หมอคนนั้นที่เพิ่งช่วยชีวิตชลธีไว้ก็บอกให้คนเข็นเขาออกมาจากห้องไอซียู ไม่ว่าชาวประมงจะร้องขอเพียงใด เขาก็ไม่ยอมง่ายๆ โรงพยาบาลนี้ แม้เขาจะไม่มีอำนาจสั่งการมากพอ แต่อาของเขาที่เป็นคณบดีมีอำนาจควบคุมโรงพยาบาลนี้
ชาวประมงเห็นชลธียังไม่รู้สึกตัว เขาก็ร้อนใจมากขึ้น ตอนนี้มุกดาก็หายไปไหนไม่รู้ เขาจึงทำได้เพียงปกป้องชลธีไว้ให้ได้มากที่สุด
“เกิดอะไรขึ้น? ทำอะไรกันน่ะ?” นี่สิบนาทีผ่านไปแล้ว ภาพสถานการณ์ตรงหน้าห้องไอซียู ชาวประมงกำลังห้ามไม่ให้พวกเขาเข็นชลธีออกมา หมอคนนั้นก็ดึงดันจะเอาชลธีออกไปให้ได้ ทั้งสองต่างก็ไม่มีใครยอมใคร ดูท่าเหมือนจะต่อยกันแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะชาวประมงแรงเยอะ ชลธีคงถูกเข็นออกมาแล้ว
“ไม่มีอะไรหรอกครับท่านคณบดี ก็แค่คนบ้านนอกที่จ่ายเงินค่ารักษาไม่ได้ ผมเลยไล่พวกเขาไปน่ะครับ!” หมอคนนั้นเห็นอาตัวเองมา ก็คิดว่าคนหนุนหลังตัวเองมาแล้ว
“นายกำลังจะไล่ใคร? ฉันว่านายนั่นแหละที่ต้องไสหัวออกไป!” คณบดีพูดจบก็เดินเข้ามา “เพี๊ยะๆ” ตบหน้าหมอนั้นไปสองที
“คุณอา ทำไมถึงตีผมล่ะครับ นั่นเป็นความผิดของพวกเขานะครับ” หมอคนนั้นไม่เห็นสัญญาณที่อาตัวเองกำลังส่งให้ตัวเองเลย เขายังคงชี้หน้าด่ามุกดาอยู่
มุกดาสวมชุดแต่งงานของชาวประมง ยืนอยู่ด้านหลังคณบดีอย่างหยิ่งยโส
“ประธานมุกดาครับ ผมควบคุมลูกน้องได้ไม่ดีเอง ต้องขออภัยด้วยนะครับ ผมจะรีบย้ายประธานชลธีไปห้องวีไอพีทันทีเลยครับ” คณบดีโค้งคำนับให้มุกดาไม่หยุด
ตอนนี้เองหมอคนนั้นก็รู้สึกแปลกๆ เขามองดูคุณอาที่ไม่เคยก้มหัวให้ใคร แต่กลับมาก้มหัวให้ผู้หญิงคนนี้ เขาก็เลยแอบหลบไปข้างๆ
“ผู้อำนวยการตฤณ ตอนแรกฉันไม่ได้อยากไปหาคุณหรอกนะ แต่หลานคุณให้โอกาสนี้กับฉัน ไม่งั้นฉันคงไม่มีทางได้รู้จักพวกคุณ!” คำพูดของมุกดาเต็มไปด้วยความประชดประชัน เป็นแค่โรงพยาบาลเล็กๆในนามของฮอนดา ก็สามารถทำแบบนี้กับคนไข้และญาติคนไข้ได้แล้วเหรอ นี่เป็นเพราะอยู่ไกลเกินตัวเองไม่มีเวลามาจัดการก็เท่านั้นเอง
“เป็นความผิดของเขาครับๆ ผมจะรีบไล่เขาออกทันที ประธานมุกดา ต้องขออภัยด้วยนะครับๆ ผมจะรีบหยุดงานและตรวจสอบทันทีครับ” คณบดีเห็นมุกดายื่นคำขาด ตัวเองก็ทำได้เพียงรักษางานตัวเองไว้ให้ได้ก่อน โรงพยาบาลในนามบริษัทฮอนดากรุ๊ป ได้เงินเดือนไม่น้อยเลยนะ
