หลังจากที่ฟิลลิปรับตัวของมุกดามาแล้ว ก็ไม่ได้ให้เธอกลับไปที่บ้านของตนเอง แต่จัดให้เธอพักที่โรงแรมหรูหราอย่างยิ่งแห่งหนึ่ง นั่นดูเหมือนว่าจะเป็นโรงแรมในนามของฟิลลิป
“คุณมุกดา นี่คือห้องของคุณ คุณลองดูว่าชอบมั้ย พวกเราที่นี่เองก็มีขนบธรรมเนียม คุณฟิลลิปให้ฉันบอกกับคุณว่า ให้คุณอดทนอยู่ที่นี่สามวันก่อน เมื่อถึงเวลาแต่งงาน คุณฟิลลิปก็จะมาที่นี่เพื่อแต่งงานกับคุณ” ลูซี่อธิบายกับมุกดา
พอมุกดาได้ยินว่ายังมีธรรมเนียมแบบนี้อีก เธอกลับถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอเองก็ไม่อยากจะเจอกับฟิลลิปทันที
“ภายในสามวันนี้ พวกเราก็ยุ่งมาก คุณต้อง แล้วยังต้องไปเลือกเสื้อผ้าที่คุณชอบมากมาย คุณต้องไปเสริมความงาม ทำตัว คุณฟิลลิปหยิบบัตรไดมอนด์ให้คุณหนึ่งใบ อยากจะใช้เท่าไหร่ก็ใช้” ลูซี่ล้วงบัตรธนาคารสีดำใบหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าตนเองส่งให้มุกดา
มุกดามองแวบหนึ่งแล้วรับไป ใส่ไว้ในกระเป๋าตนเอง
“บัตรใบนี้ไม่มีรหัส ทุกห้างร้านและร้านอาหารเครื่องดื่มเมื่อเห็นบัตรใบนี้ ก็จะให้การต้อนรับคุณอย่างดี” ลูซี่เอาข้าวของมุกดาวางไว้เรียบร้อย เธอก็จะช่วยมุกดาจัดเก็บข้าวของ
“ไม่ต้องแล้ว ฉันทำเองก็ได้ค่ะ” มุกดารีบห้ามการกระทำของลูซี่
“อย่างนั้นก็ได้ คุณเก็บของตัวเองให้เสร็จ อาบน้ำพักผ่อนสักครู่ อีกเดี๋ยวเมื่อถึงเวลาทานอาหารฉันจะมาเรียกคุณ” ลูซี่ก็ถอยออกไป แล้วปิดประตูให้เรียบร้อย
มุกดามองภายในห้อง เป็นห้องชุด การตกแต่งภายในเพียบพร้อมครบครัน เหมือนกับบ้านหลังหนึ่งอย่างนั้น เตียงใหญ่ที่อ่อนนุ่มนั้น แล้วยังตู้เย็นที่มีผลไม้ใส่เอาไว้เต็ม รวมถึงข้าวของเครื่องใช้ในการอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันอย่างดีในห้องน้ำ เห็นได้ชัดว่าฟิลลิปนั้นใส่ใจมาก
มุกดาเอาของน้อยนิดที่ตนเองเอามาวางไว้ในตู้เสื้อผ้า ในตู้ไม่มีของอะไร มีเพียงชุดนอนผ้าไหมแท้สองสามชุด
หยิบชุดนอนมาหนึ่งชุด มุกดาก็เดินไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ นั่งเครื่องบินมานานขนาดนั้น เธอก็เหนื่อยอยู่เล็กน้อยจริงๆ ภายในอ่างอาบน้ำโรยด้วยกลีบดอกไม้เอาไว้ เธอก็เข้าไปแช่น้ำครู่หนึ่ง ความเหนื่อยล้าทั่วร่างกายก็สลายหายไปในน้ำที่หอมกรุ่นนั้น
ช่างสบายเหลือเกิน ทำให้มุกดารู้สึกง่วงนอนเล็กน้อยแล้ว
