ยังคงเป็นรสชาติเดิม ยังเป็นคนคนนั้น แต่ว่าหลายๆอย่างเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนทำให้คนรู้สึกเสียความรู้สึก
“เป็นยังไงบ้าง? มุก ยังมีรสชาติของเธอตอนเด็กอยู่มั้ย?” ย่าหวานถามวรกัญญาอย่างรักใคร่
“มีค่ะ ยังมีรสชาติในความทรงจำของหนู ฝีมือของคุณย่าดีมากเลยค่ะ!” วรกัญญาพูดกับย่าหวานเสียงหวาน
“ไม่เปลี่ยนก็ดีแล้ว ไม่เปลี่ยนก็ดีแล้ว” ย่าหวานมองเด็กสามคน ร่างเล็กๆของเด็กสามคนผุดขึ้นมาจากในความทรงจำของเธอ
“พี่ประวีร์ พี่ประวีร์ รอหนูด้วย” วรกัญญาอายุพึ่ง3ขวบตอนนั้นอ้วนจ้ำม่ำ เป็นสาวน้อยที่สวยมากๆคนหนึ่ง
เธอตามอยู่ข้างหลังจันวิภาที่อายุ4ขวบและประวีร์ที่อายุ10ขวบ วิ่งอย่างยากลำบาก
ประวีร์ได้ยินเสียงของวรกัญญา เลยหันไปมอง คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะตามมา เขาเลยวิ่งกลับไปอุ้มวรกัญญาขึ้นมา จากนั้นก็เดินต่อไป
ตอนนั้น ไม่ว่าจะไปไหน ด้านหลังของประวีร์ก็จะมีหางน้อยๆแสนสวยสองคนเสมอ ทำให้เด็กผู้ชายหลายคนต่างก็พากันอิจฉา
เด็กหญิงทั้งสองในตอนนี้ต่างก็สวยมาก แต่ว่ากลับไม่ใช่หางน้อยๆของประวีร์อีกแล้ว ต่างก็จากเขาไปไกลแล้ว
ตอนกลางคืนวรกัญญาและจันวิภานอนติดกับย่าหวาน ทั้งสามพูดคุยกันมากมาย จากกันครั้งนี้ก็สิบกว่าปี ชีวิตคนเราไม่รู้ว่าอีกกี่ปีกี่สิบปีถึงจะได้เจอกันอีก
สุดท้ายพอย่าหวานหลับสนิทแล้ว วรกัญญาและจันวิภาถึงจะออกจากห้องของย่าหวาน
ตอนที่ทั้งสองเดินไปที่ห้องนั่งเล่น ประวีร์ยังไม่หลับ เขายังดูทีวีอยู่ที่นั่น
“วันนี้ขอบคุณพวกเธอจริงๆ ครั้งนี้ที่คุณย่ากลับมาก็เพราะว่าร่างกายไม่ไหวแล้ว เธอกลับมาเพื่อรอความตาย เดิมทีอยากจะมาเห็นพี่แต่งงาน แต่ว่าตอนนี้คงไม่ทันเห็นแล้วล่ะ จะไปหาใครสักคนมาแต่งงานได้ง่ายๆที่ไหน” ประวีร์พูดกับพวกเธอ
ก็ใช่ ความปรารถนาของคนแก่นั้นเรียบง่ายมาก แต่ดำเนินการกลับยากลำบากมาก
ทั้งสามคนพูดคุยกันในห้องนั่งเล่นสักพัก แล้วแต่ละคนก็กลับไปนอนที่ห้องของตัวเอง
เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ทุกคนก็เข้าสู่ความฝันอย่างรวดเร็ว
ตอนที่วรกัญญากำลังจะออกจากบ้านของประวีร์พร้อมกับประวีร์ ไม่รู้ตัวเลยว่าความเคลื่อนไหวของพวกเขาถูกคนถ่ายภาพเอาไว้
