“แม่คะ แม่ว่าพวกเรากลับบ้านนอกเสียเลยดีไหม? คนที่นี่ไม่ต้อนรับพวกเรา” สิริกรถามหยั่งเชิงย่านิ่ม
“ไม่ต้อง ความเป็นอยู่ของพวกเราที่นี่ดีมาก และสามารถเฝ้าติดตามให้พวกเขาไม่ทำผิดพลาด พวกเรากินดีอยู่ดี แถมยังมีคนปรนนิบัติรับใช้
เธอมันไม่รู้จักเสพสุข ไร้เดียงสาเสียจริง” ย่านิ่มคิดว่าสิริกรเป็นคนดี แม้จะไม่ได้สวยมาก แต่ก็ไม่ขี้เหร่ นีรชาแม่นั่นเหมือนกับปีศาจ ไม่รู้ทำไมลูกชายถึงได้ชอบนักชอบหนา
“แม่คะ ฉันเชื่อแม่ค่ะ แม่ให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำอย่างนั้น ให้ฉันไปที่ไหน ฉันก็จะไปที่นั่น ฉันจะคอยปรนนิบัติรับใช้ แม่ยิ่งแก่ตัวก็ยิ่งดีกับฉัน ถ้าแม่ไม่อยู่แล้วไม่รู้ว่าฉันจะเป็นยังไงเลย?” สิริกรพูดความจริง แต่เธอกำลังเร่งรัดย่านิ่ม
ก่อนหน้านี้ย่านิ่มสัญญากับเธอว่า จะคืนตำแหน่งนายหญิงของตระกูลสุวรรณเลิศให้เธอ แต่เวลาผ่านมานานเช่นนี้ ยังไม่มีความเคลื่อนไหวสักนิดเดียว
“วางใจเถอะ ฉันจะต้องช่วยเธอจัดการ ยังไงฉันก็ต้องตาย ร่างกายของฉันยังแข็งแรง ตอนนี้ยังตายไม่ได้ เธออย่ากังวลไปเลย” ย่านิ่มปวดหัว ตระกูลร่ำรวยและมีอิทธิพลนี้อยู่ยากจริงๆ
ความรู้สึกที่ชุติภาสมีต่อนีรชานั้นดีเกินไป วิธีที่สิริกรเมียเก่ามีลูกติดคนนี้ใช้ ถ้าไม่ได้เธอช่วยเหลือสิริกร แม้แต่เตียงของชุติภาส สิริกรก็อาจขึ้นไปไม่ได้
ผู้หญิงคนนี้ไร้เดียงสาเกินไป ย่านิ่มคิดแบบนี้เสมอ เธอถูกใช้ประโยชน์ แต่ไม่รู้ตัว ยังคิดว่าตนเองเป็นผู้หญิงฉลาด
“จริงด้วย พวกเราใช้วิธีเก่ากันเถอะ ประจวบเหมาะตอนนี้นังปีศาจนั่นไม่อยู่ เธอก็จะได้ปีนขึ้นเตียงชุติภาสอีกครั้ง ฉันอยากเห็นว่าชุติภาสจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ยังไง”
ย่านิ่มก็ไม่มีวิธีการอื่นที่ดีกว่านี้แล้วจริงๆ จึงนึกถึงวิธีที่เคยใช้เมื่อสามสิบกว่าปีก่อน ตอนนี้เธอคิดว่าควรอ่านหนังสือเยอะหน่อย อาจจะมีวิธีการมากกว่านี้
ด้วยเหตุนี้ย่านิ่มกับสิริกรจึงไปคิดหาวิธี ชุติภาสยังคงงมโข่ง เขายังคิดว่าตนเองควรจะอธิบายเรื่องของธีร์ธวัชให้นีรชาอย่างไร
“หา! ชุติภาส คุณช่างกล้าจริงๆ!” เมื่อนีรชาเปิดประตู เห็นว่ามีคนนอนอยู่ข้างกายชุติภาส เธอเห็นว่าคนนั้นคือสิริกร มือของชุติภาสยังกอดหล่อนเอาไว้ ทั้งสองหวานชื่นมาก
ได้ยินเสียงกรีดร้องของนีรชา ชุติภาสถึงจะตื่นขึ้น เขาเห็นนีรชาที่ประตู และสิริกรข้างกายตนเอง เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“นี่มันเรื่องอะไรกัน? บัวคุณฟังผมอธิบายก่อน” ชุติภาสลุกขึ้นไล่ตามนีรชา
“ชุติภาส คุณจะไม่สนใจฉันแล้วเหรอ?” สิริกรจับชุติภาสเอาไว้ กอดร่างกายล่ำสันของเขา เธอเหมือนกลับไปในวันวาน
“ปล่อยมือ สิริกร รีบปล่อยมือออกไปซะ” สีหน้าของชุติภาสบึ้งตึงมาก ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าถูกแม่ของตนเองวางแผนอีกครั้ง เขาเกลียดตนเองทำไมต้องรับแม่มา ทำเอาครอบครัวตนเองวุ่นวาย
“เกิดอะไรขึ้น?” ในตอนนี้ย่านิ่มค่อยๆ เดินเข้ามา เธอเองก็คิดไม่ถึงว่านีรชาจะกลับมาวันนี้ และยังเช้าแบบนี้ แต่แบบนี้ก็ยิ่งดี การแต่งงานของนีรชากับชุติภาสไม่ยั่งยืนแน่นอน
“แม่ครับ แม่ดูสิว่าแม่ทำอะไรลงไป? ผมหย่ากับสิริกรแล้ว ตอนนี้ภรรยาของผมคือบัว แม่ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของพวกเราก็ช่างเถอะ แต่แม่ยังแอบใช้วิธีสกปรก ผมผิดหวังกับแม่เหลือเกิน” เป็นครั้งแรกที่ชุติภาสโมโหแม่
