ช่วงที่ทศพรกำลังจะขึ้นรถ กลับเห็นจันวิภากับแพทย์ชายที่หน้าตาดีอยู่ด้วยกัน กำลังเดินไปทางไปที่ห้องฉุกเฉินอย่างรีบร้อน
เขาก็รีบลงจากรถทันที ยืนอยู่ข้างประตูรถแล้วส่องกระจกจัดทรงผมให้เรียบร้อย จากนั้นเขาก็รีบเดินไป แกล้งทำเป็นพบเจอกันโดยบังเอิญ
“เฮ้ย บังเอิญจัง คุณกำลังหามุกดาอยู่ใช่ไหม?”ทศพรพูดกับจันวิภา
จันวิภาเมื่อเห็นเขาเลยซ่อนตัวอยู่ข้างหลังประวีร์ตามสัญชาตญาณ ท่าทีราวกับกับเห็นโรคระบาดร้ายแรงก็ไม่ปาน
“ประวีร์?” ไม่แปลกที่เวลานี้ทศพรมองประวีร์อย่างตกตะลึง ความสนใจของเขาเมื่อกี้อยู่ที่ตัวจันวิภาหมด เขาไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าแพทย์ชายผู้นี้คือประวีร์
“ทศพร ไม่เจอกันนาน” ประวีร์ก็ทักทายทศพร แต่ท่าทีของทั้งสองนั้นก็ปกติทั่วไป อีกอย่างความสัมพันธ์ก็ไม่ได้ดีมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว
“อืม ไม่เจอกันนาน ไหนบอกว่าคุณอยู่ต่างประเทศไง? กลับมาเมื่อไหร่? ใช่แล้ว พวกคุณกำลังหามุกดาอยู่เหรอ?” คำพูดก่อนหน้านี้ไม่ได้สำคัญอะไร สิ่งสำคัญคือการเริ่มบทสนทนากับจันวิภา
“ใช่แล้ว คุณคือคนที่ประวีร์รู้จักนิ ฉันก็คิดว่าคุณเป็นคนร้ายเสียอีก !” ณ เวลานี้จันวิภาก็ออกจากข้างหลังของประวีร์
วันนี้ทั้งวันก็มีผู้หญิงสองคนคิดว่าตัวเองเป็นคนร้าย หัวใจของทศพรโดนทำร้ายถึงสองครั้งอย่างไร้ความปรานี
“แน่นอนว่าผมไม่ใช่คนร้าย ผมกับประวีร์เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ผมเป็นคนยังไงเขารู้อยู่แล้ว ถึงแม้จะไม่ค่อยดี แต่ไม่ใช่คนร้ายอย่างแน่นอน” ทศพรให้คำจำกัดความแก่ตัวเอง
แต่ประวีร์ก็ไม่ปฏิเสธคำพูดของเขา
“แล้วคุณรู้ไหมว่ามุกดาอยู่ที่ไหน? ได้ยินว่าบาดเจ็บ แต่ฉันหาไปรอบหนึ่งแล้วก็ไม่เจอว่าเธออยู่ที่ไหน” เวลานี้จันวิภาก็เหมือนปกติ
“เธอไปแล้ว ผมเป็นคนส่งเธอขึ้นรถเอง” ทศพรแอบมองจันวิภา ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยมาก แต่ดูมีจิตวิญญาณที่กล้าหาญบางอย่าง ที่ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความแปลกใหม่
“หา? เธอไปแล้ว แล้วอาการบาดเจ็บของเธอร้ายแรงหรือเปล่า? แผลโดนน้ำได้ไหม? แล้วพรุ่งนี้เธอจะยังไปทำงานไหม?” จันวิภาได้ยินว่ามุกดาไปแล้ว คำถามของเธอก็ผุดขึ้นมามากมายก่ายกอง
