“คำพูดของเธอดึงดูดฉันเอาไว้ได้สำเร็จ ถ้าหากว่าเธอจงใจพูดออกมา งั้นเธอทำสำเร็จแล้ว แต่ถ้าหากว่าสิ่งนี้มันเป็นธาตุแท้ของเธอเอง อย่างนั้นแล้วเธอก็สำเร็จแล้วเช่นกัน” ธีรเมทมองใบหน้าสวยนั้นของรวินท์ ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเหมือนมุกดาเลย
“ฉันไม่ได้มีนัยสำคัญอะไร คุณผู้ชาย ฉันขอตัวก่อน” รวินท์พูดกับธีรเมทจบ เธอก็เตรียมจะเดินออกไป เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่ยอมตายเสียดีกว่าต้องเจอกับความอัปยศคนหนึ่ง รวินท์ได้ทำเสียเหมือนเลยทีเดียว
แต่ว่าในตอนนี้ธีรเมทกลับดึงมือเธอเอาไว้ ดึงรวินท์เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนไปอย่างแรง
“ที่รัก รีบร้อนอะไรกัน พวกเรายังไม่ได้คุยกันดีๆเลยนะ เธอไม่ได้จะมาเป็นพี่เลี้ยงหรอกเหรอ? ไปเป็นให้ผมสิ ผมจะให้เงินเดือนคุณสองเท่าเลย” ธีรเมทโอบรวินท์เอาไว้ ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ดึงดูดตนได้อย่างนี้
“คุณปล่อยนะคะ ปล่อยนะคะ!” รวินท์พยายามขัดขืน และในที่สุดเธอก็หลุดออกจากอ้อมกอดของธีรเมทได้ เธอจึงรีบวิ่งหนีไปอย่างเร่งรีบ
ธีรเมทมองทิศทางที่รวินท์วิ่งออกไปด้วยความครุ่นคิดไปซ้ำๆ วันนี้มาที่นี่ถึงแม้ว่าสถานะของตัวเองจะไม่ได้สูงเลย แต่กลับได้ผลลัพธ์กลับมาโดยไม่คาดฝันมาก่อนอย่างหนึ่ง ผู้หญิงคนนี้เขารู้สึกสนใจมากเลย
รางวัลใหญ่ได้ประกาศออกมาเรียบร้อยแล้ว เป็นเพชรเม็ดงามเม็ดหนึ่ง คนที่ได้รับรางวัลใหญ่ไปก็มีความสุขสุดๆไปเลย เพชรเม็ดนั้นหลายล้านเลยนะ และก็มีเพียงแค่ตระกูลสุวรรณเลิศเท่านั้นที่จะมีผลงานที่ประสบผลสำเร็จอย่างนี้ได้ งานเลี้ยงวันเกิดงานหนึ่งต่างก็จะมีของขวัญหนักๆอย่างนี้กันอยู่แล้ว
งานเลี้ยงวันเกิดเสร็จสิ้นไปอย่างสมบูรณ์แบบ ทุกๆคนต่างกินกันอย่างพออกพอใจ เที่ยวงานกันอย่างมีความสุข
มุกดากับชลธีส่งแขกไป แล้วทั้งสองคนก็ได้ไปหาณฐวรแล้วถามสถานการณ์ในตอนนี้
ณฐวรก็ได้เล่าถึงสถานการณ์ที่ได้รับมาจากทางธีรนัยน์ให้กับพวกเขาไป แต่เดิมก็ยังมีคนเข้าเพิ่มความยุ่งยากให้งานเลี้ยงวันเกิดของตนจริงๆ คนคนนี้จะเป็นใครกันล่ะ? เป็นธีร์ธวัชหรือว่าจะเป็นอุไรภัสร์? ตอนนี้ความน่าสงสัยของทั้งสองคนนี้มีมากที่สุดแล้ว
“ตอนนี้ยังไม่สามารถยืนยันให้แน่ใจได้ว่าเป็นใคร แต่สำหรับพวกเราแล้ววันนี้ไม่มีการสูญเสียอะไร เพียงแค่ธีรนัยน์ได้รับบาดเจ็บ ณัฐ ทำไมนายไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนธีรนัยน์ให้มากๆล่ะ?” มุกดาคิดแต่อยากจะจับคู่น้องชายตัวเองกับธีรนัยน์อยู่ตลอด
“ฉันส่งเธอไปทำแผลที่โรงพยาบาลแล้ว หลังจากนั้นก็กลับไปบ้านเธอ เธอไม่ให้ฉันเข้าไปฉันก็ไม่กล้าเสียมารยาทเข้าไป คาดว่าเธอก็คงยังไม่ชินกับการใกล้ชิดกับคนอื่นเกินไป” ณฐวรมีความเป็นสุภาพบุรุษมาก เรื่องที่ธีรนัยน์ไม่ชอบ เขาก็จะไม่ไปทำ เหมือนกับว่าธีรนัยน์จะยังไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง เขาก็เลยแสร้งทำเป็นไม่รู้ไปด้วย
