ภูเขานี้เจ๋งจริงๆ ไม่ต้องพูดถึงทิวทัศน์ที่สวยงามและบรรยายไม่ได้ แม้แต่ลมที่พัดผ่านก็ทำให้ผู้คนไม่อยากจากไป
“ที่นี่สบายมาก เดาว่าอยู่ต่ออีกสักพักคงต้องเพิ่มเสื้อแล้ว” ธีรนัยน์รู้สึกถึงลมเย็นที่พัดมาบนร่างกาย พร้อมกับน้ำค้างที่เหมือนกับน้ำแข็งเล็กน้อย
“นั่นมันแน่นอน ไม่เป็นไรผมเอาเสื้อผ้ามาด้วย สักพักถ้าคุณรู้สึกหนาวก็ใส่ได้ ก็อยู่ในกระเป๋าเป้ของผมนี่แหละ” ณฐวรยุ่งกับการตั้งขาตั้งเรียบร้อย สักพักก็วาดภาพออกมาได้งดงามละเอียดอ่อน
แม้ว่าณฐวรจะไม่ได้มองธีรนัยน์ แต่ธีรนัยน์กลับจ้องมองณฐวร ผู้ชายคนนี้ละเอียดรอบคอบมาก เคยได้ยินมุกพูดว่า จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่มีแฟน เขาเป็นจิตรกร ที่มีจิตใจดี และก็ชอบช่วยเหลือคน แต่ไม่มีแฟนที่เหมาะสมสักที ล้วนอายุยี่สิบกว่าแล้ว ไม่มีความกังวลแม้แต่น้อย
“คุณดูสิ่งที่ผมทำ ผมทำพวกนี้เรียบร้อยแล้ว อีกสักพักคุณก็สามารถวาดภาพได้ ที่นี่คือเก้าอี้หนึ่งตัว ผมเอาของออกมา เวลาผมวาดภาพ คุณสามารถดูภาพวาดของผม หรือจะกินอะไรหน่อยก็ได้ ผมไม่รู้ว่าคุณชอบกินอะไร ก็เลยซื้ออะไรมาอย่างละนิด” ณฐวรทำทุกอย่างเสร็จ ก็เอาของในกระเป๋าเทออกมา ธีรนัยน์มองณฐวรเทของทั้งหมดที่อยู่ในกระเป๋าเป้ออก เขาตะลึงจริงๆ ผลไม้พวกนั้น ขนม ยังมีน้ำ เตรียมของได้ครบถ้วน
เขาทำเหมือนตัวเองเป็นเด็กเหรอ? ขนมเยอะขนาดนี้ ธีรนัยน์มองจนตาค้าง
“ผมก็ไม่รู้ว่าคุณชอบกินอะไร เพียงแต่รู้สึกว่าอีกสักพักคุณจะต้องเบื่อ คุณขับรถผมจะให้คุณดื่มเหล้าก็ไม่ได้ ก็เลยซื้อพวกนี้มา” ณฐวรเกาหัวยิกๆ เขาก็ซื้อของตามที่พี่สาวของเขาชอบกิน เขาก็ไม่ค่อยชอบกินขนมเท่าไหร่
“ขอบคุณ” ธีรนัยน์พูดได้เพียงสองคำนี้เท่านั้น เมื่อเขาไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เขาซื้อแค่น้ำ 4 ขวดเท่านั้น เขาไม่ได้คิดจะซื้ออย่างอื่น แต่ณฐวรก็กลับคิดได้หมด
“มาเถอะ ธีรนัยน์ เมื่อคุณมองจากมุมนี้ ทิวทัศน์ก็ไม่เหมือนกัน จุดสำคัญอยู่ที่บนภูเขานั้น จุดเด่นของภูเขานั้นคือความงาม คุณสามารถมองภูเขาลูกนี้จากมุมนี้ จุดเด่นของภูเขานี้ก็คืออันตราย คุณเรียนร่างภาพจุดเด่นของภูเขานี้ออกมาก่อน” ณฐวรพาธีรนัยน์มา เขาชี้จุดเด่นของภูเขานี้ให้ธีรนัยน์ดู ลมร้อนจากคำพูดของเขาพ่นลงบนใบหน้าของธีรนัยน์ ธีรนัยน์ใจสั่นไปชั่วครู่
