นัทธ์ห้ามรวินท์ไม่ให้เข้าไปในสวนดอกไม้ สวนดอกไม้กำลังดำเนินการตกแต่งที่สำคัญ เมื่อถึงงานเลี้ยงค็อกเทล จะมีกิจกรรมที่นี่ คนทั่วไปโดนห้ามไม่ให้เข้าไปชั่วคราว
“อ๋อ งั้นก็โอเคค่ะ ฉันจะไม่เข้าไปก่อน” รวินท์ไม่พูดอะไรต่อ แต่เธอเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ คนชื่อนัทธ์ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ เขาโผล่ไปทั่ว ไม่ว่าเธอจะไปไหน เขาก็จะตามไปทุกที่เลยเหรอ
รวินท์กลับมาที่ห้องรับแขก อักลี่กำลังวาดรูป ท่าทางของเขาจริงจังมาก
“อักลี่กำลังวาดอะไรอยู่เหรอ” รวินท์เดินเข้าไป เธอเห็นอักลี่ใช้สีเขียวระบายลงไปบนกระดานวาดรูป
“คุณน้า ผมกำลังวาดทุ่งหญ้า ผมอยากไปทุ่งหญ้า” อักลี่ชี้ไปยังสีเขียวตรงนั้น ยังมีม้าและคนตัวเล็กๆ อีกด้วย
“อักลี่อยากไปทุ่งหญ้าเหรอ ได้เลย น้าจะพาหนูไปตอนไหนดีนะ” เมื่อ รวินท์ได้ยินว่าอักลี่อยากไปทุ่งหญ้า แววตาของเธอเป็นประกายทันที
“ไม่ต้องหรอก แม่จะพาผมไป น้าไม่ไปช่วยเหรอ งานเลี้ยงวันเกิดของพ่อ พวกเขายุ่งกันมาก” หลังจากอักลี่ผ่านเรื่องราวครั้งก่อน ถึงจะผ่านมานานมากแล้ว แต่ยังทิ้งบาดแผลอยู่ในใจของเขา
“อ้อ โอเค งั้นน้าไปช่วยก่อนนะ หนูเล่นอยู่ตรงนี้นะ” รวินท์พูดจบก็เดินออกไป คนในบ้านนี้หลอกไม่ได้ง่ายๆ แค่เด็กคนนี้ ก็มีความระมัดระวังตัวสูงแล้ว
งานเลี้ยงค็อกเทลเตรียมเสร็จเรียบร้อย ด้วยความพยายามของทุกคน
“เราไม่เคยจัดงานเลี้ยงค็อกเทลที่บ้านเลย ครั้งนี้เพราะคุณชายคิดว่าคุณนายเพิ่งออกมาจากที่แบบนั้น เลยอยากฉลองให้เธอ คุณชายรักคุณนายมากเลยเนอะ!” เมื่อพวกลูกน้องไม่มีอะไรทำ ก็เริ่มพูดถึงเจ้านายตัวเอง
รวินท์ตั้งใจฟังอยู่ข้างๆ เธออยากรู้เรื่องของชลธีและมุกดามาก
“งั้นทำไมตอนคุณนายติดคุก คุณชายถึงไม่ช่วยคุณนายล่ะ” รวินท์ถาม
“เรื่องนี้เราก็ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนว่าตอนนั้นมีเรื่องอะไรเข้ามา แต่ต่อมาคุณชายก็หาวิธีช่วยคุณนายออกมา” คนใช้พวกนั้นไม่ได้ดูถูกคนมาใหม่ พวกเขามองรวินท์เหมือนคนกันเอง
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง งั้นคุณชายคงรักคุณนายมาก” รวินท์พูดด้วยสีหน้าชื่นชม
“แน่นอนอยู่แล้ว ในพระนคร ไม่มีใครไม่รู้ว่าคุณชายรักคุณนายมาก” คนใช้คนหนึ่งพูดอย่างภาคภูมิใจ ราวกับว่าเธอได้รับความโปรดปรานอย่างไรอย่างนั้น
รวินท์เห็นว่าคนใช้ในบ้าน ไม่มีใครตำหนิเธอ จึงดีใจมาก เธออยากได้ผลตอบรับเช่นนี้
วันงานเลี้ยงค็อกเทล มุกดาตื่นแต่เช้า เธอเป็นผู้ดูแลงานวันนี้ เธอจัดการงานในบ้านทั้งหมด นีรชาก็ไม่ได้ว่าง ช่วยจัดวางข้าวของเสร็จสรรพ งานเลี้ยงค็อกเทลวันนี้ จัดแบบบุฟเฟ่ต์ หลังงานเลี้ยงค็อกเทล มีเค้กและกิจกรรมจับรางวัล เป็นงานเลี้ยงที่คึกคักมาก
“คุณนาย นี่เป็นมังคุดที่เพิ่งมาถึง จะให้แกะเลยไหมคะ” มีคนอุ้มกล่องมังคุด เดินเข้ามาถามเธอ
