อักลี่เอ่ยจบแล้วก็จะเลิกผ้าห่มของมุกดาขึ้น ทำให้มุกดาสะดุ้งตกใจ ตอนที่คิดจะปกปิดตัวเองก็ไม่ทันแล้ว
“อักลี่ มากินข้าวเร็ว” ตอนนี้เองที่เสียงของชลธีดังขึ้นจากด้านหลังได้ทันเวลาพอดี ความสนใจของอักลี่จึงถูกเบนไป
“คุณพ่อ มีอะไรอร่อยกินหรือครับ” อักลี่หันหน้าไปมองชลธีที่ยกของกินมามากมาย เขารีบไปดูทันทีว่าคุณพ่อยกของอร่อยอะไรมา
“มา พวกเราไปล้างมือกัน ล้างมือก่อนแล้วค่อยกินนะ?” ชลธีอุ้มอักลี่ไปห้องน้ำ เปิดโอกาสให้มุกดาสวมเสื้อผ้า
มุกดารีบสวมชุดนอนของตัวเอง เมื่อครู่นี้เธอถูกทำให้ตกใจไม่น้อยเลยจริงๆ
ชลธีประเมินว่าผ่านไปพอสมควรแล้ว เขาก็อุ้มอักลี่ออกมาจากห้องน้ำ ของกินนั้นถูกวางเอาไว้บนโต๊ะน้ำชาในห้องนอน สามารถได้กลิ่นหอมมาแต่ไกล
“คุณพ่อ คุณแม่ พวกคุณล้วนยังไม่ได้กินข้าวสินะครับ พวกคุณกินของผม กินขนมหวานสักหน่อยก็จะดีขึ้นแล้ว” อักลี่ชอบกินของว่างที่คุณย่านีรชาทำมากที่สุด ทุกครั้งมักจะกินเยอะมากๆ
มุกดากับชลธีที่กินข้าว เห็นท่าทางการกินของว่างของอักลี่แล้วก็อยากจะหัวเราะจริงๆ นั่นคือคำหนึ่งชิ้นหนึ่ง ของว่างนั้นทำออกมาได้น่ารักพอดีคำมาก รสชาติก็ดีมากเช่นกัน ดังนั้นจึงทำให้คนชอบมาก
ของว่างที่วางอยู่เต็มจานใบหนึ่งถูกอักลี่กินหมดอย่างรวดเร็ว เขายกจานขึ้นมาแล้วลงไปข้างล่าง
“เขากินเก่งมาก!” ชลธีชมอักลี่ เขาชอบอักลี่มาก แต่กลับไม่เข้าใจว่าทั้งหมดนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
“ชลธี เขาเป็นลูกชายของคุณ คุณไม่รู้จริงๆหรือ” มุกดามองสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรักและทะนุถนอมของชลธีแล้ว ก็ไม่เชื่อว่าเขาไม่รู้ว่าอักลี่คือใคร
“อ่อ อีกครู่หนึ่ง ผมจะไปสืบค้นบนอินเทอร์เน็ต” ชลธีพยักหน้า เขามักจะได้ยินคำว่าลูกชายบ่อยๆ แต่กลับไม่รู้ว่าลูกชายกับตัวเองมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไรกันแน่ เขาก็เป็นลูกชายของคนอื่น แต่ว่าคนคนนั้นกลับเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง
มุกดาถูกชลธีทำให้รู้สึกว่าหัวเราะไม่ออก ร้องไห้ไม่ได้ บางครั้งก็รู้สึกว่าเขาแกล้งทำ ยกตัวอย่างเช่นเมื่อคืนวาน แต่ว่าบางครั้งก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ
เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว ชลธีก็ช่วยมุกดาเช็ดปาก เขาวางของเหล่านั้นลงในถาด ตอนนี้เองที่อักลี่ยกของว่างขึ้นมาอีก
“คุณพ่อคุณแม่ เมื่อครู่ผมกินส่วนของพวกคุณหมดแล้ว ตอนนี้ผมให้พวกเขาเอาอย่างอื่นมา คุณย่าบอกว่าพวกนี้อร่อยกว่ามาก” ท่าทางยกของของอักลี่ที่ร่างอ้วนกลมนั้นมองดูแล้วน่ารักเป็นพิเศษ
