วรกัญญาบอกราคามังคุดกับณฐวร ณฐวรก็ตกตะลึงไปพักหนึ่ง เขาเหมือนคนโง่ที่หลอกง่ายมากแค่ไหน ถูกคนโกงราคาตั้งเยอะ ตั้งหลายเท่า
“แต่มังคุดที่นายซื้อมารสชาติไม่เลว กินแล้วก็โอเค” วรกัญญาทำได้แค่ปลอบใจน้องชายของตัวเอง ใครใช้ให้เขาเหมือนคนไม่อยู่บนโลกมนุษย์แบบนี้ล่ะ เอาแต่อยู่ในโลกศิลปะของตัวเอง
ณฐวรก็รู้ว่าพี่สาวกำลังปลอบตัวเองอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้คิดมาก ชีวิตคนนั้นยาวนาน ใครจะไม่ถูกหลอกสักครั้งสองครั้งกันล่ะ
สองพี่น้องกำลังชิมมังคุดกันอยู่ มีคุยมีหัวเราะกัน เวลานี้ธีรนัยน์ก็เข้ามาส่งของ เขาเห็นมังคุดดวงตาก็เป็นประกายขึ้น
“มังคุด? เห็นแล้วดูดีเลย น่าจะแพงมากสินะครับ?” ธีรนัยน์ชอบกินมังคุดเป็นพิเศษ เขาให้ความสนใจมังคุดเป็นพิเศษ
“ก็ไม่แพงเท่าไหร่ มากินสักหน่อยสิคะ เยอะขนาดนี้เรากินไม่หมดหรอก เดี๋ยวจะเสียเอา” วรกัญญาเรียกให้ธีรนัยน์เข้ามากินมังคุด
ธีรนัยน์ก็ไม่ได้เกรงใจ เขาเดินเข้าไป เลือกมังคุดลูกหนึ่งได้แล้วก็หยิบขึ้นมา เขาปอกเปลือกออก มองดูเนื้อสีขาวๆด้านใน กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง แล้วก็กินเข้าไป
เพียงแต่ตอนที่กิน ธีรนัยน์มองณฐวรแวบนึง ผู้ชายคนนี้ดูมีออร่ามาก น่าจะเป็นศิลปินล่ะมั้ง? หน้าตาก็ดูดี ดูดีถึงขั้นไหนกันนะ? แล้วธีรนัยน์ก็เหลือบมองอีกสองสามครั้ง
“สวัสดีครับ ผมเป็นน้องชายของวรกัญญา ผมชื่อณฐวร ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ณฐวรก็มองธีรนัยน์สองสามรอบ ผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาดีมากขนาดนี้ อีกอย่างดูดีจนณฐวรไม่รู้ว่าจะใช้ศัพท์อะไรมาบรรยายดี
ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างคุ้นเคย วรกัญญาเห็นคนเย็นชาทั้งสองคุยภาษาเดียวกัน เธอก็รู้สึกประหลาดใจ
ธีรนัยน์เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เวลาไม่นานเขาก็กินมังคุดไปครึ่งหนึ่ง จากนั้นเขาก็ไม่กินแล้ว เตรียมที่จะออกไปทำงาน
“กินอีกหน่อยสิ ยังมีอีกเยอะเลย” วรกัญญาพูดกับธีรนัยน์
“ไม่เอาแล้วครับ กินอีกคืนนี้ก็ไม่ต้องกินข้าวแล้ว เข็ดฟันไปหมดแล้วครับ ขอบคุณสำหรับมังคุดของคุณ พรุ่งนี้คุณยังจะมาอีกมั้ย ถ้ามาผมจะเลี้ยงช็อคโกแลตคุณ” ธีรนัยน์พูดกับณฐวร ธีรนัยน์ไม่ค่อยชอบกินขนมหวาน แต่เขากลับชอบกินช็อคโกแลตมาก
วรกัญญาอยากจะบอกว่าณฐวรมาหาตัวเองที่นี่น้อยมาก วันนี้เป็นข้อยกเว้น เขายุ่งมาก แต่เธอยังไม่ทันจะพูด ณฐวรก็ตอบตกลงแล้ว
“พรุ่งนี้ผมยังมีธุระต้องเข้ามา ถ้างั้นผมจะรอช็อคโกแลตของคุณนะครับ” ณฐวรยังยิ้มให้ธีรนัยน์อีก
ธีรนัยน์ยังคงเย็นชาเช่นเคย เขาพยักหน้าและเดินออกไป ณฐวรยังคงมองแผ่นหลังของธีรนัยน์รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยังคงไม่หายไป
“ณัฐ นายชอบกินช็อคโกแลตหรอ?” วรกัญญามองณฐวรและถามเขา เขาไม่ค่อยชอบกินของหวาน โดยเฉพาะช็อกโกแลต
“อะไรก็ต้องลองสักหน่อยครับ บางทีแฟนในอนาคตของผมอาจจะชอบกินล่ะ? ผมก็ต้องกินเป็นเพื่อนเธอ” เหตุผลนี้ของณฐวร ทำให้วรกัญญารู้สึกว่าควรยกนิ้วให้เขา มีเหตุผลมาก
ธีรนัยน์จากไปแล้ว ณฐวรก็เตรียมไปเหมือนกัน วันนี้เขาจู่ๆก็อยากจะมาที่ห้องทำงานของพี่สาวก็เลยมา เขายังต้องไปที่โรงเรียน คอนโดของณฐวรก็อยู่ในมหาลัยที่พระนครเช่นกัน ปกติเขากลับบ้านน้อยมาก
