“ผมได้ยินมาว่ารองนายกเทศมนตรีมอบโครงการลงทุนให้คุณกับชลธี คุณคิดว่ายังไงครับ มันโอเคไหม” ไม่มีเรื่องอะไรซ่อนจากประวีร์ได้ ประวีร์มองวรกัญญาที่ช่วงนี้ใบหน้าเปล่งประกาย
“พี่ประวีร์ แหล่งข่าวของคุณเชื่อถือได้นะคะ ฉันคิดว่าก็ใช้ได้ เป็นการร่วมมือกันสร้างรีสอร์ทขนาดใหญ่ ฉันไปสำรวจมาแล้ว มันโอเคค่ะ ที่นั่นน่าพอใจมาก คุณไม่รู้หรอกว่าฉันประสบกับอะไรมาบ้าง” วรกัญญายิ้มไปทานไอศกรีมตรงหน้าไป เธอชอบทานไอศกรีม โดยเฉพาะรสช็อกโกแลต มันคือสิ่งที่เธอชื่นชอบที่สุด
“ประสบกับอะไรมาครับ คุณไปเจออะไรมางั้นเหรอ” ทันทีที่ประวีร์ได้ยินก็ยืดตัวตรงทันที เขามองวรกัญญาอย่างตึงเครียดมาก
“ใช่ ฉันเจองูเหลือมตัวหนาเท่าต้นขาแน่ะ!” ตอนที่วรกัญญาพูดคำนี้ พูดเหมือนกับว่าตัวเองเจอแมลงสาบทั่วไป ไม่มีสีหน้าที่แสดงออกว่าหวาดกลัวเลย
“แกร๊ง” ทันทีที่ประวีร์ได้ยิน ถ้วยในมือเขาก็พลันตก ชาร้อนหกรดพื้น พนักงานเสิร์ฟได้ยินเสียงจึงรีบมาเก็บ
“อะไรนะ คุณเจองูเหลือมเหรอ” ประวีร์ตกใจมาก แถมยังหนาเท่าต้นขา แล้วเธอรอดมาได้ยังไง
“ใช่ ในถ้ำแห่งหนึ่ง แต่ถูกเราฆ่าตายแล้ว” วรกัญญามองดูท่าทางตึงเครียดของประวีร์ แล้วเธอก็ยิ้ม
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันกับคุณชลธีฆ่างูตายด้วยกัน แต่ต้องใช้ความพยายามไปไม่น้อยเลย ยังดีที่เราไม่เป็นอะไร มีแค่งูที่ตาย” วรกัญญายัดช็อกโกแลตก้อนใหญ่เข้าปาก ค่อยๆ ละเลียดเพลิดเพลินกับรสขม
“ต่อไปที่แบบนั้นคุณไม่ต้องไปแล้ว มันน่ากลัวเกินไป ถ้าเกิดเรื่องอะไรกับคุณ ผมจะทำยังไง” ประวีร์ได้ยินคำพูดของวรกัญญาแล้วเขาก็แข้งขาอ่อนแรง งูเหลือมยักษ์ แต่วรกัญญาพูดเหมือนเป็นไส้เดือน
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ประวีร์ ตอนที่ฉันอยู่ฝรั่งเศส นอกจากทำงานทุกวันก็ไปฝึกมวยและศิลปะการต่อสู้ ตอนนี้ให้จัดการผู้ชายหลายคนพร้อมกันก็ไม่มีปัญหา” วรกัญญายกแขนทำท่าเบ่งกล้าม ที่เธอพูดถึงมันก็แค่ผู้ชายทั่วไป ความจริงแล้วหากให้จัดการชลธีก็ไม่สามารถทำได้ คนคนนั้นอยู่นอกเหนือขอบเขต
