“เธอสองคนไม่นอนกลางวัน มาทำอะไรอยู่ที่นี่?” ผู้คุมหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา มองมุกดากับพี่อุ่นที่กำลังเร่งทำงานกันอยู่
“มือกับเท้าฉันมันเชื่องช้า ฉันจึงอยากเรียนรู้อีกหน่อยน่ะค่ะ” มุกดาพูดกับผู้คุม เธอยังให้ผู้คุมดูของที่อยู่ในมือของเธอด้วย แต่ผู้คุมไม่ได้มองของในมือของเธอเลย กลับใช้สายตาเฉียบแหลมมองไปรอบๆเธอชั่วครู่ ในที่สุดผู้คุมก็เจอบุหรี่ซองหนึ่งที่อยู่ในลิ้นชักโต๊ะทำงานของมุกดา
“นี่มันอะไร?” ผู้คุมหญิงเห็นบุหรี่ซองนั้น ก็ถามมุกดาด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ของพวกนี้เอาเข้ามาในคุกไม่ได้
“บุหรี่ค่ะ” มุกดาไม่รู้ว่าบุหรี่นี่เกี่ยวอะไรกับตนเอง และบุหรี่นี่ก็ไม่ใช่ของเธอด้วย
“เธอรู้ไหมว่าเอาบุหรี่เข้ามาที่นี่ไม่ได้ เรื่องนี้ต้องโดนลงโทษ ไม่นึกเลยว่าเธอจะวางบุหรี่เอาไว้ใต้โต๊ะทำงานของตัวเองอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้” ผู้คุมยื่นมือเข้ามาจับตัวมุกดาลุกขึ้น
“บุหรี่นี่ไม่ใช่ของฉันนะ ฉันไม่สูบบุหรี่” มุกดาอธิบายกับผู้คุมหญิงคนนั้น
“โดนจับได้แล้วเธอก็ต้องบอกว่าเธอไม่สูบบุหรี่แน่ล่ะสิ ผู้หญิงที่อยู่ที่นี่เอาแต่บอกว่าตัวเองไม่สูบบุหรี่กันทั้งนั้น แต่ใครจะไม่แอบสูบบ้างล่ะ? โดนจับได้แล้ว เธอก็ต้องโดนลงโทษ เธอไป……” ผู้คุมกำลังจะลากตัวมุกดาไปสถานกักขัง
“เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ฉันวางไว้ผิดที่ บุหรี่ซองนั้นเป็นของฉัน วันนั้นครอบครัวฉันแอบส่งมาให้เป็นความผิดของฉันเอง ไม่เกี่ยวกับเธอ” ตอนนี้พี่อุ่นลุกขึ้นยืน แล้วยอมรับว่าบุหรี่ซองนั้นเป็นของเธอเอง
“เป็นของเธอ? งั้นเธอก็ไปสถานกักขัง ลงโทษสองวันไม่อนุญาตให้กินข้าว ทบทวนการกระทำของตัวเองให้เต็มที่” ผู้คุมหญิงคิดไม่ถึงว่าพี่อุ่นจะยืนขึ้นมารับโทษแทนมุกดา แต่บนซองบุหรี่ก็ไม่มีชื่อเขียนเอาไว้ ในเมื่อเธอบอกว่าของเธอ ในเมื่อมีคนยอมรับ งั้นก็ตามนั้นแล้วกัน
ตอนที่พี่อุ่นเดินไปกับผู้คุม ยังพูดกับมุกดาเรื่องเทคนิคของการทำงานฝีมืออีก
“เอ่อฉัน……” มุกดารู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นบุหรี่ของพี่อุ่น ตอนที่เธออยู่กับพี่อุ่นไม่ได้กลิ่นบุหรี่ตามตัวของเธอเลย บุหรี่ซองนั้นต้องมีคนยัดมาให้แน่ๆ แต่ทว่าตอนที่เธอคิดจะพูดอะไร พี่อุ่นกลับใช้สายตาห้ามเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอพูดอีก
แล้วพี่อุ่นก็เดินไป มุกดาเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะทำงานตามลำพัง คนพวกนี้ไม่ง่ายดายเลยจริงๆ ตนเองมาวันแรกก็ล่วงเกินใครไปแล้ว ถึงได้มีคนมายัดของผิดกฎหมายเพื่อใส่ร้ายตนเอง ไม่ได้สิ เธอไม่ควรถูกกระทำจนเกินไป ต้องลากตัวคนคนนั้นออกมาให้ได้
มุกดาไม่มีความคิดที่จะไปนอนพักผ่อนแล้ว เธอทำตามเทคนิคที่พี่อุ่นบอกตนเองเอาไว้ เริ่มลงมือทำงานแล้ว เธอเป็นคนเฉลียวฉลาด หลังจากทำไปหลายอันการเคลื่อนไหวก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ แค่ช่วงพักกลางวัน เธอก็ทำได้ร้อยกว่าอันแล้ว
ตอนที่ณดาตามพี่กิ๊กมาถึงโต๊ะทำงาน ตอนที่เธอเห็นมุกดากำลังทำงานอยู่ เธอยังค่อนข้างประหลาดใจ ผู้หญิงคนนี้ควรจะไปสถานกักขังแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่อีก?
