มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของวรกัญญา แล้วพนักงานต้อนรับก็รีบโค้งตัวทำความเคารพต่อคนด้านหลังของวรกัญญาในทันที “สวัสดีค่ะประธานอนุชิต”
วรกัญญาไม่ต้องหันหลังไปก็รู้ว่าเป็นผู้ชายบ้าที่น่ารังเกียจคนนั้น เธอไม่ได้สนใจเขา แล้วก็พูดกับพนักงานต้อนรับเกี่ยวกับเรื่องของเธอต่อ
“รบกวนเช็กบิลให้ฉันด้วยค่ะ ฉันยังมีธุระให้ต้องไปทำ” วรกัญญาส่งบัตรให้กับพนักงานต้อนรับ
“ถ้าเกิดว่าไม่มีคำสั่งจากผม ดูซิว่าใครจะกล้ารับบัตรของคุณ ผู้หญิงสุดฮอต พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ มันคือโชคชะตาจริงๆ บิลของคุณให้มาคิดที่ผมแล้วกัน ถือว่าเป็นของขวัญที่มาได้พบกันอีกครั้ง ในเมื่อพวกเรามีพรหมลิขิตต่อกัน งั้นผมเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อแล้วกัน อาหารของโรงแรมลวดลายวิหกของพวกเรารสชาติไม่เลวเลยนะ” อนุชิตยืนพูดอยู่ด้านหลังวรกัญญา ในใจของเขารู้สึกมีความสุขมาก พยายามหาแทบตายกลับไม่เจอ แต่พอเลิกสนใจกลับได้มาง่ายๆ เขาตามหาผู้หญิงคนนี้มาโดยตลอด แต่ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นเธอในโรงแรมของตัวเอง
“ถ้ายังงั้นฉันเปลี่ยนโรงแรมก็ได้ค่ะ” วรกัญญาเก็บบัตรของตัวเองคืนมา แล้วก็เตรียมจะจากไป
“เฮ้ สาวสุดฮอต ในพระนครแห่งนี้จะมีโรงแรมไหนอีกที่อุปกรณ์และสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันเท่าลวดลายวิหกของพวกเราอีก? ” อนุชิตดึงมือของวรกัญญาเอาไว้ แต่ว่าวรกัญญาก็สะบัดมือของเขาออก
“ระวังการกระทำด้วยค่ะ ฉันไม่ได้สนิทกับคุณ” วรกัญญาหันหลังเตรียมจะเดินออกไปด้านนอก แต่ว่าอนุชิตก็รีบเข้าไปขวางเธอไว้อีกครั้ง
“โอเค อารมณ์ของคุณเนี่ยนะ งั้นคุณก็จ่ายเองก็ได้ เอาบัตรมา เดี๋ยวผมไปจัดการให้ จะใช้เงินคุณอย่างแน่นอน” อนุชิตไม่เข้าใจเลยจริงๆ ผู้หญิงคนอื่นๆ ถ้าเกิดได้ยินว่าฟรีปุ๊บ ก็จะพุ่งเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทันที แล้วก็เอาแต่เรียกว่าพี่วินๆ แต่ว่าผู้หญิงคนนี้ เขาให้เธอฟรีแล้ว แต่เธอกลับจะไปที่อื่น! ช่างน่าสนใจจริงๆ เลย
แต่มันเป็นเรื่องจริงว่าในพระนครไม่มีโรงแรมไหนที่ดีไปกว่าลวดลายวิหกอีกแล้ว แม้แต่โรงแรมในเครือของบริษัทฮอนดากรุ๊ปหรือโจนส์กรุ๊ปก็ยังไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันเท่าลวดลายวิหก
แล้วอีกอย่างนี่เป็นการร่วมงานระหว่างสองบริษัท เธอจะไปโรงแรมของบริษัทใดบริษัทหนึ่งก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ดังนั้นเธอก็เลยเลือกโรงแรมลวดลายวิหก
“เอาไปเลย ไม่ได้ใส่รหัส”วรกัญญาส่งบัตรให้กับอนุชิต
