สิริกรย้ายออกไป เธออยู่บ้านตัวคนเดียว ไม่ได้อยู่กับนิตย์รวีร์ อย่างไรเสียก็อยู่ไม่ห่างจากคฤหาสน์ตระกูลสุวรรณเลิศ เธอสามารถกลับคฤหาสน์ได้บ่อยๆ ชลธีก็คิดว่าสิริกรอยู่คนเดียวไม่ง่ายเลย หากมีงานเลี้ยงในครอบครัว เธอจะได้มาสะดวก
ในวันนี้คฤหาสน์ตระกูลสุวรรณเลิศแตกต่างจากหลายปีก่อนโดยสิ้นเชิง จากที่เคยปรองดองกัน ต่อมาเอะอะโวยวาย จนตอนนี้เงียบเหงา
ชลธีมองห้องรับแขกอันว่างเปล่า ตอนเด็กพวกเขาอยู่ที่นี่ล้อมรอบบนตักคุณปู่ และฟังคุณพ่อเล่านิทานเรื่องนู้นเรื่องนี้
ตอนนั้นพวกเขามีความสุขมาก รู้สึกว่าห้องรับแขกคือสวรรค์ของพวกเขา แต่ตอนนี้มองดูห้องรับแขก ยิ่งทำให้เศร้าใจ
“เอาล่ะ ลูก ทุกอย่างผ่านไปแล้ว และไม่มีทางย้อนกลับมาได้ พวกเรายังต้องมองไปข้างหน้า ไม่ใช้ชีวิตอยู่ในความทรงจำ” นีรชาตบไหล่ชลธีเบาๆ และพูดกับเขา
“แม่ครับ ช่วงนี้แม่เหนื่อยหน่อยนะครับ” สิริกรไปแล้ว ในที่สุดนีรชาก็สามารถกลับมาอยู่ในบ้านนี้ได้อย่างสบายใจ
“ลูก ลูกก็ไม่ง่ายเลย ครอบครัวก็พึ่งพาลูกทุกอย่าง และเรื่องของลูกกับมุก…” นีรชาคิดจะให้กำลังใจชล
“แม่ครับ ผมรู้เรื่องของตัวเองดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ไปพักผ่อนเถอะครับ ผมจะไปบริษัทแล้ว” ชลธีไม่ต้องการให้ใครก็ตามพูดถึงความสัมพันธ์ของตนเองกับวรกัญญา พูดขึ้นมาแล้วทำให้เสียใจ
“ได้ งั้นแม่จะไม่พูด อีกไม่กี่วันแม่จะไปรับอักลี่มา เขาคือหลานชายของครอบครัวพวกเรา ต้องปลูกฝังความสัมพันธ์กับลูกให้เยอะหน่อย” นีรชาถอนหายใจ เธอกลับไปห้องของตนเอง หลายปีผ่านมาบ้านหลังนี้คนยิ่งน้อยลงทุกที
ชลธีก็ไม่พูดอะไร แค่มองแผ่นหลังนีรชา ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแม่ไม่ง่ายเลย ทุ่มเทเพื่อครอบครัวนี้มากมาย แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงตัวคนเดียว พ่อจากไปแล้ว ทำให้แม่ที่ถูกเอาใจเหมือนเด็กๆ แก่ลงไปมากในชั่วข้ามคืน
คฤหาสน์ตระกูลสุวรรณเลิศกลับสู่ความสงบ ตอนนี้มีเพียงชลธีกินข้าวในบ้าน โธรณีกับนีรชาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว คนของครอบครัวลูกคนที่สองก็ไม่มากินข้าวอีกต่อไป พวกเขามีพื้นที่ของตนเอง ตรงกันข้ามชีวิตของพวกเขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
……
“ประธานวรกัญญา ไม่ได้เจอกันนานเลย มาๆ เชิญนั่งครับๆ” ธีรเมทเห็นวรกัญญาในชุดสูทสีดำ เขาชอบรูปลักษณ์ที่มีความสามารถสุดหัวใจ