ตอนที่ประวีร์มาส่งวรกัญญาถึงโจนส์กรุ๊ป อนุชิตกลับยืนรออยู่หน้าประตู รอวรกัญญา
เขาเห็นวรกัญญามาแล้วก็ราวกับเด็กหิวนมเห็นแม่อย่างไรอย่างนั้น ความรู้สึกตื่นเต้นที่ไม่สามารถบรรยายได้จริงๆ
“มุก คุณกลับมาแล้ว ผมรอคุณตั้งนาน” อนุชิตเดินเข้ามา
“คุณชายอนุชิต คุณมาหาฉันมีธุระอะไรคะ?” วรกัญญารู้สึกเหนือความคาดหมาย อนุชิตทำไมมาที่บริษัทของตัวเองเพื่อมาหาตัวเองล่ะ ลูกผู้ดีมีเงินคนนี้ เธอไม่มีความประทับใจดีๆอะไร
“ผมน่ะไม่มีเรื่องอะไรไม่มารบกวนหรอก มุกเราขึ้นไปคุยกัน ผมมีเรื่องอยากค่อยๆคุยกับคุณ” อนุชิตพูดกับวรกัญญา
“ตกลง เชิญค่ะ” ไม่ว่ายังไงอนุชิตก็เป็นลูกหลานของมหาเศรษฐีแห่งเมืองสระมังกร ตัวเองก็ต้องไว้หน้าเสียหน่อย
“ไปกันเถอะ” มือของอนุชิตจะไปคล้องแขนของวรกัญญาอย่างควบคุมไม่ได้ ถูกวรกัญญาหลีกเลี่ยงอย่างชาญฉลาด
“คุณชายอนุชิต เดินด้านหน้าเลยค่ะ” วรกัญญาเอียงร่างของตัวเองไปด้านหลัง
มือของอนุชิตว่างเปล่า แต่หน้าของเขาไม่ได้บางขนาดนั้น นี่สำหรับเขาไม่ถือว่าเป็นอะไร
“มุกเดินไปก่อนเถอะ ผมเดินอยู่หน้าคุณมันเสียมารยาทมากเลย” อนุชิตพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
วรกัญญาก็ขี้เกียจจะสนใจเขา เธอเลยเดินอยู่ด้านหน้าอนุชิต อนุชิตคราวนี้ก็เดินตามหลังวรกัญญาอย่างว่าง่าย
เอวของวรกัญญาเล็กคอด ขาเรียวยาว แม้ว่าเธอจะไม่ได้สูงมาก แต่กลับสัดส่วนดีมาก
อนุชิตอยู่ด้านหลังชื่นชมร่างของวรกัญญามาตลอด ตอนเข้าไปในลิฟต์เกือบจะชนเข้ากับวรกัญญาแล้ว โชคดีที่เขาตอบสนองไว รีบเข้าไปในลิฟต์อย่างรวดเร็ว
“มุก ผมคิดว่าลิฟต์เฉพาะของคุณตัวนี้ควรจะตกแต่งให้สวยงามสักหน่อยนะ ผู้หญิงไง ราวจับสีชมพูเอย ติดกระจกเอย หรือ…” อนุชิตเสนอไอเดียให้วรกัญญา ผู้หญิงที่เขาเจอต่างก็ทำแบบนี้ทั้งนั้น
“ฉันไม่ชอบ ฉันชอบแบบเรียบง่าย” วรกัญญาขัดคำพูดเขา เขาพูดมากเสียจริง ทุกๆประโยควรกัญญาล้วนไม่ชอบ เธอเป็นคนทำงานคนหนึ่ง ไม่ใช่สาวๆพวกนั้นของเขา
“อืม ผมก็คิดเหมือนกัน ผู้หญิงควรจะเรียบง่ายสักหน่อย ผมชอบผู้หญิงเรียบง่าย” อนุชิตพูดขึ้นอีกครั้ง
วรกัญญายอมแพ้เขาจริงๆ ไม่ว่าวรกัญญาจะพูดอะไร เขาก็พูดต่อได้
ทั้งสองมาถึงห้องทำงานของวรกัญญา วรกัญญาเข้าไปก่อน อนุชิตก็ตามเข้าไป ทั้งสองแยกกันนั่ง