อนุชิตเดินไปแผนกต้อนรับ แล้วก็ให้พนักงานต้อนรับจัดห้องที่ดีที่สุดให้กับวรกัญญา เก็บเงินไปตามนั้น ผู้หญิงคนนี้เชื่อใจเขามาก บัตรของเธอไม่มีรหัสผ่าน ไม่กลัวเลยว่าเขาจะรูดไปเท่าไหร่
เมื่อธุระเสร็จสิ้น อนุชิตถึงได้เอาบัตรกับคีย์การ์ดห้องมาให้วรกัญญา วรกัญญามองดู แล้วก็เอาเก็บใส่กระเป๋า
“โอเค ขอบคุณค่ะ ฉันไปแล้วนะ”วรกัญญาเห็นว่าธุระเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ต้องการจะไปแล้ว เธอต้องกลับไปหาคนในแผนกวางแผนเพื่อจัดการเรื่องต่างๆ
“เฮ้ เฮ้ ผมจัดการธุระให้คุณ แล้วคุณจะไปแบบนี้ได้ยังไง บอกว่าผมจะเลี้ยงข้าวคุณไม่ใช่เหรอ? กินข้าวก่อนแล้วค่อยไปสิ” อนุชิตมองแผ่นหลังของวรกัญญาอีกครั้งแล้วก็ร้องเรียก
แต่ว่าวรกัญญาไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว แถมยังหันเร็วขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับว่าเขาเป็นโรคระบาดยังไงยังงั้น
“ประธานอนุชิต คุณอยากให้ไปจับคุณผู้หญิงท่านนั้นกลับมาไหมครับ? ” ชายชุดดำข้างๆ พูดกับอนุชิต
“จะทำอะไรของแก? มีวัฒนธรรมหน่อยได้ไหม? จับงั้นเหรอ? แกดูซิรูปร่างเล็กๆ ของเธอมันทั้งสวยและนุ่มนวลขนาดนั้น ยังจะจับได้อีก ไสหัวไปเลยนะ ไปอ่านหนังสือให้เยอะขึ้น!”อนุชิตเตะชายชุดดำ
ชายชุดดำเกาหัว เมื่อก่อนเขาก็ทำแบบนี้ตลอดไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้คุณชายอนุชิตถึงได้เปลี่ยนนิสัยกัน?
แต่ว่าชายชุดดำก็ไปหาที่ที่เงียบสงบจริงๆ แล้วก็ให้คนเอาหนังสือมาให้เขาอ่าน
พอวรกัญญาจัดการธุระเสร็จ ก็กลับมาที่บริษัทของตัวเอง และเรียกประชุมกับฝ่ายวางแผนทันที ได้ระบุคนห้าคนแล้วและขอให้พวกเขากลับไปเก็บของทันที ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปจะกลับบ้านไม่ได้ตลอดหนึ่งอาทิตย์ ให้จัดการเรื่องที่บ้านให้เรียบร้อย หลังจากนั้นก็มีส่วนร่วมในการวางแผนกับคนของบริษัทฮอนดากรุ๊ป
เรื่องราวจัดการเรียบร้อยแล้ว วรกัญญาก็รู้สึกเริ่มหิวแล้ว เลขาใบเตยยืนแกว่งอยู่ที่หน้าประตู หลังจากนั้นก็ยื่นหน้าเข้าไปในประตูของวรกัญญา
“ประธานวรกัญญา คุณอยากทานอะไรไหมคะ? ให้ฉันสั่งอะไรให้ไหม? ” นี่มันเที่ยงครึ่งแล้ว ใบเตยก็ยุ่งจนไม่ได้กินข้าวเหมือนกัน
“ไม่ต้องหรอก เธอไปกินข้าวที่ร้านอาหารกับฉันแล้วกัน เวลานี้น่าจะยังมีอยู่แหละนะ?”วรกัญญานวดขมับของตัวเอง บิดขี้เกียจพร้อมกับยืนขึ้น เตรียมจะไปกินข้าวที่ร้านอาหารกับใบเตย
“มีเวลาสำหรับเรื่องนี้ค่ะ ร้านอาหารจะเปิดให้บริการจนถึงบ่ายสองโมง เพราะว่าหลายคนทำโอทีจนลืมกินข้าว คุณก็บอกเองไม่ใช่เหรอคะ? ถึงแม้ว่าจะเปิดถึงบ่ายสองครึ่ง แต่ว่าถ้าเกิดว่ามีพนักงานต้องมากินข้าวล่าช้าเพราะว่าทำงานล่วงเวลา ไม่ได้กินข้าว ก็สามารถมากินได้ตลอดเวลา” ใบเตยพูดกับวรกัญญา
วรกัญญาลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย เธอตัดสินใจหลายอย่างในแต่ละวัน ฉันจะจำมันได้อย่างไร แต่ดูเหมือนว่าการตัดสินใจของตัวเองค่อนข้างดี พอฟังจากน้ำเสียงของเลขาใบเตย ดูเหมือนค่อนข้างจะเป็นที่นิยมไม่ใช่น้อยเลย
พอมาถึงห้องอาหารชั้นสอง เวลานี้คนมากินข้าวไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นัก พนักงานของโจนส์กรุ๊ปทำงานอย่างหนักมาก บางคนช่วงเช้ามาทำงานแต่เช้า พวกเขาก็จะมากินข้าวกันตอน11โมง แล้วก็จะได้สะดวกในการทำงานตอนบ่าย
คนที่เลิกงานในเวลาปกติคือมากินเวลานี้ และถ้ายังทำงานไม่เสร็จก็จะรอกินอาหารเย็นอีกครั้งจึงจะไม่แออัดในร้านอาหาร
วรกัญญาเดินมาทั้งทาง ก็มีคนมากมายทักทายเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะยังเป็นวัยรุ่น แต่ว่าบารมีและชื่อเสียงของเธอในบริษัทนี้ก็ค่อนข้างจะสูง
“ประธานวรกัญญา คุณอยากทานอะไรครับ เดี๋ยวผมจะไปทำให้เลย อาหารตรงนี้เหลือไม่เยอะแล้ว ไม่ได้มีอะไรดีๆ หรอก” ตอนที่วรกัญญามาถึงห้องอาหารนั้น ผู้จัดการห้องอาหารก็พูดกับวรกัญญา
“ไม่มีอาหารแล้วเหรอคะ?”วรกัญญามองเข้าไป ยังมีอาหารอีกตั้งหลายอย่างที่ยังร้อนอยู่ ก็รู้ได้ว่ามีคนอีกหลายคนที่ไม่ยอมลงมากินข้าว เธอเหลือบมอง อาหารมีความอุดมสมบูรณ์มาก ทั้งทอด นึ่ง และต้ม
“อาหารก็เยอะมากแล้วไม่ใช่เหรอคะ? ” วรกัญญานึกว่ามันไม่ได้มีอาหารอะไรแล้วจริงๆ ก็เลยกลัวว่าถ้าคนที่ตามมาในตอนหลังจะไม่มีอะไรกิน”
“ประธานวรกัญญาชอบทานอาหารทะเลไม่ใช่เหรอครับ? อาหารทะเลวันนี้หมดไปแล้ว ดังนั้นก็เลยไม่ได้มีอาหารอะไรมากมาย ผมจะไปเตรียมให้คุณอีกครั้งครับ” ความหมายของผู้จัดการชี้ไปที่อาหารทะเล เพราะเขารู้ว่าอาหารอย่างอื่นไม่ใช่สิ่งที่วรกัญญาชอบ
“อ้อ เป็นแบบนี้นี่เอง ไม่เป็นไรเลยครับ ผมสามารถซื้อของขวัญให้ตัวเอง คุณพาฉันไปซื้อซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน แล้วก็สลัด แล้วก็ชงชาเล็กน้อยเสร็จเรียบร้อยแล้วรับ”
ใบเตยก็ต้องการอาหารแค่สามอย่าง ทั้งสองคนนั่งลง แล้วก็เริ่มกินอาหารกลางวัน
“ใบเตย เธอรู้สึกว่าอาหารของที่นี่รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง? ไม่ได้ยินเสียงที่พนักงานพูดกันยังงั้นเหรอ? ถ้าเกิดว่ามีเรื่องไหนที่ไม่ดี ก็ต้องเปลี่ยนให้ดี” อาหารคือพระเจ้าของมนุษย์ วรกัญญาก็ให้ความสนใจสำหรับการทำงานอย่างมาก ถ้าเกิดว่ากินแล้วไม่อร่อย ตอนที่พนักงานทำอะไรอยู่ เธอน่าจะบ่นอยู่ในใจจริงๆ
“ฉันไม่ได้ยินอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องการสะท้อนให้เธอเห็น” ใบเตยคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็คิดว่าตัวเองควรเล่าเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้วรกัญญาฟัง
