“งั้นเธอรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง เธอไม่รู้สึกรังเกียจฉันเลยเหรอ?” ธีรนัยน์มองมุกดา ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความจริงใจ
“ฉันจะรังเกียจเธอไปทำไม? เธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่สุดยอดมากเท่าที่ฉันได้เจอมาเลยนะ!” มุกดาเองก็ได้ดึงมือของธีรนัยน์ขึ้นมาเหมือนกัน เด็กผู้หญิงที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันได้ผูกมิตรภาพที่แน่นแฟ้นต่อกัน
ในตอนที่คำพูดของทั้งสองคนยังไม่ทันได้พูดออกไปจนจบ มุกดารับสาย หลังจากที่เธอได้ยินแล้วก็ได้พยักหน้าตอบรับออกมาทันที บอกว่าตัวเองจะไปถึงเดี๋ยวนี้ กำลังจะไปถึง
วางโทรศัพท์ไปแล้ว เธอก็ได้ลากธีรนัยน์ออกจากบ้านไป
“มานี่ ฉันแบกเธอเอง” มุกดาได้แบกธีรนัยน์ที่ตัวสูงขึ้นมาอย่างไม่ปล่อยให้เธอได้พูดอะไร
“เธอวางฉันลงไปนะ ฉันเดินไปเองได้ ฉันเดินได้” ธีรนัยน์รีบให้มุกดาวางตัวเองลงไปทันที แต่ว่ามุกดากลับเหมือนกับไม่ได้ยินเลยก็ไม่ปาน เธอแบกธีรนัยน์ไปที่ในลานบ้าน ขับรถไปเอง พยุงธีรนัยน์ขึ้นรถไป แล้วขับรถออกไป
“มุก เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ขึ้นรถมาแล้วธีรนัยน์จึงได้ถามมุกดาออกมา
“จันทร์จะคลอดลูกแล้ว เกิดอาการอย่างฉับพลันขึ้นมา จึงส่งโรงพยาบาลไปแล้ว พวกเรารีบไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลกัน” สายเมื่อกี้นี้เป็นสายที่ทศพรโทรเข้ามา
“จริงเหรอ ฉันยังไม่เคยเห็นเด็กน้อยที่เพิ่งจะคลอดออกมาเลย ดีมากเลย” ธีรนัยน์ในตอนนี้พอได้ยินว่าสามารถไปดูเด็กที่เพิ่งคลอดออกมาได้ ความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาแบบเด็กผู้หญิงนั้นของเธอก็ได้ปรากฏออกมา
ทั้งสองก็ได้มาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว ตอนที่มาถึงแผนกนารีเวชนั้น ทศพรก็กำลังรอพวกเขาอยู่ที่หน้าประตูอย่างวิตกกังวลอยู่แล้วน่ะสิ!
“เป็นยังไง? เข้าไปกันแล้วหรือยัง?” มุกดาถามทศพร
“เข้าไปแล้ว ตอนที่อยู่ที่บ้านน้ำคร่ำก็แตกออกมานิดนึงแล้ว” เห็นท่านประธานพรคนหนึ่งที่ปกติไม่ว่าจะทำอะไรก็มักจะสงบนิ่งอยู่ตลอด แต่ว่าในตอนนี้เขากลับตื่นกังวลจนมือกำลังสั่นไปหมด
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก ก่อนคลอดลูกก็ต้องน้ำคร่ำแตกกันทั้งนั้น คงใกล้จะคลอดออกมาแล้ว แต่ว่าเหมือนจะก่อนกำหนด ก่อนกำหนดมาสิบวันเลยใช่มั้ย?” มุกดาจำวันกำหนดคลอดของจันวิภาเอาไว้ได้ตลอด นี่มันก็เร็วไปหน่อย ทำให้เธอไม่ได้เตรียมอะไรเลย
“ใช่แล้วไง ฉันกลัวมากเลย มุก ฉันกลัวว่าจันทร์จะได้รับความเจ็บปวด แต่ว่า…” ถึงแม้ว่าจะกลัว แต่ไม่ใช่ว่าจะต้องมีลูกกันสักคนด้วยสิถึงจะถูกใช่มั้ย? จันวิภาพึงพอใจกับเด็กที่อยู่ในท้องมากเลยทีเดียว