ทศพรมองไปที่เธอ ไม่รู้ว่าควรตอบคำถามไหนของเธอก่อน เป็นคำถามเต็มไปหมด
“ยังไงเสียตาประธานชลธีก็ให้เธอเริ่มหยุดในวันพรุ่งนี้ มือหายเมื่อไหร่ ค่อยไปทำงานเมื่อนั้น เรื่องอื่นผมก็ไม่รู้หรอก” ทศพรกำลังคิดว่าจะถามชื่อจันวิภาอย่างไร
“อ้อ” ใบหน้าของจันวิภาและประวีร์มีความผิดหวัง เดิมทีต้องการมาดูอาการบาดเจ็บของมุกดา แต่กลับไม่พบ
“คุณสามารถโทรหาเธอเพื่อถามอาการได้ แต่ว่าผมอยู่ตรงนี้ตลอด เริ่มแรกอาการของเธอดูเหมือนบาดเจ็บอย่างหนัก แต่พอทายาพวกนั้น ก็ดีขึ้นเยอะเลย ยาที่ทาให้เธอเป็นยานำเข้าที่ดีที่สุด” ทศพรก็เล่าสถานการณ์ในตอนนั้นอย่างกระตือรือร้นให้ทั้งสองฟังอีกครั้ง
เมื่อได้ยินว่าไม่มีเรื่องอะไร ทั้งสองก็โล่งใจ
“งั้นประวีร์ ฉันกลับก่อนละ ไว้มีเวลาคุณก็มากินข้าวที่บ้านฉันนะ” เวลาที่อยู่ข้างนอก จันวิภาไม่ชอบเรียกประวีร์แบบลูกพี่ลูกน้อง
“งั้นฉันไปส่งคุณ ผมผ่านทางนั้นพอดี” ทศพรรีบพูด
ประวีร์มองไปที่ทศพร ไอ้เด็กนี่มองจันทร์ด้วยสายตาที่พิเศษ แต่ยังไงเขากับทศพรเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เติบโตมาด้วยกัน ก็คงมีความเข้าใจกันดี ภายนอกของทศพรก็แค่ดูเหมือนลูกผู้ดี แต่จริงๆแล้วไม่ใช่
“เอาเถอะ จันทร์ คุณก็ไปกับประธานพรเถอะ ฉันก็จะไปทำงานแล้ว” ประวีร์ก็ตัดสินใจให้โอกาสทศพรครั้งหนึ่ง
“กับเขาเหรอ?” จันวิภามองทศพรอย่างรังเกียจ แต่ว่าในสายตาของทศพรเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ
“ก็ได้” ไหนๆ พี่ชายก็พูดแล้ว ถ้างั้นคนนี้น่าจะเชื่อถือได้
“ทางนี้ รถของผมอยู่ตรงนั้น” ในใจของทศพรมีความสุขอย่างกับดอกไม้ที่ผลิบาน ดีใจจนตัวเขาอยากจะกระโดดไปมาเลยจริง ๆ
เดินตามด้านหลังของจันวิภา มองมุมข้างหลังของจันวิภาเขายังรู้สึกพึงพอใจมาก
เขาเปิดประตูรถอย่างกระตือรือร้น ให้จันทร์นั่งเข้าไป
“จันทร์ บ้านคุณพักอยู่ที่ไหน?” ทศพรขึ้นรถแล้วถึงนึกได้ว่าไม่รู้บ้านของจันวิภาพักอยู่ที่ไหน
“อยู่ซอยเหนือเลขที่48” จันวิภาจงใจพูดเกินมาหนึ่งเลข เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะให้ผู้ชายคนนี้รู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหน เธอสามารถลงที่ตรงนั้น แล้วค่อยเดินกลับไป
แต่ว่าเมื่อถึงซอยเหนือเลขที่47 ทศพรก็จอดรถลง
“โอเค ถึงแล้ว คุณขึ้นไปเถอะ ผมก็จะกลับแล้ว” ทศพรพูดกับจันวิภา
