“ผู้จัดการธีร์ นี่คุณรีบร้อนเกินไปแล้วสิ?ดูเหมือนว่าที่นี่ยังเป็นอาณาเขตของบริษัทฮอนดากรุ๊ป นึกไม่ถึงว่าคุณจะทำเรื่องมั่วโลกีย์แบบนี้กับพนักงานของผม ไม่ค่อยดีหรอก ด้านหน้ามีโรงแรมอยู่ไม่ไกล เหมือนว่าไม่เลว ผู้จัดการธีร์สามารถไปที่นั่นได้”เสียงของชลธีไม่เร่งรีบดังขึ้นมาจากด้านหลังของธีรเมท
ธีรเมทได้ยิน เขาก็ชะงัก มุกดาก็ดิ้นรนออกมาแล้ว เธอมองความเหยียดหยามบนใบหน้าของชลธี เธอกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมมาก
“ประธานชลธี ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ไม่ใช่อย่างนั้น”มุกดาอยากจะอธิบาย
“ผมไม่สนใจว่าพวกคุณจะเป็นแบบไหน ผมแค่คิดว่าการใช้ชีวิตของคุณมุกตาซับซ้อนมาก เปลี่ยนผู้ชายได้ทุกวัน”เวลาที่ชลธีพูดมาถึงตรงนี้ท่าทางการพูดจาปลิ้นปล้อนไม่จริงใจ
มุกดาก็ปิดปากลง กับคนแบบนี้ เธอก็ไม่อยากจะพูดอะไรดีด้วย อีกอย่าง ทำไมเธอต้องอธิบายให้เขาฟัง เขาเป็นแค่เจ้านายของเธอ ไม่ใช่สามีของเธอ
มุกดาหมุนตัวกลับเดินออกไป เธอยังต้องรีบไปขึ้นรถเมล์ ไม่มีเวลาไร้สาระกับคนเพี้ยนเหล่านี้
“ประธานชลธี คุณคิดว่าการร่วมมือของพวกเราจะสามารถทำต่อไปได้ไหม?ทำไมคุณถึงไม่ร่วมมือกะทันหันล่ะ?”ธีรเมทเวลานี้มองเห็นชลธีแล้ว ก็ดีใจมาก
เวลานี้เขาไม่มีอารมณ์ไล่ตามมุกดาแล้ว เขารับผิดชอบโปรเจกต์นี้ ถ้าหากว่าบริษัทฮอนดากรุ๊ปไม่ร่วมมืออีกจริงๆ งั้นเขาก็ต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าเพื่อนๆหลายคนมาก
“เพราะว่า……”ชลธีตั้งใจคิดไตร่ตรองเล็กน้อย
ธีรเมทยืดลำคอขึ้น เขาอยากจะฟังจากชลธีว่าเกิดอะไรขึ้น หรือว่าตัวเองทำอะไรที่ไม่ดีตรงไหน เขาก็สามารถเปลี่ยนได้
“เพราะว่าผมไม่ชอบ!” ชลธีทิ้งคำพูดแบบนี้ ก็ขึ้นรถ
“อ้าว ประธานชลธี ประธานชลธี พวกเราสามารถพูดคุยกันอีกครั้ง พูดคุยกันอีกครั้ง” ธีรเมทวิ่งตามรถของชลธีหลายก้าว แต่ว่ารถคันนั้นขับเร็วมาก ก็ทำให้เขาล้มลงอย่างรวดเร็ว
“ปัง” ธีรเมทใช้กำปั้นทุบลงบนประตูรถ ช่วงนี้ตัวเองซวยมากจริงๆ หลังจากที่หย่ากับมุกดา เขาก็ทำอะไรไม่ราบรื่นเลย
นึกถึงเมธพรยังรอเขาอยู่ที่โรงพยาบาล ธีรเมทก็ไม่สนใจมาก เขาขึ้นรถ ไปซื้อของกิน ก็กลับไปที่โรงพยาบาล
มุกดาวิ่งไปทางป้ายรถเมล์ด้วยความเร็วราวกับหลบโรคระบาด ยังดี รถยังไม่ได้ไป เธอก็รีบขึ้นรถ
เธอก็คิดว่าช่วงนี้ตัวเองได้รับอัปมงคลอะไรใช่ไหม เพิ่งจะเข้ามาบริษัทฮอนดากรุ๊ปไม่กี่วัน ก็ทำให้ประธานของบริษัทฮอนดากรุ๊ปไม่พอใจ ยังตบหน้าเขาอีก
มุกดามองดูมือของตัวเอง มือนี้ ทำไมเร็วแบบนี้ล่ะ? ยังไม่ได้มองคนชัดเจนก็แกว่งออกไปแล้วล่ะ?
