ตอนกลับไปมุกดาเป็นคนขับ ธีรนัยน์ชอบการดวลรถมาโดยตลอด เมื่อกี้ตอนที่ออกจากโรงพยาบาลมาก็อยากจะลองขับรถแลนด์โรเวอร์ของมุกดาดู แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ได้ดึงดันที่จะขับอีกแล้ว ขาของตนก็ไม่ไหวแล้ว
ตลอดทางโทรศัพท์ของทั้งสองคนก็ได้เงียบมากไม่ได้รับสายอะไรเลย มุกดาได้ไปส่งธีรนัยน์กลับบ้าน แล้วตนก็ได้ขับรถกลับไป
ภายในบ้านเงียบมาก เหมือนกับไม่มีใครอยู่เลย มุกดาเปลี่ยนรองเท้า แล้วเธอก็โทรไปหาชลธีอีกครั้ง แต่ว่าโทรศัพท์ก็ยังปิดเครื่องอยู่ วันนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน? ทำไมถึงติดต่อชลธีไม่ได้เลย?
“มุก ลูกกลับมาแล้ว?” นีรชาเดินออกมาจากในบ้าน
“คุณแม่คะ ทำไมในบ้านถึงได้เงียบเชียบอย่างนี้ เวลาก็ยังไม่ดึกเลย พวกคนใช้ไปทำอะไรกันหมด?” มุกดามองไปแป๊บหนึ่ง ภายในบ้านมันเงียบเชียบมากจริงๆ
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน นัทธ์โทรมาหาแม่ ให้แม่มาดูแลอักลี่สักหน่อย บอกว่าพี่เลี้ยงลา เขามีธุระต้องออกไปสักหน่อย ก็เลยให้แม่มา ตอนที่แม่มาก็ไม่เจอใครเลย อักลี่กำลังนอนอยู่” นีรชาเองก็คิดว่ามันแปลกเหมือนกัน ยังนึกอยู่เลยว่าลูกชายกับลูกสะใภ้จะมีธุระต้องทำกันจึงให้ตัวเองมาดูลูกให้สักหน่อย แต่ตอนนี้เห็นท่าทางของมุกดาแล้วเหมือนกับไม่รู้อะไรเลยเหมือนกันนี่สิ
เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาในใจของมุกดา เธอคิดว่าโทรศัพท์ของชลธีติดต่อไม่ได้ นัทธ์เองก็ไม่ได้อยู่บ้าน จะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาแน่ๆ
“คุณแม่คะ ฉันจะลองโทรถามนัทธ์ดูค่ะ” ภายในใจของมุกดาหวั่นวิตกเป็นอย่างมาก เธอรีบโทรหานัทธ์ไปทันที
“นัทธ์ นายอยู่ที่ไหน?” มุกดาถามนัทธ์
“คุณนาย ผมอยู่ที่โรงพยาบาล” นัทธ์มองไฟห้องผ่าตัด เขาทำได้แค่เพียงพูดความจริงออกไป ถึงแม้ว่าตอนก่อนที่คุณชายจะสลบไป ได้บอกเอาว่า: อย่าบอกมุก
“นายอยู่ที่โรงพยาบาล เกิดเรื่องขึ้นกับชลเหรอ?” มุกดาอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ ขาของเธออ่อนแรงไปหมด วันนี้เรื่องที่ได้เจอมาเมื่อกี้นี้มันยังไม่ได้ทำให้เธอกลัวได้อย่างนี้เลย
“ใช่ครับ” นัทธ์ตอบกลับมา
“โรงพยาบาลไหน? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” มุกดาถามคำถามสุดท้ายออกไป แล้วเธอก็ได้ผันร่างกลับไปบอกกับนีรชาว่าตัวเองจะไปเยี่ยมชลที่โรงพยาบาล สถานการณ์เป็นยังไงจะรายงานกับนีรชาอีกที
นีรชาที่อยู่ข้างๆก็ได้ยินเหมือนกันว่าลูกชายของตัวเองเกิดอุบัติเหตุขึ้น แต่ตนก็ต้องดูแลอักลี่ เธอจึงทำได้แค่เพียงให้มุกดาไปดูลูกชาย แล้วตนอยู่บ้านรอฟังข่าวไปเท่านั้น
ในใจของมุกดาได้มีความตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อกี้ตอนที่โทรหาชลธีไม่ติดนั้น เธอก็ได้คลางแคลงใจอยู่บ้างแล้ว แต่ว่าเธอคิดว่าตัวเองคงจะคิดมากไป