“คุณรู้ได้อย่างไรว่าบ้านของฉันพักอยู่ที่นี้?” จันวิภาจ้องทศพร คนคนนี้เป็นอัจฉริยะหรือไง เขารู้ได้ยังไงว่าตัวเองพูดเกินมาหนึ่งเลข
ที่จริงทศพรก็ทายเอา เขาคิดว่าจันวิภาคงไม่บอกความจริงกับตัวเองแน่นอน ไม่เกินมาตัวหนึ่งก็น้อยไปตัวหนึ่ง เขากล้าพลาดตัวเลขน้อยไปหนึ่งตัวเพื่อทดสอบจันวิภา แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นจริง
“มันไม่สำคัญหรอก สำคัญที่ว่าคุณถึงบ้านอย่างปลอดภัย เอาเถอะ รีบกลับไปได้แล้ว อย่าให้พ่อแม่กังวลใจเลย” ทศพรพูดเสร็จ หัวก็ไม่หันกลับแล้วขับรถจากไป
การกระทำเล็กน้อยเช่นนี้ กลับทำให้ความรู้สึกที่จันวิภามีต่อเขาเปลี่ยนไปเยอะมาก บางทีทศพรอาจคิดไม่ถึงว่า ในใจของจันวิภาตัวเองมีความเปลี่ยนแปลงอย่างมาก
เมื่อมุกดากลับถึงบ้าน นัทธ์ก็รอเธออยู่ที่หน้าประตูแล้ว
เมื่อเห็นมือของมุกดาถูกห่อไว้อย่างแน่นหนา นัทธ์ก็รู้สึกปวดใจ ตั้งแต่สาวน้อยคนนี้มาถึงที่นี่ ก็ได้รับบาดเจ็บปวดเป็นประจำ ก็ไม่รู้ว่าขัดกับดวงชะตาของคุณชายหรือเปล่า
ช่วยประคองมุกดาเข้าบ้าน ตามคำสั่งของชลธี ต้มซุปให้มุกดาเธอดื่มไปไม่น้อย และทำให้ผิวของเธอดีขึ้นโดยเร็วที่สุด
หลังจากนั้นหลายวันชลธีก็ไม่ได้กลับไปในวิลล่า หลังจากที่เขาส่งธินิดากลับบ้านแล้ว เขาก็พักอยู่ในคอนโดของตัวเองตลอด
ครั้งนี้ธินิดากลับมาเพื่ออะไร เขาก็ไม่รู้ แค่รู้ว่าเธอกลับมาแล้ว ตัวเองก็ไม่ได้มีความสุขมาก แต่กลับรู้สึกมีความรำคาญเล็กน้อย
ถ้าเวลานี้หย่ากับมุกดาจริงๆ เขาก็ปล่อยสัญญาที่เซ็นตอนนั้นไปไม่ลง เขาคิดว่าสามารถจัดการสถานการณ์ทั้งหมดได้
แต่ในตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองคิดไว้ ความรู้สึกของเขายิ่งอยู่ยิ่งควบคุมไม่ได้เสียแล้ว
เมื่อนอนลงบนเตียง มุกดามองมือที่บาดเจ็บของตัวเอง แล้วคิดว่าไม่รู้ว่าสามีตัวเองเป็นอะไร ไม่โผล่มาให้เห็นหลายวันแล้ว หรือว่าไม่สบาย?
แต่ว่าตัวเธอเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ถึงจะไม่สบาย เขาก็ทนมันไว้เอง มุกดารู้สึกเขาช่างน่าสงสาร
รูปลักษณ์หน้าตาน่าเกลียดก็ช่างเถอะ ขนาดป่วยยังไม่มีภรรยาไปดูแลเขา แต่ว่าในใจของตัวเธอเองยังคิดถึงประธานชลธีอยู่บ่อยครั้ง มุกดารู้สึกตัวเองทำเกินไป เธอแต่งงานกับสามีของเธอแล้ว ก็ควรยอมรับเขา ทำไมยังต้องมีความรู้สึกกับผู้ชายคนอื่น?
