ตอนที่ธีรนัยน์ยังไม่ทันได้อ่านตัวหนังสือในสัญญา ชลธีก็เริ่มพูดขึ้นมา
“ธีรนัยน์ เธอว่า ฉันเยี่ยมไหม? หล่อหรือเปล่า?”
ธีรนัยน์มองดูชลธีแล้วพูดว่า “เยี่ยมค่ะ และหล่อมากด้วย” เธอรีบพูดประจบ
ชลธีได้ยินแล้ว ก็เอากระจกออกมาจากลิ้นชักตัวเอง แล้วมองกระจก หล่อจริงด้วย แถมเยี่ยมมากอีกด้วย แต่ทำไมมุกดาถึงไม่มองตัวเองเลยนะ แล้วยังไปกับจันวิภาด้วย
“นี่ ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเยี่ยมและหล่อมากเหมือนกัน แต่กลับยื้อผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้ไม่ได้เลย” ชลธีวางกระจกลง แล้วถอนหายใจ
ธีรนัยน์ที่กำลังอ่านสัญญา ก็เกือบกระอักเลือดออกมา ที่ท่านประธานให้ตัวเองอยู่ที่นี่ก็เพื่อพิสูจน์เรื่องที่ตัวเองหล่องั้นเหรอ?
“ที่จริง คือว่า ประธานชลธีคะ คุณหล่อที่สุดแล้วค่ะ แต่ถ้าดูทุกวันก็อาจจะหมดแพชชั่นก็ได้นะคะ” ธีรนัยน์ไม่รู้ว่าชลธีหมายความว่ายังไง เธอก็ไม่เห็นว่ามุกดาจะไปไหน
“งั้นความหมายของเธอคือฉันควรเปลี่ยนทรงผมเหรอ? นั่นสิ ฉันแต่งตัวแนวเดียวทุกวัน มุกดาคงเห็นแล้วเบื่อสินะ ฉันต้องคิดหาวิธีเปลี่ยนแปลงแล้ว” ชลธีได้ยินข้อเสนอแนะที่มีประโยชน์ เขาก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที
“คือว่าธีรนัยน์ เธอเอาสัญญามาเลย เดี๋ยวฉันเซ็นเสร็จจะออกไปแล้ว” ชลธีให้ธีรนัยน์เอาสัญญาไปให้เขา
ธีรนัยน์สับสนไปหมด สัญญาฉบับนี้ยังอ่านไม่จบเลย คิดจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน ก็ทำอะไรไม่ได้ ใครให้เขาเป็นประธานล่ะ เขาดีใจก็ดีแล้วล่ะ
ธีรนัยน์ก็เอาสัญญานั้นยื่นให้ชลธีอีกครั้ง ชลธีรับมาแล้วอ่านคร่าวๆ จากนั้นก็เซ็นชื่อลงไป แล้วส่งคืนให้ธีรนัยน์ และให้ธีรนัยน์รีบออกไป เขาจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปสักที
ไม่นานธีรนัยน์ก็หายไปจากห้องนี้ ชลธีเปลี่ยนเสื้อผ้าสบายๆ แล้วก็โทรศัพท์หาจันทิมา จันทิมาเป็นดีไซเนอร์ที่มีเอกลักษณ์ ข้อเสนอของเขาพึ่งพาน่าเชื่อถือมากที่สุด
จันทิมามองดูผู้ชายตรงหน้า ชลธีดูเพอร์เฟกต์มากแล้ว แต่กลับอยากเปลี่ยนสไตล์ตัวเอง ในใจเขาก็เริ่มมีไอเดียหนึ่งผุดขึ้นมา
