แต่งรักมัดใจบอส – ตอนที่ 456 รวมตัว

พอมาถึงบ้านพี่ชาวประมง บ้านของพี่ชาวประมงมีแค่ผู้หญิงกับเด็กอยู่ พี่ชาวประมงออกไปตามหาทั้งสามคน ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย

“ยังป่วยอยู่เลยทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ น่าจะอยู่อีกสักสองสามวัน สามีฉันออกไปได้สามวันแล้ว ไม่รู้ว่ามีข่าวอะไรหรือเปล่า” ผู้หญิงจัดที่นั่งให้ชลธีได้นั่งสะดวกๆ

“อันนี้เป็นของกินที่ซื้อมาให้เด็กๆค่ะ” มุกดาแบ่งของกินที่ไปซื้อจากในเมืองให้ผู้หญิง ผู้หญิงก็ขอบอกขอบใจใหญ่เลย

“พี่สาวคะ ของพวกนี้รบกวนช่วยทำให้หน่อยนะคะ ฉันอาจจะต้องออกไปสักเดี๋ยวค่ะ” มุกดาเอาของบำรุงร่างกายที่ตัวเองซื้อมาให้ผู้หญิง ให้เธอช่วยทำให้ชลธีกินหน่อย ส่วนมุกดาก็จะออกไปตามหาสามคนนั้น

“เธอจะไปทำอะไรน่ะ? ฉันไปดีกว่านะ เธอรอฟังข่าวดีจากพวกเราที่บ้านนั่นแหละ” ชลธีได้ยินคำพูดของมุกดา ก็รู้สึกโกรธขึ้นมา เขาดึงเข็มที่มือตัวเองออก เขาไม่ต้องของพวกนี้

“ชล นายยังไม่หายดีเลย นายกลับมาแล้วก็ควรพักผ่อนให้ดี ให้ฉันไปดีกว่า” มุกดาเห็นเขาดึงเข็มออก ก็พลอยโกรธไปด้วย

“ฉันเป็นผู้ชาย ถ้าตอนนี้ฉันไม่ไป แล้วเธอจะไปได้ยังไงกัน?” เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองทะเลาะกันรุนแรงแบบนี้

แรงของมุกดาไม่เท่ากับของชลธี แม้เธอจะออกแรงสุดฤทธิ์แล้วก็ตาม แต่ก็ยังแพ้ชลธีอยู่ดี ชลธีเดินออกไปก้าวใหญ่ๆ

หายไปจากสายตาของมุกดา ชลธีก็ถึงยืนหายใจถี่ๆ ร่างกายของเขากลับยังอ่อนแออยู่ แต่เพื่อนของเขาไม่รู้ว่าเป็นยังไงแล้วบ้าง จะให้เขาวางใจได้ยังไง

ในตอนที่เธอถอดเสื้อผ้าจนเหลือแค่ชุดว่ายน้ำแล้ว เรือของเธอก็สะเทือนอย่างรุนแรง ซ้ายทีขวาที จนเธอตั้งตัวยืนบนเรือไม่ได้

มุกดานั่งลงไป จับขอบเรือไว้แน่น ผิวน้ำทะเลดูสงบมาก ไม่มีคลื่นอะไรซัดมาเลยนะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอตรวจสอบผิวน้ำทะเลอีกครั้ง เหมือนว่าจะไม่มีอะไรด้วย และไม่ได้ยินเสียงสัตว์ทะเลอะไร

มุกดาเห็นเรือนิ่งแล้ว ตอนที่เธอเตรียมกระโดดลงไป เรือก็สั่นสะเทือนอีกครั้ง เธอรีบนั่งลงไป เห็นมีมือกำลังเขย่าเรือของเธออยู่

“ใคร? พวกนายเป็นใคร?” มุกดาตะโกนถามเสียงดัง

“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ ตกใจล่ะสิ?” ตอนนี้เองก็มีคนโผล่หัวออกมาจากน้ำ เขากระโดดขึ้นมาบนเรือได้อย่างง่ายดาย ต่อมาก็มีคนกระโดดขึ้นมาตาม

“อนุชิต? พี่ประวีร์? ทศพร? พี่ชาวประมง?” เห็นทั้งสี่คนขึ้นเรือตัวเองมา มุกดาก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

“ใช่แล้ว ท่าทางพวกเราก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนะ แต่มุกกลับจำพวกเราไม่ได้แล้วงั้นเหรอ!” อนุชิตพูดหยอก ทั้งสี่คนเหนื่อยมาก พอขึ้นเรือมาก็นอนอยู่บนเรือทันที

“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ ดีมากเลย ดีจริงๆ เดี๋ยวฉันพายเรือกลับไปเอง ฉันทำได้แล้วๆ!” มุกดาดีใจอย่างมาก เธอรีบสวมเสื้อผ้า แล้วหันหัวเรือ มุ่งหน้าไปทางหมู่บ้านประมง

“พวกนายไม่รู้ว่ายัยนี่โหดแค่ไหน ทั้งที่คนอื่นก็บาดเจ็บอยู่แล้ว ยังฟาดลงท้ายทอยฉันจนสลบได้อีก” เห็นเพื่อนๆตัวเองต่างก็ปลอดภัยดี ชลธีก็เริ่มระบายความทุกข์ทันที

ตอนแรกเขาปวดเมื่อยไปทั้งตัวอยู่แล้ว บวกกับท้ายทอยที่ยังระบมไม่หาย

“สมน้ำหน้า เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลแท้ๆยังฝืนอีก ถ้านายมาช่วยพวกเรา เกิดนายเป็นอะไรไปอีก พวกเรากลับมาก็ถูกมุกดาด่าตายเลยสิ? โชคที่เธอฟาดนายจนสลบไปก่อน!” ทุกคนต่างก็ไม่มีใครช่วยชลธีพูดสักคน ทำให้ชลธียิ่งสลดลงไปอีก เขามองทุกคนด้วยแววตาที่เย็นชา ทำให้บรรยากาศดีๆชะงักไปทันที