ได้ยินคำพูดของชลธี วรกัญญาชะงักงัน เมื่อสักครู่ยังแอบปลื้มใจ คิดว่าชลธีรู้เรื่องเหล่านั้นที่ตนเองทำเพื่อเขา จะต้องขอบคุณต่อเธออย่างสุดซึ้งแน่นอน เธอควรจะพูดว่าไม่ต้องขอบคุณหรือเปล่า?
แต่ในเวลานี้สิ่งที่ได้ยินจากปากของชลธีกลับไม่ใช่เรื่องนั้นเลยสักนิดเดียว ความหวังดีของตนเองกลับถูกเขาเห็นเป็นเจตนาร้ายเหรอ?
เห็นวรกัญญาไม่พูดอะไร หัวใจของชลธีแหลกละเอียด เธอเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนน่ากลัว มุกที่เคยน่ารักเรียบง่ายคนนั้นไม่มีอีกแล้ว ที่มีอยู่ก็แค่เพียงผู้หญิงที่เต็มไปด้วยแผนการอยู่เต็มตา
“ไม่เป็นไร ผมชลธีคนนี้ไม่ล้มง่ายๆ หรอก ถ้าคุณยินดีจะเล่น ผมจะเล่นเป็นเพื่อนคุณ” ชลธีทิ้งท้ายเอาไว้อย่างโหดเหี้ยมก่อนจากไป
วรกัญญามึนงงตั้งแต่ต้นจนจบ ตนเองช่วยเขา อะไรกัน? ยังทำไม่ถูกต้องเหรอ? งั้นก็ไม่ควรช่วยเขา ตอนแรกผู้ชายคนนี้ไร้น้ำใจกับเธอ แต่ตนเองยังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่คับขันอย่างยิ่งของเขา จึงอดช่วยไม่ได้ เขาก็ยังทำแบบนี้กับตนเอง วรกัญญาไม่เข้าใจเลย
ชุติภาสอยู่ในโรงพยาบาลยังไม่ฟื้นขึ้นมา นีรชาน้ำตาไหลอาบแก้มทุกวัน ร้องไห้จนหัวใจของชลธียุ่งเหยิง
แม้วันนั้นเขาจะทิ้งท้ายไว้กับวรกัญญาอย่างโหดเหี้ยม แต่หลังจากเขากลับมา ยังคงใจไม่แข็งพอ เขาคิดว่าวรกัญญาไม่น่าจะใช่คนแบบนั้น
“ชล เมื่อไหร่พ่อของลูกจะฟื้นสักที เขาเห็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้?” นีรชามองสามีของตนเอง เธอร้องไห้จนตาบวม
“ผมเองก็ไม่รู้ครับ แม่ แม่อย่าทุกข์ใจเกินไปเลย พ่อเป็นแค่ชั่วคราว เดี๋ยวพ่อก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว” ชลธีอดทนต่อความโศกเศร้าของตนเอง ปลอบโยนนีรชา
“แม่ครับ แม่เชื่อว่ามุกจะเปลี่ยนเป็นคนไม่ดีไหม” ชลธีถามนีรชาออกมาโดยพลัน
“ไม่เชื่อ มุกเป็นเด็กดี เธอเป็นคนจิตใจดีที่สุดที่แม่เคยเจอ และเป็นเด็กฉลาดที่สุด” นีรชาส่ายหน้า ก่อนหน้านี้วรกัญญายังพูดโน้มน้าวใจให้ความเข้าใจผิดของตนเองที่มีต่อชุติภาสหมดไป เธอเป็นเด็กดีแบบนี้ จะเปลี่ยนเป็นคนไม่ดีได้อย่างไร
“อืม แม่ครับ บางเรื่องก็ไม่ได้เป็นอย่างที่แม่เห็น แต่แม่ต้องระวังตัวหน่อยนะครับ” ชลธีเห็นแม่ของตนคิดว่าวรกัญญาไม่มีทางเปลี่ยนเป็นคนไม่ดี งั้นความคิดของตนเองก็มีมูลฐาน แค่ความจริงไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาคิด
“ลูกหมายความว่ายังไง?” ได้ยินคำพูดของลูกชาย นีรชารู้สึกแปลกใจมาก ทำไมช่วงนี้คำพูดกับการกระทำของลูกชายถึงแปลกประหลาด
“ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่ครับ แม่ทำใจของแม่ให้ดีก็พอ” ตอนนี้ชลธีไม่สามารถเล่าอะไรให้นีรชาฟังมากเกินไป แม้หลักฐานมากมายจะชี้ไปที่วรกัญญา แต่ส่วนลึกในของหัวใจเขา ยังคงไม่เชื่อ
“มุก เธอจะไม่ไปเยี่ยมประธานชุติภาสสักหน่อยเหรอ? ได้ยินว่าป่วยหนัก ถึงตอนนี้เธอจะไม่อยากกลับไปตระกูลสุวรรณเลิศ แต่ยังไงเธอก็คือสะใภ้ตระกูลสุวรรณเลิศ น่าจะไปเยี่ยมหน่อยนะ” ประวีร์พูดโน้มน้าวใจวรกัญญา
เดิมทีวรกัญญาเตรียมตัวไปเยี่ยมชุติภาส แต่ในวันนั้นกลับถูกชลธีประณาม ทำให้เธอไม่มีอารมณ์
“พี่ประวีร์ พี่ไม่รู้หรอกว่าชลธีคิดกับฉันยังไง เขารู้ว่าฉันติดสินบนพนักงานตรวจสอบคุณภาพ และรู้ว่าฉันไปหาธีรเมท แต่เขากลับพูดว่าฉันแก้แค้นเขา พี่คิดว่าคนแบบนี้ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีหรือเปล่า? ฉันแก้แค้นเขาเหรอ ทุกอย่างยังไม่เริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ?” วรกัญญาคนกาแฟอย่างรุนแรง
“ถึงเรื่องราวจะเป็นแบบนี้ แต่เธอควรจะไปแสดงน้ำใจของเธอ พวกเขาจะคิดยังไงก็ช่าง” ประวีร์แสดงความปรารถนาดี โน้มน้าวให้วรกัญญาไปเยี่ยมชุติภาส
ไม่ว่าจะพูดอย่างไรชุติภาสคือประธานคณะกรรมการของบริษัทฮอนดากรุ๊ป และเป็นพ่อตาของวรกัญญา แม้ตอนนี้วรกัญญาจะไม่อยากกลับไปตระกูลสุวรรณเลิศ แต่ก็เปลี่ยนความจริงนี้ไม่ได้
“ในเมื่อพี่ประวีร์พูดแบบนี้ งั้นฉันจะไป แต่พี่ต้องไปเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันกลัวถูกไล่ออกมา” วรกัญญายังคงไม่มีความเชื่อมั่นในตัวชลธี ปีนั้นเขาสามารถหลอกเธอได้ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างไร
“ได้เลย” ประวีร์มองวรกัญญาด้วยรอยยิ้มบางๆ เธอยังเหมือนตอนเป็นเด็ก ชอบเกาะติดตนเองที่สุด เชื่อใจตนเอง เรื่องนี้ทำให้ประวีร์ไม่รู้ว่าควรดีใจ? หรือควรกลุ้มใจ ความเคยชินนี้ก่อตัวขึ้น หากมีสักวันที่วรกัญญาไม่เกาะติดตนเองแล้ว เขาคงไม่ชินอย่างมาก
วรกัญญามาถึงโรงพยาบาลกับประวีร์เพื่อไปเยี่ยมชุติภาส
ชลธีไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาล เขาทำงานยุ่งทุกวัน เมื่อมีเวลาว่างถึงจะมาอยู่เป็นเพื่อนชุติภาสได้
