วรกัญญาอยู่ด้านล่างมองดูลูกชายกับชลธีขึ้นไปบนฟ้า เธอก็หาที่ที่หนึ่งนั่งลง รอลูกชายและชลธีลงมา
ที่นี่ของเล่นมากมาย แต่มีหลายอย่างที่เธอไม่ชอบเล่น น่าจะบอกว่าเดิมทีเธอก็ไม่ชอบเล่นของพวกนี้อยู่แล้ว
หลังจากที่อักลี่ลงมา ก็ไปเล่นของเล่นอื่นอีกหลายอย่างกับชลธี ช่วงที่ยุ่งๆ ชลธีก็ยังไม่ลืมที่จะซื้อน้ำหนึ่งขวดมาให้วรกัญญา หาสถานที่ร่มๆ ให้เธอ ให้เธอนั่งสบายขึ้นอีกสักหน่อย
“เอาล่ะ เข้าไปได้แล้ว ฉันไม่ชอบเห็นยัยนั่นมีความสุข ขอแค่ยัยนั่นไม่เป็นสุข ฉันก็วางใจ”
ในที่ที่ไม่ไกลมีผู้หญิงสวมแว่นกันแดดคนหนึ่ง พูดกับคนที่อยู่ข้างๆ
“ได้ครับ ผมจะเข้าไปเดี๋ยวนี้” คนคนนั้นพยักหน้าให้ผู้หญิงคนนั้น และเขาก็เดินไปทางวรกัญญา
วรกัญญาดื่มน้ำไปด้วย มองดูลูกชายและชลธีเล่นอย่างมีความสุขไปด้วย บนใบหน้าของเธอก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว แม้ว่าเธอมักจะดุสั่งสอนชลธีอยู่บ่อยๆ แต่ว่าในใจกลับรู้สึกอาลัยอาวรณ์ต่อชลธี
“พวกเธอหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ เธอนังนี่ ทำไมต้องมายั่วสามีของฉันด้วย?” วรกัญญากำลังมองดูลูกอยู่ ด้านหน้าจู่ๆ ก็มีคนสี่คนมาปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าตัวเอง ผู้หญิงข้างหลังและชายสูงอายุคนหนึ่ง กำลังมองชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่ข้างหน้า
“อะไรนะสามีของเธอ เขาเป็นผู้ชายของฉัน ฉันน่ะมีลูกกับเขาเรียบร้อยแล้ว” ผู้หญิงข้างหน้าพูดกับผู้หญิงข้างหลังอย่างดูถูก
ผู้ชายคนนั้นดูแลเอาใจใส่ผู้หญิงที่ท้องมาก เขาไม่ได้หันมามองภรรยาของตัวเองเลย กลับสนใจแค่ผู้หญิงคนนั้นที่อยู่ข้างๆ เขา
“ลูก หนูอย่าโมโหนะ พ่อจะช่วยลูกเอง” ชายสูงอายุคนนั้นปลอบลูกสาวของเขา และเขาก็เดินเข้าไปหาชายหญิงที่อยู่ข้างหน้า
ชายสูงวัยยังไม่ทันจะเดินเข้าไปถึง ทันใดนั้นก็มีคนคนหนึ่งมาจากข้างหลัง ถือมีดแล้วแทงไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลัง บิดาของผู้หญิงเห็นเข้า ก็พุ่งกลับมาปกป้องลูกสาวของตัวเอง มีดนั้นเลยแทงลึกเข้าไปตรงหัวใจของบิดา เลือดสดๆ ไหลพุ่งออกมาทันที
“พ่อ พ่อ” ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเห็นพ่อของตัวเองถูกแทง เธอรีบย่อตัวลงไป เรียกบิดาของตัวเอง
แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นกลับยังไม่หยุด ยังอยากจะฆ่าลูกสาวที่ร้องไห้เสียใจด้วย พ่อคนนั้นยังมีลมหายใจเฮือกสุดท้าย พลิกตัวกดลูกสาวของตัวเองลงใต้ร่าง มีดนั้นเลยแทงเข้าร่างของบิดาอีกครั้ง
เลือดก็ไหลออกมาดั่งลำธาร ฉากสีแดงนั้น
“อ๊า!” วรกัญญามองดูทั้งหมดตรงหน้า เธอกรีดร้องขึ้นมาอย่างหวาดกลัว ฉากสีแดงนั้นฉากเลือดนั้น ทำให้ในหัวของวรกัญญาเหมือนกับกำลังถ่ายทอดภาพยนตร์อย่างรวดเร็ว
ผู้ชายคนนั้นเอาแต่พูดจาหวานแหววกับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้หันมามองเลย อีกอย่างก็คือคนข้างๆ ตัวเองถูกรถชน
หัวของวรกัญญาปวดขึ้นอย่างรุนแรง หัวใจก็เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้ว เธอเอื้อมมือออกไปคว้าบางอย่าง แต่ว่าก็คว้าอะไรไม่ได้เลย ร่างกายของเธออ่อนลง ล้มลงไปบนพื้นและหมดสติไป
“เรียบร้อย ไปเถอะ ทำความสะอาดสีบนพื้นให้สะอาดด้วย” ผู้หญิงที่สวมแว่นกันแดดพูดกับคนพวกนั้น และหันหลังเดินจากไป เธอมองวรกัญญาที่หลังจากกรีดร้องก็ล้มลงกับพื้น ยิ้มเย็นชาออกมาเล็กน้อย
ชายแก่ที่แกล้งตายบนพื้นเมื่อกี้ก็ลุกขึ้นมา ถอดเสื้อผ้าสกปรกบนตัวออก ดึงหนวดออก แล้วเดินจากไป
