มุกดาพบว่าในห้องของตัวเองถึงกับมีคนอื่น อีกทั้งหลังจากเธอเข้ามาแล้ว คนคนนั้นก็ไม่ได้รีบร้อนปรากฏตัวออกมา น่าจะไม่ใช่คนของเมธพร เธอจึงเอ่ยถามเสียงเบาว่าเป็นใคร
แต่เมื่อประตูห้องของเธอถูกปิดลงไปแล้ว คนคนนั้นก็เดินมาถึงด้านหน้ามุกดาอย่างรวดเร็ว และคว้ามุกดาเข้ามาในอ้อมแขนทันที
“คุณภรรยา ผมคือชล” ขลธีกอดมุกดา เขาดูเหมือนกับได้รับของล้ำค่าที่สูญเสียไปเป็นเวลานานกลับคืนมาอย่างไรอย่างนั้น
มุกดาได้ยินเสียงของชลธีแล้ว เธอก็กอดเขาด้วยความตื่นเต้น สองสามีภรรยากอดกันแน่นโดยไม่เอ่ยพูดอะไร
“ชล คุณมาได้อย่างไรกันคะ” ผ่านไปนาน มุกดาก็เอ่ยถามชลธี
ตอนนี้สติปัญญาของเข้ายังไม่ฟื้นคืน น่าจะไม่สามารถหาที่นี่เจอได้ มุกดาแทบจะไม่โอบกอดความหวังให้ชลธีมาช่วยชีวิตตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“ผมเห็นคนคนนั้นแล้วก็มักจะรู้สึกว่าเขามีบางอย่างผิดปกติ ผมจึงซ่อนตัวอยู่ใต้รถเขาจนมาถึงที่นี่” ร่างกายของชลธีมีกลิ่นคาวเลือดฟุ้งและกลิ่นอายของธุลีดินเล็กน้อย
“ชล คุณได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่” มุกดาคิดถึงเมื่อครู่ที่ได้กลิ่นคาวเลือดบนร่างของธีรเมทเช่นกัน
“อย่างไรก็เลือดไหลแค่เล็กน้อย ผมถูกบาดเป็นแผลตอนที่อยู่ใต้รถเล็กน้อย แต่ว่าไม่เป็นไร” ชลธีมองมุกดาอย่างประหลาดใจมาก เธอรู้ได้อย่างไรว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บ?
แผนหลังของเขาถูกขูดจนผิวหนังถลอกไปเป็นแผลใหญ่ เลือดกำลังรินไหลอยู่
“ก๊อกๆๆ” ประตูห้องของมุกดามีเสียงเคาะดังขึ้นกะทันหัน
“คุณมุกดา คุณนอนหรือยังคะ ทำไมที่ประตูของคุณถึงมีเลือดได้กัน?” เสียงของแม่นม เธอไปแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงได้กลับมาอีกกัน?
