเองเอาไว้แน่นด้วยความตกใจ ถ้าไม่ได้ผ่าท้องคลอด เธอคงจะลงจากเตียงวิ่งหนีไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอวิ่งไม่ได้ บาดแผลยังไม่สมานดี เธอจึงทำได้เพียงกอดลูกเอาไว้
ธีร์ธวัชคิดจะเข้าไปห้ามก็ไม่ทันแล้ว ฝีเท้าของเขาเพิ่งจะถึงข้างกายของวรรณวิมล แต่วรรณวิมลกระโจนเข้าไปแล้ว
“อ่อน หยุด” ตอนนี้วรรณวิมลโดนคนดึงเอาไว้จากด้านหลัง วรรณวิมลจึงเข้าไปประชิดข้างกายของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ทำให้ธีร์ธวัชคลายกังวลลง
“คุณย่า คุณแม่? มากันได้ยังไงคะ?” ตอนที่วรรณวิมลหันกลับมาก็เห็นสายตาที่ดุดันของคุณย่า
“เมื่อกี้เธอรีบร้อนออกมา พวกเราก็ต้องมาด้วยสิ ถ้าไม่มา เธอคงจะฆ่าเหลนฉันไปแล้วใช่ไหม?” ตอนนี้ย่านิ่มไม่ได้มองวรรณวิมลเลย เธอสนใจแค่สายเลือดของตระกูลสุวรรณเลิศเท่านั้น สะใภ้พวกนี้น่ะไม่สำคัญหรอก
“คุณย่า ทำไมถึงพูดกับนังจิ้งจอกล่ะคะ หนูต่างหากที่เป็นหลานสะใภ้ของคุณย่า!” วรรณวิมลน้อยใจ คุณย่าเอ็นดูตนเองมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมตอนนี้ถึงไม่เหมือนเดิมล่ะ?
“เธอเป็นหลานสะใภ้ของฉันน่ะใช่ แต่ผู้หญิงคนนี้ฉันก็ไม่ได้ให้เธอเข้ามาในตระกูลสุวรรณเลิศนี่นา เธอเป็นภรรยาของธวัช ตั้งหลายปีแล้วที่เธอไม่มีลูกสักที ก็ให้ธวัชมีลูกสักคนไม่ได้เหรอ? เขาทำผิดอะไรล่ะ?” ย่านิ่มกำลังปกป้องธีร์ธวัช โยนความผิดทั้งหมดไปให้วรรณวิมล
ผู้หญิงบนเตียงคนนั้น ได้ยินบทสนทนาของครอบครัวนี้แล้ว เธอจึงมองไปที่ธีร์ธวัช
“ธวัช นี่มันอะไรกัน คุณบอกว่าถ้าฉันคลอดลูกชายก็จะเข้าตระกูลสุวรรณเลิศได้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณย่าคนนี้ถึงบอกว่าจะไม่ยอมรับฉันล่ะ?” หญิงสาวก็ไม่ยอมรามือง่ายๆ
อยู่กับธีร์ธวัชมาตั้งหลายปี ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะตั้งท้องได้ ตอนนี้ให้กำเนิดลูกชายแล้ว ก็คิดว่าวันเวลาที่ยากลำบากของตนเองกำลังจะผ่านพ้นไป แต่วันนี้ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังเล่นอะไรอยู่?