แต่เธอพบว่าพี่อุ่นไม่อยู่ ถ้าไม่ได้เดาผิด น่าจะเป็นพี่อุ่นที่ไปรับโทษแทนแล้ว ยัยมุกดานี่ดวงดีจริงๆเลยนะ ยังมีคนคอยช่วยเหลืออีก แต่พี่อุ่นนั่นเพิ่งมาได้ไม่นาน พวกณดาเองก็ไม่ได้คุ้นเคยมาก
หึ่ม วันนี้มีคนรับโทษแทนเธอ ฉันจะดูสิว่านานๆไป เธอจะปกป้องยัยมุกดาไปได้ตลอดหรือเปล่า! ณดามองมุกดา เธอจึงพบว่ามุกดาก็กำลังมองเธออยู่ บนใบหน้าของเธอจึงแสดงรอยยิ้มออกมาทันที
“พี่อุ่นล่ะ? ไปเข้าห้องน้ำเหรอ?” ณดาถามมุกดาด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ใช่ เธอโดนไปอยู่ที่คุมขังแล้ว” จากในแววตาของณดามุกดาเห็นความตื่นตระหนกตกใจเล็กน้อย ไม่ผิดแน่ ผู้หญิงคนนี้แหละที่เป็นคนทำ เธอคิดจะใส่ร้ายตนเอง แต่คิดไม่ถึงว่าพี่อุ่นจะช่วยเหลือตนเองเอาไว้
“อ้อ พี่อุ่นโดนคุมขัง ไม่รู้จริงๆว่าเพราะอะไร เธอก็เพิ่งมาได้ไม่นาน อาจจะยังไม่ค่อยเข้าใจกฎระเบียบบางส่วนในคุกสักเท่าไหร่สินะ” ณดายิ้มเหยเก แล้วก็เริ่มลงมือทำสิ่งของในมือของตนเอง
แม้ภายหลังมือของตนเองจะมีตุ่มน้ำพองขึ้น แต่มุกดายังคงเสร็จสิ้นภารกิจตามที่กำหนด 150 อัน!
