“มีเรื่องอะไร ว่ามาเลย” วรกัญญาเงยหน้าขึ้นมองเลขาใบเตย
“คือแบบนี้ค่ะ ฉันได้ยินมาว่า กับข้าวที่ร้านอาหารของเราไม่ได้มีปัญหาอะไร แปลว่า 2-3 วันก่อนหน้านี้เหมือนกับว่ามีคนกินกับข้าวของเราแล้วท้องเสีย แถมยังท้องเสียรุนแรงอีกด้วย เหมือนกับว่าวัตถุดิบของเราไม่ค่อยจะสนใจ เพื่อไม่ให้คนคนนั้นพูดเรื่องนี้ต่อ ผู้จัดการร้านก็เลยใช้เงินส่วนตัวของตัวเองจ่ายค่ารักษาให้กับเขา” ใบเตยกระซิบบอกวรกัญญา
“วัตถุดิบไม่สดใหม่งั้นเหรอ? มันน่าจะเป็นไปไม่ได้นะ วัตถุดิบพวกนี้มันมาจากคนที่ฉันเคยหามาให้ แถมแม่ฉันยังเป็นคนดูแลควบคุมอีก มันจะไม่สดใหม่ได้ยังไง? ” สายตาของวรกัญญาดูครุ่นคิด เป็นไปได้ไหมว่าผู้จัดการคนนั้นจะแอบทำอะไรอยู่ในนั้น?
“อืม ฉันได้ยินคนพูดมาแบบนั้น ผู้จัดการคนนี้เหมือนกับว่าเป็นญาติของใครสักคนหนึ่ง ดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่” ใบเตยรายงานกับวรกัญญา
“อืม เดี๋ยวฉันจะไปสืบเรื่องนี้ แต่ฉันรู้สึกว่าอาหารวันนี้ดูไม่แย่เลย พวกเรากินเยอะหน่อยก็ได้ ฉันจะดูว่าท้องจะเสียหรือเปล่า” วรกัญญาตัดสินใจว่าตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป เธอจะมากินข้าวที่ร้านอาหารพนักงานช่วงเวลาหนึ่ง
ตอนที่วรกัญญายังไม่ทันได้กินข้าวเป็นครั้งที่ 2 ในตอนเย็นของวันนั้น เธอก็ท้องเสียจริงๆ ฉันยังท้องเสียหนักด้วย หมอที่บ้านตรวจให้กับเธอ ก็บอกว่าเธอกินอะไรที่ไม่สะอาดเข้าไป หลังจากนั้นก็ส่งเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสอบต่อไป
พอไปถึงโรงพยาบาล วรกัญญาก็ได้เจอกับใบเตย ใบเตยเองก็ท้องเสียหนักเหมือนกัน ทั้งสองคนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน มีอาการจุกเสียดในท้อง ทำให้วรกัญญานายสิ แม่บ้านกับพี่เลี้ยงที่ตามมาด้วยก็รู้สึกตกใจ
“เฮ้ ทำไมผู้หญิงที่เข้าไปเมื่อกี้ถึงดูหน้าคนจังเลย เหมือนจะเป็นสาวฮอตของฉันเลย ฉันไปดูหน่อยซิ”อนุชิตออกมาจากห้องผู้ป่วยของคุณปู่ ตอนที่ลงมาชั้นล่างนั้น ก็เห็นวรกัญญาถูกส่งตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน สายตาของเขาสว่างจ้า มองเห็นไม่ค่อยชัดเท่าไหร่นะ
“คุณชายอนุชิต คุณชายอนุชิต คุณท่านให้คุณกลับไปเดี๋ยวนี้ครับ!”ลูกน้องบอกเขายังรีบร้อน แต่ว่าอนุชิตกลับไม่สนใจพวกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
อนุชิตไปที่ห้องฉุกเฉิน เขาเห็นวรกัญญาที่หน้าซีดเผือด เธอที่ปกติมักจะดูดุดัน แต่ว่าตอนนี้กลับดูใสซื่อ นอนอยู่บนเตียงเหมือนว่ากำลังจะทรุดลงไป
“คุณหมอ เธอเป็นอะไรเหรอครับ?”อนุชิตถามหมอที่อยู่ด้านข้าง
“เหมือนกับว่ากินอะไรที่ไม่สะอาดเข้าไปนะครับ คุณเป็นอะไรกับเธอหรอกครับ?”หมอกำลังต้องการถามญาติผู้ป่วยเกี่ยวกับสถานการณ์อยู่พอดี