แต่ตอนนี้มันได้เกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ ตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
ตอนที่มุกดามาถึงโรงพยาบาล นัทธ์ก็ยังคงรออยู่ที่หน้าประตู เขาเห็นมุกดา น้ำตาไหลลงมาเต็มไปหมด โชคดีที่คุณนายไม่ได้เห็นสภาพที่ย่ำแย่เมื่อกี้นี้ของคุณชาย ไม่อย่างนั้นแล้วเธอต้องรับไม่ไหวแน่ๆ
“ลุงนัทธ์ ชลเขาเป็นยังไงบ้าง?” มุกมองไฟห้องผ่าตัดที่กำลังสว่างอยู่ ภายในใจของเธอก็ได้บีบรัดแน่นออกมา
“เกิดอุบัติเหตุทางรถ ได้เข้าไปสองชั่วโมงแล้วครับ” นัทธ์ปาดเช็ดน้ำตาออกไป
ยังมีอีกคนหนึ่งที่ได้ตายไปแล้ว เมื่อกี้เพิ่งจะส่งไปที่ฌาปนสถาน ตอนที่อนุชิตไปก็ได้กำชับเอาไว้ว่าอย่าเพิ่งบอกมุกดาไป
“ชลเป็นคนใช้รถของตัวเองมาชนรถจี๊ปคันนั้นใช่มั้ย?” ภาพภาพหนึ่งได้ปรากฏขึ้นมาในหัวของมุกดา มิน่าในตอนหลังถึงได้รู้สึกว่ารถจี๊ปไม่ได้ไล่ตามมาอีก ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
“ครับ!” นัทธ์เห็นมุกดาคาดเดาเรื่องที่เกิดขึ้นได้แล้ว เขาจึงได้ทำได้แค่เพียงพยักหน้ายอมรับออกไปเท่านั้น
“คนโง่นี่!” น้ำตาของมุกดาได้ไหลออกมา ในตอนนั้นคงเป็นตอนที่ฉุกละหุกมาก ชลไปชนรถจี๊ปคันนั้นจะต้องคิดที่จะใช้วิธีที่ง่ายที่สุดมาช่วยตน แต่ว่าเขาไม่เคยคิดเลยว่าตนเองก็ไม่ได้หวังให้เขาต้องมาได้รับบาดเจ็บด้วยเหมือนกันนะ
“คุณนาย คุณนายอย่าร้องไห้เลยครับ ก่อนที่คุณชายจะสลบไปได้บอกเอาไว้ว่าอย่าแจ้งให้คุณนายทราบ ผมก็เลยไม่ได้แจ้งให้คุณนายทราบ คุณนายอย่าได้ตำหนิเลยนะครับ” นัทธ์เห็นมุกดาร้องไห้ออกมา เขาเองก็ได้กระวนกระวายใจขึ้นมาเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอกลุงนัทธ์ ไม่ใช่ปัญหาของคุณ คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันอยู่ที่นี่ก็พอแล้ว ที่บ้านไม่สามารถขาดคุณไปได้” มุกดาให้นัทธ์กลับไปก่อน ที่บ้านยังมีงานอีกมากมาย และก็ยังมีอีกหลายคนที่ต้องจัดแจง นัทธ์อยู่ที่บ้านนั้นสำคัญกว่าตนเยอะเลย
“ได้ครับ งั้นผมกลับแล้วนะครับ คุณนาย ลำบากคุณแล้ว” นัทธ์มองมุกดาไปแวบหนึ่ง คุณชายมีสายตาที่ดีมากจริงๆ คุณนายที่หามาดีกับคุณชายมากจริงๆ
ระยะเวลาที่ห้องผ่าตัดได้ล่วงเลยมาถึงเจ็ดชั่วโมง รอจนไฟห้องผ่าตัดดับลง ขาของมุกดาก็ได้ชาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เธอได้หยิกขาของตัวเองไปสุดแรง แล้วก็ได้ขยับตัวไปอีกเล็กน้อย จากนั้นมุกดาก็ได้ฝืนยืนขึ้นมาได้ ประตูเปิดออก ชลธีได้ถูกเข็นออกมา
บนหัวได้พันผ้าก๊อซเอาไว้หนามาก รวมถึงบนหน้าก็ยังพันผ้าก๊อซอยู่เต็มไปหมด มีเพียงแค่จมูกกับปากที่โผล่ออกมาข้างนอก
“คุณเป็นญาติของผู้ป่วย?” ตอนที่คุณหมอเห็นมุกดา ก็ได้ถามออกไป