ตอนที่ผู้คุมหญิงมาดู เธอค่อนข้างประหลาดใจ เดิมทีแค่คิดจะพูดจำนวนให้มากกว่าปกติ เพื่อดูว่าปฏิกิริยาของมุกดาจะเป็นยังไง แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะทำเสร็จแล้ว โดยปกติคนอื่นๆต้องสามวันขึ้นไปถึงจะได้ผลลัพธ์อย่างนี้ แต่วันนี้เป็นวันแรกของมุกดา
“ไม่เลว ไม่นึกว่าวันนี้จะสำเร็จภารกิจ 150 อัน พรุ่งนี้ทำเหมือนเดิมต่อไป วันมะรืนก็ต้องทำเหมือนพวกเธอแล้วนะ” ผู้คุมหญิงชมเชยมุกดา เธอได้ยินมาว่าเหมือนมุกดาจะมีบุหรี่ ซึ่งโดนผู้คุมหญิงอีกคนหนึ่งจับได้แล้ว แต่สุดท้ายกลับเป็นพี่อุ่นที่ไปรับโทษแทน
เรื่องนี้ในใจของเธอชัดเจนดี แต่เธอตัดสินใจไม่เข้ามายุ่ง อยู่ที่นี่ถ้าตนเองไม่สามารถปกป้องตนเองได้ งั้นเวลาอีกยาวนานขนาดนั้นคงมีชีวิตต่อไปไม่ได้แล้วแหละ
“ค่ะ ฉันจะรีบคุ้นเคย จะได้ไม่ต้องเป็นตัวถ่วงของกลุ่ม” มุกดาลุกขึ้นยืน พูดกับผู้คุมหญิง
“ดีแล้ว งั้นงานวันนี้ก็เท่านี้เถอะ ไปพักผ่อนกันได้แล้ว เตรียมตัวกินข้าวเย็น” ผู้คุมหญิงมองทุกคนอย่างเฉยเมย แล้วเธอก็หมุนตัวเดินออกไป
หลังจากมุกดาเห็นผู้คุมเดินไปแล้ว เธอจึงหันไปมองณดา ณดาเอาแต่รู้สึกว่ามุกดามองตนเองด้วยสายตาแปลกๆ นี่จะโดนเธอจับได้เร็วขนาดนี้จริงๆเหรอ?
มื้อเย็นค่อนข้างกินดี ไม่นึกว่าจะมีเนื้อด้วย แม้ว่าจะมันมากทั้งนั้น แต่ในสายตาของนักโทษก็คือของอร่อย หนึ่งคนมีเนื้อแค่สองชิ้น มุกดาจึงเอาเนื้อซ่อนไว้ที่ก้นชาม เธอกินข้าวไปพอประมาณแล้ว จึงเอาเนื้อกับข้าวปั้นก้อนเล็กๆซ่อนอยู่บนร่างกายของตนเอง
เธอทำทั้งหมดด้วยความระมัดระวัง หลบหลีกสายตาของณดาเอาไว้ได้ เธอกินเสร็จแล้ว ก็ตามทุกๆคนเข้าไปในอาคาร ดูโทรทัศน์ ดูการอบรมให้รักชาติ ดูโทรทัศน์เสร็จแล้ว ทุกคนก็เตรียมตัวเข้านอน แต่เธอกลับอยากไปส่งของกินนิดๆหน่อยๆให้พี่อุ่น เพราะพี่อุ่นช่วยรับโทษแทนตนเอง แต่มุกดาลืมไปว่าตนเองอยู่ในคุก จะเป็นไปได้ยังไงที่จะได้เข้าใกล้ห้องกักขัง บุคคลที่สอดส่องจับตาดูมีอยู่ทั่วทุกที่ เธอรออยู่นานแล้วแต่ก็ไม่มีโอกาสสักที
“เธอไม่ต้องรอแล้ว ไม่มีโอกาสหรอก ทางเข้าห้องกักขังมีคนคุ้มกันอยู่” ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่กิ๊กเดินมาถึงข้างกายของมุกดา พูดแค่ประโยคนั้น แล้วเธอก็เดินไปเลย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มุกดาได้ฟังคำพูดของพี่กิ๊ก มองตามด้านหลังของพี่กิ๊ก เธอบีบข้าวปั้นก้อนนั้น ในเมื่อหมดหนทาง เธอจึงทำได้เพียงกินเอง ในคุกเปรียบกับสถานที่อื่นไม่ได้ ทำตามใจอย่างที่เธอคิดไม่ได้หรอก
ณดากำลังนอนอยู่บนเตียง เธอยังคิดถึงเรื่องที่ตนเองทำในวันนี้ ไม่นึกว่าจะทำร้ายมุกดาไม่ได้ พี่อุ่นนั่นชักน่าสนใจแล้วสิ ในช่วงเวลาสำคัญยังจะปกป้องมุกดาเอาไว้อีก เธอกับมุกดาเกี่ยวข้องกันยังไงนะ?