“คณบดีพูดความในใจของฉันออกมาแล้ว งั้นฉันก็คงไม่ต้องพูดซ้ำแล้วล่ะ คุณก็ลองกลับไปพิจารณาดูดีๆ รองคณบดี คุณก็ทำหน้าที่เป็นคณบดีก่อนแล้วกัน” มุกดาชี้ผู้หญิงข้างๆที่กำลังตรวจสอบอาการบาดเจ็บของชลธีอยู่ไม่ห่าง
ผู้หญิงคนนั้นตกใจ ตัวเองเป็นแค่ศัลยแพทย์ กลายเป็นรองคณบดีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“ประธานมุกดาคะ คุณเรียกผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ใช่รองคณบดีอะไรเลยค่ะ ฉันเป็นแค่ศัลยแพทย์ของที่นี่ เมื่อกี้ฉันเป็นคนผ่าตัดเอง ออกไปพักผ่อนเดี๋ยวเดียว ก็เกิดเรื่องแบบนี้แล้ว ต้องขออภัยจริงๆนะคะ” หมอหญิงกำลังแก้ตัวกับมุกดา
“ญาดาสินะ? ฉันรู้จักเธอแล้ว เธอเป็นคนสำคัญของโรงพยาบาลนี้เลยนะ คนไข้ทุกคนที่ผ่านมือเธอ ก็ล้วนแต่รักษาหายทั้งนั้นเลย ฉันได้ยินชื่อเสียงเธอมานานแล้วล่ะ” มุกดาเห็นชื่อบนเสื้อกาวน์ของญาดา
ญาดาไม่อยากจะเชื่อเลย ชื่อเสียงของเธอดังไปถึงบริษัทหลักตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันที
ตอนนี้เองผู้อำนวยการตฤณก็ทำได้แค่เล่นไปตามน้ำก่อน
“นั่นสิๆ คุณหมอญาดาเป็นมาตรฐานของที่นี่ เป็นตัวอย่างที่ดีที่พวกเราควรเรียนรู้”
“ผู้อำนวยการตฤณ คุณพักงานแล้วกลับไปพิจารณาดูดีๆ ส่วนงานอื่นๆคุณก็สามารถช่วยญาดาได้ โรงพยาบาลจะเป็นเหมือนตอนนี้ไม่ได้แล้ว โรงพยาบาลเป็นสถานที่ที่รักษาคนไข้ ถ้าคนไข้ไม่มีเงิน ก็สามารถรับเข้ามารักษาก่อนได้ รักษาได้ก็พยายามรักษา การรักษาคนไข้ก็เป็นการสร้างบุญให้ตัวเองเหมือนกัน!” มุกดาสั่งการทุกคน
“ครับๆ” ผู้อำนวยการตฤณรีบพยักหน้าอย่างเร็ว
ชลธีก็ถูกส่งตัวไปห้องพักผู้ป่วยที่ดีที่สุด และมีพยาบาลดูแลโดยเฉพาะ
“ว้าว แม่หนูเก่งจังเลย พูดแค่ไม่กี่คำก็ทำให้คณบดีนั่นยอมแล้ว ฉันตกใจจนตัวสั่นหมดเลย” คนไปกันหมดแล้ว ชาวประมงก็ถูกยกนิ้วโป้งชื่นชมมุกดา
เมื่อกี้เขาอยากปกป้องชลธี เลยไม่ได้ยินว่ามุกดาคุยอะไรกับพวกนั้น แต่แค่รู้ว่าหลังจากที่มุกดาพูดจบแล้ว ชลธีก็ถูกส่งตัวเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยทันที
“พี่ชายคะ ต้องขอบใจพี่จริงๆค่ะ เดี๋ยวฉันให้คนส่งพี่กลับไปนะคะ พี่ช่วยฉันตามหาสามคนนั้นให้ที ตอนนี้ฉันไปไหนไม่ได้จริงๆ” มุกดาเห็นชลธีได้รับการรักษาที่ดีแล้ว เธอก็นึกถึงสามคนที่เหลือที่ยังอยู่บนเกาะนั้นเพื่อช่วยตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาถ่วงเวลาธีรเมทไว้ ตัวเองกับชลธีก็คงหนีออกมาไม่ได้