ตอนที่ชลธีพาอักลี่มาถึงสถานที่ที่วรกัญญานั่งอยู่ วรกัญญาก็ไม่อยู่แล้ว ชลธีเลยตามหาวรกัญญาไปทั่ว
ตอนที่ถามผู้ดูแลสวนสนุก ผู้ดูแลบอกว่าเมื่อสักครู่มีคนเป็นลม ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว พูดถึงลักษณะหน้าตาของวรกัญญา ได้รับการยืนยัน คนที่ถูกส่งตัวไปเป็นวรกัญญาแน่นอน
ชลธีรีบพาอักลี่ไปโรงพยาบาลดังกล่าว
ฉากต่างๆ ปรากฏขึ้นในหัวของวรกัญญาอย่างชัดเจน เสียงของคนที่คุยกับธินิดาตรงหน้าของตัวเองนั้น เป็นเสียงของชลธีแน่นอน
คิดออกทั้งหมดทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว บิดาณิชพนถูกคนแทงตายต่อหน้าของตัวเอง แต่ตัวเองกลับสติหลุดเพราะสองคนตรงหน้า ไม่ได้สังเกตว่าข้างหลังมีคนต้องการจะแทงตัวเอง ทำให้บิดาเพื่อปกป้องตัวเอง ถึงแก่ความตาย
“พ่อ พ่อ พ่อ!” วรกัญญาไม่นานก็ฟื้นขึ้นมา
“กานต์ คุณฟื้นแล้ว?” สิ่งแรกที่เข้าสู่สายตาของวรกัญญาคือใบหน้าเป็นห่วงของชลธี
วรกัญญาในขณะนี้มองดูใบหน้าของชลธีอยู่นาน ใบหน้านี้เคยทำให้เธอหลงใหลขนาดนั้น แต่ว่าวรกัญญาในเวลานี้กลับอยากจะฉีกใบหน้าที่ไม่จริงใจนี้ของเขาทิ้งซะ
ชลธีเห็นวรกัญญาเอาแต่มองตัวเอง ดวงตาไม่ขยับ ราวกับกลายเป็นหินอย่างไรอย่างนั้น
“กานต์? ประธานวรกัญญา?” ชลธีใช้มือขยับไปมาตรงหน้าวรกัญญาเล็กน้อย ดวงตาของวรกัญญาถึงจะขยับเล็กน้อย
“ชลธี?” ในน้ำเสียงที่เรียกชลธีของวรกัญญามีอารมณ์คลุมเครือปนอยู่
“อืม ผมเอง ผมเอง คุณเป็นอะไรไป? ทำไมถึงเป็นลมไปอย่างกะทันหัน กานต์ คุณยังมีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายอีกหรือเปล่า?” ชลธีมองดูวรกัญญาที่แปลกๆ เขาคิดว่าเธอยังมีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบาย
“ไม่มี ฉันก็แค่เหนื่อยมาก” วรกัญญาดึงสายตากลับไป เธอไม่มองชลธีอีก
“ถ้างั้นคุณก็พักผ่อนซะหน่อยเถอะ อักลี่อยู่กับผม คุณสบายใจได้ อีกเดี๋ยวอยากกินอะไรบอกผมมา ผมจะไปทำให้คุณ” ชลธีไม่รู้ว่าวรกัญญาได้ฟื้นความทรงจำเรียบร้อยแล้ว
“อืม คุณออกไปอยู่เป็นเพื่อนอักลี่ก่อนเถอะ ฉันจะนอนคนเดียวสักพัก” วรกัญญาในขณะนี้ไม่อยากเจอชลธีอย่างมาก ความเกลียดในใจของเธอกำลังเพิ่มสูงขึ้น
“ได้ อีกสักพักผมค่อยเข้ามา คุณพักผ่อนสักหน่อยก่อนเถอะ” ชลธีช่วยคลุมผ้าห่มให้วรกัญญา แล้วเขาก็ออกไป ยังปิดประตูห้องผู้ป่วยให้สนิทด้วย
ได้ยินเสียงชลธีปิดประตูแล้ว วรกัญญาก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง
เป็นเขาที่ทำร้ายตัวเองให้สูญเสียบิดาไป เป็นเขาที่หลอกตัวเองมาตลอด รู้ว่าธินิดามีลูก ยังคงเอาแต่พูดต่อหน้าตัวเองว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่ลับหลังกลับไปมาหาสู่กับธินิดาอยู่ตลอด
ตัวเองเชื่อใจเขาขนาดนั้น เขากลับเห็นตัวเองเป็นลิงมาหลอกเล่น
ตอนนี้เขามาหาตัวเองหมายความว่ายังไง? หรือว่ารู้สึกผิดในใจต่อการตายของบิดาของตัวเองในปีนั้น? วรกัญญาควบคุมความคิดของตัวเองไม่ได้ เธอคิดเยอะแยะมากมาย
ตอนที่วรกัญญากำลังคิดถึงเรื่องในอดีต โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอเปิดดู เป็นคลิปวีดิโอคลิปหนึ่ง เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักส่งเข้ามา
วรกัญญาเปิดคลิปวีดิโอดู เธอโกรธจนตัวสั่นไปทั้งร่าง เสียงในคลิปวีดิโอนั้นและด้านข้างเป็นชลธีอย่างแน่นอน ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ก็คือธินิดา บทสนทนาของทั้งสองคนดังเข้าสู่ในหูของวรกัญญาอย่างชัดเจน ชลธีเข้าใกล้ตัวเองนั้นที่แท้แล้วเป็นแผนการของเขา!