“อืม แกะเลย แล้วแช่ตู้แช่เอาไว้” มีตู้แช่วางอยู่ตรงอาหารบุฟเฟ่ต์ ถึงอากาศยังหนาวมาก แต่ในห้องโถงมีเครื่องทำความร้อนอย่างเพียงพอ เพราะมีอาหารทะเลและผลไม้จำนวนมาก ที่ต้องเก็บไว้ในที่เย็น ไม่งั้นจะส่งผลต่อรสชาติ
มุกดาตรวจสอบงานทั้งหมดอีกครั้ง เธอคิดว่าเรียบร้อย ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว
เมื่อถึงสิบโมงเช้า แขกเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย แขกที่มาในวันนี้ไม่ได้เยอะ เพราะเป็นแขกที่เลือกมา เป็นพวกธุรกิจที่ไปมาหาสู่กับบริษัทฮอนดากรุ๊ป
เพราะฉะนั้นคนที่มาจึงรู้สึกเป็นเกียรติมาก พาลูกและภรรยามางานอย่างมีความสุข
ประวีร์มาตั้งแต่เช้า เขาเอาอาหารทะเลสดกล่องใหญ่ มาที่บ้านของชลธี
“ฉันนึกว่าจะมาถึงตอนบ่ายเสียอีก ยังดีที่ฉันเร่ง จนมาถึงตอนเช้า ฉันรีบมาส่งเพราะกลัวว่ามันจะไม่สด” ประวีร์บอกให้คนเอาของลงมา
“ขอบคุณนะคะพี่ประวีร์ ฉันยังกลัวว่าอาหารทะเลจะไม่พอ พี่เอามาให้พอดีเลย พี่เป็นฝนทันใจหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ!” มุกดาเรียกประวีร์เข้าไป
“ฮ่าๆๆ ยังดีที่เอาของเป็นประโยชน์มา ฉันกลัวว่าจะใช้การไม่ได้ ฉันได้ยินว่าเธอเตรียมอาหารทะเล แต่ของที่ฉันเอามาไม่เหมือนกับที่เธอเตรียมไว้นะ” ประวีร์พูดอย่างได้ใจ
ชลธีเดินออกมา เมื่อเขาเห็นประวีร์ จึงเดินเข้ามาต้อนรับ เมื่อรู้ว่าเอาของทะเลมาเยอะแยะ เขาจึงจงใจทำเป็นไม่สบอารมณ์
“รู้ว่าฉันทานอาหารทะเลไม่ได้ ก็เอามาซะเยอะแยะ นายตั้งใจทำให้ฉันโมโหใช่ไหม”
“ไม่ใช่ ฉันเอาสเต๊กมาด้วย นายชอบ ฉันจำได้”
ประวีร์เห็นท่าทางรักใคร่ของชลธีกับมุกดา ตอนนี้เขารับได้แล้ว ขอแค่มุกดามีความสุข อะไรก็ไม่สำคัญอีกแล้ว เขาคือพี่ชายของมุกดา เป็นพี่ชายตลอดไป
“รู้ใจฉันจริงๆ เดี๋ยวเราต้องดื่มกันเยอะๆ ไม่เมาไม่เลิกเป็นไง เหมือนครั้งก่อน!” ชลธียิ้มแล้วจับมือประวีร์
“ทำไมอนุชิตยังไม่มา เขาบอกว่าจะมาแต่เช้าไม่ใช่เหรอ ไอ้หมอนี่ ไม่รู้ไปสำมะเลเทเมาที่ไหน” ประวีร์มองเข้าไปในงาน ถึงจะมีคนมาแล้ว แต่ไม่เห็นอนุชิต เขานัดกับอนุชิตแล้วว่าจะมาเร็ว เขามาถึงแล้ว แต่ยังไม่เจออนุชิต
“เดี๋ยวฉันโทรหาเขา เขาน่าจะเตรียมอะไรแปลกๆ ละมั้ง เขาเป็นคนที่ใช้เงินเก่ง!” ประวีร์เตรียมโทรหาอนุชิต
มีเสียงดังหน้าประตู ดอกไม้สดช่อใหญ่ ถูกเคลื่อนย้ายเข้ามา ดอกไม้สดถูกมัดอยู่บนรถ ส่วนท้ายรถมีกล่องใบใหญ่ กล่องใบนั้นสูงกว่าสามเมตร
คนที่อยู่ด้านหลังรถคือธีรนัยน์ วันนี้ธีรนัยน์สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ สวมทับด้วยเสื้อโค้ตขนสัตว์ ดูภูมิฐานและเท่มาก!
“มุก เอาอันนี้ไปเก็บไว้ก่อน นี่เป็นของอนุชิต เขาบอกว่าค่อยเปิดตอนเริ่มงาน ทำลับๆ ล่อๆ ฉันไม่รู้ว่าข้างในคืออะไร” ธีรนัยน์เป็นครอบครัวเดียวกับอนุชิต ทุกคนก็รู้ แต่เธอก็ไม่ได้หลอกใคร แค่ทำตัวติดดินเท่านั้น
“ได้ๆ อนุชิตชอบมีอะไรแปลกๆ ตลอด เดี๋ยวเราค่อยเปิด แค่ของขวัญวันเกิด ทำเป็นลับๆ ล่อๆ” ชลธีหัวเราะอย่างมีความสุข คิดไม่ถึงว่าในช่วงระยะเวลานี้ เขาจะได้เพื่อนสนิทเพิ่มสองคน