“ผมคือแฟนของเธอครับ”อนุชิตตอบรับอย่างนั้นไม่อาย การโกหกของเขามันดูจริงจังมาก ทำให้คุณหมอเชื่อในทันที
“วันนี้เธอกินอะไรเข้าไปเหรอครับ? คนนี้ก็จริงๆ เลย ไม่เป็นห่วงสุขภาพแฟนสาวเลยสักนิดเดียว ดูสิตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ร่างกายขาดน้ำแล้ว ถ้าเกิดว่ามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว ไม่แน่ว่าอาจจะอันตรายมากกว่านี้อีก!คุณเป็นใครประสาอะไรเนี่ย” หมอสั่งสอนอนุชิตได้ทันที
ลูกน้องของอนุชิตที่อยู่ข้างๆ อยากจะตีหมอ แต่ว่าอนุชิตก็ห้ามเอาไว้ก่อน ทัศนคติของเขาดีมาก เอาแต่พยักหน้าแล้วก็พูดว่าใช่ๆๆ
หมอเห็นว่าอนุชิตเป็นสมาชิกในครอบครัวของคนไข้ ก็เลยให้เขาเข้าไป วรกัญญาป่วยจนอาการหนักแล้ว แม้แต่ด้านนอกมีใครมาเยี่ยมเธอ เธอก็ไม่รู้ หมอได้ตรวจเลือดของเธอกับใบเตย เพื่อให้แน่ใจว่าอาการท้องเสียเกิดจากอาหารที่กินเข้าไป แล้วก็เริ่มให้น้ำเกลือ
วรกัญญามึนหัว เธอรู้แค่ว่าถูกหมอพาตัวไปมา แต่ว่าสุดท้ายแล้วหมอพูดกับใครนั้นเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ตอนกลางดึก วรกัญญาก็เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ในห้องผู้ป่วยมีเพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น ใบเตยพักอีกห้องหนึ่ง
วรกัญญาอยากจะลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ในห้องผู้ป่วยนั้นมันมืดมาก เธอแกว่งเท้าไปมาบนพื้นแต่ก็ไม่พบรองเท้าของตัวเอง
“ตื่นแล้วเหรอ?”ในห้องของวรกัญญามีคนเอ่ยปากถามเธอ
เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้วรกัญญาตกใจ เธอหันกลับไปแล้วพบว่าคนที่อยู่ในห้องไม่ใช่คนในครอบครัวของเธอ
“คุณเป็นใคร?”วรกัญญาถามคนคนนั้น
“สาวฮอต ผมก็คืออนุชิตไง เห็นแก่ผมที่เฝ้าคุณตั้งนาน คุณจะไม่พูดกับฉันสักหน่อยเหรอ?”อนุชิตพูดยังไม่ได้รับความเป็นธรรม ตอนที่แม่ของเขาป่วยเขายังไม่เคยดูแลเลย แต่ว่าเมื่อวานเขากลับเฝ้าวรกัญญาทั้งคืน
“แต่ว่าฉันไม่ได้ขอให้คนมาเฝ้านะ ใครให้คุณมาเฝ้าฉันอยู่ที่นี่ ฉันมีคนในครอบครัวของฉัน” วรกัญญาพูดกับอนุชิตด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ
ผู้ชายเจ็บป่วยแบบนี้ คนอื่นไม่เข้าใจความคิดของเขาจริงๆ
“แสบจริงๆ เลย ผมชอบ ผมชอบคุณ จะไปเข้าห้องน้ำเหรอ?”อนุชิตยืนขึ้น แล้วก็หยิบรองเท้าจากอีกด้านหนึ่งของเตียงมา
อนุชิตใส่รองเท้าให้วรกัญญาอย่างเอาใจใส่ เขาเปิดไฟ แล้วก็ประคองวรกัญญาไปเข้าห้องน้ำ พอไปถึงห้องน้ำ วรกัญญาก็สะบัดมือของเขาออก
“โอเค คุณเข้าไปเถอะ เดี๋ยวผมรอคุณอยู่ข้างนอก”อนุชิตเข้าใจความต้องการของวรกัญญา ครั้งนี้เขาไม่ได้ยั่วให้วรกัญญาโกรธ