ธีรนัยน์ทำความสะอาดในห้องทำงานเรียบร้อยแล้ว คนอื่นมาทำความสะอาดเขามักจะรู้สึกว่ามันยังไม่สะอาด เขารักความสะอาดอย่างเคร่งครัด
ตอนที่ธีรนัยน์เห็นอนุชิต เขากลับไม่มีสีหน้าใดๆ เห็นอนุชิตอยู่ที่ไหนก็เป็นเรื่องปกติ
อนุชิตก็ไม่ได้พูดคุยกับธีรนัยน์ ในสายตาของเขาตอนนี้มีเพียงแค่วรกัญญา
“พุดซ้อนกระถางนี้ของคุณสวยมาก บานดีมาก กลิ่นหอมไปทั้งห้อง ไม่เลวเลย” อนุชิตมักจะพยายามหาเรื่องคุยกับวรกัญญา
“คุณชายอนุชิต วันนี้คุณมาหาฉันมีธุระอะไรคะ? คงไม่ใช่มาชมว่าดอกไม้ของฉันสวยหรอกนะ? ถึงแม้ว่าดอกไม้ของฉันจะสวยจริงๆ” วรกัญญาพูดอย่างไม่เกรงใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่า มุกของผมนี่ฉลาดจริงๆ แค่แป๊บเดียวก็เดาได้ว่าผมมาเพราะมีธุระ” “อนุชิตก็หัวเราะออกมา
ถ้าเขาไม่ได้น่ารำคาญขนาดนั้น ที่จริงอนุชิตก็หน้าตาหล่อมาก ไม่ได้แย่ไปกว่าประวีร์เลย ก็แค่เขาน่ารำคาญเกินไป
“พูดมาเถอะ มีธุระอะไร?” วรกัญญาถามเขาอย่างหมดความอดทน
“ที่นี่มีคนนอก ผมไม่สะดวกพูด เอางี้ธีรนัยน์คุณออกไปก่อนเถอะ ผมมีเรื่องต้องคุยกับประธานของพวกคุณ” อนุชิตพูดกับธีรนัยน์
ธีรนัยน์จ้องเขาครู่หนึ่ง มีสิทธิ์อะไรมาให้เขาไป เขาจะพูดไร้สาระอะไรได้
“ไม่ต้อง เขาเป็นผู้ช่วยของฉัน เขารู้ทุกเรื่องของฉัน” ความหมายของวรกัญญาก็คือไม่อยากให้ธีรนัยน์ไปเช่นกัน
“เอางั้นก็ได้ งั้นผมจะพูดแล้วนะ มุก ผมมาที่นี่ครั้งนี้เพื่อบอกคุณว่า ที่คุณร่วมมือด้วยในช่วงนี้ต้องระวังไว้หน่อย อาจจะมีการหลอกลวง” อนุชิตพูดกับวรกัญญา
“หลอกลวง? ตรงไหน ฉันตรวจสอบหมดแล้ว ไม่มีปัญหา คุณอย่ามาหลอกให้กังวลดีกว่า” วรกัญญาเชื่อคำพูดของอนุชิตซะที่ไหน
“จริงๆ ผมได้รับข้อมูลมา คุณควรหยุดการร่วมมือของคุณเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นจะขาดทุนได้ง่ายๆ” อนุชิตเห็นวรกัญญาไม่เชื่อตัวเอง เขาเองก็ไม่มีหลักฐาน แค่ได้ยินจากคนอื่น แต่บุคคลนั้นน่าเชื่อถือมาก
“คุณชายอนุชิต คุณกินอิ่มแล้วก็ไม่มีเรื่องให้ทำสินะ? ฉันกับคุณก็ไม่ได้สนิทกัน ทำไมคุณถึงมาพูดเรื่องนี้กับฉัน? คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณหรอ?” วรกัญญารู้สึกโกรธเล็กน้อย เธอคิดว่าอนุชิตยังคงพยายามหาเรื่องคุยกับตัวเอง