จู่ๆผู้หญิงกลุ่มนี้ก็เข้ามา ทะเลาะกันจนธีร์ธวัชเวียนหัวไปหมด เขาไม่รู้ว่าควรรับมือกับผู้หญิงพวกนี้ยังไงดี
“ทุกคนออกไปก่อน ออกไปให้หมดเลย” ธีร์ธวัชคำรามใส่ผู้หญิงพวกนั้น เขาจะหมดแรงอยู่แล้ว
“มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องออกไป ฉันเป็นภรรยาของคุณ คุณเลี้ยงเมียน้อยอยู่ข้างนอก มันเข้าท่าหรือไง แล้วยังให้ฉันออกไปอีก ฉันไม่ออก” วรรณวิมลอาศัยที่ปกติธีร์ธวัชเอาอกเอาใจตนเอง เธอจึงไม่ใส่ใจคำพูดของธีร์ธวัชเลยสักนิด
“อ่อน ผมขอร้องคุณล่ะ คุณออกไปก่อนนะ เดี๋ยวผมจะตามออกไป อีกเดี๋ยวผมจะให้คำตอบที่น่าพอใจกับคุณ”
ธีร์ธวัชยังชอบวรรณวิมลอยู่มากจริงๆ เขาพูดกับวรรณวิมลอย่างระมัดระวัง
เขาก็ไม่อยากให้แม่ของลูกเห็นตนเองไม่มีความสามารถ ดังนั้นเขาจึงต้องออกไปพูดข้างนอก เพื่อศักดิ์ศรีของตนเอง
“อ่อน พวกเราออกไปก่อนเถอะ ฉันคิดว่าธวัชคงจะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่เธอ” ย่านิ่มให้สิริกรไปดึงวรรณวิมล ถ้าธีร์ธวัชไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่วรรณวิมลได้ เธอจะให้เอง อย่างมากที่สุดก็เอาตัวเด็กกลับไปให้วรรณวิมลเลี้ยง จะยังไงก็เป็นลูกของตระกูลสุวรรณเลิศ ตระกูลสุวรรณเลิศมีเงิน ไม่กลัวที่จะต้องเลี้ยงเพิ่มอีกหนึ่งชีวิตหรอก
ผู้หญิงบนเตียงก็มองวรรณวิมลอย่างแข็งกร้าว ไม่นึกว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าตบตนเอง ต่อไปเธอจะทำให้ยัยนั่นต้องเสียใจ
เห็นผู้หญิงพวกนั้นออกไปกันหมดแล้ว ธีร์ธวัชจึงปลอบใจผู้หญิงคนนี้ “วีรกานต์ คุณวางใจเถอะ ผมจะดีกับคุณอย่างเต็มที่ นี่คือภรรยาของผม ผมเคยบอกคุณไปแล้ว ผมก็จะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่คุณเช่นกัน” แม้ธีร์ธวัชจะเคยบอกวีรกานต์ว่าตนเองมีภรรยา แต่เขาก็พูดอยู่เสมอว่าจะแต่งงานกับวีรกานต์ ไม่คิดเลยว่าภรรยาของตนเองจะจับได้แล้ว
“ธีร์ธวัช ฉันบอกคุณเลยนะ ไม่ว่าคุณจะจัดการยังไง ลูกอยู่ที่ไหนฉันก็จะอยู่ที่นั่น ถ้าคุณบีบบังคับฉัน ฉันจะตายอยู่ที่หน้าประตูของตระกูลสุวรรณเลิศ” วีรกานต์ก็เป็นคนที่แสบอยู่พอตัว เธอคิดจะคบกับคนที่ฐานะสูงกว่าตนเองมาโดยตลอด เพื่อนของเธอรู้กันหมดแล้วว่าเธอคบกับธีร์ธวัช ถ้าไม่ได้เข้าตระกูลสุวรรณเลิศ หน้าของเธอก็ไม่มีที่วางแล้วจริงๆ
“ได้ ได้ คุณอย่าคิดมากเกินไปเลย ผมจะดีกับคุณ คุณสบายใจได้ คุณเป็นผู้มีคุณูปการของตระกูลสุวรรณเลิศ ผมจะมอบความยุติธรรมให้คุณ” ธีร์ธวัชไม่กล้าผิดใจกับผู้หญิงคนไหนเลย เขาทำได้เพียงฝืนใจออกไป ก็ไม่รู้ว่าตนเองควรทำยังไงดี
เห็นธีร์ธวัชออกมาแล้ว วรรณวิมลคิดจะไปชวนทะเลาะอีกครั้ง แต่โดนย่านิ่มห้ามเอาไว้
“นี่มันข้างนอก เธออย่ามาก่อเรื่อง ให้คนอื่นเขาหัวเราะเยาะนะ” ย่านิ่มกำลังเตือนวรรณวิมลนีรชาไม่ได้พูดอะไรเลยจนถึงตอนนี้ แล้วก็ไม่มีโอกาสให้เธอได้พูด เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอเท่าไหร่ด้วย เพียงแต่เธอรู้สึกว่าตนเองน่าสนใจดีนะ ที่ช่วยคนอื่นจับเมียน้อย
ถ้าเธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่แรก คิดว่าก็คงมาอยู่ดี เดิมทีเธอแค่อยากจะแน่ใจว่ามีเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้น
คนพวกนี้ทำให้ลูกสะใภ้ของเธอหนีไป เธอจะไม่ยอมให้คนพวกนี้ได้เสวยสุขหรอก เธอตั้งใจพูดให้วรรณวิมลฟังนั่นแหละ!