“ค่ะ ฉันเป็นภรรยาของเขา” มุกดาพยักหน้าตอบรับออกมา
“ตอนนี้ผู้ป่วยถึงแม้ว่าจะทำการผ่าตัด ต่อกระดูกที่ควรจะเชื่อมติดกันไปแล้ว แต่ว่าสามวันนี้เป็นช่วงอันตรายของเขา สามารถมีอันตรายถึงชีวิตได้ทุกเมื่อ ถ้าสามารถผ่านสามวันนี้ไปได้ ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว” คุณหมอดูเอกสารในมือของตัวเองแล้วพูดออกไปกับมุกดา
“ฉันควรจะต้องทำอะไรบ้างคะ?” มุกดาถามคุณหมอออกไป
“คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เขาต้องเข้าห้องไอซียู คุณเองก็ไม่สามารถเข้าไปได้เหมือนกัน ทำได้แค่เพียงเฝ้าอยู่ข้างนอก” คุณหมอก็ได้คุยถึงอาการที่จะตามมาหลังจากสามวันนี้กับมุกดาออกไปอีก
“ก็คือหลังจากสามวันนั้นผ่านไปแล้ว ก็ไม่มีอันตรายถึงชีวิตแล้ว แต่ก็จะมีอาการที่จะแสดงออกมาในภายหลังอย่างอื่นอีกด้วย เพราะว่าผู้ป่วยได้รับบาดเจ็บมาหนักมากเกินไป มีความเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นเจ้าชายนิทราที่จะนอนอยู่บนเตียงไปตลอดชีวิต และก็ยังมีอีกอย่างหนึ่งก็คือความสามารถทางสติปัญญาจะได้รับผลกระทบไป เป็นไปได้ว่าจะจำอะไรไม่ได้เลย หรือไม่ก็ความสามารถทางสติปัญญาจะดิ่งต่ำลงครับ”
“อืม ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง ฉันก็จะดูแลเขาไปตลอดชีวิตเอง” มุกดามองชลธี
“เอาล่ะ พวกเราต้องเข้าไปแล้ว คุณทำได้แค่อยู่ที่ข้างนอก พวกเรามีพยาบาลคอยดูแลเขาโดยเฉพาะ” คุณหมอให้มุกดาดูอีกที แล้วก็ได้เข็นชลธีเข้าไป
มุกดาได้มองชลธีถูกยกขึ้นเตียงผู้ป่วยไปจากด้านนอกหน้าต่าง ทั้งร่างมีสายยางเสียบอยู่เต็มไปหมด
น้ำตาของเธอไหลออกมาไม่หยุด ในตอนนี้เธอหวังเป็นอย่างมากว่าคนที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้นจะเป็นเธอ ชลธีเพื่อที่จะช่วยเธอถึงได้กลายมาเป็นอย่างนี้ เธอนี่เลอะเลือนมากจริงๆ โทรหาเขาไปทำไมกัน ทั้งหมดเป็นเพราะเธอทั้งนั้นที่ทำให้เขาต้องกลายมาเป็นอย่างนี้
“ชล ฉันเป็นคนทำร้ายคุณ ฉันทำร้ายคุณ” มุกดาแนบเข้ากับบนหน้าต่างข้างนอกแล้วร้องไห้ออกมา ชลธีคุณจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ!
“มุก ฉันกลับมาสายเกินไป!” ประวีร์ได้ยืนอยู่ข้างหลังมุก มองเงาร่างเบื้องหลังที่บอบบางได้มีความเจ็บปวดออกมานั้น ภายในใจของเขาเองก็ได้รู้สึกเศร้าเป็นอย่างมาก
“พี่ประวีร์! ทั้งหมดเป็นเพราะว่าฉันทำร้ายเขา ฉันเป็นคนทำร้ายเขา!” มุกดาได้ยินเสียงประวีร์ เธอก็ได้เลิกนัยน์ตาที่มีน้ำตาคลอจนพร่าเลือนไปหมดขึ้นมา แล้วกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของประวีร์ จากนั้นก็ร้องไห้ออกมาจนจะขาดใจ
“เธอไม่ได้ทำร้ายเขา เป็นเขาที่รักเธอมากเกินไป!” ประวีร์ตบลงไปบนแผ่นหลังของมุกดาไปเบาๆ พลางเอ่ยปลอบใจเธอออกไป
