“คุณนาย ถ้าคุณยอมช่วยฉันเป็นแม่สื่อครั้งนี้จนสำเร็จ ฉันจะยอมเชื่อฟังคุณทุกอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณ” รวินท์ได้ยินคำพูดของมุกดาแล้ว เธอรู้สึกว่ามุกดาคงหลงกลตนเองแล้ว
“งั้นงันดีเลย ฉันจะไปพูดกับธีรเมทให้นะ ถ้ามีข่าวฉันจะแจ้งให้คุณทราบทันที แต่ฉันรู้สึกว่าน่าจะพอมีความหวังมากอยู่นะ” มุกดาพูดจบ ก็เดินขึ้นชั้นบนไปหาอักลี่ทันที เพราะไม่ได้ดูแลอักลี่มานานแล้ว มุกดาในฐานะคนเป็นแม่แต่ละเลยหน้าที่จริงๆ
อักลี่ได้ยินเสียงของมารดา ก็รีบเปิดประตูทันที หลังจากให้มุกดาเข้าห้องแล้ว ก็จัดการปิดประตูอย่างรวดเร็ว
“อักลี่ครับ ช่วงนี้หนูคิดถึงแม่มากใช่ไหมครับเนี่ย แม่ผิดเอง แม่ยุ่งมากเลยค่ะ” มุกดามองอักลี่ที่เอาแต่เกาะขาตนเอง จนใจเธออ่อนระทวย
“คุณแม่ครับ อักลี่คิดถึงคุณแม่ครับ แต่คุณแม่ก็ยุ่งมากอักลี่เลยไม่อยากให้งานของคุณแม่ต้องพลอยส่งผลกระทบไปด้วย” อักลี่เงยหน้าเล็กๆ ขึ้น เพื่อจ้องมองมารดาของตนเอง
มุกดานั่งคุกเข่าลง และประคองใบหน้าลูกชายเอาไว้ หน้าตาของลูกชายนับวันจะเหมือนชลธีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมองใบหน้านี้แล้ว มุกดาอยากจะร้องไห้ออกมาเลย
“คุณแม่ คุณแม่ยุ่งแล้วคุณพ่อล่ะครับ? เขายังไม่กลับจากการดูงานอีกเหรอครับ?” เพราะอักลี่ไม่ได้เจอหน้าเจอตาพ่อมานานมากแล้ว
มุกดากอดอักลี่เอาไว้ในอ้อมกอดแน่น ร่างกายเล็กอันอ่อนนุ่ม ทำให้ใจของมุกดาเกิดความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ลูกของตนเองยังคงรอตนเองอยู่นะ!
“อักลี่ลูก คุณพ่อป่วยอยู่ ต้องใช้ระยะเวลายาวนานถึงสามารถรักษาให้หายได้ ดังนั้นคุณพ่อยังไม่สามารถกลับมาได้ในช่วงนี้ อักลี่ ถ้าตอนไหนที่แม่ไม่ได้ไปดูแลคุณพ่อ ก็จะกลับมาอยู่กับลูกนะ” มุกดารู้สึกว่าคนที่ตนเองต้องขอโทษที่สุดก็คือลูกชายของตนเองนี่แหละ เขายังเล็กมาก ตนเองก็แทบไม่มีเวลามาดูแลเขาเลย
“ครับ อักลี่รู้แล้วครับ คุณแม่ครับผมมีเรื่องจะบอกคุณแม่ครับ” อักลี่รีบวิ่งไปที่ประตู จากนั้นก็ตรวจสอบบริเวณประตูอย่างละเอียดอีกรอบ เพื่อเป็นการเช็กให้มั่นใจว่าล็อกเรียบร้อยแล้วจริงๆ เขาจึงได้ดึงมุกดามาอยู่ใกล้ปากของตนเอง
“คุณแม่ ผมเห็นพี่เลี้ยงคนนั้น อุ้มขวดโหลอันหนึ่งเข้าไปในสวน หลังจากนั้นในสวนก็มีงูเลย” อักลี่พูดในสิ่งที่ตนเองเห็นให้มุกดาฟัง
พอมุกดาได้ยินแล้ว ซึ่งมันไม่ได้เกินความหมายของตัวเธอเองเลย และยังมั่นใจได้ว่ารวินท์ก็เห็นอักลี่เช่นเดียวกัน ดังนั้นเมื่อครู่ถึงได้วิ่งไล่ตามอักลี่มา แต่ร่างกายของอักลี่คล่องตัวมาก จึงแอบซ่อนอยู่ในห้องของตนเองทันที