มิน่าล่ะเมื่อกี้ประธานชลธีท่าทางการพูดจาปลิ้นปล้อนไม่จริงใจ ยังพูดว่าด้านหน้ามีโรงแรม แม่งสิ ยังมีความคิดแบบนี้ออกมาจริงๆ! มุกดาทันใดนั้นก็คิดว่าฝ่ามือที่ตบของตัวเองนั้นคุ้มค่าจริงๆ
กำลังคิดวุ่นวาย มุกดาก็ถึงป้ายรถเมล์แล้ว เธอลงจากรถ ก็มองเห็นนัทธ์กำลังยืนรอตัวเองที่ป้ายรถเมล์
“ลุงนัทธ์”มุกดารู้สึกว่าในใจของตัวเองอบอุ่น เลิกงานแล้วยังมีคนมายืนรอรับตัวเองที่ป้ายรถเมล์ ก็เหมือนกับพ่อของตัวเอง
“คุณหญิงลำบากแล้ว คุณชายให้ผมมารับคุณ พูดว่าที่นี่ห่างจากบ้านไกลมาก คุณตัวคนเดียวเขาไม่วางใจ”นัทธ์พูดกับมุกดา
มุกดาก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร สามีของตัวเองถึงแม้ว่าจะเห็นแสงไม่ได้ แต่ว่าคิดไตร่ตรองเรื่องราวมากมายเพื่อตัวเอง มุกดาตอนนี้ไม่สนใจหน้าตาของเขาแล้ว เพียงแค่เขามีจิตใจดีก็พอแล้ว
กลับมาถึงในบ้าน อาหารร้อนๆได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว มุกดาล้างมือ ก็มีข้าวกินแล้ว
ความจริงชีวิตแบบนี้ก็ยังไม่เลวจริงๆ ถึงแม้ว่าไม่มีสามีอยู่เป็นเพื่อน ก็ดีกว่าสามีทรยศมาก
“คุณหญิง หัวใจของคุณผู้ชายหาพบแล้ว เพียงแต่การผ่าตัดไม่สามารถทำในประเทศได้ คุณชายพาคุณผู้ชายส่งไปต่างประเทศ อุปกรณ์ทางการแพทย์ที่นั่นล้ำหน้ากว่ามาก คุณหญิง คุณคิดว่ายังไงบ้าง?”เวลาที่มุกดากินข้าว นัทธ์ก็บอกข่าวดีนี้กับเธอ
“หาหัวใจพบแล้ว?งั้นก็ดีจริงๆ งั้นก็ไปต่างประเทศเถอะ ลุงนัทธ์ เมื่อไหร่จะไป ฉันอยากไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อฉัน”มุกดาได้ยินว่าหาหัวใจที่เหมาะสมพบแล้ว เธอก็ตื่นเต้นมาก
“ได้ คุณชายพูดว่า ยิ่งเร็วยิ่งดี ดังนั้นพวกเราก็จัดการเครื่องบินมะรืนนี้ คุณหญิง พรุ่งนี้คุณสามารถไปอยู่เป็นเพื่อนคุณผู้ชาย”บนใบหน้าของลุงนัทธ์ไม่เคยมองเห็นความสุขความโกรธเสียใจดีใจ
คำพูดของนัทธ์พูดถึงคุณชายทุกคำ ในหูของมุกดาได้ยิน กลับหวานชื่นมาก
“ได้ งั้นพรุ่งนี้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อของฉัน งั้นฉันก็จะลาหยุดกับผู้อำนวยการไวพบ”มุกดาไม่รู้ว่าตัวเองลาหยุดไปกี่วันแล้ว แต่ว่าพรุ่งนี้เธอยังจำเป็นต้องลาหยุด
“อะไร มุกดา พรุ่งนี้คุณจะลาหยุดอีก?”ผู้อำนวยการไวพบก็รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย นี่มุกดาทำงานแค่สองอาทิตย์ ลาหยุดก็ลาไปแล้วห้าวัน