แช่น้ำอย่างสบายแล้ว มุกดาก็เปลี่ยนมาใส่ชุดนอนใหม่ เธอเป่าผมให้แห้ง ซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มที่อ่อนนุ่ม นอนหลับไปอย่างสบาย
ตอนนี้เธอได้ทุ่มสุดตัวแล้ว ต่อให้ฟิลลิปคิดจะทำอะไรกับตัวเอง ก็ไม่จำเป็นต้องป้องกันอีกต่อไปแล้ว ในเมื่ออย่างไรตนเองก็มาเพื่อแต่งงานกับเขา
มุกดาที่ปล่อยวางแล้ว เธอนอนหลับอย่างสนิท และก็เป็นการนอนหลับสนิทครั้งแรกหลังจากที่โจนส์กรุ๊ปประกาศล้มละลาย
ถ้าไม่ใช่เพราะลูซี่มาเรียกเธอ เธอก็อาจจะหลับต่อจนถึงพรุ่งนี้เช้าถึงจะตื่น
“มุกดา ทานข้าวแล้ว ค่ำวันนี้คุณฟิลลิปจัดอาหารจีนมาให้คุณ รู้ว่าคุณเพิ่งมาอเมริกา อาจจะยังไม่คุ้นเคยกับอาหารของพวกเราที่นี่ ก็เลยเตรียมอาหารจีนไว้ให้คุณ” ลูซี่พูดกับมุกดา
“ได้ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ คุณรอฉันที่ประตูสักครู่นะคะ” มุกดาตื่นแล้ว เธอล้างหน้า เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อสเวตเตอร์สีดำกับกางเกงขายาวสีดำ ด้านนอกคลุมด้วยเสื้อขนแกะสีดำหนึ่งตัว
ก็สีดำแบบนั้นถูกมุกดาสวมใส่จนทำให้คนมองรู้สึกสวยงามสบายตาน่ามอง ลูซี่ชอบใส่เสื้อผ้าที่มีสีสันมาก แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าสีดำที่มุกดาสวมใส่ได้อย่างสวยน่ามองขนาดนั้น ในใจก็คิดว่าตนเองลองไปซื้อเสื้อผ้าสีดำมาลองใส่ดูสักชุดดีมั้ย
“ไปเถอะ ภัตตาคารอาหารจีนอยู่ชั้นสิบหก มุกดา คุณสวมชุดสีดำได้สวยมากจริงๆ” การชื่นชมของลูซี่ออกมาจากในใจจริงๆ
มุกดารู้สึกว่าลูซี่ดูเหมือนจะไม่ได้น่ารังเกียจอะไรมาก อย่างน้อยก็ยังมีความเคารพตัวเองมาก แม้เธอจะไม่ชอบหล่อน แต่ก็ไม่ได้ขับไล่ไสส่งหล่อน
ทั้งสองคนมาที่ห้องอาหารจีน มีห้องหนึ่งที่จองไว้ให้พวกเขาแล้ว ห้องนั้นเงียบมากเป็นพิเศษ และก็ตกแต่งอย่างวิจิตรสวยงาม โคมไฟระย้าคริสตัลและถ้วยคริสตัลบนโต๊ะสะท้อนแสงกัน ผ้าปูโต๊ะสีขาวและโซฟาสีขาวล้วนเปล่งประกายภายใต้แสงไฟ
ทั้งห้องให้ความรู้สึกเปล่งประกายสว่างไสวมาก เปล่งประกายเหมือนกับพระราชวังคริสตัลอย่างนั้น
“มา มุก คุณนั่งตรงนี้เถอะ” ลูซี่ช่วยมุกดาลากเก้าอี้ มุกดาก็นั่งลงไปอย่างไม่เกรงใจ
ลูซี่นั่งลงข้างๆมุกดา เธอตบมือ พนักงานก็เริ่มยกอาหารออกมาอย่างรวดเร็ว
มุกดาตอนแรกคิดว่าพอมาถึงก็จะเจอกับฟิลลิปอารมณ์ของตนเองก็จะย่ำแย่มาก แต่กลับมีอีกหลายวันที่ไม่ได้เจอคนผู้นี้ เธอรู้สึกสบายใจมากเลย