“มุก ลูกมาแล้ว ดูพ่อของลูกสิ เขาจะฟื้นแล้ว คุณหมอบอกว่าอีกไม่กี่วันก็ฟื้น” นีรชาเห็นวรกัญญา ราวกับเธอเห็นความหวัง
“คุณแม่ ลำบากแย่เลย ช่วงนี้หนูค่อนข้างยุ่ง ไม่มีเวลามาเยี่ยมคุณพ่อ” วรกัญญาจับมือนีรชา มีเพียงแม่สามีของตนเองที่เชื่อใจเธอมากเสมอ
“ไป พวกเราไปเยี่ยมพ่อของลูกกัน เขาอาจจะฟื้นได้ทุกเมื่อ” นีรชาดึงมือของวรกัญญา ทั้งสองเขาไปในห้องไอซียู เข้าไปเยี่ยมชุติภาส
สีหน้าของชุติภาสดีขึ้นมาก ผลจากยานำเข้ามากมายหลายชนิด บวกกับความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดของตัวเขาเอง เขาจึงฟื้นตัวค่อนข้างเร็ว
นีรชากับวรกัญญาต่างมองไปที่ชุติภาส นีรชาเล่าอาการป่วยของชุติภาสให้วรกัญญาฟัง ซึ่งยังไม่รู้ว่าเขาโมโหอะไรจนกลายเป็นแบบนี้
“มุก ลูกเรียกพ่อของลูกหน่อยสิ บางทีเขาได้ยินเสียงของลูก อาจจะฟื้นขึ้นมาเร็วกว่าเดิมก็ได้?” นีรชาให้วรกัญญาเรียกชุติภาส และพูดอะไรกับเขาอีก
วรกัญญานั่งอยู่ข้างกายชุติภาส เธอจับมือของเขา มือของเขามีอุณหภูมิเล็กน้อย มีความอบอุ่น
“คุณพ่อ คุณพ่อคะ หนูมุกเองค่ะ หนูมาเยี่ยมคุณพ่อ” วรกัญญาเรียกชุติภาสอย่างเป็นธรรมชาติ
แม้ชุติภาสจะยังไม่ฟื้น แต่หัวใจของเขากลับเต้นแรงมากขึ้น
“ลูกดูสิ แม่บอกแล้วใช่ไหม แค่ลูกมา พ่อของลูกถึงจะดีใจ หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเยอะเลย จะต้องใกล้ฟื้นแล้วแน่ๆ นีรชาเห็นหัวใจของชุติภาสเต้นแรงขึ้น เธอดีใจมาก
“คุณพ่อคะ คุณพ่อรีบฟื้นขึ้นมา พวกเรารอคุณพ่ออยู่ที่นี่อักลี่ยังรอให้คุณพ่อไปรับเขาตอนเลิกเรียน เขาบอกว่าไม่เจอหน้าคุณปู่นานแล้ว คิดถึงคุณพ่อมาก” วรกัญญาก็คิดว่าจะได้ผล เธอจึงยิ่งพูดเยอะขึ้น
เป็นไปตามคาดในตอนนี้ชุติภาสลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เขามองเห็นวรกัญญาตรงหน้า หน้าแดงก่ำ ในดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด เขายกนิ้วชี้ไปที่วรกัญญา คิดจะพูดอะไรกลับไม่ได้พูดออกมา
“คุณพ่อ คุณพ่อคะ พ่อจะพูดอะไรคะ? ไม่ต้องรีบค่ะ พูดช้าๆ” วรกัญญาเห็นท่าทางของชุติภาสค่อนข้างน่ากลัว ราวกับเห็นคู่อริ
นีรชาก็ตกใจ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ตนเองควรทำอะไร
“แก แก ไสหัวไป!” ชุติภาสถลึงตา เขาพูดประโยคสุดท้ายในชีวิตออกมา ชลธีที่ยืนตรงประตูพอดีก็ได้ยินเข้า