“ลำบากเธอแล้วจริงๆ แต่ยังดีที่เธอค้นพบได้เร็ว แต่ว่าชล วันนี้ไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งกระดาษโน้ตให้ฉัน ฉันยังนึกอยู่เลยว่ามีใครมากลั่นแกล้งอยู่เลย แต่นึกไม่ถึงว่าจะมีจริงๆ ยังมีคนรู้ถึงพฤติกรรมการเคลื่อนไหวของพวกเราดีทุกอย่างจริงๆ” มุกดาคิดไม่ตกเลยว่าคนคนนั้นแชร์ข้อมูลมาให้ตนได้ยังไง เธอแน่ใจว่าไม่รู้จักคนอย่างนี้แน่นอน
“ผู้ที่ยิ่งมีตำแหน่งสูงมักจะยิ่งมีแนวโน้มที่จะถูกโจมตีมากขึ้น ความรักความเสน่หาต่อกันอย่างนี้ของพวกเรา จะต้องมีใครอิจฉา ริษยา ชิงชังอย่างแน่นอน!” ชลธีไม่อยากให้ภาระความรับผิดชอบภายในใจของมุกดามันเยอะเกินไป จึงได้ทำเรื่องให้มันง่ายขึ้น
“อืม มีความเป็นไปได้อย่างนี้ด้วย” มุกดาเองก็ไม่อยากให้ชลธีต้องมาเป็นห่วงตัวเอง จึงได้เอาตามคำพูดของชลธีไป
แน่นอนว่าเหตุการณ์ระเบิดครั้งนี้มันไม่ได้ปกปิดทุกคนเลย มีบรรดาสื่อต่างๆได้บรรยายข่าวเกินจริงออกไปเรียบร้อยแล้ว
เมื่อวานทุกคนเข้าร่วมงานวันเกิด ต่างก็รู้สึกหวาดผวากันอยู่บ้าง นั่นเป็นระเบิดจริงๆเลยนะ และยังถูกมุกดาหลอกไปจริงๆ ว่ามันเป็นการยิงปืนใหญ่อวยพรฉลองวันเกิดอะไรจำพวกนั้น
ยังมีสื่อเล็กๆอีกหลายเจ้าที่กำลังบอกว่าชลธีจะต้องไปล่วงเกินคนที่สำคัญอะไรสักอย่างมาแน่ ดังนั้นแล้วคนเขาจึงเอาระเบิดส่งมาให้ถึงที่งานเลี้ยงวันเกิดของเขา
เผชิญเข้ากับการต่างคนต่างคิดของทุกคนแล้ว ชลธีและมุกดาต่างก็รักษาความเงียบเอาไว้ และก็ไม่มีความต้องการจะชี้แจงอะไร ความเงียบนี้มันกลับทำให้อีกฝ่ายโดนตบหน้ากันเลยทีเดียว
สื่อในทุกๆวันต่างก็จะทำการรายงานข่าวเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของชลธีกัน ก็คืออยากให้มุกดากับชลธีออกมา และแบบนี้แล้วมันถึงจะสามารถผลักดันมุกดากับชลธีออกมาต่อสู้ที่ด้านหน้ากันอย่างดุเดือดได้ ให้พวกเขาได้กลายเป็นเป้าโจมตีของประชาชน การระเบิดในงานเลี้ยงวันเกิดได้ถูกพวกเขาบอกออกมาว่าเป็นการจุดปืนใหญ่อวยพรกัน ในตัวเรื่องนี้มันมีการโกหกหลอกลวงกันอยู่
แต่ไม่ว่าสื่อข้างนอกจะสร้างเรื่องกันออกมาอย่างดุเดือดยังไง มุกดากับชลธีสองสามีภรรยาคู่นี้ไม่ได้ออกมาพูดอะไรกันเลย ทำให้สื่อพวกนั้นกลับรู้สึกว่ามันไม่น่าสนใจเลย ให้ความรู้สึกว่าหมัดนั้นได้ต่อยลงมาที่บนใยฝ้ายทำให้พวกเขาจนปัญญากันอย่างมาก
“ชล วันนี้ฉันไปดูธีรนัยน์สักหน่อยดีกว่า เธอบอกว่าเธอไม่เป็นไรอยู่ตลอด ฉันก็มักจะรู้สึกอยู่เสมอว่าเธอจะต้องเป็นอะไร ถ้าไม่เป็นอะไรแล้วก็ไม่มีทางที่จะไม่มาบ้านฉันตั้งหลายวันอย่างนี้หรอก” ธีรนัยน์ขอเพียงแค่ตอนที่อยู่ที่พระนครก็มักจะไปที่บ้านของมุกดาอยู่เป็นประจำ แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน ทุกครั้งตอนที่มุกดาโทรไป เธอมักจะบอกว่าตัวเองไม่เป็นไรอยู่เสมอ