“นี่แกหมายความว่าอะไร ชุติภาส แกหลับนอนกับสิริกร ไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิด แกต้องยังมีความรู้สึกกับสิริกรแน่นอน แต่ก่อนเพราะมีนีรชาอยู่ แกจึงเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ ตอนนี้เลยพรั่งพรูออกมา?” ย่านิ่มไม่ยอมรับว่าเป็นฝีมือของตนเอง
“แม่ แม่ใช้วิธีนี้มาสามครั้งแล้วนะ ไม่คิดจะเปลี่ยนวิธีบ้างเหรอ? แม่เห็นผมเป็นคนยังไง ไม่มีสมองหรือไง? ถ้าแม่ยังเป็นแบบนี้อีก ผมก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปแล้ว พวกแม่อยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ!” ชุติภาสโมโหจนแทบกระอักเลือด เขาปวดหัวมาก
“ออกไปซะ พวกแม่ออกไปซะ” ชุติภาสไล่สิริกรกับย่านิ่มออกไป เขาต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปปรับความเข้าใจกับนีรชา แต่สวมเสื้อผ้าไปได้ครึ่งเดียว เขาก็ถอดออก ตอนนี้เขาพูดอะไรไปนีรชาคงไม่ฟัง เขาควรทำอย่างไรดี? คิดไปคิดมา ชุติภาสโทรหาวรกัญญาอย่างไม่รู้ตัว
“ฮือๆ ฮือๆ มุก ลูกไม่รู้หรอก ตอนแม่เห็นชุติภาสนอนกับผู้หญิงคนนั้น แม่โกรธมาก แม่รู้สึกว่าเขากำลังสวมเขาให้แม่!” นีรชาอยู่ตรงหน้าวรกัญญาไม่เสแสร้งสักนิดเดียว เธอร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจ เธอรักชุติภาสเหลือเกิน แต่ชุติภาสกลับทำเรื่องแบบนี้ เธอเสียใจเหลือเกิน
“คุณแม่คะ คุณแม่อย่าเสียใจไปเลย หนูคิดว่าเรื่องนี้มีอะไรแปลกๆ? คุณพ่อไม่ใช่คนแบบนั้น หนูคิดว่าเขาไม่น่าใช่คนแบบนั้น” วรกัญญาคิดมาตลอดว่าชุติภาสไม่ใช่คนแบบนั้น
“แม่เองก็เคยคิดถึงปัญหาข้อนี้แล้ว แต่พวกเขาเคยเป็นผัวเมียกัน และแม่ยังไม่อยู่บ้าน พวกเขาอาจจะมีเสน่หาต่อกัน แถมยังมียายแก่นั่นออกแรงยุยง แม่คิดว่าถ่านไฟเก่าของพวกเขาอาจปะทุขึ้น แต่แม่ควรทำยังไง แม่ควรทำยังไงดี แม่ไม่ยอม!” นีรชาร้องไห้อย่างเจ็บใจ
วรกัญญาเองก็ไม่รู้ว่าควรให้กำลังใจนีรชาอย่างไร ดูเหมือนเหตุผลเล็กน้อย ชุติภาสโทรหาตนเอง บอกให้ตนนัดนีรชาออกมา ปลอบโยนสักหน่อย บอกว่าตนเองติดธุระออกมาไม่ได้
“แม่คะ แม่อย่าเพิ่งลุกลี้ลุกลน พวกเราวิเคราะห์ดูได้ คุณพ่อรักแม่ สิ่งนี้หนูยืนยันได้” วรกัญญาพูดถึงเรื่องนี้ ครั้งแรกที่เธอเจอกับนีรชา ก็รู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ได้รับความรักความทะนุถนอมจากสามี สีหน้าแบบนี้ไม่อาจเสแสร้งได้ อีกประการหนึ่ง ถ้าชุติภาสรักและทะนุถนอมนีรชา ตอนนี้เธอคงไม่ร้องไห้อย่างเจ็บปวดใจเช่นนี้
“สิ่งนี้แม่ก็สามารถยืนยันได้ แม่รู้ว่าเขารักแม่ แต่ทว่า…” นีรชาก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงได้เจ็บปวดใจเช่นนี้
“เรื่องในครั้งนี้ หนูคิดว่าแม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้รู้สึกอคติต่อพ่อใช่ไหม แม่ถึงได้ไม่เชื่อใจพ่อมากแบบนี้?” วรกัญญาวิเคราะห์ต่อ
นีรชาหยุดร้องไห้ฟูมฟาย เธอมีอคติต่อชุติภาสแน่นอน นั่นคือเรื่องของธีร์ธวัช ชุติภาสไม่บอกเธอ ทำให้เธอคิดว่าชุติภาสมีเรื่องปิดบังเธอ
หลังจากนั้นครั้งนี้ก็เห็นชุติภาสกับสิริกรอยู่ด้วยกัน ในใจยิ่งรู้สึกโกรธ ดังนั้นจึงรู้สึกเจ็บปวดมากเป็นพิเศษ
“ใช่ เพราะเรื่องของธีร์ธวัช เขาไม่บอกแม่ แม่จึงรู้สึกว่าในใจของเขาไม่ได้มีแม่แล้ว แต่ก่อนเขามีอะไรก็บอกแม่ทุกอย่าง ไม่มีเรื่องอะไรปิดบัง มุก แม่ควรทำยังไงดี? แม่รู้สึกว้าวุ่นเหลือเกิน” นีรชายิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าตนเองได้รับความไม่เป็นธรรม
