มุกดามองในมือของนัทธ์ที่ถือซุปแก้อาการเมาเหล้ามาให้ ช่างเหมาะเจาะมากเพราะว่าตอนนี้เธอกระหายน้ำมาก พลันยื่นมือออกไปรับมา จากนั้นก็เชิดคอขึ้นและก็กระดกเข้าปาก
“ยังมีอีกไหมคะ มันอร่อยมาก” มุกดาเช็ดมุมปาก เพราะดื่มมันหมดถ้วยเลย จนเธอรู้สึกว่าตนเองสบายตัวขึ้นมาก ไม่งั้นเธอเองก็ไม่รู้ว่าตนเองจะไปทำงานไหวหรือเปล่า
“ยังมีอยู่ เช่นนั้นคุณนายคุณอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยลงไปดื่มแล้วกัน” นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนถามนัทธ์ว่าซุปแก้อาการเมาเหล้ายังมีอยู่ไหม
“ได้ค่ะ” สมองของมุกดามีสติขึ้นเยอะแล้ว เธอเดินไปยังห้องน้ำ พร้อมทั้งมองตนเองจากกระจก ใบหน้าเล็กๆ แดงฉาน ราวกับผลแอปเปิลสด แถมตอนเอาไปสัมผัสมันเริ่มมีอาการร้อนผ่าวอยู่เล็กน้อย
ไม่ได้นะ อาการเช่นนี้ทุกคนมาเห็นเข้าก็รู้ว่าไปดื่มเหล้ามาแล้วยังไม่หายเมา มุกดาพลันใช้รองพื้นทาบนใบหน้าของตนเองอย่างหนาเตอะ ทำแบบนี้ก็มองไม่เห็นใบหน้าอันแดงฉานแล้ว ทว่ากลับไม่คิดว่าสภาพใบหน้าของตนเองในเวลานี้นั้นมันซีดเผือดจนทำให้คนตกใจกลัว
หลังจากที่จัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว มุกดาก็ใส่ชุดเดรสมีชมพูอ่อน มัดผมทรงหางม้า เดิมทีก็เป็นหญิงสาวบอบบางอยู่แล้ว แต่การทำแบบนี้มันยิ่งทำให้เธอเหมือนซอมบี้ตนหนึ่งเลยทีเดียว
ตอนที่ลงมาจากบันไดนั้น นัทธ์จ้องมองใบหน้าของเธอยังตกใจยกใหญ่อยู่สักพัก แต่ว่าเขาเองก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ถ้าเกิดว่ามันกำลังเป็นกระแสที่นิยมอยู่ในปีนี้ล่ะ? เรื่องของพวกวัยรุ่นเขาไม่เข้าใจสักนิด
“คุณนายวันนี้คุณยังต้องไปทำงานไหม?” นัทธ์ถามอย่างระมัดระวัง
เพราะว่าเขาเห็นมุกดาเดินได้ไม่มั่นคงสักนิด ที่ถามเป็นเพราะว่าเป็นห่วงแทนเธอมาก
“ไปสิ ฉันอายจนไม่กล้าลางานแล้วแหละ งานนี้ไม่ได้มาอย่างง่ายดาย” ที่มุกดาพูดหลักการออกมาเช่นนี้ ก็เพราะว่างานนี้มีคนสองถูกไล่ออกไปแล้ว แถมยังลือกระฉ่อนไปทั่วทั้งบริษัทฮอนดากรุ๊ป
“อืม การยังยืนหยัดที่จะไปทำงานก็เป็นเรื่องที่ดี” นัทธ์รู้สึกว่ามุกดาเด็กสาวคนนี้ไม่เลวทีเดียว ไม่เสแสร้ง ไม่เจ้าเล่ห์
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว มุกดาก็นั่งรถโดยสารประจำทางไปทำงานด้วยตัวเอง เมื่อถึงป้ายรถโดยสารถัดไปแล้ว เธอก็เดินถึงบริษัทฮอนดากรุ๊ป
มาถึงห้องทำงานตรงเวลา แต่ว่าวันนี้มีปรากฏการณ์ที่ดูแปลกประหลาดไป มาก เพราะว่าในห้องทำงานขนาดใหญ่นี้เหมือนว่าจะมีคนน้อยไปหนึ่งคน
วันนี้ท่านประธานชลธียังไม่มา ท่านประธานชลธีไม่เคยสายมาก่อนเลย แล้วทำไมวันนี้ถึงมาสายได้ล่ะ?
