แต่งรักมัดใจบอส – ตอนที่ 289 คิดว่าถูกสุนัขกัดแล้วกัน

ธินิดาเห็นวรกัญญาแค่ตบๆ หน้าของโธรณีเบาๆ เธอก็เริ่มยุวรกัญญาให้ทำร้ายโธรณี เพราะมีแค่แบบนี้ ถึงจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้

“ใช่ วรกัญญาเธออย่าคิดนะว่าตอนนี้เธอเป็นคนของโจนส์แล้วฉันจะกลัวเธอ ฉันโธรณีคนนี้ไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น!” โธรณีท่าทำเหมือนผู้หญิงที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน เธอรู้ว่าวรกัญญาไม่กล้าทำร้ายตัวเอง

“ได้ เธอชนะ เธอไม่เคยกลัวใคร งั้นฉันกลัวเธอเองก็ได้ เธอไปดูเครื่องสำอางบนหน้าเธอก่อน จะเดินออกไปข้างนอกแบบนี้น่ะนะ” วรกัญญาพูดกับโธรณี

“อ๊ะ เครื่องสำอางของฉันหายหมดแล้วเหรอ พระเจ้า ฉันไปดูก่อน” โธรณีรีบย้ายร่างกายตัวเองออก เธอหยิบกระจกออกมาจากกระเป๋า แล้วส่องไปส่องมา

“นี่ แสนดี แสนดี” ธินิดาคิดไม่ถึงว่าโธรณีจะถูกหลอกง่ายแบบนี้ เธอจึงต้องตามหลังโธรณีไปอย่างไม่มีทางเลือก

วรกัญญายิ้มครู่หนึ่ง เธอมุดเข้าไปในรถตัวเอง แล้วขับรถออกไป

“นี่ๆ เธอไปได้ยังไง ฉันยังแต่งหน้าไม่เสร็จเลยนะ” โธรณีพูดใส่หลังรถของวรกัญญา

“แสนดี เธอหลอกคุณ คุณนี่ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว แต่ต่อไปยังมีโอกาส คุณดูสิเธอทำร้ายพ่อของคุณจนตาย แถมยังทำร้ายย่าของคุณจนตายด้วย คุณควรเลิกคบกับเธอจริงๆ หลังจากนี้ก็ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว ยังไงเธอก็เป็นคนแบบนั้น ในใจของคุณชัดเจนอยู่แล้ว” ธินิดาก็ไม่มีทางเลือก โธรณีคนนี้ดูฉลาดกว่าวรรณวิมล แต่ที่จริงก็ไม่ต่างกัน หลอกง่ายเกินไป

“วรกัญญาคนนี้เจ้าเล่ห์มากจริงๆ คราวหน้าฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่นอน น้ำผึ้ง ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณเป็นคนดีแบบนี้ ผิดต่อคุณจริงๆ ต่อไปฉันจะเชื่อฟังคุณอย่างดีแน่นอน เพื่อเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของวรกัญญาให้ได้” โธรณีจับมือของธินิดา พร้อมด้วยหน้าตาที่ไว้วางใจ

ตราบใดที่โธรณีไว้ใจตนก็ดี คนอย่างโธรณีไม่ได้โง่มาก น่าจะสอนให้ฉลาดได้ ไม่เหมือนวรรณวิมลนั่น มีแต่ความโง่ แต่ก็โชคดีที่ยังไม่ทำลายแผนก็ของตน

“ใช่ เธอยังหลอกพี่ชายคุณมาตลอดด้วย เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นแล้ว พี่ชายคุณยังคอยปกป้องเธอ ไม่รู้ว่าพี่ชายคุณคิดอะไรอยู่ ชิ โชคดีที่คุณได้สติเร็ว” ธินิดามองโธรณีที่มองตัวเองด้วยสีหน้าชื่นชม ทุกคนบอกกันว่าโธรณีเป็นแจกันดอกไม้ อยู่ตระกูลสุวรรณเลิศรู้แค่การกินดื่มเที่ยวเล่น ตอนนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริง แต่แบบนี้ก็เป็นการดีที่สุด มีหูมีตาอยู่ในตระกูลสุวรรณเลิศยิ่งเยอะก็ยิ่งดี