วรกัญญาเข้าห้องน้ำไป แล้วก็ล็อกกลอนอย่างหนา อนุชิตคนนี้ช่างไม่น่าไว้วางใจเลยจริงๆ
พอได้ยินเสียงล็อกประตูห้องน้ำของวรกัญญา อนุชิตก็ยิ้มออกมา เธอเห็นเขาอนุชิตเป็นคนยังไงกันแน่? คิดว่าจะสามารถขังเขาไว้ข้างนอกได้แค่การล็อกประตูเนี่ยนะ? มันก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเขาด้วย แต่ว่าเขาไม่ได้มีความคิดจะแอบดูจริงๆ
อาการท้องเสียหยุดแล้ว วรกัญญาเข้าห้องน้ำครั้งเดียวเธอก็ออกมา น่าจะเมื่อวานท้องเสียค่อนข้างรุนแรง ขาเธอก็ค่อนข้างอ่อน
วรกัญญาล้างมือ ตอนที่อยากจะเปิดประตูห้องน้ำนั้น ถึงได้พบว่าตัวเองไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเปิดประตู เธอพิงประตูและพักผ่อนอยู่ครู่หนึ่ง ตอนที่ออกแรงอีกครั้งนั้น ก็กลับเขาก็ขาดตัวเองสั่น แล้วเธอก็ลงไปที่พื้น
อนุชิตได้ยินเสียงคนล้มลงจากในห้องน้ำ เขาก็รีบร้อนให้ทันที แล้วก็เตะประตูห้องน้ำให้เปิดออก
เขาเข้าไป แล้วก็อุ้มวรกัญญาที่ล้มอยู่ที่ฟื้นขึ้นมา วางเธอไว้บนเตียง แล้วก็รีบตะโกนให้หมอเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้นอย่ารีบร้อน
“ผู้หญิงคนนี้คือใคร?”ชายชราผมหงอกยืนอยู่ที่ประตู ข้างหลังเขาเป็นกลุ่มคนชุดดำ
พอคุณหมอเห็นก็คิดว่านี่กำลังถ่ายหนังกันอยู่เหรอ? ทำไมถึงมีคนแบบนี้ปรากฏตัวที่โรงพยาบาลได้ ขาเขาอ่อนด้วยความหวาดกลัว
“ผู้หญิงของผม!”อนุชิตไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เขามองใบหน้าที่ขาวซีดของวรกัญญา ผู้หญิงคนนี้ เขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนผู้หญิงของตัวเองมาโดยเสมอ
“เลอะเทอะ!อนุชิต ไสหัวกลับไปเดี๋ยวนี้เลย ทั้งวันไม่ว่าใครก็เป็นผู้หญิงของแกทั้งนั้น ควบคุมตัวเองหน่อย ผู้ชายอายุ 30 ไม่มีทางเป็นแบบนี้หรอก!”ปู่นิธิเดินเข้ามา แล้วก็มองผู้หญิงที่อยู่บนเตียง
ผู้หญิงคนนี้หน้าคุ้นมาก แต่ว่าปู่นิธิก็ไม่ได้แสดงออก เขาให้คนดึงอนุชิตกลับ
“คุณปู่ ผมมีขา ไม่ต้องมาดึงผมก็ได้ผมเดินเองได้”อนุชิตนึกไม่ถึงว่าคุณปู่จะลุกขึ้นมาจากเตียงผู้ป่วยแล้วมาตามหาเขา
“แกมีขา แต่ว่าขาของแกไม่เชื่อฟังคำสั่ง ถ้าฉันไม่พาแกไปแกจะไปกับฉันไหม? ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้มันเป็นเวลากี่ชั่วโมงแล้ว? แกยังอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่อีก !แกรู้ไหมว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่บ้าน!”ปู่นิธิใบหน้าดูเข้มงวด
หลานชายคนนี้เป็นหลานชายคนแรกของตระกูล แต่ว่ากลับดูเหลาะแหละ ทำให้เขาวิตกกังวลมาก เด็กคนอื่นๆ ต่างก็กำลังคิดว่าทำยังไงจะแย่งทรัพย์สินของครอบครัวได้ มีแค่ไอ้เด็กดื้อคนนี้แหละ ที่วันๆ เอาแต่หลงใหลเคลิบเคลิ้มอยู่ในหมู่บ้านที่อบอุ่นของตัวเอง!