มุกดาจัดการทำความสะอาดในห้องน้ำก่อนเป็นอันดับแรก แถมยังชงกาแฟของชลธีให้เขาเรียบร้อยแล้ว ทว่าเขาก็ยังไม่มา
มุกดารู้สึกเบื่อเต็มทน ยังไม่มา ชลธีและก็ไม่มีอะไรทำ เธอก็ได้แต่นั่งเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องทำงาน
“มุก มุก นี่ ฉันเอาขนมมาให้แก” จันวิภาตะโกนเรียกอยู่ตรงหน้าประตูมุกดา
เธอเอาถุงขนมถุงใหญ่เบ้อเร่อหอบมาให้มุกดา แต่ว่าเธอไม่สามารถบอกมุกดาได้ว่าขนมเหล่านั้นประวีร์เป็นคนส่งมาให้ คนละหนึ่งห่อ
“ว้าว ขนมที่ฉันชอบทั้งนั้นเลย ขอบใจแกมาเลยจันทร์” มุกดารับเอาขนมไปอย่างสบายใจ
“มุก แกอยากมาเที่ยวเล่นในแผนกฝ่ายขายของเราไหม ฉันได้ข่าวมาว่าวันนี้ท่านประธานชลธีไม่มาทำงานแล้วแหละ เหมือนว่าคนรักคนแรกที่แยกจากกันไปสามปีกว่าจะกลับมาแล้ว เขาต้องไปรับเธอ แกคิด รักแรกเลยนะ พอไปรับเสร็จคงจะต้องถ่านไฟเก่าครุกรุ่นขึ้นมาแน่ มาไม่ได้แล้วแหละ” จันวิภาแอบบอกข่าวที่เธอไปสอบถามมาให้มุกดาฟัง
มุกดาเมื่อได้ยินว่าคนรักแรกของท่านประธานชลธีกลับมาแล้วนั้น ทว่าในใจของเธอรู้สึกทนไม่ไหวมาก มันอึดอัดจนกระอักกระอ่วนใจ
“มุกไปกัน เดินไปเที่ยวกัน” จันวิภาไม่ทันสังเกตความผิดปกติของมุกดา
มุกดาเองก็รู้สึกว่าตนเองดูแรงมาก รักแรกของประธานชลธีคนเขากลับมา มันเกี่ยวอะไรกับตนเองกัน แล้วทำไมต้องรู้สึกไม่สบายใจด้วยล่ะ ต้องเป็นเพราะว่าคิดเลยเถิดไปเยอะแล้ว
“ไปกัน เดินไปเที่ยวสักหน่อย เพราะยังไงฉันก็ไม่มีเรื่องอะไรอยู่แล้ว” มุกดาส่ายหน้าไปมา
เธอเดินไปยังแผนกฝ่ายขายกับจันวิภา
แผนกฝ่ายขายเป็นสถานที่ล่อแหลมมาก เพราะว่าที่นี่มีชายหนุ่มอยู่สามคนหญิงสาวมีแค่คนเดียว ดังนั้นขอแค่เป็นผู้หญิงสำหรับจิ้งจอกอย่างพวกเขาก็ถือว่าสวยทั้งนั้นแหละ
ตอนที่มุกดามาถึงแผนกฝ่ายขายกับจันวิภานั้น บรรดาผู้ชายทั้งแผนกฝ่ายขายก็นั่งกันไม่ติดแล้ว
มีบางคนจงใจเดินเข้ามาใกล้ตัวของมุกดา เพื่อสูดดมกลิ่นหอมบนร่างกายของเธอ แค่รู้สึกว่าพอเพียงแล้ว
มีคนส่งของกินให้เธอบ้างแหละ แถมยังเอาสิ่งของสะสมพวกนั้นเอาออกมาด้วย
หญิงสาวที่โดนหนุ่มๆ ในแผนกฝ่ายขายนั้นแซวถึงกับด่าแช่งพวกผู้ชายพวกนั้นไป
รอบกายมุกดากับจันวิภาล้อมรอบไปด้วยจิ้งจอกอยู่ไม่น้อย
กลุ่มวัยรุ่นพูดคุยหยอกล้อกันสักพักก็สนิทกัน ทุกคนต่างรู้สึกว่าเข้ากลุ่มกันได้ แถมยังนัดมุกดามีเวลาว่างตอนไหนก็ไปทำกิจกรรมด้วยกัน
แต่ว่าในใจของมุกดานั้นยังคงคิดว่าแฟนสาวของมุกดาจะเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน เพราะว่าชลธียอดเยี่ยมขนาดนั้น เช่นนั้นแฟนสาวของเขาก็ต้องเป็นคนที่ยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน ช่างทำให้คนอื่นอิจฉาตาร้อนเสียจริง