“มุก คุณหมายความว่าตอนนี้คุณสามารถจัดการผู้ชายหลายคนพร้อมกันได้เหรอ เอาไว้วันไหนว่างคุณมาจัดการผมหน่อย ถ้าคุณสามารถจัดการผมได้ ผมก็วางใจ แต่ถ้าไม่ได้ ทุกวันคุณต้องฝึกให้หนักขึ้น” ประวีร์ต้องการหาโอกาสชักชวนวรกัญญาให้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อยู่เสมอ อย่างน้อยก็สามารถปกป้องตัวเองได้ ตามความเข้าใจของเขา ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่อยากล่อใจวรกัญญา
“ได้ค่ะ หลังจากที่ฉันกลับมาก็ไม่ค่อยได้ฝึกฝนเท่าไร ได้แต่ต่อยกระสอบทรายที่บ้าน ถ้าพี่ประวีร์ว่าง ฉันก็อยากขอคำแนะนำจากคุณจริงๆ” วรกัญญาเห็นด้วยกับข้อเสนอของประวีร์ ที่จริงเธอต้องการหาคนฝึกซ้อมด้วย
“แทนที่จะมัวเลือกวันสู้เอาวันที่เหมาะสมไม่ได้ วันนี้ผมไม่มีธุระอะไร ดื่มชาแล้ว คุณก็ทานไอศกรีมเสร็จแล้ว งั้นเราไปสโมสรกันเถอะครับ ที่นั่นผมมีห้องอยู่พอดี” เมื่อประวีร์ได้ยินคำพูดของวรกัญญา เขายังไม่วางใจ ต้องทดสอบระดับของวรกัญญาสักหน่อย
“ได้ ฉันก็ไม่ได้มีธุระอะไร งั้นเราก็ไปกันเถอะ” วรกัญญาก็อยากวัดระดับตัวเองเหมือนกัน จึงคิดจะไปกับประวีร์
จากนั้นทั้งคู่ก็ลุกขึ้นออกไปที่ประตูด้วยกัน และไปยังสโมสรรอยัล
วรกัญญาเปลี่ยนเป็นชุดชกมวย ประวีร์ก็เปลี่ยนเช่นกัน ทั้งคู่กำลังเผชิญหน้ากันในห้อง วรกัญญาวนรอบตัวประวีร์ กำลังหาจังหวะลงมือ
เมื่อสบโอกาส วรกัญญาก็ลงมือใส่ประวีร์ แต่ประวีร์กลับหลบหนีอย่างชาญฉลาด เขาไม่ได้ต่อสู้ แค่ให้วรกัญญาฝึกฝีมือเท่านั้น
หลังจากผ่านไปหลายรอบ ประวีร์ก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเป็นแบบเดิมไม่ได้อีกต่อไป วรกัญญาเข้าโจมตีอย่างรุนแรง เขารับมือแบบเรื่อยเปื่อยไม่ได้อีกแล้ว ต้องใช้มาตรการรุนแรงสักหน่อยถึงจะได้ ดังนั้นประวีร์จึงเริ่มใช้ทักษะที่แท้จริงหลบเลี่ยง
วรกัญญาโดยพื้นฐานแล้วมีความว่องไว แม่นยำ ที่สำคัญที่สุดคือความโหดเหี้ยมซึ่งล้วนแล้วแต่นำมาใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ เธอออกหมัดอย่างรวดเร็วและชักกลับมาอย่างแม่นยำ ถึงแม้ความแข็งแกร่งทางกายภาพจะไม่ได้ดีเท่าประวีร์ แต่ในหมู่ผู้หญิงด้วยกันแล้วถือว่าไม่เลว
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ประวีร์กับวรกัญญาก็เริ่มเหงื่อออก
“ไม่เลว ผมยังคิดว่าคุณแค่กระบวนท่าสวยนิดๆ หน่อยๆ แต่ใช้การไม่ได้ คิดไม่ถึงว่าจะเก่งกาจมาก โค้ชมวยของคุณเป็นใคร คนคนนี้สอนกระบวนท่าป้องกันตัวให้คุณหมดเปลือกเลยนะ” ประวีร์ยื่นผ้าขนหนูให้วรกัญญา ทั้งคู่พักกันครู่หนึ่ง