แต่ไหนแต่ไรมาธีรนัยน์ไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับชายใดมาก่อน เขาประหม่าจนเหงื่อไหลออกมาเต็มฝ่ามือ
ณฐวรก็เช่นเดียวกัน แต่เมื่อเขาพูดจบแล้ว เขาก็ขยับตัวออกไปทันที สำหรับนักเรียนแล้วตอนที่เขาพูดคุยนั้นไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เมื่ออยู่กับธีรนัยน์ เขาก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นรัวๆ
“คุณวาดก่อนเถอะ ตรงไหนไม่เข้าใจถามผมได้” ใบหน้าของณฐวรก็แดงเช่นกัน เขาเดินไปถึงที่ขาตั้งภาพวาดตัวเองและเริ่มเลือกสีและเตรียมตัววาดภาพ
โลกของทั้งสองเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ณฐวรก็อยู่ตรงภาพวาดของตัวเอง ธีรนัยน์ก็หยิบปากกาขึ้นมาเริ่มวาดภาพ
แม้ว่าธีรนัยน์จะชอบวาดภาพมาก แต่เขากลับไม่เคยวาดภาพอย่างจริงจัง ตั้งแต่ยังเป็นเด็กเขาถูกกดขี่อย่างเข้มงวด แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไร้ประโยชน์
ถือปากกา ในใจของเขาอยากวาดภาพสวยๆ หนึ่งภาพ แต่เมื่อมาถึงกระดานวาดภาพ กลับมีเส้นที่น่าขำอยู่
เมื่อมองดูสิ่งที่ตัวเองวาด ธีรนัยน์ก็หัวเราะออกมา นี่คือภาพการ์ตูนมั้ง?
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของธีรนัยน์ ณฐวรก็เดินไป เขามองดูภาพวาดของธีรนัยน์ แต่เขากลับไม่ยิ้ม คว้ามือของธีรนัยน์ เขาก็วาดแต่งเติมเล็กน้อย วาดภาพบนกระดานหลายขีด ทิวเขาที่สวยงามก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา
“คุณดู จริงๆ คุณสามารถจับจุดเส้นที่สำคัญๆ เพียงแต่ก็ไม่ได้ฝนเท่านั้น พยายามต่อเถอะ วาดเยอะๆ ก็จะดีขึ้นเอง” ตอนนี้ณฐวรถือว่าธีรนัยน์เป็นนักเรียนของเขาแล้ว ในใจของเขาความคิดที่ฟุ้งซ่านค่อยๆ คลายออก
“โอเค” ธีรนัยน์พลิกหนึ่งหน้าแล้วเริ่มวาด
อาจเป็นเพราะมีพรสวรรค์ด้านการวาดภาพอยู่บ้างเล็กน้อย เมื่อครู่ที่ธีรนัยน์มองณฐวรแก้ภาพให้ตัวเอง เขาก็ทำตามพื้นฐานอันนั้น ค่อยๆ วาดภาพภูเขาออกมาเหมือนจนได้
วาดไปห้าแผ่นแล้ว ธีรนัยน์ยิ่งวาดก็ยิ่งรู้สึกภูมิใจกับภาพวาดของตัวเองมากขึ้น
วาดภาพก็เหนื่อยเหมือนกันนะ ธีรนัยน์หันศีรษะมามองณฐวรที่กำลังจมอยู่กับผลงานที่ตัวเองกำลังสร้าง เขาจึงไม่ได้ไปรบกวนเขา เขาหาที่นั่งลง มองกองขนมที่อยู่บนกองผ้า