คิดจะเชิญวรกัญญาทานข้าวไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเคยช่วยวรกัญญา เธอจึงยอมให้เกียรติมากินข้าวกับเขา ความช่วยเหลือนั้นเขาก็เป็นคนหยิบยื่นให้เอง
“สวัสดีค่ะ ประธานธีรเมท ไม่ต้องเกรงใจ” คนที่ช่วยเหลือต้องการเลี้ยงข้าวคนที่ตนเองช่วย น่าจะมีแค่ธีรเมท นี่วรกัญญายังให้เกียรติเขา ความช่วยเหลือไม่ใช่ว่าใครก็จะช่วยได้
วรกัญญานั่งลง ธีรเมทชวนเธอทานข้าวหลายครั้งมาก ครั้งนี้เพราะเธอให้ธีรเมทช่วยธุระของตนเอง ถ้าไม่มาอีกก็จะรู้สึกไม่ดี
“มา ประธานวรกัญญา มีแต่ของที่คุณชอบทาน คุณดูว่าอยากกินอะไร สั่งอีกก็ได้” ธีรเมทยิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน ทำให้วรกัญญารำคาญมาก แต่บางครั้งยังต้องใช้ประโยชน์จากเขา วรกัญญาจึงทำได้เพียงอดทน
“โอเคค่ะๆ ขอบคุณนะคะ เกรงใจประธานธีรเมทจริงๆ เดิมทีควรเป็นฉันที่เลี้ยงคุณ แต่ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก ไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้เลย” วรกัญญาพูดอย่างเกรงใจ
“ประธานวรกัญญา ยังจะเกรงใจผมทำไมครับ? มีเรื่องอะไรสั่งมาได้เต็มที่ เรื่องของคุณ ก็คือเรื่องของผม ครั้งนี้คุณช่วยบริษัทฮอนดากรุ๊ป ทำไมถึงไม่ให้เขารู้? ถ้าเป็นแบบนี้ เขาจะได้ขอบคุณคุณ” ธีรเมททำอะไรก็คาดหวังจะให้คนมากมายรู้ เหมือนอย่างวรกัญญาที่ทำเรื่องดีแต่เก็บเงียบเอาไว้ เขาทำไม่ได้
“ครั้งนี้ขอบคุณประธานธีรเมทมากนะคะ ให้ฉันดื่มให้คุณแก้วหนึ่ง” มองใบหน้าที่น่าขยะแขยงของธีรเมท วรกัญญาบังคับไม่ให้ตนเองโกรธ ปีนั้นเรื่องที่เขาทิ้งตนเองไปอยู่กับเมธพร เขาคิดว่าตนเองจะลืมจริงๆ เหรอ?
“โธ่เอ๊ย ประธานวรกัญญา เดี๋ยวคุณก็อายุสั้นหรอก สามารถทำเรื่องดีๆ ให้ประธานชลธี ก็นับเป็นเกียรติของผม มา ผมก็ขอดื่มให้ประธานวรกัญญา” บนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ มีแค่สองคนกินอาหารกองโต อาหารเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ แต่วรกัญญากลับไม่มีความอยาก แค่ตอนนี้เธอยังกลับไม่ได้ ยังต้องการความช่วยเหลือจากธีรเมท
ทั้งสองคนดื่มน้ำผลไม้ ธีรเมทเสิร์ฟอาหารให้วรกัญญาอย่างกระตือรือร้น แน่นอนเขายังจำของชอบของวรกัญญาได้ ปีนั้นเขาตามจีบวรกัญญาอย่างเอาใจใส่ แค่เพราะวรกัญญาเด็กเกินไป จึงตกหลุมพรางของเขา ที่จีบวรกัญญาก็เพื่อแก้วสุทธิกรุ๊ปของพ่อเธอ