เมื่อคิดถึงตรงนี้ มุกดาก็รู้สึกว่าตนเองนั้นประสาทไปหรือเปล่า ทำไมไปคิดถึงท่านประธานชลธีได้ล่ะ นั่นเป็นคนที่สูงส่งจนตนเองไม่อาจเอื้อมถึงเลยนะ
อีกอย่างตนเองนั้นเป็นคนที่แต่งงานแล้วด้วย แม้ว่าสามีไม่ได้กลับบ้านมานานแล้วก็ตาม ต้องห่างกันสองปีแต่มันยังมีเวลาอีกตั้งปีกว่านี่
“มุกมาดื่มกาแฟเร็ว อันนี้เป็นกาแฟที่พี่กลวิ่งไปหลายที่ถึงซื้อมาให้พวกเราได้ วันนี้เขาลงแรงไปเยอะ!” จันวิภาถือกาแฟมายื่นให้มุกดาที่กำลังอยู่ในภวังค์
“อ้อ ขอบใจ ขอบใจนะ” มุกดาตั้งสติได้แล้ว เธอก็รับกาแฟไปดื่มทันที ดื่มทั้งๆ ที่ไม่คิดว่ามันจะลวกปากแล้ว
“มุกคุณยังไม่มีแฟนใช่ไหม คุณดูแผนกฝ่ายขายของเราสิ ชอบคนไหนบ้างไหม ชอบก็พาตัวไปเลย” ชายหนุ่มที่มีความกล้าบ้าระห่ำ พลันพูดชักใยให้มุกทันที
คำพูดนี้ มุกดากับจันวิภามันทำให้หัวเราะร่าออกมาทันที
“นั่นแน่ คุณมาช้าไปแล้วแหละ มุกของเรามีเจ้าของแล้วแหละ คุณนะ รอชาติหน้าแล้วกัน” จันวิภาพูดจาหยอกล้อกับผู้ชายคนนั้น
จากนั้นก็ได้ยินหัวเราะฮาครืนอยู่สักพัก
จู่ๆ เสียงหัวเราะก็หยุดลงทันที คนที่มายืนอยู่หน้าประตูนั้น มันทำให้ทุกคนไม่กล้าที่จะหายใจออกมาแรงๆ ด้วยซ้ำ
“มุกดา ผมคิดว่าคุณน่าจะทราบดีว่าตำแหน่งงานของคุณอยู่ตรงไหนใช่ไหม!” ชลธีพูดออกมาอย่างเย็นยะเยือก
คนในแผนกฝ่ายขายต่างตกใจจนเงียบกริบกันทุกคน ไม่กล้าปริปากส่งเสียงออกมา
ชลธีเหลือบตามองมือของผู้ชายคนหนึ่งที่วางพาดด้านหลังเก้าอี้ของมุกดา ในใจของเขาเริ่มแสดงอาการไม่สบายใจออกมา
“ท่านประธานชลธี คุณมาแล้ว ฉันจะกลับขึ้นไปเดี๋ยวนี้ค่ะ กลับเดี๋ยวนี่ค่ะ” มุกดาวางแก้วกาแฟลง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนอย่างร้อนรน
ชลธีเหลือบมองคนโดยรอบ เขาหันหลังให้แล้วเดินไปทันที
“จบกัน มุก ฉันทำร้ายแกแล้ว ที่ให้ท่านประธานชลธีมาเจอว่าแกไม่ได้อยู่ในหน้าที่ ต้องลงโทษแกแน่เลย” จันวิภาย่อมรู้ว่าประธานชลธีนั้น นั้นเข้มงวดกับมุกดามาก
“ไม่เป็นไร ฉันไปแล้ว ต่อไปมีโอกาสฉันค่อยมาเที่ยวใหม่นะ” มุกดาพูดบอกลากับทุกคน
“มุก แกระวังตัวหน่อย ท่านประธานชลธีพูดว่าอะไรแกก็อย่าไปเถียง เขาก็น่าจะหายโกรธได้” ทุกคนต่างเป็นห่วงมุกดา ครู่เดียวเองก็มีคนเป็นห่วงตนเองได้เยอะขนาดนี้ มุกดายังดีใจมากด้วยซ้ำ
“อื้อ ฉันรู้แล้ว ขอบใจทุกคนมาก ฉันไปแล้วนะ บ๊ายบาย” มุกดาพูดบอกลากับทุกคนอีกครั้ง เธอรีบเดินออกไปจากประตูอย่างรีบร้อน แต่ก็เดินชนกับคนคนหนึ่งแทน