“พี่ชล ผมคิดว่าพี่เพอร์เฟกต์มากแล้ว ถ้าพี่อยากเปลี่ยนแปลงล่ะก็ ผมคิดว่าพี่ลองแต่งเป็นสไตล์ร็อกดีไหม?” จันทิมาหยอกชลธีเล่น
“สไตล์ร็อก? มันคืออะไร? หล่อไหม?” ชลธีไม่รู้หรอกนะว่ามันคืออะไร แต่เขาก็ยังตั้งใจถามจันทิมาอยู่ดี
จันทิมาก็เอารูปให้ชลธีดู เขาเห็นแล้วก็ตกใจจนรีบโยนหนังสือทิ้งไป
“นี่มันอะไรน่ะ นวล เธอกำลังล้อฉันเล่นอยู่เหรอ? ฉันมาเปลี่ยนแปลงสไตล์ตัวเองนะ ไม่ได้มาทำเรื่องตลก เธอช่วยฉันดูหน่อยสิ ทำยังไงมุกดาถึงจะชอบฉันมากขึ้น?” ชลธีมองตัวเองในกระจก ดูยังไงก็ยังรู้สึกว่าไม่พอใจ
ตอนนี้เองจันทิมาก็เลิกเล่น เธอก็มองดูชลธีในกระจก คิดไม่ออกเลยว่าเธอควรจะเปลี่ยนแปลงให้เขายังไงดี
ผมสีดำที่ไม่ยาวและไม่สั้นเกินไป แทบไม่ต้องจัดทรงผมอะไรเลย ใบหน้าที่เพอร์เฟกต์และผิวที่เนียนละเอียด บนตัวก็สวมเสื้อลำลองสบายๆ แค่นี้ก็หล่อไม่ไหวแล้ว ปกติสวมชุดสูทก็ดูเท่ระเบิดอยู่แล้ว
“พี่ชล พี่เพอร์เฟกต์มากแล้วนะ ฉันไม่รู้จริงๆว่าควรจะแก้ไขให้พี่ตรงไหน ทรงผมก็เหมาะสมกับพี่อยู่แล้ว ไม่ก็ไว้ผมยาว หรือไม่ก็โกนผมไปเลย พี่เลือกมาอย่างหนึ่งสิ?” จันทิมาก็ไม่คิดว่าคนที่เพอร์เฟกต์อยู่แล้ว อยู่ๆก็คิดอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง ทำให้เขาไม่รู้ว่าควรจะเปลี่ยนยังไงดี
“ก็ได้ ฉันเชื่อคำเธอ งั้นฉันไปก่อนนะ ต้องไปรับมุกดาน่ะ” มุกดาออกจากบริษัทฮอนดากรุ๊ปก็สองชั่วโมงได้แล้ว ชลธีอยากไปรับเธอจนอดใจรอไม่ไหวแล้ว และใช้โอกาสนี้ไปบอกทศพรด้วยว่า อย่าให้ภรรยาตัวเองมาลักพาตัวภรรยาคนอื่นไปแบบนี้ ให้เขาจับตาดูดีๆหน่อย!
“พร นายมาอยู่นี่ได้ยังไง?” ชลธีเห็นทศพรยืนอยู่ตรงสวนดอกไม้ที่ห่างจากบ้านตัวเองไม่มาก จากนั้นก็เดินลงรถไปถามเขา
ทศพรเห็นชลธีมา ก็รีบพุ่งเข้าไปในรถของเขา
“ไปๆ ฉันขับรถไม่ได้อยู่พอดี นั่งรถนายไปดื่มเหล้ากัน!” ทศพรขึ้นรถแล้วก็ให้ชลธีขับรถออกไป
“นายทำอะไรน่ะ ฉันมารับภรรยาของฉัน ฉันไม่ไปไหนหรอก นายจะไปก็ขับรถไปเองสิ” ชลธีอยากไล่ทศพรลงจากรถ
“รับภรรยานายงั้นเหรอ? ฮ่าๆ นายไม่ต้องไปคิดเรื่องนี้หรอก ฉันถูกไล่ออกมาแล้ว วันนี้สองคนนั้นจะคุยกันและกินข้าวดื่มเหล้ากันในบ้านนั้น นายคิดว่านายจะเข้าไปพาภรรยานายออกมาได้งั้นเหรอ?” ทศพรมองชลธีอย่างไม่สบอารมณ์