นี่ทำให้เธอจัดการได้ยาก เธอก็อยากจะให้มุกดาลาหยุดกับฝ่ายบุคคลโดยตรง พูดว่าเธอไม่มีสิทธิ์
มุกดาไม่รู้จะทำยังไง เธอก็โทรไปหาฝ่ายบุคคล ฝ่ายบุคคลก็คิดว่ารู้สึกลำบากใจมาก ให้เธอไปหาประธานโดยตรง
ได้ยินว่าต้องไปหาประธานชลธีชล มุกดาก็คิดจะไม่อยากลาหยุดแล้ว เลิกงานแล้วก็ค่อยไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อก็เหมือนกัน
“คุณหญิง คุณลาหยุดได้หรือยัง?พรุ่งนี้ตอนเช้าผมจะให้คนขับรถไปส่งคุณที่โรงพยาบาล”นัทธ์ยุ่งเสร็จ เขาก็เข้ามาถามมุกดา
“ยังค่ะ หัวหน้าแผนกของพวกเราพูดว่าให้ฉันไปหาฝ่ายบุคคล ฝ่ายบุคคลก็ให้ฉันไปหาประธานอีก ฉันลาหยุดยังต้องรบกวนประธาน ฉันคิดว่าช่างมันเถอะ พรุ่งนี้ฉันไปทำงานเถอะ ยังไงพ่อก็ไปวันมะรืน”มุกดานำเรื่องราวที่ตัวเองลาหยุดบอกกับนัทธ์
“ความจริงคุณสามารถโทรศัพท์หาประธานได้ ถ้าหากเขาอนุญาตล่ะ?คุณหญิงก็สามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณผู้ชายได้ไม่ใช่เหรอ?”ลุงนัทธ์พูดโน้มน้าวใจมุกดา
“คนวิปริตคนนั้น ฉันไม่อยากจะโทรศัพท์หาเขา ลุงนัทธ์ คุณไม่รู้ว่าประธานของพวกเราวิปริตแค่ไหน วันนี้ฉันถูกอดีตสามีรังแก เขาไม่เพียงไม่ช่วยฉัน ยังพูดว่าด้านหน้ามีโรงแรมที่ไม่เลว คุณคิดว่า จะมีคนแบบนี้ไหม?”นึกถึงคำพูดของชลธี มุกดาก็ยังโกรธขึ้นมา
นัทธ์ได้ยินคุณหญิงพูดว่าคุณชายเป็นคนวิปริต ในใจของเขาก็เห็นด้วย ศรัทธาคุณหญิงจริงๆ พูดคำพูดที่เขาไม่กล้าพูดออกมา
“งั้นคุณหญิง พรุ่งนี้คุณค่อยไปช่วงบ่ายเถอะ เวลาที่คุณเลิกงาน ผมไปรับคุณ หลังจากนั้นไปส่งคุณที่โรงพยาบาล แบบนี้เวลาของคุณก็มีมากขึ้น ไม่อย่างนั้นคุณจากบริษัทไปโรงพยาบาลก็ต้องนั่งรถหลายครั้ง”มุกดาก็ทำได้เพียงฟังคำพูดของลุงนัทธ์แล้ว
“ก็ได้ค่ะ”ทั้งสองคนในที่สุดก็ตกลงกันได้
“ฝ่ายบุคคล มุกดาคนนั้นทำไมยังไม่โทรศัพท์มาลาหยุดกับฉัน?”ชลธีนั่งไม่ติดแล้ว เขาพูดกับคนของฝ่ายบุคคลแล้ว ทุกอย่างที่มุกดาจะลาหยุด ก็ล้วนต้องผ่านตัวเอง
“ประธานชลธี เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้ชัดเจน ผมพูดกับเธอชัดเจนแล้ว พวกเราไม่มีสิทธิ์นี้ จำเป็นต้องให้คุณเห็นด้วย”หัวหน้าฝ่ายบุคคลตอบด้วยความหวาดกลัว
เขาก็หวนคิดขึ้นมาได้ ตัวเองพูดชัดเจนมากแล้วจริงๆ แต่มุกดาคนนี้ทำไมไม่ไปลาหยุด เขาก็ไม่รู้ชัดเจนมาก