“คุณย่า คุณแม่ อ่อน คุณน้า ทุกคนลงไปกับผมเถอะครับ ที่นี่มีคนดูแล พวกเราไปที่ร้านน้ำชาข้างล่างแล้วค่อยๆคุยกันนะครับ” ธีร์ธวัชพาผู้หญิงสี่คนไปที่ร้านน้ำชาใกล้ๆโรงพยาบาล
“เอาล่ะ คุณบอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น?” ถึงร้านน้ำชา ชงชาเสร็จแล้ว วรรณวิมลก็ถามธีร์ธวัชขึ้นมาอย่างทนไม่ไหว
นึกถึงที่ผู้ชายคนนี้บอกรักตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ลับหลังตนเองกลับเลี้ยงเมียน้อย เธอเสียหน้าไปหมดแล้ว ที่น่าโมโหที่สุดคือ จริงๆคราวก่อนตนเองก็จับได้แล้ว แต่เขายังคงหลอกตนเอง ทำให้ตนเองคิดว่าเขากำลังช่วยภรรยาของเพื่อนร่วมงานอยู่จริงๆ ก่อเรื่องน่าหัวเราะเยาะสุดๆเลย
“เรื่องนี้ผมก็หมดหนทาง น้ำผึ้งไม่มีลูกสักทีไม่ใช่เหรอ? คุณย่าผมก็บ่นๆอยู่ตลอด ผมอยากรู้ว่ามันเป็นปัญหาของผมหรือปัญหาของน้ำผึ้งกันแน่ ในที่สุดตอนนี้ก็รู้แล้ว ผมไม่ได้มีปัญหา” ธีร์ธวัชคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วผลักภาระทั้งหมดไปที่วรรณวิมล
หลังจากเขาพูดจบ ความสนใจของย่านิ่มกับสิริกรก็เบนไปหาวรรณวิมลอย่างที่คิดเอาไว้
“อ่อน เธอควรจะไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วหรือเปล่า เธอดูสิธวัชไม่ได้มีปัญหา เขามีลูกแล้ว งั้นปัญหาก็อยู่บนตัวเธอนี่แหละ สามสิบกว่ากันแล้ว ไม่มีลูกได้ยังไง?” ย่านิ่มพูดกับวรรณวิมลอย่างไม่พอใจ
“คุณย่า ตอนนี้มันไม่ใช่ปัญหานี้นะคะ? เขาเลี้ยงเมียน้อยอยู่ข้างนอก มีลูกแล้วด้วย ทำไมถึงลากปัญหามาที่ตัวหนูล่ะคะ?” วรรณวิมลก็ได้เจอกับครอบครัวนี้บ้างแล้ว
“แต่เป็นเพราะเธอไม่มีลูก ดังนั้นเพื่อคำนึงถึงปัญหาคนรุ่นหลังของตระกูลสุวรรณเลิศ ธวัชจึงทำอย่างนี้ เขาทำให้ตระกูลสุวรรณเลิศมีทายาทแล้ว เธอดูสิพี่ชายใหญ่ของเธอก็ไม่แต่งงานสักที น้องสามของเธอแต่งงานแล้วแต่ภรรยาก็หายตัวไป นี่กลับมาก็ไม่ยอมกลับบ้านอีก ฉันทำเวรทำกรรมอะไรนักหนานะ!” ย่านิ่มกำลังมองเหลนที่จ้ำม่ำคนนั้น ก็หวั่นไหวแล้ว
