“มุก ดื่มชาสักหน่อย เธอเหม่อลอยมาหลายชั่วโมงแล้วนะ” ประวีร์มองวรกัญญา เธอเอาแต่นั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง
“พี่ประวีร์ ทำไมชลธีถึงไม่เชื่อฉัน? การตายของพ่อเขาเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาเห็นฉันแล้วถึงได้กระทบกระเทือนจิตใจแบบนั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย” ในใจของวรกัญญายังคงมีร่องรอยความห่วงใยชลธีอยู่เล็กน้อย
“เธอไม่ได้ทำอะไร แต่พวกเราไม่รู้ว่าพวกเขาเข้าใจผิดตรงไหน” ประวีร์ก็มองเห็นท่าทางที่ชลธีมีต่อวรกัญญา ดูแข็งกระด้างมาก เขาไม่ได้รักวรกัญญามากมาเสมอหรอกเหรอ? ทำไมถึงมีสีหน้าท่าทางแบบนั้น?
“ช่างเถอะ ฉันเองก็ต้องรับผลจากการกระทำของตนเอง ปีนั้นเขาทำแบบนั้นกับฉัน แต่ในยามที่เขาทุกข์ยากที่สุด ฉันกลับใจไม่แข็งพอที่จะไปกลั่นแกล้งเขา แต่เขายังทำแบบนี้กับฉัน ฉันไม่เข้าใจจริงๆ” วรกัญญาดื่มชา ในที่สุดเธอก็ได้สติกลับมา
“อันที่จริงอาจมีความเข้าใจผิดระหว่างพวกเธอ อยากให้พี่นัดชลออกมาให้พวกเธอคุยกันดีๆ ไหม?” ประวีร์เห็นแก่หน้าตาของวรกัญญาที่สุด จึงช่วยเธอออกความคิดเห็น
“ไม่ต้องหรอก ระหว่างพวกเราจะมีอะไรเข้าใจผิด เรื่องเหล่านั้นฉันเห็นกับตา ท่าทางในตอนนี้ของเขาฉันก็เห็นเองกับตา ไม่ได้เข้าใจอะไรผิด ก็แค่ในใจของเขาเอาแต่คิดวางแผนกับฉันตลอด ฉันไม่ควรใจอ่อน ตอนนี้เป็นแบบนี้ ช่วงนี้ฉันคงจะไม่ทำอะไรเขา ฉันชอบตอนที่คู่ต่อสู้ของฉันเป็นปกติ ประลองฝีมือกับฉัน”
วรกัญญากล่าว สุดท้ายเธอก็ทำไม่ลง
“เอาล่ะ งั้นเธอพักผ่อนสักหน่อย รอหลังจากชลธีผ่านช่วงนี้ไป เธอค่อยเคลื่อนไหวต่อ” ประวีร์มองใบหน้าร้อนใจไม่เป็นสุขของวรกัญญา ก็รู้ว่าในใจของเธอยังรักชลธีอยู่มาก ไม่งั้นจะเลือกเวลาแก้แค้นได้อย่างไร
ชลธีจัดการงานศพของชุติภาสเสร็จ เขารู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษ เหนื่อยใจ และเหนื่อยคนด้วย เขาอยากหลบไปร้องไห้สักพัก แต่กลับไม่มีแม้แต่โอกาสดังกล่าว
“มุก ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่คนเลือดเย็นแบบนั้น มีความจริงอะไรปิดบังอยู่ในนั้น?” อาศัยความเข้าใจที่มีต่อวรกัญญา ชลธีมักจะรู้สึกว่าวรกัญญามีความอึดอัดใจอะไรถึงได้ทำเรื่องเหล่านี้กับตนเอง เขาตัดสินใจแล้ว ว่าจะคุยกับวรกัญญาดีๆ
การนัดวรกัญญาไม่ได้เป็นไปอย่างราบรื่น ก่อนหน้านี้ในใจของวรกัญญายังคงโกรธอยู่ หลังจากนั้นเธอก็ยุ่งมากจริงๆ รอสามีภรรยาได้เจอกันอีกครั้ง ก็ผ่านไปเดือนกว่าแล้ว
“ประธานชลธี คุณเรียกหาฉันมีธุระอะไร?” วรกัญญายังไม่ทันนั่งลง ก็เอ่ยถามชลธี
“มุก นั่งลงก่อน พวกเราค่อยๆ คุยกัน” ชลธีกลับไม่รีบร้อน เรื่องมากมายต้องค่อยๆ พูดจากัน ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถหุนหันพลันแล่นได้ ไม่อย่างนั้นจะทะเลาะกันได้ง่ายๆ
“ได้ ฉันจะดูว่าคุณจะพูดยังไงกับฉัน” วรกัญญานั่งลงตรงข้ามชลธี โรงน้ำชานี้เธอชอบมาก นีรชาเป็นคนเปิด ชาและของว่างที่นี่ล้วนเป็นสิ่งที่เธอชอบดื่ม ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นหอมกรุ่น วรกัญญารู้สึกว่าอารมณ์ที่คลุกครุ่นของตนเองค่อยๆ ผ่อนคลาย
ชลธีไม่รีบร้อนพูดอะไร เขาเพียงต้มชาเสร็จ รินเสิร์ฟให้วรกัญญา จากนั้นดันของว่างไปตรงหน้าเธอ
“ดื่มชาก่อน และกินของว่างสักหน่อย ของว่างนี้แม่ของผมตั้งใจทำ มีผลช่วยให้จิตใจสงบไร้กังวล” ชลธีพูดกับวรกัญญา
วรกัญญาเหลือบมองของว่างนั้น เป็นชนิดใหม่จริงๆ เธอก็เห็นเป็นครั้งแรก ขนมสีแดงด้านบนมีลวดลายสีขาว
วรกัญญาเอื้อมไปหยิบชิ้นหนึ่ง ใส่เข้าปากชิมรสชาติ
นี่คือเค้กดอกพลัม วัตถุดิบทำมาจากกลีบดอกพลัมสีแดง เข้าปากหอมสดชื่น ให้รสสัมผัสยาวนาน ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูพลัมแดง น่าจะเก็บสะสมเอาไว้ตอนผ่านฤดูหนาว
เค้กดอกพลัมรสชาติดีมาก ชั่วพริบตาเดียววรกัญญาทานไปสามชิ้น ถึงจะหยุดมือ เธอดื่มชาที่ใช้ต้นเหมยเหลืองผสมกับสมุนไพรช่วยผ่อนคลาย ดื่มแล้วรู้สึกสดชื่น
แต่ก็เพียงแค่นี้ มือของชลธีกลับสั่นสะท้าน คำพูดนั้นเป็นเรื่องจริง วรกัญญาไม่กลัวสีแดงแล้ว นั่นหมายความว่าความทรงจำของตนเองฟื้นกลับมาเรียบร้อย? ความทรงจำของเขากับเธอแม้จะเคยไม่มีความสุขเล็กน้อย แต่หลังจากนั้นก็หวานชื่นมาก ทำไมเธอฟื้นคืนความทรงจำกลับมาแล้วถึงทำกับตระกูลสุวรรณเลิศเช่นนี้?
