นีรชาและวรกัญญา ได้ยินเสียงคนดังมาจากด้านในบ้าน เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของชายทั้งสามคนที่อยู่ในบ้านแต่เดิม สำหรับวรกัญญาแล้วเป็นเสียงที่เธอไม่คุ้นเคย
นีรชาจูงวรกัญญาเดินเข้าไปยังห้องรับแขก เห็นในมือของธีร์ธวัชถือกระดาษสองสามแผ่นสะบัดไปมา มืออีกข้างหนึ่งถือโทรศัพท์มือถือกำลังส่งเสียงคำรามฝ่ายตรงข้าม
“วรรณวิมล คุณรีบไสหัวกลับมานะ คุณมันโสเภณี ยังกล้าแสร้งทำตัวไร้เดียงสาอยู่ข้างนอก ให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมง ถ้าคุณไม่กลับมาผมจะฟ้องหย่า!”หลังจากที่ธีร์ธวัชโวยวายเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ขว้างโทรศัพท์ที่อยู่ในมือลงบนพื้นอย่างรุนแรง
นีรชามองดูชลธีที่อุ้มอักลี่ไว้ในอ้อมกอดอักลี่ตกใจกลัวจนอย่างเหลือทน ดวงตากลมโตของเขาจ้องมองไปยังธีร์ธวัช น้ำตาคลอเบ้า
“อักลี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” วรกัญญาและนีรชาต่างรีบวิ่งไปหาอักลี่ เมื่อเด็กน้อยเห็นแม่และย่าของตนกลับมา เขาก็ส่งเสียง”วา”แล้วก็ร้องออกมา
“ธีร์ธวัช คุณเป็นบ้าแล้วเหรอ?คุณดูสิ คุณทำให้เด็กน้อยตกใจกลัวหมดแล้ว คุณก็เป็นพ่อคนแล้ว ก็ทำแบบนี้กับเด็กงั้นเหรอ?”นีรชาโกรธจนใช้กำปั้นทุบที่หัวของธีร์ธวัช
ธีร์ธวัชไม่ได้สนใจนีรชา หลังจากที่นีรชาทุบหัวเขาใบหน้าของเขาก็เขียวคล้ำ จู่ๆเขาก็คุกเข่าลง สองมือกุมศีรษะแล้วร้องไห้ออกมา
นีรชาเก็บกระดาษที่หล่นลงพื้นขึ้นมา จากนั้นมองดูครู่หนึ่ง ทำให้เธอตกใจหมดเลย กระดาษนี้ กระดาษนี้เอามาจากไหน?
“เกิดอะไรขึ้น กระดาษนี้เอามาจากไหน?”นีรชาหยิบกระดาษสองสามแผ่นขึ้นมาพลางถามขึ้น
ชลธีและชุติภาสต่างไม่รู้ว่ากระดาษนี้คืออะไร เพียงแต่ว่าหลังจากที่ธีร์ธวัชหยิบกระดาษสองสามแผ่นมาจากอักลี่ก็บ้าคลั่ง ชลธีก็รีบเข้าไปอุ้มอักลี่ที่กำลังตกตะลึงอยู่
“ของสิ่งนั้นอักลี่หยิบออกมา”ชลธีพูดขึ้น เขาหยิบกระดาษสองสามแผ่นที่อยู่ในมือของนีรชามาดู เขาก็ตกตะลึงเหมือนกัน
“อักลี่ หนูไปเอาของพวกนี้มาจากไหน?”ชลธีใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนถามอักลี่
อักลี่ยังคงร้องไห้อยู่ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่านั้นคือของอะไร ทำไมลุงคนนี้ถึงได้โกรธขนาดนี้
“เอาออกมาจากห้อง”อักลี่ชี้ไปที่ห้องนอนของชลธี
นีรชาและชุติภาสมองไปยังชลธี ชลธีนี่ก็น่าแปลกเหมือนกัน ทุกคนต่างอุ้มอักลี่พลางถามขึ้น เขาหาเจอจากตรงไหนของ
ห้อง
อักลี่เช็ดน้ำตา อักลี่ชี้ไปยังลิ้นชักที่มุกดาวางของไว้ในเมื่อก่อน