วรกัญญาขับรถออกไปจากโธรณี แม้เมื่อครู่เธอจะพูดไปง่ายๆ แต่การเลิกคบกับโธรณีที่จริงใจเธอยังเจ็บปวด โธรณีเป็นหญิงสาวที่ไร้เดียงสา ตอนนี้เธอต้องมาถูกธินิดาหลอกใช้ แต่เมื่อครู่ตนก็ดูจะเด็ดขาดเกินไปหน่อย

คนตระกูลสุวรรณเลิศที่พบในวันนี้ทำไมล้วนเหมือนเป็นคนบ้าโรคประสาท วรกัญญามองท้องฟ้าครู่หนึ่ง ฟ้ามืดแล้ว ทานข้าวนอกบ้านสักหน่อยก็ดี กลับบ้านไปจะได้ไม่ต้องให้คนรับใช้ทำให้อีก

จันวิภาคอยแนะนำร้านอาหารครัวส่วนตัวร้านหนึ่งให้วรกัญญาอยู่ตลอด บอกว่ารสชาติอร่อยมาก วันนี้เธอไม่มีธุระอะไรพอดี และก็ผ่านที่นั่นพอดี เธอจึงเลี้ยวเข้าไป

ในตอนกลางคืน ป้ายครัวส่วนตัวเจ้าปูส่องสว่าง ไฟสีแดงตัวอักษรสีเหลือง เด่นเจิดจ้ามาก

รถในเวลานี้ค่อนข้างเยอะ ไม่ง่ายที่จะหาที่จอดรถ แต่ในขณะที่วรกัญญายังไม่ทันได้จอด ก็มีรถคันหนึ่งมาจากข้างหลัง “เฟี้ยว” ตรงเข้าไปจอดหน้าตาเฉย

วรกัญญาโกรธมาก วันนี้มันวันซวยเหรอ ที่นี่ไม่มีที่จอดรถ ไม่ง่ายที่ตนจะหาที่จอดได้สักที่ แต่กลับถูกคนไม่มีมารยาทมาแย่ง เธอก็ไม่จอดแล้ว ข้าวก็ไม่อยากกินแล้ว วรกัญญาลงจากรถ ไปขวางอยู่หลังรถคันนั้น

มีชายคนหนึ่งออกจากรถ เสื้อผ้าที่ใส่ค่อนข้างแฟนซีฉูดฉาด มืดแล้วยังใส่แว่นกันแดดอันใหญ่ ทำให้มองเห็นหน้าตาเขาไม่ชัด

“นี่ ที่จอดรถนี่ฉันเห็นก่อนนะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาแย่งฉัน” วรกัญญากอดอกมองอีกฝ่าย

“คุณเห็นก่อน แต่คุณไม่เข้าไปจอดเอง ใครเข้าจอดก่อนก็เป็นของคนนั้น” อีกฝ่ายทำท่ากร่างมาก เขาเข้าใกล้วรกัญญา จนได้กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่ง

“ว้าว ตัวคุณกลิ่นหอมมากเลย คุณใช้น้ำหอมอะไรเหรอ ผมจะให้แฟนผมใช้ด้วย” เมื่อผู้ชายพูดจบ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งออกมาอีกด้าน เสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนนั้นใส่ ทำให้วรกัญญาประเมินได้ว่า “ใจกล้ามาก!” เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่ไม่สามารถเรียกว่าเสื้อผ้าได้ มันเรียกว่าผ้าแถบมากกว่า

ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามา กลิ่นน้ำหอมบนตัวทำให้วรกัญญาจามออกมาหลายทีอย่างทนไม่ไหว

“ทำไม ผมอยู่ตรงหน้าคุณนี่ไง คุณอยากได้ผมเหรอ” ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างหยาบคาย ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผู้ชายคนนี้ก็มีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงด้วย

“คุณอย่าเข้ามา ฉันบอกคุณดีๆ นะ คุณคืนที่ให้ฉันมาเดี๋ยวนี้” ปกติวรกัญญาไม่ใช่คนที่ชอบมีเรื่องกับใคร แต่วันนี้เธอเก็บกดมาก ต้องหาที่ระบาย