“ไม่ต้องกลัว นี่เป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนต้องผ่านกันไปทั้งนั้น เทคโนโลยีการรักษาพยาบาลในตอนนี้พัฒนาไปถึงขนาดนั้นแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรหรอก” มุกดาปลอบทศพรออกมา
มีคนปลอบมา ทศพรเองก็ได้ค่อยๆผ่อนหายใจด้วยความโล่งใจออกมาเล็กน้อย แต่ว่าภายในใจก็ยังเป็นกังวลมากอยู่ดี
“ใครเป็นญาติของคุณแม่คะ? ทารกในครรภ์ผิดปกติไปนิดหน่อย พวกเราจะดำเนินการผ่าคลอดเดี๋ยวนี้เลย รีบมาเซ็นชื่อหน่อยค่ะ!” พยาบาลคนหนึ่งรีบวิ่งออกมาอย่างเร่งรีบ เพื่อให้ทศพรเซ็นชื่อ
พอได้ยินว่าจะต้องผ่าคลอดแล้ว ขาของทศพรก็อ่อนแรงไปหมด
“มีอะไรที่เป็นอันตรายหรือเปล่าครับ?” ทั้งๆที่แค่จะคลอดดีๆออกมาแท้ๆ จู่ๆก็มาต้องเข้าห้องผ่าตัด ผู้ชายตัวโตอย่างทศพรก็ยังรู้สึกว่ามันน่ากลัวไปหน่อย
“ไม่มีอันตรายอะไรเลย นายรีบเซ็นชื่อเร็วๆ อย่าให้เสียเวลา” มุกดาเร่งทศพรออกไป ทศพรจึงรีบเซ็นชื่อลงไป เพียงไม่นานจันวิภาก็ได้ถูกเข็นเข้าห้องผ่าตัดไป
ทศพรในตอนนี้ยิ่งกังวลมากกว่าเดิม เขาเดินไปเดินมาอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าห้องผ่าตัดไปไม่หยุด
“มุก ฉันเองก็เป็นกังวลมากเลยเหมือนกัน” ธีรนัยน์เห็นคนคลอดลูกเป็นครั้งแรก เธอคิดไปว่าในอนาคตตัวเองก็จะต้องผ่านจุดนี้ไปเหมือนกัน บวกกับที่เห็นทศพรเป็นกังวลมากแล้ว เธอก็ได้กังวลตามขึ้นมา
“ไม่เป็นไร เมื่อก่อนฉันเองก็กลัวมากเหมือนกัน แต่ว่ารอจนเธอมีลูกจริงๆ โดยเฉพาะตอนที่คลอดลูกด้วยแล้ว เธอก็จะไม่กลัวอะไรเลย และจะคิดว่ามันคุ้มค่ามาก” มุกดากุมมือของธีรนัยน์เอาไว้ ฝ่ามือของเธอมีเหงื่อออกมาเล็กน้อย
ในตอนที่ลำคอของทศพรกับธีรนัยน์กำลังยืดอยู่หลายเซนฯ ตอนที่เข็มสั้นหมุนไปสามช่องแล้ว ไฟห้องผ่าตัดก็ได้ดับลง
ประตูห้องผ่าตัดได้เปิดออก พยาบาลก็ได้อุ้มเด็กคนหนึ่งออกมา เธอยิ้มพลางพูดกับทศพรออกไป “ยินดีด้วยค่ะ เป็นลูกสาวหนึ่งคนค่ะ หน้าตาสวยมากเลย”
ธีรนัยน์กับมุกดาเดินเข้าไปใกล้ มองเด็กทารกที่อยู่ในผ้าอ้อมคนนั้น เด็กตัวเล็กมากเลย แต่ใบหน้าอ้วนกลม ปากนิดจมูกหน่อย แล้วก็ยังมีมือเล็กๆคู่นั้นอีก ธีรนัยน์แม้แต่จะสัมผัสลงไปก็ยังไม่กล้า
ทศพรรับลูกสาวของตัวเองจากในมือของพยาบาลมา เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไรออกไป ตอนนี้ เขาได้ถูกลูกสาวของตัวเองดึงดูดไปโดยสมบูรณ์แล้ว
ผ่านไปอีกสักพักหนึ่ง จันวิภาก็ได้ถูกเข็นออกมา เธอยังสลบอยู่ ผลของยาชายังไม่ได้หายไป
พยาบาลรับลูกไป ทศพรจึงได้ตามรถเข็นกลับไปยังห้องเดี่ยวที่ได้เตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