ดูจากเหตุการณ์แล้วผู้หญิงคนนั้นไม่สามารถให้อยู่ที่บ้านต่อไปได้แล้ว ถ้าขืนยังปล่อยให้อยู่ต่อ มีความเป็นไปได้มาจะสร้างความอันตรายให้กับอักลี่
ขนาดบ้านของตนเองยังไม่สงบสุขเลย ก่อนหน้านี้ก็เป็นคุณยายแม่ครัวคนนั้น ตอนนี้ก็เป็นรวินท์ที่ตีเนียนเข้ามา ตนเองต้องจัดการคนสองคนนี้แล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้นมุกดาออกจากวิลล่าตั้งแต่เช้าตรู่ รวินท์เห็นมุกดาออกไปแล้วจึงอยากจะไปหาอักลี่ เพราะตอนที่เธอปล่อยสัตว์ออกมานั้น อักลี่เห็นเข้า ดังนั้นเธอจึงอยากจะทำอะไรบางอย่างกับอักลี่
รวินท์มุ่งหน้าเดินอยู่ แต่กลับรู้สึกว่ามีคนเดินตามตนเองอยู่ทางด้านหลัง เธอจึงหันกลับไปทันที จังหวะที่หันตัวนั้น จึงชนกับคนด้านหลังที่กำลังยกของมา จนโจ๊กร้อนๆ หกคะมำลงตรงบริเวณหน้าอกของคนคนนั้นทันที
“ว๊าย โอ๊ย อีเวรนี่!” บริเวณหน้าอกของแม่ครัวถูกลวกจะจนแดงขึ้นมา เธอใช้หลังฝ่ามือตบหน้ารวินท์ทันที
รวินท์ไม่คิดเลยว่าตนเองจะชนสิ่งของที่แม่ครัวถือมาจนหกเลอะ แถมเธอยังถูกตบอย่างอธิบายไม่ถูก ด้วยความโมโหเธอเลยคว้าแม่ครัวเอาไว้และไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือ จากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มต่อสู้กันทันที
“นี่พวกหล่อนกำลังทำอะไรกัน? หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” จังหวะที่นีรชาอุ้มอักลี่ออกมาจากในห้อง ก็เห็นว่าทั้งสองคนกำลังตบตีกันอยู่บนบันได จนเธอถึงกับขมวดคิ้วทันที
แม้ว่ารวินท์กับแม่ครัวจะหยุดมือกันแล้ว แต่ตรงบริเวณหน้าอกของแม่ครัวนั้นถูกลวกจนพองขึ้นมา
“ท่านหญิงคะ ฉันปวดแสบปวดร้อนมากเลยค่ะ ฉันอยากจะให้หมอเข้ามาดูอาการสักหน่อย” แม่ครัวพูดกับนีรชาพร้อมทั้งชี้มาที่บริเวณหน้าอกของตนเองอย่างน้อยใจ
“ท่านหญิงคะฉันก็เจ็บมากเช่นเดียวกัน ท่านดูนี่ฉันถูกเธอตบหน้ามา” รวินท์ชี้มาที่ใบหน้าของตนเอง แม่ครัวคนนั้นตบหน้ารวินท์โดยใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี จนหน้าบวมเหมือนกับหัวหมูเลย
“ลงไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันให้หมอเข้ามาดูพวกคุณเอง” นีรชาให้ทั้งสองคนลงจากตึกไป จากนั้นก็ให้คนขึ้นมาทำความสะอาดให้เรียบร้อยตรงบันไดทันที
หมอจ่ายยาให้แม่ครัว และจ่ายยาทาให้กับรวินท์
“คุณหมอคะ บริเวณตรงนี้มันจะเป็นแผลเป็นไหมคะ? แม่ครัวชี้มาตรงบริเวณอาการบาดเจ็บของตนเอง และถามคุณหมอทันที”
“มีแผลเป็นอยู่แล้ว มันลวกซะขนาดนั้น เดี๋ยวทายาจนหายดีแล้ว จะทำให้เห็นรอยแผลเป็นที่ลึกมากเลยทีเดียว แต่ไม่เป็นไรนะ ถึงอย่างไรบริเวณตรงนั้นก็ไม่มีคนเห็นนี่ ขอแค่ไม่ใส่เสื้อผ้าเปิดเผยเกินก็พอแล้ว” คุณหมอพูดอย่างเคร่งขรึม