“ได้ คุณเป็นตัวแทนของคนจากบ้านพวกเราไปเยี่ยมดูเธอสักหน่อยแล้วกัน ถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไร ก็ให้บอกกันสักหน่อย แต่พี่ชายของเธอก็คงจะมีวิธีมากมายอยู่แล้ว ไม่ต้องให้พวกเราต้องทำอะไรกันเลย”
ชลธีอุ้มมุกดาขึ้นมาบนขาของตัวเอง
“งั้นฉันจะเตรียมไปแล้ว เย็นวันนี้คุณก็รีบกลับมาให้เร็วหน่อย ฉันจะทำเปาะเปี๊ยะที่คุณชอบทานเอาไว้ให้”
มุกดาเข้าไปจูบลงบนหน้าของเขา จูบจนบนใบหน้าของชลธีได้ยิ้มกริ่มออกมา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าที่บ้านมีพี่เลี้ยงเดินไปมาอยู่เต็มไปหมด เขาก็อยากจะจัดการเธอเสียที่ห้องรับแขกนี้ไปเลย
“ครับ ผมจะกลับมาเร็วๆอย่างแน่นอน แต่คุณต้องให้ผมได้กินจนอิ่มนะ!” ชลธีเอ่ยออกมาอย่างเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง
มุกดารู้อยู่แล้วว่าในหัวของเขาจะต้องคิดเรื่องแบบนี้แน่ เธอกรีดลงบนจมูกของชลธีไปเล็กน้อย พลางเอ่ยตอบออกไปเสียงหวาน
มุกดาจัดแจงตัวเองเล็กน้อย แล้วออกจากบ้านไป เธอพกของขวัญนิดหน่อยที่ได้ซื้อเอาไว้แล้วไปที่บ้านของธีรนัยน์ แต่ว่าทันทีที่เพิ่งจะเข้าบ้านไปก็ได้ยินเสียงดังโวยวายจากภายในบ้าน
“แม่ กางเกงของฉันล่ะ?” ธีรนัยน์กุมไม้เท้าพยุงร่างแล้วเดินลงมาจากชั้นบน พลางถามบุณยอรที่นั่งอยู่ที่ในห้องรับแขก
“โยนทิ้งไปแล้ว ฉันซื้อกระโปรงให้แก แกก็สวมกระโปรงไปสิ” บุณยอรกำลังอ่านนิตยสารแฟชั่น ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองธีรนัยน์เลยสักนิดเดียว
“แม่ ทำไมแม่ทำอะไรถึงไม่ถามเลยสักนิดว่าฉันชอบหรือเปล่า? แม่เผด็จการอย่างนี้ตลอดเลย เส้นทางชีวิตของฉันถูกแม่วางแผนเอาไว้หมดเลย แม่ให้ฉันมีชีวิตอยู่ยังไง?” เสียงของธีรนัยน์ดังขึ้นมานิดหน่อย ตอนที่เธอเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเตรียมจะหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนนั้น กลับเห็นว่าในตู้เต็มไปด้วยกระโปรงที่เป็นชนิดเดียวกันอยู่เต็มไปหมด แล้วยังมีไปหมดทุกสีเลย
“แกก็มีชีวิตตามที่ฉันได้วางแผนเอาไว้ก็พอแล้ว มีอะไรที่ไม่เข้าใจอีก?” บุณยอรในตอนนี้ได้เงยหน้าขึ้นมา มองลูกสาวของตัวเอง ใบหน้าแสดงอาการงงงวยเหมือนกับได้ยินเรื่องที่น่าสนใจมากเรื่องหนึ่ง
“แต่ว่าฉันก็จะอายุสามสิบไปแล้วนะ แม่ไม่สามารถให้ความอิสระและพื้นที่ส่วนตัวของตัวเองให้ฉันสักนิดนึงเลยเหรอ?” ธีรนัยน์ถูกแม่ของตัวเองทำเอาโกรธขึ้นมาเสียแล้ว ของของตนท่านอยากจะทิ้งก็ทิ้ง อยากซื้อก็ซื้อ แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยจะถามตนเลยว่าชอบอะไร
“ทำไมจะไม่ให้อิสระแก แกบอกว่าแกอยากจะออกมาอยู่ข้างนอก ฉันไม่ใช่ว่าซื้อวิลล่าหลังนี้ให้แกหรือไง? แกอยู่ที่นี่คนเดียวหรือว่ามันจะยังไม่มีอิสระอีกงั้นเหรอ? ยังไม่มีพื้นที่ของตัวเองอีก ตอนที่ฉันมาในทุกๆปีที่ผ่านมาแกลองคิดดูว่าเป็นการคิดน้อยไปหรือเปล่า? ธีรนัยน์ แกเองก็บอกว่าแกกำลังจะสามสิบไปแล้ว แกว่าฉันกังวลมากไปใช่มั้ย?” บุณยอรไม่ได้คิดว่าตัวเองทำอะไรที่ไม่ถูกต้องเลยสักนิดเดียว!