“ก็คือตรงนั้น”อักลี่พูด
“ผมก็แค่อยากหาของที่อยู่ในมือของพวกคุณ ผมอยากดูว่าคืออะไร แต่ว่าผมหาไม่เจอ ผมเห็นว่าตรงนี้มีกระดาษอยู่สองสามแผ่น อยากจะหยิบออกมาพับเครื่องบินเล่น”ที่แท้เป็นเพราะว่าอักลี่เห็นท่าทีที่แปลกๆของนีรชาและชุติภาสหลังจากที่หยิบรูปภาพออกมาดู เขาก็เลยอยากรู้ว่าเป็นรูปภาพอะไร แต่ว่าตนนั้นเข้าห้องผิด กลับเข้าห้องของชลธี
“ของสิ่งนี้วางอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว วรรณวิมลเคยทำเช่นนั้นกับเธอ แต่เธอก็ไม่เคยหยิบออกมาพูด แต่ตอนนี้กลับถูกอักลี่นำออกมา ช่างบังเอิญจริงๆ “นีรชาหยิบกระดาษแผ่นนั้น มองไปยังวรกัญญาและมองไปยังชุติภาสอีกครั้ง
ความหมายก็คือต้องการที่จะบอกชุติภาสว่า ลูกสะใภ้ของคุณดีขนาดไหน เพื่อความสงบสุขของบ้านหลังนี้ แม้ว่าจะรู้เรื่องสกปรกพวกนี้นานแล้ว แต่ก็ไม่เคยบอกใครแม้แต่คนเดียว
ชุติภาสเข้าใจแล้ว ชลธีก็เข้าใจแล้ว แต่ว่าวรกัญญานั้นยังคงไม่เข้าใจ เธอมองคนพวกนั้นด้วยความแปลกใจ วันนี้พวกเขาเป็นอะไรกัน ทำไมวันนี้หลังจากที่เธอมาที่นี่ทุกคนถึงได้ดูเครียดๆ
“โอเค ไม่เป็นไร ชลธี คุณพาอักลี่กับวรกัญญาไปเล่นที่สวนเรือนกระจกของพวกเราก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง”เมื่อสักครู่นี้เดินเหนื่อยนิดหน่อย ก็เลยยังไม่ได้ไปสวนเรือนกระจกของพวกเขา
“อักลี่ แล้วผมจะพาหนูกับแม่ไปเที่ยวที่ที่หนึ่ง ที่นั้นมีดอกไม้สดเยอะมาก และก็มีของเล่นที่น่าสนใจเยอะมากด้วย ไป พวกเราไปดูกันเถอะ”ชลธีเห็นว่าวรกัญญามีความคิดที่อยากจะไปจากที่นี่แล้ว ก็เลยรีบอุ้มอักลี่ไปยังสวนเรือนกระจก
อักลี่เด็กน้อยคนนี้ เมื่อได้ยินว่ามีอะไรเล่นที่น่าสนุก เขาก็อยากไปเป็นพิเศษ
เมื่อเห็นทั้งสองไปแล้ว วรกัญญาจึงทำได้เพียงเดินตามไป
วรรณวิมลกลับมาด้วยความโมโห แต่งงานเกือบจะสิบปีแล้ว ธีร์ธวัชรักและเอ็นดูหล่อนมาโดยตลอด ไม่เคยพูดประโยคแรงๆกับเธอเลยแม้แต่ประโยคเดียว แม้ว่าตอนนี้จะมีมือที่สาม และตนเองก็ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ธีร์ธวัชก็ยังคงพูดจากับหล่อนด้วยความระมัดระวัง
วันนี้เป็นอะไรไป?ถึงได้กล้าซนจนไปรื้อกระเบื้องหลังคา กล้าเรียกหล่อนให้กลับมา หล่อนโมโหเป็นอย่างมาก ต้องการกลับไปคิดบัญชีกับธีร์ธวัช
“ธีร์ธวัช คุณอยากที่จะพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินงั้นเหรอ?กล้าใช้น้ำเสียงแบบนั้นพูดจากับฉัน ?”วรรณวิมลพุ่งเข้าไปเบื้องหน้าของธีร์ธวัช หล่อนยื่นมือออกไปอยากตบธีร์ธวัช