เมื่อแม่ครัวได้ยินแล้ว ก็เหลือบมองรวินท์ ในแววตานั้นมีแต่ความโกรธเกลียดเคียดแค้น
“นี่แกมาจ้องหน้าฉันทำไม ใครใช้ให้แกมาเดินอยู่ข้างหลังฉัน แถมยังทำตัวลับๆ ล่อๆ อีก ใครจะไปรู้ว่าแกคิดจะทำอะไร? คุณหมอคะ คุณดูหน้าฉันสิ เมื่อไหร่จะหายบวมคะ?” รวินท์เห็นหน้าตัวเองบวมฉึ่ง แม้ว่าทายาแล้วจึงทำให้ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น แต่ก็ยังบวมแดงมาก
“7-8วันน่าจะไม่มีปัญหาแล้วแหละ ตบสุดแรงไปหน่อย จนไปทำลายชั้นผิวหนังแท้แล้ว” คุณหมอเริ่มกลับมามองใบหน้าของรวินท์อีกครั้ง แต่ไม่ได้พูดว่าอาการหนักขนาดไหน
ชั่วขณะนั้นเอง โทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น นีรชาลุกไปรับโทรศัพท์ มีคนโทรมาหารวินท์
“รวินท์ คุณนายจะคุยด้วย” นีรชายกโทรศัพท์ที่ต่อสายถึงรวินท์ให้เธอ
รวินท์ไม่คิดเลยว่ามุกดาจะโทรหาตนเอง เธอลุกเดินไปรับโทรศัพท์
“นี่รวินท์ ฉันช่วยคุณติดต่อท่านประธานธีรเมทให้แล้วนะ เขาพูดว่าลองคบหากันดู แต่วันนี้ช่วงบ่ายเขาต้องการจะเจอกับคุณสักหน่อย เพื่อทำความรู้จักกัน” มุกดาพูดกับรวินท์ทางโทรศัพท์
พอรวินท์ได้ยินว่า ธีรเมทพูดกับมุกดาเองเลยว่าต้องการคบหากับตนเอง งั้นก่อนหน้านี้ที่พูดแบบนั้นกับตนเองก็เป็นความจริงนะสิ แต่สภาพอย่างกับผีของตนเองในเวลานี้จะไปเจอหน้าเขาได้อย่างไรเล่า
“รวินท์คุณเป็นอะไรไป? หรือว่าไม่ชอบท่านประธานธีรเมทเหรอ? ถ้าคุณไม่ชอบแล้วละก็ งั้นต่อไปฉันจะไปหาคนอื่นมาแนะนำให้คุณนะ” มุกดาเห็นรวินท์เงียบไม่ยอมตอบ จึงเตรียมวางสาย
“เดี๋ยวค่ะ ฉันไปค่ะ ฉันไป” รวินท์ไม่อยากพลาดโอกาสใดๆ ทั้งสิ้นที่ได้ใกล้ชิดกับธีรเมท เวลาควรเสแสร้งก็เสแสร้งต่อไป แต่ว่าไม่สามารถพลาดโอกาสไปได้
นีรชาให้ผู้หญิงที่เพิ่งเกิดปัญหาบาดหมางกันทั้งสองคนกลับไปยังตำแหน่งงานเดิม แม่ครัวบาดเจ็บหนัก จึงให้พักสองวัน ส่วนบริเวณผิวหนังตรงหน้าอกที่โดนลวกจนพองขึ้นมา มองแล้วยิ่งทำให้ตกใจ
รวินท์กลับไปยังห้องพักของตนเอง เธอคิดว่าเดี๋ยวตอนบ่ายจะต้องไปเจอหน้าธีรเมท จนหัวใจเต้นตึกตักจนไม่สามารถใช้คำพูดมาบรรยายได้ เธอจึงหยิบเอาอุปกรณ์เครื่องแต่งหน้าของตนเองออกมา และเริ่มจัดการแต่งหน้าให้ตนเองทันที แม้ว่ามีการทายาบนใบหน้าแล้วก็ตาม แต่ก็เหมือนกับลูกซาลาเปา เธอหวีและปล่อยผมของตนเองลง เพื่อให้ปิดบังครึ่งหน้าของตนเองเอาไว้
ยายแม่ครัวน่าตายโหงตายห่าไปชะมัด ที่ทำให้ฉันต้องตกอยู่ในสภาพน่าอับอายขนาดนี้ รอสบจังหวะเมื่อไหร่ ฉันต้องจัดการเธอให้สาสม!