“ลูกไม่กินหรือ” มุกดากับชลธีที่ชิมของว่าง เอ่ยถามอักลี่ แต่อักลี่ส่ายหน้า แสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่กินแล้ว
“ไม่กินแล้วจริงๆหรือ อร่อยมากจริงๆนะ” มุกดาหยอกล้ออักลี่
“คุณแม่ ผมกินไม่ลงแล้วครับ เมื่อครู่ผมกินข้าวไปแล้ว ทั้งยังกินของว่างเข้าไปเยอะขนาดนั้น อันนี้ผมกินไม่ลงแล้วจริงๆ” แม้ว่าอักลี่จะเห็นคุณพ่อคุณแม่กินกันอย่างอร่อย เขาก็อยากกินมากเช่นกัน แต่เมื่อลูบไปที่หน้าท้องกลมๆของตัวเองแล้ว ก็ทำได้เพียงแค่มองขนมหวานแล้วน้ำลายไหลไปจริงๆ
“อะไรนะ เจตนิพัทธ์ถูกจับหรือ ไม่ใช่บอกว่ามุกดาจะต้องถูกทำอะไรแบบนั้นแน่นอนหรือ” ตอนที่ธีร์ธวัชได้ยินคำพูดของธีรเมท คางของเขาก็เกือบจะร่วงลงไปที่พื้นแล้ว เจตนิพัทธ์คนนั้นมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ ทุกคนลอบเรียกเขาลับหลังว่าผู้มอบจุดจบให้กับสาวงาม
แต่ว่าทำไมครั้งนี้ถูกคนจัดการได้เสียแล้วล่ะ อีกทั้งบิดาของเขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้ด้วย?
“ฉันก็ไม่เข้าใจว่าเรื่องมันเป็นมาอย่างไรกันแน่ ครั้งนี้อธิบดีกรมตำรวจยังเป็นคนไปจับด้วยตัวเอง หลังจากจับได้แล้วก็ขังเอาไว้ในคุกของผู้กระทำผิดโทษมหันต์ทันที โชคดีที่มุกดาไม่เป็นอะไร” สิ่งที่ธีรเมทเป็นห่วงนั้นไม่เหมือนกับธีร์ธวัชแม้แต่น้อย เขาเพียงแค่ต้องการให้มุกดาไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว สิ่งที่เขาต้องการก็คือมุกดา ในไม่ช้า มุกดาก็จะกลายเป็นผู้หญิงของเขา ธีรเมท
แต่หลังจากที่ธีร์ธวัชได้รับข่าวนี้แล้ว กลับเป็นทุกข์มาก เขานึกว่าครั้งนี้มุกดาจะต้องตายอย่างแน่นอน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เธอจะจัดการเจตนิพัทธ์จนล้มลงได้ เธอยังมีความสามารถแบบนี้ด้วย สุดยอดจริงๆ!
“ธวัช ตอนนี้คุณอยากเป็นประธานบริษัทฮอนดากรุ๊ปมากใช่หรือไม่” แน่นอนว่าธีรเมทรู้ว่าในใจของธีร์ธวัชคิดอะไรอยู่
“ใช่แล้ว แน่นอนว่าฉันอยาก!” ธีร์ธวัชอยากเป็นประธานบริษัทฮอนดากรุ๊ป แต่ไม่ได้อยากจะส่งเสริมให้บริษัทฮอนดากรุ๊ปเจริญรุ่งเรือง เขาเพียงแค่อยากจะขายบริษัทฮอนดากรุ๊ปทิ้งไป ตัวเองแบ่งเงินเรียบร้อยแล้วก็จะจากไป ธุรกิจใหญ่ขนาดนี้ ให้เขาบริหารดูแลนั้นเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าหากว่าอยู่ในมือของชลธี ตัวเองก็ไม่มีหุ้นด้วย และไม่มีเงินอะไรจะให้แบ่ง ดังนั้นเขาจึงคิดจะทำลายบริษัทฮอนดากรุ๊ปแทน
“อยากสิ แน่นอนว่าฉันอยาก นั่นคือมรดกทรัพย์สินที่คุณพ่อฉันทิ้งเอาไว้ให้ ฉันก็อยากจะทุ่มเทกับมันสักหน่อย” ปากของธีร์ธวัชพูดได้น่าฟังมาก
“ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาทำข้อตกลงกัน ไม่ต้องเตรียมตัวนาน พวกเรามาทำเรื่องชั่วช้าง่ายๆกันสักหน่อย” ธีรเมทก็ไม่อยากรอแล้ว เขารอไม่ไหวแล้ว
“คุณพูดมาสิ ดูว่าพวกเราจะทำข้อตกลงกันอย่างไร!” แน่นอนว่าธีร์ธวัชก็รู้สึกว่ายิ่งเร็วยิ่งดี
“เช่นนั้นคุณก็ทำแบบนี้แล้วกัน ทำแบบนี้ พวกเราล้วนบรรลุเป้าหมายของตัวเอง” ธีรเมทเปลี่ยนข้อตกลงระหว่างพวกเขาทันที
“ได้ อย่างนั้นพวกเราทำแบบนี้ ก็จะสามารถได้รับในสิ่งที่ตัวเองต้องการได้แล้ว” ธีร์ธวัชรับปากทันที เขาก็รอไม่ไหวบ้างแล้วเหมือนกัน
“VPมุกดา วันนี้ผู้จัดการธนาคารเชิญคุณไปพบครับ บอกว่าเรื่องเงินกู้ในคราวที่แล้วมีกำหนดลงมาแล้วครับ” รวิศถือเอกสารฉบับหนึ่งเดินเข้าไปมอบให้มุกดา
มุกดาอ่านแล้วก็เป็นเอกสารเรื่องเงินกู้ของตัวเองฉบับนั้น เมื่อลงนามแล้ว จะต้องผ่านแน่นอน
“ผู้จัดการธนาคารบอกไหมว่าเมื่อไร ตอนนี้ก็ไปพบเลยหรือ” มุกดาถามรวิศ
“ผู้จัดการธนาคารบอกว่าให้คุณไปให้เร็วที่สุดครับ เขาจะต้องไปทำงานนอกสถานที่แล้ว กลัวว่าตอนที่กลับมาจะสายเกินไป” เมื่อครู่ที่คุยโทรศัพท์กับเลขาของเขา อธิบายมาแบบนี้จริงๆ
“อย่างนั้นก็ดี ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” มุกดาวางงานในมือ เปลี่ยนเสื้อผ้า ถือกระเป๋าของตัวเองออกไป
“มุก วันนี้เธอจะไปที่ไหนหรือ ฉันก็จะออกไปพอดี ให้ฉันไปส่งเธอเถอะ” ในลานจอดรถใต้ดิน มุกดาก็พบกับธีร์ธวัชที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี
“ช่างเถอะ ฉันขับรถไปเองดีกว่า พี่รองจะไปที่ไหนหรือ” มุกดาไม่คิดจะนั่งรถของธีร์ธวัช
“ฉันจะไปสำนักงานปลัดกระทรวงการคลัง สอบถามเรื่องการจัดสรรงบประมาณสักหน่อย ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนล่ะ เธอก็ขับรถระมัดระวังด้วย” ธีร์ธวัชก็ไม่พูดอะไรให้มากความ เมื่อครู่ก็เป็นเพียงแค่คำพูดที่เป็นพิธีรีตองเท่านั้น เขาขับรถAudiของตัวเองจากไป
มุกดาสตาร์ทรถ เธอวางของเอาไว้ที่เบาะด้านหลัง ขับรถออกไปจากที่จอดรถเช่นกัน
ระยะทางระหว่างบริษัทฮอนดากรุ๊ปไปถึงธนาคารนั้นไม่ไกล เพียงแต่รถติดอยู่บ้าง มุกดาขับออกมาจากบริษัทฮอนดากรุ๊ปได้ครึ่งทาง รถก็ดันน้ำมันหมดเสียแล้ว เมื่อคิดดูแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เติมน้ำมันรถนานมากแล้ว
มุกดาลงจากรถ ตรวจดูครู่หนึ่ง ก็ไม่มีน้ำมันจริงๆ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา เตรียมโทรศัพท์หาผู้ช่วย แต่ในตอนที่เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา ก็มีรถสีดำคันหนึ่งขับผ่านด้านข้างไป และดึงมุกดาเข้าไปด้านในด้วยทันที โทรศัพท์มือถือของเธอจึงหล่นลงบนพื้นเช่นกัน