แต่ว่ามือของธีร์ธวัชค่อนข้างเร็ว มือของเขาตบลงบนหน้าของหล่อนอย่างรุนแรงก่อน ทันใดนั้นใบหน้าของหล่อนก็บวมขึ้นมา ในเวลานี้วรรณวิมลพุ่งตัวเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง และเริ่มตบตีกับธีร์ธวัช
นีรชากับชุติภาสแค่ไปชงชา กลับมาก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว ทำให้เธอตกอกตกใจเป็นอย่างมาก รีบเข้าไปเพื่อแยกทั้งสองออกจากกัน ทั้งสองตบตีกันอย่างคึกคักราวกับไฟที่โหมไหม้ ไม่สามารถแยกออกจากกันได้อย่างสิ้นเชิง
ครั้งนี้ธีร์ธวัชกระทำอย่างทารุณ เขามีแรงมากขนาดไหน ตบตีวรรณวิมลจนหน้าบวมช้ำไปหมด แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ได้เปรียบอะไร ทั้งใบหน้าและมือของเขาล้วนถูกวรรณวิมลขุดจนเป็นรอย
ท้ายที่สุดวรรณวิมลถูกธีร์ธวัชเตะอย่างแรงจนกระเด็นออกไป
“ธีร์ธวัช คุณจำไว้เลยนะ ฉัน วรรณวิมลจะหย่ากับคุณ คุณมันหน้าด้าน มีมือที่สามอยู่ข้างนอก ยังจะโมโหร้ายอีก แล้วยังกลับมาตบตีคนอื่นอีก”วรรณวิมลร้องไห้โวยวาย
นีรชารีบเดินเข้าไปโน้มน้าวหล่อน เห็นริมฝีปากของเธอถูกตบจนบวม ทั้งยังพูดอะไรออกมาตั้งมากมาย รู้สึกสงสารหล่อนจริงๆ
“พอได้แล้ว พอได้แล้ววรรณวิมล คุณก็คลายความโกรธลงบ้างเถอะ พวกคุณเป็นสามีภรรยากันมาสิบปีแล้ว มีเรื่องอะไรทำไมไม่พูดกันดีๆ ทำไมถึงเลือกวิธีตบตีกัน ไม่มีปากกันเหรอ?”นีรชาจ้องมองธีร์ธวัชครู่หนึ่ง
“แม่ แม่ก็เห็นว่าพอฉันเดินเข้ามาเขาก็ตบฉัน ผมป้องกันตัวเอง!” ใบหน้าของธีร์ธวัชเต็มไปด้วยรอยซ้ำ แว่นตาก็ถูกตีจนพังแล้ว
ขณะที่วรรณวิมลพูดก็ต้องการกระโจนเข้าไปอีกครั้ง นีรชาห้ามหล่อนพลางพูดขึ้นว่า “คุณตบตีชนะแล้วหรือยัง?ตอนที่เขารักคุณ ยอมคุณ นอนว่าคุณสามารถตบตีเขาได้ แต่ตอนนี้ทำไมคุณไม่ยอมดูเลยว่าเขาตบตีคุณจนกลายเป็นสภาพแบบนี้แล้ว คุณจะตอบกลับเขาไปทำไมกัน ลุกขึ้นมาทั้งคู่เลย พูดคุยกันดีๆ”เดิมทีนีรชาก็มีความน่าเกรงขามอยู่ในตัวอยู่แล้ว เมื่อหล่อนคำรามขึ้น ทั้งสองจึงยอมแต่โดยดี
ชุติภาสยื่นน้ำให้กับนีรชา เรื่องเรื่องนี้นีรชาก็โกรธเป็นอย่างมาก ลูกของสิริกรคนนี้ยังคงไม่หยุดก่อเรื่อง ตนเองดูแลพวกเขาเสมือนลูกของตน แต่ว่าพวกเขาก็ยังเห็นตนเป็นเพียงแม่เลี้ยง
“แม่ แม่บอกมาสิคะ ว่าฉันทำผิดอะไร เขาเรียกฉันกลับมา แม่ไม่รู้หรอกว่าน้ำเสียงของเขาเป็นแบบไหน ทำให้คนฟังโมโหแค่ไหน”วรรณวิมลพูดกับนีรชา
นีรชาก็ไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงยื่นกระดาษสองสามแผ่นให้กับวรรณวิมล