อาหารบนโต๊ะนั้นล้วนเป็นอาหารที่มุกดาชอบกิน ฟิลลิปสืบเรื่องของตนเองอย่างจริงจัง รู้ว่าตนเองชอบอะไรบ้าง ใส่ใจรายละเอียดมากทีเดียว
“มุกดา ของพวกนี้ล้วนเป็นของที่คุณกินทั้งนั้นเลยนะคะ คุณก็ไม่ต้องคิดมากอะไร ถึงเวลาควรกินก็กิน ควรนอนก็นอน”ตอนที่ลูซี่พูด เธอใช้ดวงตาสีฟ้ามองมาที่มุกดา
ทันใดนั้นมุกดาก็รู้สึกว่าสิ่งที่ลูซี่ผู้หญิงคนนี้พูดเหมือนจะมีนัยซ่อนอยู่ เธอก็ยังถือว่าปลอบใจคนเก่งนะ
“ขอบคุณค่ะ!” มุกดาพูดกับลูซี่ เธอเองก็คิดได้แล้ว ตอนนี้ควรจะทำอะไรก็ทำ ในเมื่อตอนนี้เธอก็เหมือนสุนัขจนตรอก ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วภายในใจเธอได้เตรียมทำใจสำหรับเรื่องเลวร้ายที่สุดไว้แล้ว
ลูซี่ยิ้ม เธอเป็นผู้หญิงที่ยิ้มเก่งคนหนึ่ง ฟันขาวที่เรียงตัวสวยนั้นทำให้มุกดาชอบมาก
มุกดาเองก็ยิ้มให้กับลูซี่ ทั้งสองเริ่มก้มหน้ากินอาหาร
สองคนดูเป็นเด็กสาวที่สุภาพเรียบร้อย เวลากินขึ้นมาก็น่าตกใจอยู่บ้างจริงๆ
อาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะนั้น ไม่นานก็ถูกทั้งสองคนกินจนเกลี้ยง
“ฮ่าๆๆๆ มุกดา ฉันคิดว่าฉันคงต้องกินมากกว่าคนเยอะมาก แต่คาดไม่ถึงเลยว่าคุณเองก็ไม่เบาเลยนะ” ลูซี่มองดูจานเปล่าพวกนั้น เธอหัวเราะอย่างร่าเริง
“ฮ่าๆๆ ฉันเองก็คิดว่าฉันคงจะกินเยอะมาก คิดไม่ถึงเลยว่าคุณเองก็ไม่ใช่เล่นๆ” มุกดาเองก็พูดเหมือนกัน เด็กสาวสองคนต่างพากันหัวเราะขึ้นมาอย่างมีความสุข
“พวกเรากินอิ่มแล้ว ก็ควรจะไปย่อยอาหารเสียหน่อย พวกเราไปเดินช้อปปิ้งกันเถอะ พวกเราไปซื้อเสื้อผ้ากัน ซื้อเสื้อผ้าสวยๆเยอะๆ ฉันเห็นคุณใส่ชุดสีดำสวยมากเลย ฉันก็อยากจะไปซื้อชุดสีดำสักชุด” ลูซี่ไม่เหมือนบอดี้การ์ดเลยสักนิดเดียว เหมือนเป็นเพื่อนของมุกดาอย่างนั้น
“ได้ พวกเราไปซื้อเสื้อผ้ากัน ฉันช่วยคุณเลือกลูซี่ คุณหุ่นดีขนาดนี้ ใส่อะไรก็สวยทั้งนั้น” ตอนนี้มุกดาทิ้งความวุ่นวายเหล่านั้นไปแล้ว เธอรู้สึกว่าลูซี่คนนี้ไม่เลวเลย
ทั้งสองคนดื่มชากันอยู่ครู่หนึ่ง พักผ่อนเล็กน้อย แล้วก็ไปช้อปปิ้งด้วยกันอีก
“ตามพวกเธอไป คุ้มกันความปลอดภัยของพวกเธอ และก็ระวังอย่าให้ใครจับได้” มองเห็นทั้งสองคนออกจากโรงแรม มีใครคนหนึ่งสั่งการลูกน้องอยู่ในความมืดมิด
มุกดาและลูซี่ขึ้นรถ ลูซี่ขับรถมุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้า ทั้งสองคนคิดไว้แล้ว ในเมื่อเงินนั้นไม่ใช้ก็น่าเสียดาย แล้วยังไม่จำกัดวงเงินด้วย งั้นก็รูดให้เต็มที่เลย!