วรกัญญากินพอเป็นพิธีคำสองคำ ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันธีรเมทยังคงเหมือนในวันวาน เขาพูดเยอะเป็นพิเศษ พูดไม่หยุดเพื่อหลีกเลี่ยงความเงียบ
วรกัญญาก็ถามคำตอบคำอย่างไม่ใส่ใจ แต่แบบนี้ธีรเมทก็มีความสุขมาก ตอนนี้เขาได้กินข้าวกับประธานของโจนส์กรุ๊ป เกียรติยศอันสูงส่งนี้เป็นความใฝ่ฝันของว่องประเสริฐการกรุ๊ป ซึ่งดิษย์ดนุชไม่เคยได้กินข้าวกับประธานโจนส์กรุ๊ปมาก่อน
“ประธานวรกัญญา ขอบคุณคุณมากเหลือเกิน ความร่วมมือในครั้งนี้ของพวกเราผมจะทำอย่างสุดความสามารถ คุณรอดูก็พอ” ธีรเมทเป็นลูกเมียน้อยของดิษย์ดนุช แต่ก่อนดิษย์ดนุชจึงไม่ทำดีต่อเขา
ความสำเร็จทั้งหมดก่อนหน้านี้ของธีรเมท ตอนนั้นถูกณัฐวรรธน์ผู้จัดการว่องประเสริฐการกรุ๊ปครอบครองทั้งหมด ดิษย์ดนุชก็แค่หลับตาข้างเดียว
แต่ห้าปีก่อนณัฐวรรธน์ทำให้ชลธีไม่พอใจ เขาจึงไต่ขึ้นมาไม่ได้อีก บวกกับความฉลาดเล็กๆ น้อยๆ ของธีรเมททำให้เขาประสบความสำเร็จต่อเนื่องในว่องประเสริฐการกรุ๊ป
“ค่ะ เรื่องที่ประธานธีรเมททำฉันก็วางใจมาก แค่เรื่องที่ฉันให้คุณทำ คุณอย่าเอาไปบอกคนนอกก็พอ ความร่วมมือของพวกเราก็จะดำเนินต่อไป” วรกัญญาทานอาหารมังสวิรัติคำหนึ่ง กินข้าวกับคนที่ไม่ชอบช่างน่าอึดอัดใจ
ธีรเมทรีบพยักหน้า สามารถร่วมมือแบบนี้กับบริษัทข้ามชาติอย่างโจนส์กรุ๊ป แต่เกียรติของว่องประเสริฐการกรุ๊ป ที่นี่มีเพียงเขาธีรเมทสามารถทำได้ ดิษย์ดนุชโดนปิดประตูไม่รับแขกหลายต่อหลายครั้ง ตอนนี้ตำแหน่งของธีรเมทในว่องประเสริฐการกรุ๊ปนับวันยิ่งมั่นคง
“ประธานวรกัญญา ตอนนี้ผมได้ยินข่าวลือที่ไม่ค่อยเอื้อผลต่อคุณมาก ต่างพูดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับบริษัทฮอนดากรุ๊ปเป็นฝีมือคุณ คุณถูกใส่ความมากมาย ไม่คิดจะชี้แจงข้อเท็จจริงให้ตนเองหรือครับ?” ตอนนี้ธีรเมทกลับเห็นอกเห็นใจวรกัญญามาก
“ชี้แจงข้อเท็จจริงมีอะไรดี? มือสะอาดไม่จำเป็นต้องล้าง ฉันก็ไม่ได้ทำเรื่องน่าละอายใจ ฉันจะกลัวอะไร พวกเขาอยากจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ” วรกัญญาวางตะเกียบ สำหรับการอธิบาย เธอคิดว่าไม่คู่ควร ถ้าไม่เชื่อใจเธอ พูดไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร?
ธีรเมทเห็นวรกัญญาวางตะเกียบลง เขารู้ว่าวรกัญญาเตรียมตัวจะไปแล้ว เขาขยับเข้าไปใกล้ตรงหน้าวรกัญญา พูดกับเธอเสียงเบา
“ประธานวรกัญญา ผมมีเรื่องหนึ่งจะเตือนคุณ”