ลูกได้วางอยู่บนเตียงเล็กที่อยู่ข้างๆเตียงของจันวิภา จันวิภานอนหลับอยู่ ลูกเองก็นอนหลับ ภาพในตอนนี้มันดูอบอุ่นเป็นอย่างมาก
ทศพรนั่งลงข้างเตียงของจันวิภา มองดูภรรยาของตัวเองไปเงียบๆ จันวิภาในตอนนี้ดูสงบนิ่งกลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ในดวงตาของทศพรก็เหมือนกับพระแม่มารีองค์หนึ่งก็ไม่ปาน
มุกดากับธีรนัยน์ก็ได้ไปล้อมดูเด็กน้อยกัน จะดูยังไงก็ดูไม่พอเสียที โดยเฉพาะธีรนัยน์ เธอคิดว่าเจ้าตัวจิ๋วนี้เหมือนกับของเล่นชิ้นหนึ่งเลย
“มุก เธอว่าเธอจะรู้จักหิวหรือเปล่า? เธอจะรู้ได้ยังไงว่าตัวเองต้องกินนม? เธอจะพูดออกมาหรือเปล่า? จะอึออกมาหรือเปล่า?” คำถามของธีรนัยน์เยอะเป็นพิเศษ ทำให้มุกดาไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามเธอไปยังไงดี
“เธอเป็นคนคนหนึ่งแล้ว นอกจากว่าจะยังพูดไม่ได้และยังเดินไม่ได้แล้ว การตอบสนองทางสรีรวิทยาอื่นๆมันก็จะเหมือนกับผู้ใหญ่เลย หิวแล้วก็จะกิน กินแล้วก็จะอึออกมา” มุกดาทำได้แค่เพียงใช้คำพูดสั้นๆมาอธิบายให้กับธีรนัยน์
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง” ธีรนัยน์จ้องมองเด็กน้อยไปอีกทีต่อไป เธอคิดว่าต่อจากนี้ไปตนเองก็ต้องคลอดเด็กน้อยมาสักคนหนึ่งด้วยหมือนกัน ธีรนัยน์ในตอนนี้ได้ถูกสิ่งเล็กๆนี้ดึงดูดเข้าไปโดยสมบูรณ์
“ใช่แล้ว ในอนาคตเธอได้คลอดลูกออกมาเองก็จะได้รู้” มุกดายิ้มพลางพูดออกไปกับธีรนัยน์
“อืม ในอนาคตฉันจะคลอดเองสักคนหนึ่ง” ธีรนัยน์เองก็ได้พูดออกมาโดยที่ไม่ได้จงใจขัดต่อความรู้สึกจริงๆของตัวเองออกไป
“พร พร ลูกของพวกเราล่ะ?” จันวิภาฟื้นขึ้นมา การตอบสนองแรกของเธอก็คือต้องการจะหาลูกของตัวเอง
“ลูกอยู่ที่นี่ ลูกอยู่ที่นี่” มุกดาก็ได้อุ้มทารกน้อยขึ้นมา ส่งไปตรงหน้าของจันวิภา
“มุก ธีรนัยน์ พวกเธอมากันแล้ว เจ้าเด็กคนนี้ตัวเล็กมากเลยนะเนี่ย ไม่เหมือนกับที่แสดงในทีวีเลย เด็กที่คลอดออกมาในทีวีอ้วนมาก” จันวิภามองลูก เธอนึกไม่ถึงว่าเด็กน้อยจะเล็กขนาดนี้
“เด็กที่อยู่ในทีวีเป็นเด็กที่อายุครบเดือนไปแล้วทั้งนั้น เด็กที่เพิ่งคลอดออกมาจะตัวโตขนาดนั้นได้ยังไงกันน่ะ แต่ว่าลูกของเธอเติบโตได้สมบูรณ์มากเลย ยังไม่ครบเดือนก็มีน้ำหนักสามกิโลกว่าไปแล้ว” มุกดาอุ้มเด็กน้อยไปอย่างเชี่ยวชาญ
แม่หน่อยกับแม่เพลงก็ได้มาถึงโรงพยาบาลกันแล้ว ตอนที่ได้รับสาย สิ่งที่ทั้งสองคนคิดออกมาได้เป็นสิ่งแรกก็คือเคี่ยวน้ำซุปให้จันทร์ แต่ว่าสิ่งที่ทั้งสองคนนึกไม่ถึงกันก็คือซุปที่เคี่ยวไปตอนนี้จันวิภาดื่มไม่ได้เลย เธอผ่าคลอด ตอนนี้จึงไม่สามารถกินอะไรได้เลยชั่วคราว
“อะไรนะ? ผ่าคลอด งั้นซุปของพวกเราก็น่าเสียดายสิ พร แกเอาซุปไปดื่มเสียเถอะ?” แม่ทั้งสองคนพอได้ยินว่าจันวิภาไม่สามารถกินอะไรได้ ก็ต้องการให้ทศพรดื่มซุปออกมาพร้อมกัน
