“ตกลงว่าคุณคือสามีของฉันหรือเปล่า? มันตอบยากมากนักหรือไง? หรือว่าธีร์ธวัชหลอกฉัน?” วรกัญญานวดขมับที่ปวดของตัวเอง เรื่องที่เกิดขึ้นช่วงนี้ ทำให้เธอไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะทำอย่างไร
“ไม่ใช่ คุณคือภรรยาของผมจริงๆ ” ชลธีคิดอยู่สักพัก แล้วก็ยอมรับอย่างตรงไปตรงมา ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้ เรื่องบางอย่างไม่ช้าก็เร็วยังไงก็ต้องทำให้ชัดเจน
คำพูดของชลธีราวกับฟ้าผ่า ผ่าวรกัญญาจนงงงวย นี่เขาเป็นสามีของตัวเอง เขาเฝ้ามองดูตัวเองอยู่ข้างกายทุกๆ วัน นั่นเป็นอารมณ์แบบไหนกัน
“ประธานวรกัญญา คุณรู้ได้ยังไง?” ชลธีไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้
“มีคนบอกฉัน ว่าฉันเป็นภรรยาของคุณ แล้วทำไมคุณไม่บอกฉัน?” วรกัญญาจ้องชลธี เขาทำไมไม่บอกตัวเองว่าเขาเป็นสามีของตัวเอง
“เพราะคุณความจำเสื่อม ผมอยากจะค่อยๆ ฟื้นความทรงจำของคุณกลับมา ไม่ใช่บังคับให้คุณยอมรับผม” ชลธีมองวรกัญญาด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง
“ชลธี คุณอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้ ฉันขอถามหน่อยว่า พ่อของฉันคือณิชพน? ณิชพนเป็นคนยังไง หลุมศพของเขาอยู่ที่ไหน?” ได้ยินธีร์ธวัชบอกว่าพ่อของตัวเองคือณิชพน และได้เสียชีวิตไปแล้ว ตอนที่เสียชีวิตเป็นฉากเลือดฉากหนึ่ง ในความฝันของตัวเองมักจะฝันถึงฉากนั้น ซึ่งมันคล้ายกับที่เขาพูดมาก
“ประธานวรกัญญา นี่มันผ่านไปแล้ว แต่ถ้าคุณต้องการจะไปเยี่ยมณิชพนสักหน่อย ผมสามารถพาคุณไปได้” ชลธีพูดกับวรกัญญา ตอนนั้นเธอผ่านอะไรมาบ้าง เขาไม่รู้ วันนั้นเป็นวันเกิดครบรอบ50ปีของณิชพน เดิมทีควรที่จะมีความสุข แต่วันเกิดกลับกลายเป็นวันครบรอบวันตาย
“ไม่ ฉันไม่ไป หากยังไม่เข้าใจปัญหาชัดเจนซะก่อน ฉันไม่ไป” วรกัญญาจู่ๆ ก็รู้สึกกลัว เธอกลัวที่จะรู้ความจริง แต่ก็อยากรู้ความจริง เธอรู้สึกย้อนแย้งมาก
“อืม ที่จริงก็ไม่มีอะไรหรอก คุณอยากจะไปเมื่อไหร่ ผมก็จะพาคุณไป ประธานวรกัญญา ผมก็ไม่หวังให้คุณจำอดีตได้ขึ้นมา ใช้ชีวิตตอนนี้ให้มีความสุขดีกว่า” ชลธีอยากจะปลอบวรกัญญาสักหน่อย แต่พอคิดถึงความห่างเหินที่เธอมีต่อตัวเอง เขาก็ดึงมือกลับไป
“ค่ะ คุณออกไปเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ” หัวของวรกัญญาปวดมาก หัวใจของเธอก็เริ่มเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่วันนี้หลังจากที่เธอรู้ว่าชลธีเป็นสามีของตัวเอง กลับไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ตัวเองอีก
“ประวีร์ คุณมาที่บริษัทฉันหน่อย หัวใจของฉันเริ่มเจ็บอีกแล้ว” เสียงของวรกัญญาอ่อนแรงมาก ห้าปีที่ไม่รู้อะไรเลย แม้ว่าเธอจะทำงานล่วงเวลาทุกวัน แต่กลับใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาก
หลังจากที่กลับมาครั้งนี้ เพราะอะไรถึงทำให้หัวใจของเธอเหนื่อยอย่างนี้ ตัวเองในตอนนั้นตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้สูญเสียความทรงจำ?