“ไม่ให้! คุณจะทำอะไรคุณชายอนุชิตได้ ไม่มีตาเหรอ นี่คือคุณชายตระกูลอมรถิรจินดาจากเมืองสระมังกร คุณเห็นแล้วยังไม่ไสหัวไปอีก ยังจะอยู่หาเรื่องคุณชายอนุชิตอีกเหรอ” หญิงสาวไม่ถูกชะตาวรกัญญาอยู่ก่อนแล้ว รูปร่างหน้าตาสวยมากนี่ไม่ต้องพูดถึง แถมยังใส่ชุดดำทั้งตัว ยิ่งโดดเด่นมีเสน่ห์เข้าไปอีก

“ฉันไม่สนว่าคุณเป็นใคร แย่งที่จอดรถของฉันก็ต้องคืนให้ฉัน ไม่อย่างนั้นวันนี้คุณอย่าได้คิดจะไปเลย” วรกัญญาจอดรถติดหลังรถสีฉูดฉาดของคุณชายอนุชิตอะไรนั่น ให้เขาไม่มีทางออกไปได้

“ได้สิ ผมก็อยากอยู่ที่นี่กับคุณ เหมือนว่าที่นี่มีห้องส่วนตัวด้วยนะ หรือไม่เราเข้าไปเจรจากันดีๆ สักหน่อยเป็นไง” กุหลาบที่มีหนามแหลมคมแบบนี้อนุชิตชอบมาก น่าสนใจกว่าดอกไม้เน่าที่ตัวเองพามาด้วย

“คุณชายอนุชิต อย่าพูดเรื่องไร้สาระกับเธอ ให้คนมาจัดการเธอซะ ท้องของฉันร้องหิวแล้ว เราไปทานข้าวกันเถอะนะ” หญิงสาวเดินไปข้างกายอนุชิต เธอใช้หน้าอกเต่งตึงของตัวเองถูแขนของอนุชิต

อนุชิตมีชื่อเสียงเรื่องเจ้าชู้ การกระทำนี้ใช้ได้ผลมาเป็นร้อยๆ ครั้งแล้ว ถ้าเป็นเวลาปกติ อนุชิตคงจับเธอกดไปนานแล้ว แต่วันนี้อนุชิตกลับดึงแขนของเขาออกจากอ้อมแขนของหญิงสาว

“ที่รัก คุณไปสั่งอาหารก่อน เอาแบบเดิม แล้วเพิ่มอีกหน่อย เราจะได้เชิญสาวสวยคนนี้ไปทานอาหารด้วยกัน” สายตาของอนุชิตไม่เคยละจากตัววรกัญญา

“คุณชายอนุชิต เธอ…” แต่หญิงสาวฝืนใจมาก

“ไปเถอะ อาหารที่นี่ได้ช้า ไม่สั่งแต่เนิ่นๆ นานมากก็ไม่ได้ทาน” อนุชิตพูดกับหญิงสาวอย่างอ่อนโยน แต่น้ำเสียงของเขาวางอำนาจ

หญิงสาวทำได้แค่เดินไป วรกัญญาเห็นท่าทางแบบนั้นของอนุชิตแล้วรู้สึกอึดอัด ช่างเถอะ คิดซะว่าวันนี้ตนถูกสุนัขกัดแล้วกัน

วรกัญญาเตรียมขึ้นรถเพื่อจะไป ผู้ชายโรคจิตแบบนี้ ตนอย่าไปท้าทายดีกว่า

“เฮ้ ที่รัก คุณอย่าเพิ่งไปสิ เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ” อนุชิตคว้าแขนของวรกัญญา

แต่งรักมัดใจบอส

แต่งรักมัดใจบอส

ภายในหนึ่งเดือน แต่งงาน หย่า แต่งงาน มุกดาไม่รู้ว่าตนสุขหรือทุกข์กันแน่แต่งงานอีกรอบกลับไม่รู้ว่าสามีเธอเป็นใครแค่กลางคืนกับมานอนกับเธอตรงเวลา”ประธานชลธี ฉันจะลาออก” “ได้ เธอดูสัญญาให้ดี “จ่ายเงินละเมิดสัญญาสิบล้านมาซะ แล้วเธอจะไปไหนฉันก็ไม่ห้ามในการทำงานยังเจอประธานโรคจิต มุกดารู้สึกว่าชีวิตเธอช่างมืดมนไร้แสงสว่างยิ่งนักแต่ทว่าเรื่องไม่ได้เป็นอย่างที่ มุกดาคิด

Comment

Options

not work with dark mode
Reset