“เป็นโค้ชที่คุณพ่อฉันหามาให้ เคยได้รางวัลมามากมาย แต่เขาไม่ยอมให้ฉันบอกว่าเป็นนักเรียนของเขา บางทีฉันอาจจะแย่ที่สุดก็ได้มั้ง” วรกัญญาไม่ได้ติดใจเรื่องนี้ โค้ชบางคนมีนิสัยแปลกเฉพาะตัว เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะมีเรื่องอะไรที่พูดได้ลำบาก
“ฮ่าๆๆ คุณไม่ใช่นักเรียนที่แย่ที่สุดแน่นอน ทักษะการชกมวยของคุณยอดเยี่ยมมาก พละกำลังของคุณไม่พอ แต่คุณรู้จักใช้หลักการสี่ตำลึงปาดพันชั่ง ผมเองยังจัดการได้ยาก จัดการคนอื่นก็น่าจะไม่มีปัญหา” เวลานี้ประวีร์วางใจแล้ว
อย่างไรก็ตามยังไม่สามารถเบาใจได้ ต้องให้วรกัญญาฝึกซ้อมบ่อยๆ แบบนี้ในหลายๆ ครั้งถึงจะสามารถปกป้องตัวเองไม่ให้ถูกใครรังแกได้
“ฉันได้เรียนมวยจีนด้วย ในบรรดาเหล่าเพื่อนๆ ฉันนับว่าอยู่ในระดับกลางถึงสูง” วรกัญญาพูดอย่างภาคภูมิใจ
“งั้นพักสักครู่แล้วเรามาลองกัน” ประวีร์เหมือนพ่อที่ปฏิบัติต่อลูกสาว เขามีความเป็นห่วงในตัววรกัญญาอย่างมาก
“โอเค” วรกัญญาดื่มน้ำไปสองสามอึก เมื่อพักจนเกือบหมดเวลาแล้ว เธอก็เริ่มซ้อมกับประวีร์อีกครั้ง
หลังจากการทดสอบแล้ว ประวีร์พอใจมากกับความสามารถในการป้องกันตนเองของวรกัญญา ถ้าเป็นพวกผู้ชายทั่วๆ ไปสี่ห้าคนบางทีอาจจะเข้าใกล้ตัววรกัญญาไม่ได้ แบบนี้เธอก็ปลอดภัยได้มาก
“โอ๊ย เหนื่อยจัง พี่ประวีร์คุณก็พักหน่อยเถอะ เย็นนี้ฉันเลี้ยงข้าวคุณเอง ขอบคุณคุณที่ซ้อมเป็นเพื่อนฉันตั้งนาน” วรกัญญาหมดสภาพอยู่บนพื้น วันนี้เธอได้รับการฝึกซ้อมอย่างเข้มข้นมานานมาก เหมือนกับว่าได้กลับไปฝรั่งเศส
“ได้สิ ต่อไปผมฝึกซ้อมเป็นเพื่อนคุณบ่อยๆ ก็ได้ คุณจะได้เลี้ยงข้าวผมบ่อยๆ ไม่ใช่ผมได้กำไรหรอกเหรอ” ประวีร์นั่งบนพื้น วันนี้เขาเองก็เหนื่อยมากเช่นกัน ต้องหลบหลีกการโจมตีของวรกัญญา และยังต้องไม่สู้กลับ ตนยังไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็นับว่าพยายามมากแล้ว ความเหนื่อยก็ไม่น้อยเลย
ทั้งสองพักกันไปครู่หนึ่งกระทั่งดูเวลาว่าเกือบหมดแล้ว วรกัญญาจึงลุกขึ้นเตรียมเปลี่ยนชุดไปทานข้าว
“รอเดี๋ยว ไหล่ของคุณเป็นอะไร” ประวีร์เดินเข้าไปหาวรกัญญาแล้วก้มลงมาที่ไหล่ของวรกัญญา เวลานี้ประตูเปิดออก ใบหน้าของชลธีปรากฏที่หน้าประตู