“ชล รีบส่งมีดให้ฉันเล่มหนึ่งเร็วเข้า”
“อ่อ” ชลธีก็ไม่รู้ว่ามุกดาจะทำอะไร เขาหยิบมีดปอกผลไม้เล่มหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชาส่งให้มุกดา
มุกดาหยิบมีดกรีดลงบนข้อมือตัวเองอย่างแรง
“ซี๊ด” เธอสูดลมหายใจลึก เลือดนั้นรินไหลไปตามข้อมือขาวสะอาดของเธอ
“ชล คุณรีบหลบเร็วเข้า ฉันก็มองไม่เห็น คุณไปหลบอยู่หลังผ้าม่านเถอะ ที่นั่นน่าจะปลอดภัย” มุกดารีบให้ชลธีไปซ่อนหลังผ้าม่าน
“คุณมุกดา คุณมุกดาคะ ฉันจะเข้าไปแล้วนะคะ คุณได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่” แม่นมพูดแล้วก็เริ่มเปิดประตูผลักเข้ามา แต่พบว่าประตูถูกล็อกจากด้านใน เธอจึงคิดจะไปหากุญแจ ทว่าตอนนี้เองที่มุกดาเปิดประตูออกมา
สีหน้าของมุกดาขาวซีด เธอมองไปยังทิศทางที่แม่นมส่งเสียงมา เอ่ยกับแม่นมอย่างอ่อนแรงว่า “เมื่อครู่ฉันไม่ทันระวังทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ คุณช่วยไปหยิบยามาให้ฉันหน่อย ขอบคุณค่ะ” มุกดากุมข้อมือของตัวเอง
แม่นมเห็นว่าสีหน้าท่าทางของมุกดาเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก บวกกับเลือดที่ยังรินไหลบนมือ เธอก็ตกใจจนรีบไปหากล่องยา
“ไอ้หยา คุณมุกดา ทำไมคุณถึงไม่ระวังอย่างนี้ล่ะคะ ถ้าหากว่าให้คุณชายธีร์รู้เข้า จะต้องด่าฉันเละแน่นอน มาค่ะ ฉันจะพันแผลให้คุณค่ะ” แม่นมช่วยใส่ยาให้กับมุกดา หลังจากนั้นก็พันแผลให้ บาดแผลนั้นลึกมาก แม่นมที่เห็นก็รู้สึกขาอ่อนแล้ว
“แม่นมวางกล่องยาไว้ที่นี่เถอะค่ะ ถ้าหากว่าอีกครู่หนึ่งฉันอยากอาบน้ำ จะได้ใส่ยาเปลี่ยนผ้าพันแผลเอง” มุกดาเอ่ยกับแม่นม
คฤหาสน์แห่งนี้เข้มงวดมาก แม้ว่าบาดแผลของมุกดาจะประหลาดมาก แต่แม่นมก็คิดไม่ถึงว่าจะมีคนมาอยู่ในห้องด้วย
“ถ้าอย่างนั้นตอนที่คุณอาบน้ำแล้ว ฉันจะทำแผลให้คุณเองค่ะ” แม่นมไม่กล้าให้มุกดาทำแผลเอง
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันไม่อยากจะพึ่งคนอื่นไปทุกเรื่อง หลังจากนี้ ถ้าหากว่าดวงตาของฉันไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ อะไร ฉันก็ต้องพึ่งพาตัวเองแล้ว” มุกดาที่สีหน้ามึนตึง ทำให้แม่นมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
“ฉันอยากพักผ่อนครู่หนึ่ง แม่นม คุณก็ไปพักผ่อนเถอะ” มุกดาวางกล่องยาไว้บนหัวเตียงตัวเอง และให้แม่นมออกไป
แม่นมเห็นว่ามุกดาหัวแข็งมาก ครุ่นคิดแล้วก็ทำตามความคิดของเธอจะดีกว่า แม่นมจึงออกไป หลังจากเธอออกไปแล้วก็ปิดประตูให้กับมุกดาเช่นเคย
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่นมห่างออกไปเรื่อยๆแล้ว มุกดาถึงได้ลุกขึ้นจากเตียง เธอไปล็อกประตูห้องจากด้านใน และให้ชลธีออกมา
“ชล มาค่ะ ฉันจะใส่ยาให้คุณ ฉันได้กลิ่นคาวเลือดจากร่างกายของคุณแรงมาก คุณจะต้องได้รับบาดเจ็บไม่เบาอย่างแน่นอน” มุกดาให้ชลธีเดินมาที่ด้านหน้าตัวเอง เธอจะใส่ยาให้เขา
ชลธีเดินเข้าไปหาอย่างเชื่อฟัง เขานั่งยองๆอยู่ด้านหน้ามุกดา มุกดาใช้มือลูบไปบนแผ่นหลังของชลธีอย่างแผ่วเบา แผ่นหลังของชลธีเหนอะหนะมาก เธอแตะถูกนิดเดียวก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าชลธีตัวสั่น
“เจ็บมากสินะ อดทนหน่อย” มุกดาหยิบยาขวดหนึ่งออกมาจากกล่องยา และวางลงตรงหน้าจมูกเพื่อดมกลิ่นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ยาห้ามเลือด เธอจึงคลำหาอีก และหายาอีกขวดหนึ่งพบอีกครั้ง เมื่อเปิดดมเล็กน้อย ก็ถูกต้องแล้ว
เธอเทผงยาลงฝ่ามือของตัวเอง หลังจากนั้นก็โรยให้ชลธีเบาๆ เมื่อผงยาโรยถูกบาดแผล ก็ทำให้ชลธีเจ็บจนแทบน้ำตาจะรินไหลออกมา ทว่าเขาก็อดทนไม่ส่งเสียงครางออกมาตลอด
เมื่อช่วยใส่ยาให้กับชลธีเสร็จแล้ว เหงื่อของมุกดาก็ทำให้เสื้อผ้าเปียกชื้นแล้ว
“ชล คุณรีบกลับไปเดี๋ยวนี้ บอกพวกเขาว่าฉันอยู่ที่นี่ คุณคนเดียวไม่สามารถช่วยชีวิตฉันได้ ต้องให้พวกเขามาช่วยฉันด้วยกัน รู้ไหม?”