“มุก ของว่างนี้รสชาติไม่เลวเนอะ? ผมว่าอร่อยมาก เมื่อวานตอนแม่เอาออกจากเตา ผมก็กินไปหลายชิ้น โดยเฉพาะสีแดงนี้ เหมือนกับหัวใจของผมเลย” ชลธีมองของว่าง เขาเจ็บปวดหัวใจเหลือเกิน
“หัวใจของคุณ ฉันไม่คิดว่าหัวใจของคุณเป็นสีนี้ น่าจะเป็นสีอีกแบบหนึ่งถึงจะถูก พูดมาเถอะ คุณเรียกฉันมามีธุระอะไร คงไม่ได้เรียกฉันแค่มาดื่มชากินของว่างง่ายๆ แค่นี้หรอก?” วรกัญญาวางแก้วชาลง แม้ชาจะอร่อยมาก แต่เธอก็ไม่มีอารมณ์พูดไร้สาระที่นี่กับชลธี
“ทำไมคุณต้องมุ่งเป้ามาที่ตระกูลสุวรรณเลิศของพวกเราด้วย? มุก ทำไมคุณต้องมุ่งเป้ามาที่ผม?” ชลธีถามเข้าประเด็นเสียเลย
วรกัญญาได้ยิน เป็นอย่างที่คิดชลธีคนนี้ยังคิดว่าตนเองทำร้ายเขา เขาไม่มีสมองหรือไง? ถ้าตนเองแก้แค้นเขา เขาจะต้องน่าเวทนายิ่งกว่าตอนนี้
“ฉันคิดทำอะไร หรือทำอะไร คุณยุ่งอะไรด้วย? มันถึงคราวที่คุณต้องมาวิจารณ์การกระทำของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณทำอะไรคุณยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ? ยังคิดมาถามฉัน? ชลธี ถ้าคุณคิดจะมาซักถามฉัน งั้นฉันกลับก่อนนะ ฉันคิดว่าระหว่างพวกเราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก” วรกัญญาจ้องมองชลธี การไม่เชื่อใจตนเองทำให้วรกัญญาเจ็บปวดใจมาก เขามองตนเองแบบนี้
“แต่มุก ถ้าทำอะไรให้คุณไม่พอใจ คุณก็บอกผมมาสิ ระหว่างเรามีอะไรก็พูดออกมา ทำไมคุณไม่เชื่อใจผม?” ในเวลานี้ชลธีก็ร้อนรน ท่าทางของวรกัญญาทำให้เขารู้สึกเหมือนคนแปลกหน้ามาก
“ฉันไม่เชื่อใจคุณ? แล้วคุณเคยเชื่อใจฉันที่ไหนกัน? ชลธี คุณอย่าเอาตัวเองเป็นนักปราชญ์ พวกเราไม่ได้เพิ่งรู้จักกัน ความเชื่อใจเป็นเรื่องของทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่ฉันข้างเดียว” วรกัญญาคิดว่าตนเองไม่มีอะไรจะคุยกับชลธีโดยสิ้นเชิง เธอลุกขึ้นยืน
“ฉันคิดว่าระหว่างเราไม่มีอะไรจำเป็นต้องคุยกันแล้ว ถ้ามีอะไรเข้าใจผิด ก็ปล่อยให้มันเข้าใจผิดไปเถอะ ฉันไม่อยากฟังคุณอธิบาย ลาก่อน” วรกัญญาหันตัวเดินจากไป
มองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของวรกัญญา คนชุดดำเดินเข้ามาจากด้านนอกประตู
“ประธานชลธี ให้ตามเธอไปไหมครับ?” คนชุดดำถามชลธี
“ไม่ต้องแล้ว บางทีระหว่างพวกเราอาจมีเรื่องเข้าใจผิดอย่างมหันต์ เธอก็เป็นคนแบบนี้แหละ แต่ไหนแต่ไรไม่ชอบอธิบาย งั้นพวกเราแค่สืบหาความจริงด้วยตนเอง ต้องมีปัญหาอยู่ข้างในแน่นอน” ชลธีไม่ได้ให้ลูกน้องตามวรกัญญาไป เขายังคงมีความรู้สึกรักและผูกพันกับวรกัญญาอยู่