ประวีร์มาอย่างรวดเร็ว ตอนที่เขาเข้าไปในห้องทำงานของวรกัญญา ชลธีเห็นแล้ว แต่ว่าตอนที่ประวีร์อุ้มวรกัญญาออกมา ใจของเขาก็จมลง ครั้งนี้ตอนเธอรู้สึกทรมาน ที่คิดถึงกลับไม่ใช่ชลธีที่รู้แล้วว่าเป็นสามีของตัวเอง แต่กลับเลือกคนอื่น
“พี่ พี่สาว พี่ฟื้นแล้ว?” ณฐวรพึ่งกลับถึงบ้านก็ได้ข่าวว่าพี่สาวเข้าโรงพยาบาล
วางสัมภาระลงแล้วเขาก็รีบไปโรงพยาบาลเลย ทันเวลาที่วรกัญญาฟื้นขึ้นมาพอดี
“ณัฐ? นายกลับมาแล้วหรอ?” วรกัญญาเห็นหน้ารีบร้อนและเหนื่อยอ่อนของน้องชาย น่าจะได้ยินข่าวก็มาทันที
“อืม พี่ ช่วงนี้พี่เจ็บหัวใจถี่มากขึ้นเรื่อยๆ ใช่มั้ย?” ตอนอยู่ต่างประเทศ หมอบอกณฐวรว่า ถ้าหากอาการเจ็บหัวใจของพี่สาวถี่มากขึ้น ต้องเลือกออกจากสถานที่แห่งนี้ ถ้าหากอยากให้เธอไม่ต้องฟื้นความทรงจำไปตลอดชีวิต
“นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไร โรคเดิมน่ะ ฉันเจ็บจนชินแล้ว” เพื่อไม่ให้น้องชายเป็นห่วง วรกัญญาแกล้งทำเป็นไม่เป็นไร
“พี่ ช่วงนี้พี่คงกดดันมากไป ไม่งั้นให้ผมรับช่วงต่อสักพักเถอะ พี่ไปพักผ่อนใจ การผ่าตัดของพ่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว คงจะกลับมาเร็วๆ นี้แหละ” ณฐวรก็ไม่อยากให้วรกัญญาฟื้นความทรงจำ
“นาย? ณัฐ นายเป็นคนที่ไม่ชอบธุรกิจที่สุด ความหวังของนายคือการเป็นจิตรกร ไม่ต้องเข้ามาในแวดวงธุรกิจหรอก นายทำเรื่องของนายให้ดีเถอะ” เป็นเพราะณฐวรไม่ยอมทำธุรกิจ ดังนั้นยศัสวินถึงเรียกวรกัญญาที่อยู่อย่างสบายดีที่ฝรั่งเศสกลับมา
“แต่ว่าพี่สาว ผมเห็นพี่ลำบากมาก ผมมันไร้ประโยชน์จริงๆ ” ณฐวรไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการทำธุรกิจ แต่เมื่อเขาเห็นท่าทางเจ็บปวดของพี่สาว ในใจก็รู้สึกเสียใจกับตัวเองมาก
“ไม่เป็นไร นายไม่ชอบทำธุรกิจ แต่ฉันชอบทำธุรกิจมาก พวกเราต่างทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ไม่ลำบากเลย ถ้านายมาทำงานของฉัน นายจะยิ่งรู้สึกว่ามันลำบาก” วรกัญญามองดูท่าทางของน้องชายที่เป็นห่วงตัวเอง เธอเองก็รู้สึกประทับใจ
ครั้งนี้ความเจ็บหัวใจของวรกัญญามาพร้อมกับอาการปวดหัว พักอยู่ในโรงพยาบาลสามวันถึงจะออกจากโรงพยาบาล ในช่วงเวลานี้ ณฐวรอยู่ข้างกายพี่สาวตลอดอยู่เป็นเพื่อนเธอ
เรื่องในอดีตของวรกัญญา ณฐวรไม่รู้แน่ชัด โดยเฉพาะเธอสูญเสียความทรงจำไปได้อย่างไร เขาก็ไม่รู้เลย รู้แค่ว่าพี่สาวของตัวเองกลับบ้านมาอย่างกะทันหัน อีกทั้งเธอจำอะไรไม่ได้เลย
พ่อแม่เคยฝากฝังเอาไว้ ว่าต้องดูแลพี่สาวให้ดี พี่สาวลำบากมามาก ณฐวรก็ทำตามที่พ่อแม่บอก
พี่สาวก็ปฏิบัติต่อตัวเองดีมากเช่นกัน ตอนที่ตัวเองไม่ยินดีทำหลายๆ เรื่อง พี่สาวมักจะมาปกป้องตัวเองเสมอ
“ณัฐ นายไม่ได้พักผ่อนเลยตั้งแต่กลับมา คอยดูแลฉันอยู่ตลอด เสียเวลานายหรือเปล่า?” วรกัญญาเป็นห่วงน้องชายของตัวเองจริงๆ
“ผมไม่มีเรื่องอะไรต้องทำแล้ว ผมทำงานสอนเสร็จแล้ว เหล่านักเรียนก็ทำเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อย” ครั้งนี้ณฐวรกลับมาเพื่อต้องการพักผ่อนประมาณสองเดือนกว่าๆ สองเดือนกว่าๆ นี้เขาก็มาดูแลพี่สาวของเขาได้
พี่สาวกับน้องชายกำลังคุยกัน ไม่สังเกตเห็นว่าที่หน้าประตูมีคนคนหนึ่งยืนดูพวกเขาอยู่ตั้งนานแล้ว
ทุกวันชลธีจะมายืนที่หน้าประตูเพื่อมองดูวรกัญญา รู้ว่าเธอรู้ความจริงอย่างกะทันหันว่าสามีของตัวเองคือชลธี ในใจจะต้องยอมรับไม่ได้แน่ๆ ชลธีเลยได้แต่มองเธออยู่ด้านนอก ขอแค่เธอสบายดี มันก็ดีกว่าสิ่งใดๆ
ในห้องผู้ป่วยวรกัญญากับณฐวรกำลังพูดคุยสนุกสนานกันอยู่ ดูแล้วมีความสุขมาก มุมปากของชลธีกระตุกเป็นรอยยิ้มขึ้นมา
ชลธีสนใจสองคนที่อยู่ในห้องมากเกินไป มีคนค่อยๆ เดินมาข้างๆ เขาก็ไม่รู้สึกตัว
“ทำไมคุณไม่เข้าไป?” คนที่มาเอื้อมมือออกไปตบไหล่ชลธีเล็กน้อย ชลธีถึงจะหันกลับมามองคนที่มา