“พร นายคิดว่าทุกคนกลัวภรรยาเหมือนนายเหรอ? ดูนายสิ จริงๆเล้ย!” ชลธีต่อว่าทศพร
“เอาเลย เอาเลยสิ ชลธี ฉันจะไม่พูดอะไรแล้ว งั้นเอาอย่างนี้ ถ้าวันนี้นายพาภรรยาตัวเองกลับไปได้ ต่อไปค่าเหล้าก็คิดที่หัวฉันเลย เป็นยังไง?” ทศพรไม่พอใจ
ชลธีมองทศพรแล้วก็ลงจากรถ จากนั้นก็เดินเข้าไปในคฤหาสน์ของทศพรทันที
ทศพรมองดูแผ่นหลังของเขา แต่ไม่นานชลธีก็เดินย้อนกลับมา
“ฉันว่าพวกเราไปดื่มเหล้ากันดีกว่า เรียกประวีร์กับอนุชิตมาด้วยสิ พวกเราไม่ได้รวมตัวกันนานมากแล้วนะ” ชลธีหาข้ออ้างที่สมเหตุสมผล เอาจริงๆ เขาก็ไม่กล้าเข้าไปหรอก ถ้าเกิดเขาถูกมุกดาไล่ออกมา เขาคงเสียหน้าน่าดู
“ชิ! ไปเถอะ!” ทศพรเบะปาก เขารู้ว่าชลธีไม่กล้าเข้าไป เรื่องกลัวภรรยาก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว
“พวกนายคิดไว้หรือยังว่าจะจัดการธีรเมทยังไง?” หลังจากที่ดื่มเหล้าเข้าไปแล้ว ประวีร์ก็พูดเตือนทุกคน
“ฉันมีความคิดหนึ่ง แต่ดูเด็กไปหน่อย พวกเราก็ช่วยกันออกความเห็นแล้วกัน ความคิดของฉันคือแบบนี้นะ” อนุชิตเป็นคนมีไอเดียเยอะสุด จากนั้นเขาก็พูดความคิดของตัวเองให้ทุกคนฟัง
ทุกคนได้ยินแล้ว ก็ต่างพูดความคิดเห็นของตัวเองออกมา พอมีคนเยอะๆช่วยกันออกความเห็น ไม่นานแผนการที่ดีที่สุดก็ออกมาแล้ว
“มา วันนี้พวกเราไม่เมาไม่กลับ ให้ธีรเมทเจ้าหมอนั่นได้เห็นความเก่งของพวกเรา กล้าแตะต้องคนของพวกเรางั้นเหรอ!” ชลธียกแก้วเหล้าขึ้น หลังจากที่ชนแก้วกับทุกคนแล้ว เหล้าหนึ่งขวดก็ลงท้องไปทันที
ชลธีพอได้ดื่มเหล้าแล้ว ก็ลืมเรื่องที่ต้องไปรับมุกดาเสียสนิท ในตอนที่มุกดาโทรศัพท์หาเขา เขาก็ถึงรู้สึกตัวขึ้นมา
“แย่แล้ว ฉันต้องไปรับภรรยาของฉัน ฉันลืมไปสนิทเลย ตายแน่เลยคราวนี้”
“สมน้ำหน้า กลับไปเตรียมคุกเข่าบนคีย์บอร์ดเลย ยังดีที่พวกเราสองคนยังโสด” อนุชิตกับประวีร์ชนแก้วกันอย่างสะใจ แล้วดื่มเหล้าเข้าไป
“ช่างเถอะ พวกเราไม่อยู่คุยกับพวกนายแล้ว พวกเรากลับก่อนล่ะ” พอดูเวลาแล้ว ชลธีกับทศพรก็รีบออกจากร้านเหล้าทันที
“เห็นสองคนนั้นหรือยัง? ตามไป ใช้โอกาสตอนที่ไม่มีคน แล้วพุ่งชนแรงๆเลย!” ภายใต้ความมืดมิด มีใครบางคนพูดกับคนขับรถบนรถคันหนึ่ง