“ได้เลย เดี๋ยวฉันกลับไปเอง นั่งรถกลับไปก็ได้แล้ว” ชาวประมงผู้มีจิตใจดีพยักหน้า เขาก็อยากกลับไปแล้วเหมือนกัน ไม่รู้ว่าภรรยาตัวเองเป็นยังไงแล้วบ้าง
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันให้คนไปส่งเอง” มุกดาพูดกับญาดา ญาดาก็สั่งคนขับรถของโรงพยาบาลส่งชาวประมงกลับไป
วันที่สามในโรงพยาบาล ในที่สุดชลธีก็ตื่นสักที ญาดาทำการตรวจสอบเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นว่าทุกอย่างเป็นปกติแล้ว แม้จะยังตัวร้อนนิดๆ แต่ก็ถือว่าเป็นปกติแล้ว
“ประธานมุกดาคะ ประธานชลธีไม่เป็นไรแล้วค่ะ พ้นระยะเวลาอันตรายแล้วค่ะ” ญาดาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ตอนที่ชลธีมานั้น อาการของเขาดูแย่มาก
มุกดามองดูชลธี ชลธีก็มองดูมุกดา ทั้งสองมีคำพูดมากมายที่อยากพูดแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากไหนดี
“แต่ว่าตอนนี้ประธานชลธียังอ่อนแอมาก ฉันให้คนไปต้มซุปมาแล้ว ประธานมุกดา คุณอยู่ที่นี่ก็ไม่สะดวกทำกับข้าว ฝีมือของแม่ฉันก็ถือว่าไม่เลวนะคะ” ญาดารู้สึกซาบซึ้งและอยากขอบคุณมุกดามาก ที่ให้ตำแหน่งรองคณบดีกับตัวเอง
“งั้นก็ขอบใจมากเลยนะ” มุกดาอยู่เฝ้าชลธีในโรงพยาบาลตลอด ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้กินข้าวอะไรดีๆ ก็ต้องไม่มีเวลาทำอาหารให้ชลธีอยู่แล้ว
“ไม่หรอกค่ะ ฉันให้แม่ทำเยอะหน่อย คุณก็ไม่ต้องไปกินข้างนอกด้วย แม่ฉันออกไปเที่ยวมา เมื่อวานเพิ่งกลับมาถึงบ้านค่ะ” ญาดาพูดด้วยรอยยิ้ม ตอนที่เธอเล่าเรื่องที่ตัวเองเป็นคณบดีให้แม่ฟัง แม่ก็ให้ตัวเองจำบุญคุณครั้งนี้เอาไว้ดีๆ
“งั้นก็ต้องขอบใจมากเลยนะ” มุกดาก็รู้สึกเบื่อกับข้าวโรงอาหารของโรงพยาบาลแล้วเหมือนกัน
“มุก เธอคงลำบากแย่เลยนะ” ชลธีได้ยินว่าภรรยาตัวเองไม่ได้กินอะไรดีๆหลายวัน เขาก็รู้สึกเจ็บปวดใจมาก
“ลำบากอะไรกัน คนที่ลำบากน่ะคือนายนะ ตอนแรกนายยังแข็งแรงดี แต่กลับต้องบาดเจ็บเพราะฉัน!” นึกถึงเรื่องที่ชลธีต้องพบเจอในช่วงนี้ มุกดาก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมา เพื่อตัวเองเขายอมสละชีวิตตัวเองถึงขนาดนี้เลย
ถ้าไม่ใช่เพราะตลอดทางที่ชาวประมงบอกว่าชลธีเกือบตายแล้ว ถ้าชาวประมงไปช้ากว่านี้ ชลธีก็คงจมน้ำตายจริงๆแน่
“ยัยบ๊อง ร้องไห้ทำไมกัน?” ชลธียื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้มุกดา
ญาดาก็แอบเดินออกจากห้องไปเงียบๆ เธอจะอยู่รบกวนโลกของสองคนไม่ได้