มุกดากอดศีรษะของชลธี กระซิบเสียงเบาข้างใบหูเขา
“ไม่ ผมจะช่วยคุณออกไป คุณเป็นภรรยาของผม ผมมีหน้าที่ที่จะต้องช่วยคุณ” ชลธีมองสภาพของมุกดา เธอที่มีสภาพแบบนี้แล้วยังจะคิดเพื่อตัวเองอีก เขากับคนของอนุชิตเฝ้าธีรเมทอยู่หลายวัน ไม่ง่ายเลยที่จะหามุกดาพบ ไม่ว่าจะพูดอะไร เขาก็ไม่ยอมไป
“เชื่อฟังนะ ตอนนี้คุณยังไม่สามารถช่วยฉันได้ ตัวคุณเองก็ได้รับบาดเจ็บ คุณรีบกลับไปหาคุณแม่ และบอกกับคุณแม่ว่าฉันอยู่ที่ไหนเดี๋ยวนี้ ให้พวกเขามาช่วยฉัน คุณจำเอาไว้นะว่า คนมาก พลังก็มาก คุณเป็นคนที่ได้รับบาดเจ็บคนหนึ่ง ดวงตาฉันก็บอดแล้ว พวกเราสองคนจะหนีออกไปได้อย่างไรกัน” มุกดาร้อนใจแล้ว เธอรู้ว่าชลธีรักเธอมากที่สุด แต่ว่าตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนั้น คงจะไม่สามารถพาตัวเองออกไปได้ภายใต้เปลือกตาของธีรเมท
“อย่างนั้นก็ได้ ผมจะกลับไปบอกกับพวกเขาว่าคุณอยู่ที่นี่เดี๋ยวนี้” ชลธีเห็นว่ามุกดามีสีหน้าจริงจังมาก ตอนนี้เขาก็คิดถึงวิธีการอะไรดีๆไม่ออกเช่นกัน ดังนั้นจึงทำได้เพียงแค่กลับไปเรียกกำลังเสริมแล้ว
“ผมจะออกไปทางหน้าต่าง คุณวางใจเถอะ ผมจะต้องกลับไปบอกพวกเขาว่าคุณอยู่ที่นี่ได้อย่างแน่นอน พวกเราจะมาช่วยคุณด้วยกัน” ชลธีมองมุกดาอย่างลึกซึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เขาเดินไปถึงหน้าบานหน้าต่าง มองลงไปด้านล่าง สวนด้านล่างไม่มีคน
ชลธีพาดขาเรียวยาวข้ามบานหน้าต่าง เขาประเมินอยู่ครู่หนึ่ง แค่ชั้นสองเตี้ยๆน่าจะไม่มีปัญหาอะไร
ชลธีกระโดดลงไป แต่ว่าเขาเพิ่งจะกระโดดลงไปก็ถูกคนจับเอาไว้ได้!