“วันนี้นายไม่กลับบ้านหรอ? จะกลับไปมั้ยฉันจะทำของที่นายชอบให้กิน?” วรกัญญามองดูน้องชายของตัวเองอย่างห่วงใย เขามักจะพานักเรียนออกไปสเก็ตช์ภาพ และพาเด็กที่ยอดเยี่ยมเข้าร่วมงานนิทรรศการศิลปะ ในมหาลัย เขามีแฟนๆมากมายอยู่รอบตัวเขา นักเรียนหลายคนก็แอบชื่นชมเขา
วรกัญญาลองคิดคำนวณดู ณฐวรก็อายุ25แล้ว เหมือนว่าก็ควรจะมีแฟนได้แล้ว แต่ในใจเธอมักจะคิดอยู่เสมอว่าณฐวรยังคงเป็นเด็กอยู่
“ไม่ต้องหรอกครับ วันนี้ผมยังมีธุระอยู่ มีภาพจากนิทรรศการภาพวาดที่ผมยังไม่ได้เลือก งานจะเริ่มในมะรืนนี้แล้ว ครั้งนี้ผมก็เพิ่งกลับมา ยังไม่ว่างมาเลย” ณฐวรชอบทานอาหารที่พี่สาวทำมาก แต่เขายังคงยุ่งอยู่ เลยไม่สามารถดื่มด่ำกับอาหารแสนอร่อยของพี่สาวได้ชั่วคราว
“งั้นก็ได้ รอนายยุ่งเสร็จแล้ว ก็กลับมา พี่จะทำของที่นายชอบให้” วรกัญญาพูดกับณฐวร
“ครับ แน่นอนครับ พรุ่งนี้ผมกลับไปได้ ถึงตอนนั้นพี่จะต้องทำไก่ผัดพริกแห้งให้ผมนะ” ณฐวรชอบกินมากที่สุดก็คือไก่ผัดพริกแห้ง อยู่ที่ฝรั่งเศสไม่เคยกินพริกเลย แต่ว่าหลังจากวรกัญญามาอยู่ด้วย วรกัญญาค่อนข้างกินอาหารรสจัด หลังจากที่เขาได้กินก็หลงรักรสเผ็ดอย่างรักษาไม่ได้
“ได้ งั้นพรุ่งนี้เราก็กลับไปกัน พี่จะทำไก่ผัดพริกแห้งให้นาย” วรกัญญารับปาก เธอก็ไม่ได้เข้าครัวนานแล้ว ช่วงนี้ก็ยุ่งมากเหมือนกัน
ณฐวรจากไปแล้ว วรกัญญาก็เริ่มยุ่งขึ้นมา ช่วงนี้เธอมีงานเยอะจริงๆ ทั้งลงนามร่วมมือกับบริษัทหลายแห่ง ซึ่งทั้งหมดคุณฟิลลิปแนะนำมา เธอได้ตรวจสอบบริษัทเหล่านั้นแล้ว ล้วนเป็นบริษัทที่มีอำนาจมาก ดังนั้นเธอจึงทำงานอย่างมีความสุข
เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ประวีร์ก็โทรเข้ามา วรกัญญามองดูแวบนึง ตบหัวทีนึง เย็นนี้ประวีร์นัดเธอทานอาหารด้วยกัน เธอลืมไปเสียสนิท
หลังจากรับสาย ประวีร์มาถึงชั้นล่างแล้ว ให้เธอลงไปได้แล้ว
วรกัญญาจัดเก็บโต๊ะของตัวเองครู่หนึ่ง เธอกลับไปที่ห้องพักผ่อนและเปลี่ยนกระโปรง กระโปรงสีดำเรียบง่ายและเปิดเผย โชว์รูปร่างชัดเจน
คาดผมสั้นของตัวเอง วรกัญญาส่องกระจกทาลิปสติกเล็กน้อย ผิวของเธอเดิมทีก็ทั้งขาวทั้งเนียน ดังนั้นเลยไม่จำเป็นต้องทาอะไร
ออกจากประตู ธีรนัยน์มองวรกัญญาแวบนึง เขาก็รีบเดินออกมา ถามวรกัญญาว่าต้องไปด้วยมั้ย? วรกัญญาก็โบกมือ ให้ธีรนัยน์เลิกงานได้”
“ไง คนสวย จะให้เกียรตินั่งรถของผมด้วยกันหน่อยได้หรือไม่?” ประวีร์พูดกับวรกัญญาที่เดินมาตรงหน้า เขายังถือกล่องเล็กๆไว้ในมือ เป็นของขวัญสำหรับมอบให้กับวรกัญญา
“ได้สิคะ มีหนุ่มหล่อขนาดนี้มาขับรถให้ รู้สึกเป็นเกียรติของฉันจริงๆ!” วรกัญญารับของขวัญที่ประวีร์มอบให้ตัวเอง เธอเปิดออกดู เป็นประวีร์ที่รู้ใจเธอที่สุด ที่ให้มาก็คือขนมปังหมูชิ้นหนึ่ง
กินขนมปังหมูบนรถ วรกัญญาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยหิวแล้ว ตอนบ่ายเธอจะหิวเป็นพิเศษ เมื่อก่อนตอนที่ชลธีเป็นผู้ช่วย จะเตรียมขนมบางส่วนไว้ให้เธอในลิ้นชัก แต่ว่าตอนนี้ เธอลืมเรื่องนี้ไปเสียแล้ว
วรกัญญาจู่ๆก็คิดถึงวันที่ชลธีอยู่เคียงข้างตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง ตัวเองช่างน่าผิดหวังจริงๆ ทำไมถึงต้องคิดถึงผู้ชายคนนั้น ผู้ชายเนรคุณคนนั้น