มองไปลายๆ เขียวๆ ไม่รู้รสชาติเป็นยังไง ธีรนัยน์อยากจะพูดว่าตัวเองไม่เคยกินขนมแบบนี้มาก่อน ก็ไม่รู้จะมีคนเชื่อไหม
มองเห็นถุงใบหนึ่งสวยมาก ธีรนัยน์ก็แกะมันออกมา พบว่าข้างในเป็นแผ่นๆ เขามองที่ถุง มันเขียนว่าเป็นแผ่นมันฝรั่ง
หยิบออกมาลองชิมดูชิ้นหนึ่ง อร่อยจริงๆ กรอบ หอม ไม่แปลกใจที่สาวๆ พวกนั้นชอบกินขนม ที่แท้ขนมนี้อร่อยจริงๆ
ธีรนัยน์ไม่รู้เนื้อรู้ตัวก็กินขนมจนหมดไปหนึ่งถุง เขาแกะอมยิ้มอีกอัน ใส่น้ำตาลลงในปากของเขา นั่นมันคือกลิ่นอะไร กลิ่นแรงมาก
แม้ว่าณฐวรกำลังสร้างผลงาน แต่เขาก็มองเห็นธีรนัยน์ที่กำลังกินขนมที่ตัวเองซื้อ เขาก็ดีใจมาก
ธีรนัยน์กินไปดื่มไป รู้สึกว่าตัวเองเริ่มเบื่อๆ เซ็งๆ เขาก็เลยเดินไปถึงข้างหลังของณฐวร อยากเห็นภาพวาดของเขา
ภาพวาดนั้นเหมือนกับทิวทัศน์ตรงหน้าของตัวเอง มันเหมือนจริงมากๆ
“ภาพวาดของคุณเหมือนภาพที่ถ่ายจริงๆ มันเหมือนจริงมาก” ธีรนัยน์อดไม่ได้ที่จะอุทานขึ้นมา หากมีวันหนึ่งเขาสามารถวาดภาพได้ดีขนาดนี้ มันจะดีแค่ไหนนะ
ทั้งสองยังคงชื่นชมภาพวาดและทิวทัศน์ กลับได้ยินเสียงเบาๆ เหมือนกับมีคนกำลังร้องขอความช่วยเหลือ
“คุณได้ยินเสียงอะไรไหม?” หูของธีรนัยน์ดีมาก และเขาถามณฐวร
“ได้ยินแล้ว ดูเหมือนว่าจะมีคนร้องขอความช่วยเหลือ” ณฐวรก็วางพู่กันลง ทั้งสองเริ่มตั้งใจฟัง ยืนยันทิศทางให้ชัดเจน
เสียงนั้นแผ่วเบามาก หลังจากฟังอย่างละเอียด ดูเหมือนว่าจะอยู่ข้างหน้าตรงพื้นราบระหว่างภูเขา
“ผมจะไปดูหน่อย” ธีรนัยน์หันตัวจะเดินไป ตอนที่ณฐวรไปดึงเขาไว้ กลับไม่ทันระวังไปโดนหน้าอกของณฐวร หน้าอกของเขาแน่นมาก รู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อหน้าอกนั้นดีมาก ทั้งสองหันหน้าไปอย่างอึดอัด
“คุณรอก่อน ผมจะไปกับคุณด้วย” ณฐวรวางของทุกอย่างลง เขากับธีรนัยน์ก็ไปทางที่มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือด้วยกัน
มันอยู่ไกลกันจริงๆ ทั้งสองตามเสียงเป็นระยะๆ และมาถึงพื้นราบ ลักษณะที่นี่อบอุ่นกว่าเล็กน้อย แต่ว่าเสียงนั้นกลับหายไปแล้ว
“คุณไปที่ดูทางนั้น ผมจะค้นหาที่นี่” ณฐวรให้ธีรนัยน์แยกหากับตัวเอง
ธีรนัยน์เดินไปอีกที่ เขาฟังอย่างละเอียดว่ามีเสียงไหม แต่กลับไม่มีเสียงนั้นดังขึ้นอีก หรือว่าคนนั้นจะตายไปแล้ว
ความคิดที่ไม่ดีผุดขึ้นในหัวของธีรนัยน์ ในใจของเขาตะลึง ไม่ทันระวังใต้เท้าของตัวเอง
